horen
Forme de nom commun
modifierhoren \Prononciation ?\ commun
- Singulier défini de hore.
Étymologie
modifier- Du moyen néerlandais.
Verbe 1
modifierPrésent | Prétérit | |
---|---|---|
ik | hoor | hoorde |
jij | hoort | |
hij, zij, het | hoort | |
wij | horen | hoorden |
jullie | horen | |
zij | horen | |
u | hoort | hoorde |
Auxiliaire | Participe présent | Participe passé |
hebben | horend | gehoord |
horen \Prononciation ?\ transitif
- Entendre.
Zich laten horen.
- Se faire entendre.
Ik wil er niets meer van horen.
- Qu’on ne m’en parle plus.
U hoort nog van ons.
- Nous vous écrirons, nous reprendrons contact avec vous.
Hoor ’s.
- Ben voyons.
Ik heb het gehoord van de buurman.
- Je l’ai appris par un voisin.
Verbe 2
modifierhoren \Prononciation ?\ intransitif
- Convenir, être décent.
Het hoort zo.
- C’est de mise.
Voor wat hoort wat.
- Donnant donnant.
- Appartenir à, être assorti.
Deze sokken horen niet bij elkaar.
- Ces chaussettes ne vont pas ensemble.
Synonymes
modifier- entendre
- convenir
- appartenir
Dérivés
modifierTaux de reconnaissance
modifier- En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
- 99,2 % des Flamands,
- 99,4 % des Néerlandais.
Prononciation
modifier- Pays-Bas : écouter « horen [Prononciation ?] »
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « horen [Prononciation ?] »
Références
modifier- ↑ Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
Étymologie
modifierVerbe
modifierhōren *\Prononciation ?\