kesûkar

Kurmancî

Navdêr

kesûkar

1. (malbat) xizm, xêzana mezin, lêzim, eqreba, ehl, mermalî, mirovên kesekî, heval û dost
   • - Em naxwazin biçin Swêdê, me gotiye te ku em dê biçin Elmanyayê. Pismam û kesûkarên min li Berlînê ne. — (Sidqî Hirorî: Ev keça min e, Kulturname.com, 8/2009)

Herwiha

• kesokar
• kes û kar
• kes-û-kar

Jê

• kesûkarî
• kesûkarîtî
• kesûkartî

Etîmolojî

Ji kes +‎ -û- +‎ kar.

Werger

• Almanî: Familienangehörige → de, Sippe → de, Verwandte → de, Verwandter → de
• Erebî: ^?أهل‎ → ar, ^?قريب‎ → ar
• Farisî: منسوب‎ → fa, فامیل‎ → fa
• Fînî: sukulainen → fi
• Îngilîzî: relatives → en, kin → en, ^?kinfolk → en
• Tirkî: akraba → tr