kien
Forme de verbe
modifierkien \ˈkiː.ɛn\
- Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe kiañ.
Anagrammes
modifierÉtymologie
modifierAdverbe interrogatif
modifierCas | Singulier | |
---|---|---|
Nominatif | kie \ˈki.e\ | |
Accusatif | kien \ˈki.en\ | |
voir le modèle |
kien \ˈki.en\
Adverbe relatif
modifierCas | Singulier | |
---|---|---|
Nominatif | kie \ˈki.e\ | |
Accusatif | kien \ˈki.en\ | |
voir le modèle |
kien \ˈki.en\
- Où (avec mouvement).
Li loĝas tie, kien eĉ birdo ne flugas.
- Il habite là où même un oiseau ne va pas.
Prononciation
modifier- (Région à préciser) : écouter « kien [ˈki.en] »
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « kien [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « kien [Prononciation ?] »
Étymologie
modifier- (1969) De l’anglais keen.
Adjectif
modifierForme | Positif | Comparatif | Superlatif |
---|---|---|---|
Forme indéclinée | kien | kiener | kienst |
Forme déclinée | kiene | kienere | kienste |
kien \Prononciation ?\
Adverbe
modifierkien \Prononciation ?\
- Astucieusement, de manière avisée.
Synonymes
modifierTaux de reconnaissance
modifier- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 56,6 % des Flamands,
- 91,7 % des Néerlandais.
Prononciation
modifier- Pays-Bas : écouter « kien [Prononciation ?] »
Références
modifier- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
Nom commun
modifierkien \Prononciation ?\ masculin inanimé
- Variante de knieja[1].
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
modifier- ↑ « kien », dans Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, 1927