A conversación
| A conversación | |
|---|---|
| Ficha técnica | |
| Título orixinal | The Conversation |
| Director | Francis Ford Coppola |
| Produtor | Francis Ford Coppola |
| Guión | Francis Ford Coppola |
| Intérpretes | Gene Hackman John Cazale Allen Garfield Cindy Williams Frederic Forrest |
| Música | David Shire |
| Fotografía | Bill Butler |
| Montaxe | Walter Murch Richard Chew |
| Estudio | The Directors Company The Coppola Company American Zoetrope |
| Distribuidora | Paramount Pictures |
| Estrea | 7 de abril de 1974 |
| Duración | 113 minutos |
| Orixe |  Estados Unidos |
| Orzamento | 1,6 millóns de dólares |
| Recadación | 4,4 millóns de dólares |
| Na rede | |
           | |
A conversación (en inglés: The Conversation) é un filme estadounidense de 1974 escrito, dirixido e producido por Francis Ford Coppola e protagonizado por Gene Hackman. Tivo a aclamación da crítica[1] e gañou múltiples premios, incluída a Palma de Ouro do Festival de Cannes. Foi candidato a tres premios Óscar, mais perdeu o premio ao mellor filme contra O padriño (II parte), tamén dirixido por Francis Ford Coppola. En 1995, foi seleccionado para a súa conservación no National Film Registry pola Biblioteca do Congreso dos Estados Unidos por ser "cultural, histórica ou esteticamente significativo".
Estreouse na Televisión de Galicia o 9 de marzo de 1991.[2]
Argumento
[editar | editar a fonte]Harry Caul é un espía profesional (Gene Hackman) que traballa tanto para clientes privados como públicos. Ata o momento, nunca pensou que podía pasar con toda a información que sacaba da xente, mais o organizar unha escoita para un cliente que se desenvolve nunha praza, cae na tentación de escoitar que din as dúas persoas que ten que espiar. Axiña a situación atormentarao e quererá saber máis, converténdose no cazador cazado.
Personaxes
[editar | editar a fonte]- Gene Hackman como Harry Caul
- John Cazale como Stan
- Allen Garfield como William P. "Bernie" Moran
- Cindy Williams como Ann
- Frederic Forrest como Mark
- Harrison Ford como Martin Stett
- Michael Higgins como Paul
- Elizabeth MacRae como Meredith
- Teri Garr como Amy Fredericks
- Mark Wheeler como Receptionist
- Robert Shields como The Mime
- Phoebe Alexander como Lurleen
- Robert Duvall como The Director[3]
Produción
[editar | editar a fonte]Coppola citou Ampliación, de Michelangelo Antonioni (1966) como unha influencia clave no seu concepto dos temas do filme, como a vixilancia contra a participación, e a percepción contra a realidade. "Francis vira [o filme] un ano ou dous antes, e tivera a idea de fusionar o concepto de Blowup co mundo da audiovixilancia".[4]
A personaxe de Harry Caul está inspirada polo experto en tecnoloxía de vixilancia Martin Kaiser, que tamén actuou como asesor técnico do filme.[5][6]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 'The Conversation'|Critics' Picks|The New York Times on YouTube
- ↑ La Voz de Galicia, 9 de marzo de 1991. Páx. 70
- ↑ Hilditch, Nick (27 de febreiro de 2002). "The Conversation (1974)". BBC. Consultado o 11 de xuño de 2017.
- ↑ Ondaatje 2002, p. 152.
- ↑ "Martin Kaiser". IMDb. Consultado o 22 de maio de 2017.
- ↑ Kaiser, Martin; Stokes, Bob. "Odyssey of an Eavesdropper". Martykaiser.com. Consultado o 2 de setembro de 2017.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Berliner, Todd (2010). Hollywood Incoherent: Narration in Seventies Cinema. Austin: University of Texas Press. ISBN 0292739540.
- Ondaatje, Michael (2002). The Conversations: Walter Murch and the Art of Editing Film. Londres: Bloomsbury Publishing.
- Pramaggiore, Maria T.; Wallis, Tom (2005). Film: A Critical Introduction. Londres: Laurence King Publishing. ISBN 1856694429. Consultado o 22 de maio de 2017 – vía Google Books.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- The Conversation essay by Peter Keough on the National Film Registry
- The Conversation at 40
| Control de autoridades |
|
|---|
