Mariner 9
| Mariner 9 | |
|---|---|
 Mariner 9 | |
| Tipo | Científico |
| Organización | NASA |
| Destino actual | En órbita marciana.[1][2][3] |
| Data de lanzamento | 30 de maio de 1971, 22:23 GMT[1][4][5][6] |
| Foguete portador | Atlas SLV-3C Centaur D[1][3] |
| Sitio de lanzamento | Centro Espacial de Cabo Cañaveral, rampla 36B[1][2] |
| Obxectivo da misión | Estudo de Marte.[1][2] |
| NSSDC ID | 1971-051A |
| Masa | 558,8 kg[1] |
| Potencia | 500,0 W[1] |
Mariner 9 foi unha sonda espacial estadounidense lanzada o 30 de maio de 1971 mediante un foguete Atlas SLV-3C Centaur D desde o Centro Espacial de Cabo Cañaveral para estudar Marte.[1][2][3]
Características
[editar | editar a fonte]Mariner 9 pertenceu ó programa Mariner da NASA. Era idéntica á previamente fracasada Mariner 8 e xunto ela era parte do proxecto Mariner Mars 71 para que as dúas naves estudaran Marte de maneira complementaria. A súa misión era entrar en órbita de Marte para facer medicións e observacións científicas. Dado o fallo de Mariner 8, Mariner 9 asumiu parte do traballo daquela, converténdose ademais na primeira nave en poñerse en órbita doutro planeta.[1][2][3]
A estrutura principal da nave tiña forma octogonal, de 45,7 cm de altura e 138,4 cm de diagonal. A alimentación eléctrica era proporcionada por catro paneis solares de 215 x 90 cm e que lle daban unha envergadura de 6,89 metros. Os paneis contabilizaban un total de 14.742 células solares e producían ata 500 W de potencia á distancia de Marte (800 W á distancia da Terra), alimentando unha batería cunha capacidade de 20 amperios-hora.[1][2][3]
A estrutura tamén albergaba dous tanques co propelente (monometil hidracina e tetróxido de nitróxeno) para o sistema de propulsión e o motor de manobra, de 1340 N de impulso e capaz de cinco reencendidos. O control de actitude corría a cargo de seis pares de pequenos propulsores que expulsaban nitróxeno e ían montados nos extremos dos paneis solares. O coñecemento da posición era proporcionado por un sensor solar, un seguidor estelar fixado en Canopus, varios xiroscopios, unha unidade de referencia inercial e un acelerómetro. O control térmico era pasivo e funcionaba con base en pequenas persianas situadas nos laterais do octógono.[1][2][3]
Para as comunicacións, Mariner 9 usaba unha antena parabólica de alta ganancia situada na parte superior da estrutura octogonal, unha antena de baixa ganancia de 1,44 metros de longo e unha antena de media ganancia que funcionaban en banda S. Os datos recollidos pola instrumentación científica podían gardarse nunha gravadora de cinta cunha capacidade de 180 Mbit. A altura total da nave, das antenas á plataforma científica inferior, era de 2,28 m.[1][2][3]
Instrumentación científica
[editar | editar a fonte]Os instrumentos atopábanse nunha plataforma móbil na parte inferior da estrutura principal da nave, incluíndo as cámaras de televisión grande angular e teleobxectivo, un radiómetro infravermello, un espectrómetro ultravioleta e un espectrómetro interferómetro infravermello. A masa total dos instrumentos era de 63,1 kg.[1][2][3]
Desenvolvemento da misión
[editar | editar a fonte]Mariner 9 foi lanzada nunha traxectoria directa cara a Marte o 30 de maio de 1971, executando unha manobra de corrección de traxectoria o 5 de xuño e chegando ao planeta sen incidentes o 14 de novembro, tras 167 días de voo. A nave entrou en órbita marciana tras un acendido dos motores de 15 minutos e 23 segundos, cuns parámetros iniciais de 1398 km de periapse e un período de 12 horas e 34 minutos. Dous días máis tarde a nave acendeu de novo os motores, quedando nunha órbita de algo menos de 12 horas e un peripase de 1387 km. Un último acendido elevou a altura da órbita a 1650 km para axustala e sincronizala para poder comunicarse periodicamente coa antena da Rede do Espazo Profundo situada en Goldstone.[1][2][3]
O fotografado da superficie comezou con atraso debido a que no momento da chegada de Mariner 9, unha tormenta de area global cubría Marte. As cámaras puideron comezar a obter imaxes da superficie cara a decembro. A nave medíu tamén a densidade, presión e temperatura da atmosfera, a gravidade e a topografía marciana. Mariner 9 finalizou a súa misión o 27 de outubro de 1972, tras esgotar o gas do sistema de control de actitude e transmitir un total de 54 Gbits de datos, incluíndo 7329 imaxes. Mariner 9 quedou en órbita marciana, calculándose que decaería tras 50 anos polo rozamento atmosférico.[1][2][3]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 NASA (1 de xullo de 2013). "Mariner 9" (en inglés). Consultado o 7 de agosto de 2013.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Mark Wade (2011). "Mariner 9-9" (en inglés). Consultado o 7 de agosto de 2013.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 Gunter Dirk Krebs (2013). Gunter's Space Page, ed. "Mariner 9, 9" (en inglés). Consultado o 7 de agosto de 2013.
- ↑ N2YO (2011). Real Time Satellite Tracking, ed. "MARINER 9 (MARS)" (en inglés). Consultado o 7 de agosto de 2013.
- ↑ "Letter dated 29 July 1971 from the Deputy Permanent Representative of the United States of America in the United Nations Security Council addressed to the Secretary-General" (PDF) (71-15438). 5 de agosto de 1971: 2. Consultado o 2 de abril de 2020.
- ↑ Claude Lafleur (2010). "Mariner 9" (en inglés). Consultado o 7 de agosto de 2013.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Mariner 9 |
