Voir aussi : kiến

Forme de verbe

modifier

kien \ˈkiː.ɛn\

  1. Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe kiañ.

Anagrammes

modifier

Étymologie

modifier
De kie (« où », sans mouvement) avec la terminaison -n.

Adverbe interrogatif

modifier
Cas Singulier
Nominatif kie
\ˈki.e\
Accusatif kien
\ˈki.en\
voir le modèle

kien \ˈki.en\

  1. (avec mouvement), dans quelle direction.
    • Kien vi iras?
      Où vas-tu ?

Adverbe relatif

modifier
Cas Singulier
Nominatif kie
\ˈki.e\
Accusatif kien
\ˈki.en\
voir le modèle

kien \ˈki.en\

  1. (avec mouvement).
    • Li loĝas tie, kien eĉ birdo ne flugas.
      Il habite là où même un oiseau ne va pas.

Prononciation

modifier
  • (Région à préciser) : écouter « kien [ˈki.en] »
  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « kien [Prononciation ?] »
  • France (Toulouse) : écouter « kien [Prononciation ?] »

Étymologie

modifier
(1969) De l’anglais keen.

Adjectif

modifier
Forme Positif Comparatif Superlatif
Forme indéclinée kien kiener kienst
Forme déclinée kiene kienere kienste

kien \Prononciation ?\

  1. Dégourdi, avisé, futé.
    • een kiene jongen
      un garçon malin, un débrouillard

Adverbe

modifier

kien \Prononciation ?\

  1. Astucieusement, de manière avisée.

Synonymes

modifier

Taux de reconnaissance

modifier
En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 56,6 % des Flamands,
  • 91,7 % des Néerlandais.

Prononciation

modifier

Références

modifier
  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]

Nom commun

modifier

kien \Prononciation ?\ masculin inanimé

  1. Variante de knieja[1].

Références

modifier
  1. « kien », dans Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, 1927