Os xustos
| Os xustos | |
|---|---|
 | |
| Título orixinal | Les Justes |
| Autor/a | Albert Camus |
| Lingua | lingua francesa |
| Xénero(s) | obra de teatro |
| Data de pub. | 1949 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Os xustos (Les Justes) é unha obra teatral dramática de Albert Camus, ambientada na revolución rusa de 1905. Foi representada por primeira vez o 15 de decembro de 1949.
Personaxes
[editar | editar a fonte]Camus inspirouse nun grupo revolucionario que procura atacar a tiranía do tsar. A banda nacionalista está constituída polas seguintes personaxes:
- Annenkov: xefe da organización.
- Iván Kaliayev: tamén coñecido como o poeta. É o que tira a bomba que acaba coa vida do duque.
- Stepan Fedorov: membro da organización. Ex presidiario.
- Alexis Voinov: membro da organización que durante o transcurso da obra decide retirarse.
- Dora Dulebov: o único membro feminino da banda que sae na obra. Estaba namorada de Kaliayev.
O principal punto da obra constitúeo o obxectivo que persegue o grupo de combate do partido socialista revolucionario. Co asasinato do duque Serxio Románov a mans da organización, pretenden apresurar a liberación do pobo ruso e convencer a corte imperial de que están decididos a exercer o terror ata que a terra sexa devolta ao seu pobo. Xa que a situación que atravesa Rusia nesta época era a dunha revolución encabezada por obreiros e campesiños, co obxectivo de abolir a autocracia tsarista.
Nos seus cinco actos, Camus móstranos a parte racional das persoas, esas pequenas formas de pensamento e acción que nos condicionan como seres humanos.
Resumo por actos
[editar | editar a fonte]Acto 1
[editar | editar a fonte]Neste acto o autor mostra os diferentes puntos de vista que Voinov e Stepan teñen sobre a revolución.
Stepan que pasou tres anos no cárcere posiciónase en que a revolución non está feita para os débiles, o que provoca unha gran discusión entre este e Kaliayev, o encargado de tirar a bomba contra o gran duque.
Segundo Kaliayev, estar na revolución significa amar a vida, mentres que Stepan opina que el ama a xustiza, que está por enriba da vida e que por iso el é membro dese acto revolucionario. Pero Kaliayev defende a súa postura e négase a aceptar ser un débil, xa que el pediu tirar a bomba, porque considera que morrer pola idea é a única forma de estar a altura da idea. Esa é a xustificación que non o converte en débil.
Acto 2
[editar | editar a fonte]Está todo preparado. Kaliayev tirará a bomba e no caso de que este falle será Voinov o encargado de tirala. Pero ao encargado de realizar o acto sucédelle algo e nin un nin outro tiran a bomba. Kaliayev explica que no momento en que ía tirar a bomba viu os sobriños do duque e a súa muller e que estes non eran culpables da revolución e que non os podía matar.
Unha vez máis Stepan repróchalle a súa debilidade e a falta de amor á xustiza para realizar un acto que libre de morrer a máis nenos rusos, xa que eses dous cativos líbranse da morte, pero deter a súa morte significa que no lugar deles morran centos de nenos rusos.
A organización decide darlle a razón a Kaliayev,e aquí onde se ve un punto humano, ético, xa que consideran que a morte duns seres inocentes como os nenos non axudaría a revolución. A revolución non se fixo para matar nenos, explica Kaliayev.
Acto 3
[editar | editar a fonte]Kaliayev pide desculpas por non dar tirado a bomba, pero é neste acto onde se produce un arrepentimento por parte dun dos participantes.
Voinov que era o encargado de tirar a segunda bomba decide unirse ao comité de propaganda do partido revolucionario, polo tanto abandona a operación de exterminio do gran duque. Como calquera humano Voinov confesa que sempre tivo medo, que a primeira vez se armara de valor. Que todo sería cuestión dun minuto. Que agardaba o momento de ter que tirar a bomba para lanzala con violencia, pero que cando viu que o seu compañeiro non a tirara, se sentiu débil coma un neno. A idea de matar non estaba feita para el, el mesmo afirmaba que non estaba feito para o terror.
Voinov vaise da organización e Annenkov decide ser el o que ocupe o seu lugar, xa que considera que sempre manda e nunca axuda.
Acto 4
[editar | editar a fonte]Cúmprese o lanzamento da bomba e Kaliayev é detido e levado a prisión.
Durante a súa estancia na cadea recibe a visita da gran duquesa. Esta confésalle que todos os homes optan unha forma para falar de xustiza, e que cada un deles o fai posicionándose nas súas razóns. Cando falan de por que lle perdoou a vida a ela e aos seus sobriños,el confésalle que foi aos nenos e non a ela a quen perdoou da morte. El afirma que se basea en que son nenos, pero que a súa sobriña ten un mal corazón. Baséase no exemplo das esmolas. A nena négase a ir ela mesma levalas, xa que ten medo a tocalos. polo menos o seu marido queríaos e bebía con eles. Ela busca o arrepentimento de Kaliayev, pero este é firme nas súas crenzas e négase a facer caso do que a duquesa lle di e do que Skuratov pretende que faga, publicando ao obter a negación deste as súas peticións, unha falsa redacción na que traizoaba aos seus irmáns.
Finalmente Kaliayev é condenado á morte, pero este acéptaa con orgullo xa que se sente como un precursor da liberación de Rusia.
Acto 5
[editar | editar a fonte]Neste último acto, prodúcese a execución de Kaliayev a mans de Foka, un verdugo que resulta ser un gran amigo de Voinov, do cal se descobre que é un espía da policía.
Stepan acode á execución, e cando chega xunto a Annenkov e Dora coméntalles que Kaliayev non pediu desculpas, que morrera feliz, porque sería inxusto non recibir a felicidade ao mesmo tempo que a morte, despois de negarse a ser feliz en vida para prepararse mellor ao sacrificio.
Stepan confesa que sente envexa por Kaliayev ao morrer como mártir e cos seus ideais fortes.
Tradución ao galego
[editar | editar a fonte]Foi traducida ao galego por Xosé Manuel Beiras e publicada nos Cadernos da Escola Dramática Galega en 1987.
