Saltar ao contido

Maison Carrée

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Xeografía físicaMaison Carrée
Imaxe do interior
Imaxe
(2019)
Tipoxacemento arqueolóxico Editar o valor en Wikidata
Parte deNemausus Editar o valor en Wikidata
Localización
División administrativaNîmes, Francia Editar o valor en Wikidata
Localizaciónplace de la Maison Carrée Editar o valor en Wikidata
Mapa
 43°50′17″N 4°21′22″L / 43.83819, 4.35611
Composto por
Características
Dimensións14 (ancho) × 28 (lonxitude) m
Patrimonio da Humanidade  
TipoPatrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data2023 (45ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (iv) Editar o valor en Wikidata
Identificador1569
Monumento histórico clasificado
Data1840
IdentificadorPA00103125
Historia
Cronoloxía
2006-2010limpeza
transformación
transformación Editar o valor en Wikidata
Actividade
FundadorMarco Vipsanio Agripa Editar o valor en Wikidata
PropietarioCidade de Nîmes Editar o valor en Wikidata

Sitio webmaisoncarree.eu… Editar o valor en Wikidata
Maison Carrée en 1958.

A Maison Carrée é un templo romano, un dos templos antigos mellor conservados, que se encontra sito en Nîmes (a antiga Nemausus), na Occitania, país de Francia meridional.

Foi construído entre o 19 e o 16 a.C. por Marco Vipsanio Agripa, aínda que hai autores que o datan concretametne entre o 2 e o 5 da nosa era[1].Foi dedicado aos fillos do mesmo Agripa e de Xulia, filla de Augusto: Gaio e Lucio César, mortos ambos aínda novos. O texto da inscrición dedicada foi reconstruído polo erudito local Jean-François Séguier, en 1758, a partir dos furados deixados polas letras de bronce orixinais; dicía : "A Gaio César, fillo de Augusto, cónsul; a Lucio César, fillo de Augusto, cónsul designado; príncipes da mocidade".

O templo debe o seu óptimo estado de conservación ao feito de haber sido reutilizado como igrexa cristiá no século IV. Pasou por varios usos durante toda a súa historia o que comportou grandes transformacións: foi sede de diversas institucións públicas cidadás; de novo, en 1691, os monxes agostiños reciben a Maison como doazón, e instalan a súa igrexa; foi mesmo corte de gando durante a Revolución francesa; finalmente, de 1819 a 1825, foi restaurada para se converter, desde 1823, nun museo que, hoxe en día, alberga exposicións temporais[2].

O seu nome en francés, é adoptado no século XVI, e significa literalmente "Casa cadrada", debido a que, no francés arcaico, empregábase o termo carré co significado de "cuadrangular", é dicir con aspecto de "rectángulo", con clara alusión á planta do edificio[1].

Características

[editar | editar a fonte]

Pese ás súas dimensións (mide 13,54 metros de largo e 26,42 metros de longo e 17 m de alto), este pequeno templo romano, alzado sobre un elevado podio, de 2,85 m de altura, dominaba a zona sur do foro, corazón económico e administrativo da antiga Nemausus.

É un templo pseudoperíptero hexástilo, con pronao particularmente profundo (cerca dun terzo da lonxitude total da edificación). Presenta seis columnas na fachada (de aí hexástilo) e tres columnas libres nos lados, que continúan con oito semicolumnas laterais e na traseira da cella. Un pórtico, do que aínda se poden observar as bases das columnas, arrodeaba a Maison Carrée, estendíase cara ao Norte e marcaba o lugar do foro nemausiano. Accedíase ao podio por unha escalinata de 15 chanzos, reconstruída con algúns restos antigos conservados. No fronstipicio figuraba unha antiga inscrición reconstruída en 1835 (ver arriba).
A súa arquitectura estaba inspirada na do templo de Apolo en Roma, como o testemuñan as súas dimensións, con manifesta influencia grega. Sostense sobre columnas, con fuste acanalado e capiteis corintios, con cornixa, apoiada sobre ménsulas, que abriga un friso historiado en tres dos lados.

No interior a cella está revestida con letras de mármore.

  1. 1,0 1,1 Jullian, Raphäel (2013). Histoires insolites des monuments français. City Editions. ISBN 9782824601250. 
  2. Fiches, Jean-Luc; Veyrac, Alain (1996). Carte Archéologique de la Gaule-Nîmes. Academie des Inscriptions et Belles-Lettres, Ministère de Culture. pp. 112–113. ISBN 2-87754-047-2. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]