Saltar ao contido

Marco Ferreri

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaMarco Ferreri

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento11 de maio de 1928 Editar o valor en Wikidata
Milán, Italia Editar o valor en Wikidata
Morte9 de maio de 1997 Editar o valor en Wikidata (68 anos)
París, Francia Editar o valor en Wikidata
Causa da morteinfarto agudo de miocardio Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaCemiterio comunal monumental Campo Verano Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupacióndirector de cinema, produtor de cinema, realizador, actor, guionista, autor Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Premios

Descrito pola fonteObálky knih, Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0274659 Allocine: 3770 Rottentomatoes: celebrity/marco_ferreri Allmovie: p89652 TCM: 61191
BNE: XX1164962 Find a Grave: 253440977 Editar o valor en Wikidata

Marco Ferreri, nado en Milán o 11 de maio de 1928 e finado en París o 9 de maio de 1997 foi un director de cinema, guionista e actor italiano.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Ferreri entrou no mundo do cinema a través da realización de curtametraxes publicitarias. Máis tarde dedicouse á produción e chegou a España como representante comercial dos obxectivos Totalscope, versión italiana dos CinemaScope estadounidenses. En España coñeceu a Rafael Azcona, co que colaborou en El pisito (1959) e El cochecito (1960), dúas comedias marcadas por un feroz sarcasmo antiburgués.

De volta a Italia, Ferreri seguiu a súa carreira con L'ape regina (1962), sátira anticatólica que foi censurada mesmo no título, modificado debido á crítica que facía sobre a institución do matrimonio.

En La donna scimmia, de 1963, falou sobre as relacións entre os sexos dominadas pola explotación do máis débil. O final tamén foi censurado, desta vez pola decisión do produtor Carlo Ponti. Máis adiante realizou o episodio Il professore dentro do filme colectivo Controsesso en 1964 e o conto antimachista L’harem (1967). Porén, a que seconsidera a súa obra mestra é Dillinger è morto (1969), un ensaio sobre a soidade do home contemporáneo na sociedade capitalista.

Rodou despois a triste alegoría sobre o futuro Il seme dell'uomo (1970), conto kafkiano anticlerical, e L'udienza (1971). Máis tarde, realizou unha curiosa e case surrealista relectura da derrota do xeneral Custer en Little Big Horn chamada Non toccare la donna bianca (1975).

Cando acadou de novo o cume foi grazas á adaptación do conto de François Rabelais La grande abbuffata (1973), que anticipou a furia iconoclasta de Salò o le 120 giornate di Sodoma de Pier Paolo Pasolini. Desde entón pódense citar obras como L'ultima donna (1976) e La casa del sorriso (1988).

Filmografía como director

[editar | editar a fonte]

Filmografía parcial como actor

[editar | editar a fonte]

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]