Vic Elford

Vic Elford
	; (2010)
Biografía
Nacemento	(en) Victor Henry Elford ; 10 de xuño de 1935 ; Londres, Reino Unido
Morte	13 de marzo de 2022 (86 anos); Plantation, Estados Unidos de América (pt)
Causa da morte	cancro
Actividade
Ocupación	piloto de Fórmula Un, piloto de rally
Deporte	rally
Participou en
	24 Horas de Le Mans

Victor Henry Elford, nado en Londres o 10 de xuño de 1935 e finado o 13 de marzo de 2022, foi un piloto de automobilismo inglés. Piloto de coches deportivos, de rally e de Fórmula 1, participou en 13 Grandes Premios do Campionato do Mundo de Fórmula 1, debutando o 7 de xullo de 1968. Logrou un total de 8 puntos de campionato.

Alcumado "Quick Vic" (Vic o rápido) polos seus compañeiros, Elford foi principalmente un famoso competidor de automóbiles deportivos, así como un exitoso piloto de rally, asociado a miúdo con Porsche.

Traxectoria

Elford comezou como copiloto, colaborando con David Seigle-Morris nun Triumph TR3A.^[1] En 1961 adquiriu a confianza suficiente para verse a si mesmo como un piloto potencial por dereito propio, a confianza non foi compartida polo director do equipo Marcus Chambers, e Elford comprou un Mini de carreiras tuneado co que participou como privado con éxito limitado antes de vendelo a finais de tempada.^[1] En 1962 alcanzou o éxito en varios rallys. O ano seguinte, volveu a Triumph e Elford alcanzou tempos impresionantes e rápidos cos Triumph TR4, aínda que a fiabilidade dos coches nas mans de Elford foi decepcionante e ao ano seguinte, Elford pasou a Ford: este foi o comezo dun exitoso trienio nos rallys co Ford Cortina.^[1]

En 1967, Elford foi campión europeo de rally nun Porsche 911 oficial. Entre outras vitorias gañou o Rally Monte Carlo de 1968 nun Porsche 911 e só unha semana despois as 24 Horas de Daytona nun Porsche 907, a primeira vitoria na xeral de Porsche nunha carreira de 24 horas.

Máis tarde, o mesmo ano, gañou a Targa Florio xunto co veterano Umberto Maglioli nunha famosa carreira tras perder 18 minutos na primeira volta debido a unha falla dos pneumáticos. Elford participou no Gran Premio de Francia e terminou cuarto na súa primeira carreira na Fórmula 1.

Ao terminar o Gran Premio de Mónaco de 1969 a pesar dos problemas, converteuse no único piloto que o fixo ben nos dous eventos de motor máis famosos de Monte Carlo.

Competindo no World Sportscar Championship para Martini Racing contra o poderoso JWA Gulf, logrou unha marca a máis de 380 km/h no Porsche 917 LH na práctica para as 24 Horas de Le Mans de 1971. Logo gañou as 12 Horas sw Sebring nun Porsche 917 K, así como varias carreiras dos 1000 km. de Nürburgring.

Durante as 24 Horas de Le Mans de 1972, cando viu ardendo un Ferrari Daytona diante del, Elford detívose^[2] a metade da carreira para salvar o piloto. Ao abrir a porta, Elford atopou a cabina baleira, xa que o condutor xa escapara. Elford entón viu os restos dun Lola entre as árbores, con Jo Bonnier morto. As cámaras capturaron o acto e a Elford nomeárono cabaleiro da Orde nacional do Mérito polo presidente francés Georges Pompidou.

Gañou a Targa Florio, Sebring e Daytona, pero a súa pista favorita era Nürburgring a pesar dos resultados decepcionantes resultados nos seus tres intentos na F1. Os dous primeiros acabaron nos accidentes da volta 1. Os seus dous últimos Grandes Premiod foron no Nürburgring. Ademais dos 1000 km, Elford gañou varias carreiras de 500 km, gañando un total de 6 carreiras importantes. Só Rudolf Caracciola e Stirling Moss superaron esa marca.

Os récords de Elford inclúen: Targa Florio, Nürburgring, Daytona, Sebring, Norisring, Monza, Buenos Aires, Road Atlanta, Laguna Seca, Riverside e Le Mans.

O 4 de febreiro de 1967 no circuíto de Lydden Hill, gañou o primeiro evento de Rallycross. Máis tarde ese ano gañou o evento de 84 horas do "Marathon de la Route" en Nürburgring, nas versións combinadas de 28 km que raramente se usaron desde a década de 1930. Os compañeiros pilotos Hans Herrmann e Jochen Neerpasch preferiron "o piloto de rally" para pilotar o Porsche 911 a través das 7 horas de duración, catro noites consecutivas en condicións de chuvia e brétema. O coche gañador foi equipado cunha transmisión semiautomática Sportomatic, así como outro Porsche 911S presentado polo equipo de fábrica.

Aínda que correu cinco anos para Porsche, Elford tamén correu para Ford, Triumph, Lancia, Alfa-Romeo, Ferrari, Chaparral, Shadow, Cooper, Lola, Chevron e Subaru. Tamén pilotou o Mclaren en F1 e CanAm, Chevrolet en TransAm. En ultramar, Elford tamén participou na CanAm e nas 500 Millas de Daytona da NASCAR. Nos seus últimos anos, Elford viviu no sur da Florida, Estados Unidos. O 25 de xaneiro de 2015, Elford recibiu o premio Phil Hill Award from Road Racing Drivers Club de 2015. Foi presentado polo presidente do club Bobby Rahal.^[3]

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Pos.	Pts.
1968	Cooper Car Company	Cooper T86B	BRM	RSA	ESP	MON	BEL	NED	FRA 4	GBR Ret	ALE Ret	ITA Ret	CAN 5	USA Ret	MEX 8	18º	5
1969	Antique Automobiles Racing Team	Cooper T86	Maserati	RSA	ESP	MON 7										14º	3
1969	Antique Automobiles Racing Team	McLaren M7B	Ford				NED 10	FRA 5	GBR 6	ALE Ret	ITA	CAN	USA	MEX		14º	3
1971	Yardley Team BRM	BRM P160	BRM 3.0 V12	RSA	ESP	MON	NED	FRA	GBR	ALE 11	AUT	ITA	CAN	USA		NC	0

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans

ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1967	Porsche System Engineering	Ben Pon	Porsche 906K Carrera 6	S 2.0	327	7º	1º
1968	Porsche System Engineering	Gerhard Mitter	Porsche 908	S 3.0	111	Ret	Ret
1969	Porsche System Engineering	Richard Attwood	Porsche 917L	S 5.0	327	Ret	Ret
1970	Porsche KG Salzburg	Kurt Ahrens, Jr.	Porsche 917L	S 5.0	225	Ret	Ret
1971	Martini Racing Team	Gérard Larrousse	Porsche 917LH	S 5.0		Ret	Ret
1972	Autodelta SpA	Helmut Marko	Alfa Romeo Tipo 33TT3	S 3.0	232	Ret	Ret
1973	Automobiles Charles Pozzi	Claude Ballot-Léna	Ferrari 365 GTB/4	GT 5.0	316	6º	1º
1974	Robert Buchet	Claude Ballot-Léna	Porsche 911 Carrera RSR	GT		Ret	Ret

Notas

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 "Vic Elford profile". Autocar 127 (3731): 12–13. 17 de agosto de 1967.
↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 13 de marzo de 2007. Consultado o 02 de maio de 2018.
↑ "Vic Elford receives RRDC's Phil Hill Award for 2015". Racer.com. 23 de xaneiro de 2015. Arquivado dende o orixinal o 26 de outubro de 2017. Consultado o 02 de maio de 2018.

Véxase tamén

Bibliografía

Porsche High Performance Driving Handbook ISBN 0-87938-849-8 (1994)
Vic Elford: Reflections on a Golden Era in Motorsports ISBN 1-893618-52-8 (2005)

Ligazóns externas

[Autocar196708-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 "Vic Elford profile". Autocar 127 (3731): 12–13. 17 de agosto de 1967.

[2] "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 13 de marzo de 2007. Consultado o 02 de maio de 2018.

[3] "Vic Elford receives RRDC's Phil Hill Award for 2015". Racer.com. 23 de xaneiro de 2015. Arquivado dende o orixinal o 26 de outubro de 2017. Consultado o 02 de maio de 2018.

[1]

[2]

[3]