សុខ
សុក សំ. បា. ( គុ. ) ដែលសប្បាយ; ងាយ; ស្រួល; ស្រណុក; សម្រាន្ត ។ ន. សេចក្ដីសប្បាយ; ដំណើរងាយ; ដំណើរស្រួល; ដំណើរស្រណុក; សេចក្ដីសម្រាន្ត : មានសុខ, បានសុខ ។ ប្រើពាក្យ “សេចក្ដី” ផ្សំខាងដើមផងក៏បាន : មានសេចក្ដីសុខ ។ ព. ផ្ទ. ទុក្ខ ។ សុខកថា (សុខៈកៈ--) សម្ដីដែលនាំឲ្យបានសុខ ។ សុខកាម (សុខៈ--) អ្នកស្រឡាញ់សុខ, អ្នកប្រាថ្នាសុខ ។ សុខកាយ (សុក--) ស្រួលខ្លួន ។ សុខការណ៍ (សុខៈ--) ហេតុដែលនាំឲ្យបានសុខ, ឲ្យបានស្រួល ។ សុខកិរិយា ឬ --ក្រិយា (សុខៈ--) ការធ្វើឲ្យបានសុខ, ឲ្យបានស្រួល ។ សុខក្សេម ឬ សុខក្សេមក្សាន្ត (សុក--) សុខសម្រាន្ត, សុខស្រួល ។ សុខចិត្ត (សុក--) សប្បាយចិត្ត; ពេញចិត្ត, ល្មមដល់ចិត្ត ។ សុខទាយក (សុខៈទាយក់) អ្នកឲ្យសុខ (បើស្ត្រីជា សុខទាយិកា) ។ សុខទុក្ខ ឬ ទុក្ខសុខ (សុក-- ឬ ទុក-សុក) សុខនិងទុក្ខឬទុក្ខនិងសុខ ។ សុខប្រធាន (សុ-ខ័ប-ប្រៈ--) ការប្រគល់សុខឲ្យ, ការឲ្យសុខ ។ សុខប្រាប្ត (សុខៈប្រាប ឬ--ខ័ប--) អ្នកដែលបានប្រទះសេចក្ដីសុខ, អ្នកបានសុខ ។ សុខព័ន្ធន៍ (សុខៈពាន់) ការជាប់ជំពាក់ដោយសេចក្ដីសុខ (ក្នុងលោក) ។ សុខភាព (សុខៈភាប) ភាពជាសុខ, សេចក្ដីសុខ ។ សុខភូមិ (សុខៈភូម) ទីដែលប្រកបដោយសុខ, ទីស្រួលនៅ ។ សុខយាត្រា (សុខៈ--) ការដើរស្រួល ។ សុខយាន (សុខៈ--) យានស្រួលជិះ ។ សុខលក្ខណៈ (សុខៈ--) លក្ខណៈនៃសេចក្ដីសុខ ។ សុខលាភ (សុខៈ--) ការបានសុខ ។ សុខវឌ្ឍកៈ ឬ--វ័ឌ្ឍក៍ (សុខៈវ័ត-ឍៈកៈ ឬ--វ័ត) អ្នកដែលចម្រើនដោយសុខ (បើស្ត្រីជា សុខវឌ្ឍិកា) ។ សុខវឌ្ឍនៈ ឬ--វ័ឌ្ឍន៍ (សុខៈវ័ត-ឍៈនៈ ឬ--វ័ត) ការចម្រើនដោយសុខ ។ សុខវិជ្ជា ឬ--វិទ្យា (សុខៈ--) វិជ្ជាប្រាប់វិធីប្រតិបត្តិឬថែទាំមានការសម្អាតជាដើម ដែលនាំឲ្យបានសុខ ។ សុខវិទ្យាសាស្រ្ត (សុខៈ--) ក្បួនឬតម្រា, ច្បាប់និយាយអំពីខុសវិទ្យា ។ សុខវេទនា (សុខៈវេទៈនា) ការទទួលអារម្មណ៍ជាសុខ ។ សុខសម្ផស្ស (សុខៈសំ-ផស់) សម្ផស្សដែលស្រួល, ការប៉ះប្រទះសេចក្ដីសុខ ។ សុខសម្ភាស (សុខៈសំភាស) អ្នកពោលពាក្យនាំឲ្យបានសុខ; អ្នកនិយាយសម្ដីងាយស្ដាប់ ។ សុខសយនា (សុខៈសៈយ៉ៈ ន៉ា) កន្លែងដេកស្រួល ។ សុខសាន្ត (សុខ-សាន) សុខស្ងប់ ។ សុខសាន្តត្រាណ (សុក-សានត្រាន) ដែលមានទីពំនាក់ឬមានទីអាងឲ្យបានសុខស្ងប់: ស្រុកសុខសាន្តត្រាណ ។ សុខសាសន៍ (សុខៈសាស) ដំណឹងឬសំបុត្រប្រាប់សេចក្ដីសុខ ។ សុខសួស្ដី (សុក--) សុខនិងសួស្ដី ។ សុខសេយ្យា (សុខៈសៃយ៉ា) ការដេកជាសុខ, ការដេកស្រណុក ។ សុខា សេចក្ដីសុខ (ព. កា.) : សូមពួកទេញ្ត ជួយឲ្យសុខា ដល់ពួកអ្នកត្រង់ កាន់សីលកាន់ធម៌ បវរផ្ចិតផ្ចង់ ពុំដែលលុះលង់ ក្នុងក្តីទុច្ចរិត ។ សុខាភិបាល (សំ. បា. < សុខ + អភិបាល) ការថែរក្សាឬគ្រប់គ្រង់, ទំនុកបម្រុងឲ្យបានសុខ ។ ឈ្មោះក្រសួងរដ្ឋមន្រ្តីមួយកាន់កាប់ខាងមុខការថែរក្សាប្រជាពលរដ្ឋឲ្យបានប្រកបដោយសុខភាពគឺក្រសួងពេទ្យ : ក្រសួងសុខាភិបាល ឬ ក្រសួងសាធារណសុខាភិបាល ក្រសួងសុខាភិបាលជាសាធារណៈ ។សុខាភិយាចនា (--ចៈន៉ា; < សុខ + អភិ-យាចនា “ការអង្វរ; ការបន់ស្រន់សូមឲ្យបានសុខ”) ការបន់ស្រន់, បួងសួង, សំបូងសង្រូងសូមឲ្យបានសុខ : ធ្វើសុខាភិយាចនា ។ សុខារម្មណ៍ (បា. < សុខ + អារម្មណ) អារម្មណ៍ជាសុខ, អារម្មណ៍ដែលទទួលសេចក្ដីសុខ ។ សុខាសា (បា. < សុខ + អាសា “ចំណង”) បំណងឲ្យបានសុខទៅមុខ) ។ល។