Ducado de Verona

O Ducado de Verona foi un dos ducados instituídos polos longobardos en Italia. Verona estivo entre as primeiras cidades en caer, no outono do 568, baixo o dominio dos longobardos guiados por Alboíno, que fixo dela o seu cuartel xeral. Preto de Verona Alboíno morreu, no 572, pola conxura urdida pola muller Rosmunda. A constitución do ducado xorde, con toda probabilidade, nestes mesmos anos, quizais xa a finais do 568.

Historia

Xa sede do palacio real de Teodorico o Grande e cruzamento de camiños das comunicacións entre a Langobardia Maior e o ducado de Baviera, Verona estivo entre as principais cidades do reino longobardo. No 589 a rexión foi convulsionada por unha catastrófica inundación, tanto que Paulo Diácono fala dun "diluvio cal se cre que xa non tivera lugar desde os tempos de Noé". A enchente destruíron terreos agrícolas e vilas e destruíron estradas e camiños, mentres o 17 de outubro o río Adige rebordou e mergullou a cidade, derrubándose en parte os muros. Só se salvou, segundo o que refire o papa Gregorio I e o mesmo Paulo Diácono, a basílica de San Zeno, onde a auga non daría entrado malia ter acadado a altura das fiestras superiores. Dous meses máis tarde, a cidade foi novamente devastada por un incendio.

No 590 Verona acolleu a decisiva voda entre o rei Autario e a princesa bávara Teodelinda, pero xusto despois o territorio do ducado ficou devastado por unha incursión de guerreiros francos enviados polo seu rei Khildeberto II. O sucesor de Autario, Axilulfo, debeu desde os primeiros anos do seu reinado afrontar a rebelión de diversos duques. Entre estes, destacou o de Verona, Zangrulfo, que morreu a mans do rei ao redor do 594. Poucos meses despois, ao redor de 595, o ducado foi novamente convulsionado por unha calamidade natural: unha violenta epidemia.

Paulo Diácono recorda como o seu contemporáneo o duque Xiselberto (ou Xiselperto), profanou a tumba de Alboíno - oculta por unha rampla de escaleiras contigua ao palacio real - e a despoxou da espada e do enxoval funerario do grande rei. O historiador estigmatízao, afirmando que "por isto, coa vaidade dos ignorantes", se gloriaba de ter visto a Alboíno". Dos tempos de Liutprando (712-744) recorda en cambio ao profeta Teudelapio, orixinario do condado do ducado e capaz de prever o futuro.

Véxase tamén

Bibliografía

• Paulo Diácono, Historia Langobardorum (Storia dei Longobardi, Lorenzo Valla/Mondadori, Milán 1992).
• Jörg Jarnut. Storia dei Longobardi. Turín, Einaudi, 2002. ISBN 8846440854

Outros artigos

• Verona.
• Ducados longobardos.
• Longobardos.
• Véneto.