Batalla do río Órbigo
| Batalla do río Órbigo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||
| |||||||||
| Belixerantes | |||||||||
| reino suevo de Galicia | reino visigodo de Tolosa | ||||||||
| Líderes | |||||||||
| Requiario | Teodorico II | ||||||||
A batalla de Órbigo foi un conflito bélico que tivo lugar na Gallaecia no ano 456 entre os exércitos do rei suevo Requiario e unha coalición de tropas imperiais romanas e visigodas, que tiña como obxectivo acabar co reino que os suevos mantiñan na Gallaecia. Con todo, e a pesar da vitoria da coalición, estes non lograron destruír o reino, e a independencia dos reis suevos manteríase durante máis de 120 anos. Debe o seu nome ao río Órbigo, que foi onde tivo o enfrontamento, preto de Astorga.
No mesmo lugar houbo posteriormente outras batallas. No ano 900 combateron as tropas do rei Afonso III o Magno (866-910), e as do emir Abd Allah I de Córdoba (888-912). No século XIII construíuse a ponte do río Órbigo, e preto dela está o Hospital de Órbigo.
Historia e consecuencias
[editar | editar a fonte]Os suevos xa se converteran ao catolicismo. Por mor das súas campañas expansionistas e tendo enfronte ao Imperio romano (nese momento xa moi debilitado polas derrotas sufridas), o emperador romano Avito, temendo unha represalia, pediu axuda ao visigodo Teodorico II. Trala vitoria da coalición,[1] Teodorico II dirixiuse cara a Bracara Augusta (Braga), onde derrotou novamente aos suevos, saqueou a cidade e deu morte Requiario (entón rei da Gallaecia),[2] poñendo como gobernador ao aristócrata hérulo Aguiúlfo.
Ante estes feitos, gran parte dos suevos non recoñeceron a autoridade de Aguiúlfo decidindo proclamar un novo rei de nome Frantán. Fragmentouse politicamente o reino en dúas faccións, os dous reis gobernaron a Gallaecia a un mesmo tempo: Frantán e Aguiúlfo. No ano 457, Maldras reunificou o reino, pero dous anos despois foi asasinado logo dunha conspiración. O reino foi dividido de novo, nesta ocasión entre Frumario e Remismundo (fillo de Maldras), que no 463 pasou a reinar en solitario. Trala morte de Remismundo no 469, o reino caeu nun período escuro caracterizado pola case total ausencia de fontes documentais até a chegada ao trono de Carriarico cara ao ano 550.
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bleiberg, Germán (director) (1979). "Requiario". Diccionario de Historia de España (volume 3: N-Z) (en castelán). Madrid: Alianza Editorial. p. 462. ISBN 84-206-5107-9.
- Thompson, E. A. (1980). The Conversion of the Spanish Suevi to Catholicism (en inglés). Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-822543-1.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- O Reino Suevo (en portugués)
- Regnal Chronologies - TeutónsArquivado 25 de outubro de 2019 en Wayback Machine. (en inglés)
- Os Suevos (en inglés)