Wikipedia

Sunnismo

maior seita do islam
(Redirección desde «Sunnita»)

O sunnismo[1] ou islam sunnita (سنّة) é a maior seita do islam, á cal pertencen 85% do total dos musulmáns. Os seguidores do sunnismo son os sunnitas.[2]

A maioría dos sunnitas acredita que o nome deriva da palabra Sunna que é a forma de conduta do profeta Mahoma.[3] Algúns afirman porén que Sunnita deriva dunha palabra que significa "un camiño moderado" referíndose á idea de que o Sunnismo toma unha posición máis neutral do que aquela que ten sido apercibida como máis extrema dos xiítas e dos caridxitas.

As diferenzas entre musulmáns sunnitas e xiítas xurdiron a partir dun desacordo sobre a sucesión de Mahoma e posteriormente adquiriron un significado político máis amplo, así como dimensións teolóxicas e xurídicas.[4] Segundo as tradicións sunnitas, Mahoma designou a Abu Bakr como o seu sucesor (o primeiro califa).[5][4] Isto contrasta coa visión xiíta, que sostén que Mahoma anunciou como sucesor o seu xenro e curmán Ali ibn Abi Talib.[6] As tensións políticas entre sunnitas e xiítas continuaron con intensidade variable ao longo da historia islámica e agraváronse nos últimos tempos polos conflitos étnicos e o ascenso do salafismo e do wahabismo.[4][7][8]

Os seguidores do islam sunnita chámanse en árabe ahl as-sunnah wa l-jamāʻah00 ("a xente da Sunnah e da comunidade") ou de forma curta ahl as-Sunnah. Ás veces o islam sunnita chámase "Islam ortodoxo",[9][10][11] aínda que algúns eruditos ven esta tradución como inadecuada.[12]

O Corán, xunto co hadith (especialmente os recollidos por Kutub al-Sittah) e o consenso xurídico vinculante, constitúen a base de toda a xurisprudencia tradicional dentro do sunnismo. As decisións da xaria derivan destas fontes básicas, xunto co razoamento analóxico, a consideración do benestar público e a discrecionalidade xurística, utilizando os principios de xurisprudencia desenvolvidos polas escolas xurídicas tradicionais. En materia de credo, a tradición sunnita defende os seis piares do imān (fe) e comprende as escolas Ash'ari e Maturidi de Kalam (teoloxía), así como a escola textualista coñecida como teoloxía tradicionalista.

Historia

editar

No islam, o desacordo político manifestouse moitas veces no desacordo relixioso. O exemplo máis antigo disto foi que 30 anos despois da morte de Mahoma, a comunidade islámica mergullou nunha guerra civil que deu orixe a tres seitas. Unha causa próxima desta guerra civil foi que os musulmáns do Iraq e do Exipto resentíranse do poder do terceiro califa e dos seus gobernadores; outra causa foron as rivalidades comerciais entre faccións da aristocracia mercantil.

Despois do asasinato do Califa, a guerra estalou entre grupos diferentes, todos eles loitando polo poder. A guerra rematou coa instauración dunha nova dinastía de califas, que gobernaban desde Damasco.

Un dos grupos que xurdiron desta disputa foi o dos sunnitas. Eles téñense como os seguidores da sunna (práctica) do profeta Mahoma tal como fora relatado polos seus compañeiros (a sahaba). Os sunnitas tamén acreditan que a comunidade islámica (ummah) se manterá unida. Eles desexaban recoñecer a autoridade dos califas, que mantiñan o goberno pola lei por persuasión e pola forza, se fose necesario. Os sunnitas tornáronse a maior seita do islam.

Dous outros grupos máis pequenos xurdiron tamén deste cisma: os xiítas e os caridxitas, tamén coñecidos por "disidentes". Os xiítas acreditaban que o único liderado lexítimo era o que viña da liñaxe do curmán e xenro de Mahoma, Alí. Os xiítas acreditaban que o resto da comunidade cometera un erro grave ao elixiren a Abu Bakr e os seus dous sucesores como líderes.

Seguidores

editar
 
Países con máis do 95% de poboación musulmá.[13]      Sunnita      Xiíta      Ibadita

Os sunnitas cren que os compañeiros de Mahoma son transmisores fiables do islam, xa que Deus e Mahoma aceptaron a súa integridade. As fontes medievais mesmo prohiben maldicilos ou vilipendialos.[14] Esta crenza baséase nas tradicións proféticas como a narrada por Abdalá, fillo de Masud, en que Mahoma dicía: "O mellor da xente é a miña xeración, logo os que veñen detrás deles, despois os que veñen detrás deses". O apoio a esta visión tamén se atopa no Corán, segundo os sunnitas.[15] Polo tanto, as narracións dos compañeiros tamén se teñen en conta de forma fiable para o coñecemento da fe islámica. Os sunnitas tamén cren que os compañeiros eran verdadeiros crentes, xa que foron os que recibiron a tarefa de compilar o Corán.

O islam sunnita non ten unha xerarquía formal. Os líderes son informais e gañan influencia a través do estudo para converterse nun erudito da lei islámica (sharia) ou da teoloxía islámica (Kalām). Tanto o liderado relixioso como o político están en principio abertos a todos os musulmáns. [79] Segundo o Centro Islámico de Columbia, Carolina do Sur, calquera persoa con intelixencia e vontade pode converterse nun erudito islámico. Durante os servizos da Mesquita do Mediodía os venres, a congregación elixirá unha persoa ben educada para dirixir o servizo, coñecida como Khateeb (quen fala).[16]

Un estudo realizado polo Pew Research Center en 2010 e publicado en xaneiro de 2011[17] sinalou que hai 1,62 millóns de musulmáns en todo o mundo e estímase que máis do 85-90% son sunnitas.

Notas

editar
  1. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para sunnismo.
  2. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para sunnita.
  3. ↑ John L. Esposito, ed. (2014). "Sunni Islam". The Oxford Dictionary of Islam. Oxford: Oxford University Press. Arquivado dende o orixinal o 28 de outubro de 2010. Consultado o 08 de febreiro de 2021. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Tayeb El-Hibri, Maysam J. al Faruqi (2004). "Sunni Islam". En Philip Mattar. The Encyclopedia of the Modern Middle East and North Africa (Second ed.). MacMillan Reference. 
  5. ↑ Fitzpatrick, Coeli; Walker, Adam Hani (2014). Muhammad in History, Thought, and Culture: An Encyclopedia of the Prophet of God [2 volumes]. ABC-CLIO. pp. 2–3. ISBN 978-1-61069-178-9.
  6. ↑ Jafri, Syed Husain Mohammad (27 August 1976). The Origins and Early Development of Shi'a Islam (Millennium (Series)) (The Millennium (Series).). Karachi, Pakistan: Oxford University Press (First Published By Longman Group Ltd and Librairie du Liban 1979). pp. 19–21. ISBN 9780195793871. 
  7. ↑ Oliver, Haneef James (2002). The Wahhabi Myth: Dispelling Prevalent Fallacies and the Fictitious Link with Bin Laden (en inglés). Trafford Publishing. ISBN 978-1-55395-397-5. 
  8. ↑ "Who are Ahl al-Hadeeth? What are their distinguishing features? - Islam Question & Answer". islamqa.info (en inglés). Consultado o 2020-12-19. 
  9. ↑ Thackrah, John Richard (2013). Dictionary of Terrorism (2, revised ed.). Routledge. p. 252. ISBN 978-1-135-16595-6. 
  10. ↑ Nasir, Jamal J., ed. (2009). The Status of Women Under Islamic Law and Modern Islamic Legislation (revised ed.). Brill. p. 11. ISBN 9789004172739. 
  11. ↑ Braswell, George W. (2000). What You Need to Know about Islam & Muslims (illustrated ed.). B&H Publishing Group. p. 62. ISBN 978-0-8054-1829-3. 
  12. ↑ An Introduction to the Hadith. John Burton. Published by Edinburgh University Press. 1996. p. 201.
  13. ↑ A fonte é o CIA World Factbook, a distribución xiísmo/sunnismo provén doutras fontes. Os xiítas poden estar infrarrepresentados nalgúns países por non aparecaren nas estatísticas oficiais.
  14. ↑ Coeli Fitzpatrick Ph.D., Adam Hani Walker Muhammad in History, Thought, and Culture: An Encyclopedia of the Prophet of God [2 volumes] ABC-CLIO, 25.04.2014 ISBN 9781610691789 p. 106–107
  15. ↑ Corán, &nAya=100 Sura 9 :100
  16. ↑ al-Muslimiin, Masjid. "Organizational Structure Of Islam". The Islamic Center of Columbia (South Carolina). Arquivado dende o orixinal o 2008-10-01. Consultado o 7 de decembro de 2013. 
  17. ↑ "Region: Middle East-North Africa". The Future of the Global Muslim Population – Executive Summary. Pew Research Center. 2011-01-27. Arquivado dende o orixinal o 2013-03-09. Consultado o 3 de abril de 2013. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Ahmed, Khaled. Sectarian war: Pakistan's Sunni-Shia violence and its links to the Middle East (Oxford University Press, 2011).
  • Charles River Editors. The History of the Sunni and Shia Split: Understanding the Divisions within Islam (2010) 44pp excerpt; brief introduction.
  • Farooqi, Mudassir, Sarwar Mehmood Azhar, e Rubeena Tashfeen. "Jihadist Organizations History and Analysis." Journal of Social, Political, and Economic Studies 43.1/2 (2018): 142-151. online
  • Gesink, Indira Falk. Islamic reform and conservatism: Al-Azhar and the evolution of modern Sunni Islam (Tauris Academic Studies, 2010)
  • Haddad, Fanar. Understanding 'Sectarianism': Sunni-Shi'a Relations in the Modern Arab World (Oxford UP, 2020).
  • Haddad, Fanar. "Anti-Sunnism and anti-Shiism: Minorities, majorities and the question of equivalence." Mediterranean Politics (2020): 1-7 online[Ligazón morta].
  • Halverson, Jeffry. Theology and creed in Sunni Islam: the Muslim Brotherhood, Ash'arism, and political Sunnism (Springer, 2010).
  • Hazleton, Lesley. After the prophet: the epic story of the Shia-Sunni split in Islam (Anchor, 2010).
  • Kamolnick, Paul. The Al-Qaeda Organization and the Islamic State Organization: History, Doctrine, Modus, Operandi, and US Policy to Degrade and Defeat Terrorism Conducted in the Name of Sunni Islam (Strategic Studies Institute, United States Army War College, 2017) online.
  • Khaddour, Kheder. Localism, War, and the Fragmentation of Sunni Islam in Syria (Carnegie Endowment for International Peace., 2019) online.
  • McHugo, John. A Concise History of Sunnis and Shi'is (2018) excerpt
  • Nuruzzaman, Mohammed. "Conflicts in Sunni Political Islam and Their Implications." Strategic Analysis 41.3 (2017): 285-296 online[Ligazón morta].
  • Nydell, Margaret K. Understanding Arabs: A guide for modern times (3rd ed. Hachette UK, 2018).
  • Patler, Nicholas (2017). From Mecca to Selma: Malcolm X, Islam, and the Journey Into the American Civil Rights Movement. The Islamic Monthly. Arquivado dende o orixinal o 30 de decembro de 2022. Consultado o 08 de febreiro de 2021. 
  • Tezcan, Baki. "The Disenchantment of Sufism, the Rationalization of Sunni Islam, and Early Modernity." Journal of the Ottoman and Turkish Studies Association 7.1 (2020): 67-69 online.
  • Wheeler, Branon. Applying the Canon in Islam: The Authorization and Maintenance of Interpretive Reasoning in Ḥanafī Scholarship, SUNY Press, 1996.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sunnismo&oldid=6790686»