iron

Anglice I

Appellatio

• /ˈaɪɚn/ (Americane)

Notatio

Anglica media iren, a lingua Anglica antiqua íren, a lingua prisca Germanica *īsarno-, ab origine a lingua prisca Indoeuropaea *eis- “ira”, fortasse via una lingua Celtica.

Nomen substantivum

iron (materiale; pl: irons)

1. ferrum (-i, n.) || √ Elementum 26; symbolus: Fe
2. Ferrum ut ferramentum, praesertim:
   1. Ferrum levigatorium vestimenti.
3. (pluraliter) Manicae, pedicae; compes.
4. Fortitudo; potestas; inflexibilitas.

Nomen adiectivum

iron

1. ferreus (-a, -um)
2. Color ferreus.
3. Quam ferrum in fortitudine, stabilitate, etc.

Dictiones derivatae

Collocationes

• curling iron — calamistrum (-i, n.) || Instrumentum quod capillos crispat.
• pig iron
• soldering iron

Anglice II

Partes principales
praes. III.sg.	irons
part. praes.	ironing
praet.	ironed
part. praet.	ironed

Notatio

“Ferrum adhibere,” ab iron nomine.

Verbum transitivum

iron

1. levigo (-are, -avi, -atum) || Ferro levigare (e.g. vestimenta).
2. compedio (-ire, —, -itum) || Ponere in compedes.

Formae affines

• Graeca Antiqua: irōn — vide s.v. ἰρών.
• Graeca Antiqua: īrōn — vide s.v. εἴρων.