ترک‌های الجزایر
.jpg) زنان ترک در الجزایر | |
| مناطق با جمعیت چشمگیر | |
|---|---|
| الجزیره • قسنطینة • مدیه • وهان • تلمسان | |
| زبان‌ها | |
| ترکی استانبولی • عربی • فرانسوی | |
| دین | |
| مسلمان اهل سنت | |
ترک‌های الجزایر[۱] یا الجزایری‌های ترک[۲](عربی: الأتراک فی الجزائر فرانسوی: Turcs en Algérie; ترکی استانبولی: Cezayir Türkleri) گروه قومی از ترک‌های آناتولی هستند؛ که یک گروه اقلیت را الجزایر تشکیل می‌دهند.[۳][۴] در طول حکمرانی امپراطوری عثمانی، الجزایر مستعمره و زیر سلطه سیاسی-منطقه‌ای این حکومت بود.[۵] به عنوان نتیجه، یک ترکیب قومی از الجزایری‌ها با مهاجرت ترک‌ها از آناتولی و سیر تکاملی از «کولوگلیس» که مردمی مخلوط از ترکی و مغرب مرکزی بودند، تشکیل یافتند.[۶][۷]
زبان
[ویرایش]در دوران عثمانی، زبان ترکی عثمانی زبان رسمی حکومت در منطقه بود و زبان ترکی بیشتر توسط جامعه ترک الجزایر صحبت می‌شد.[۱۷] با این حال، امروزه اکثر ترک‌های الجزایری به زبان عربی به عنوان زبان مادری خود صحبت می‌کنند. با این وجود، میراث زبان ترکی هنوز آشکار است و بر بسیاری از کلمات و واژگان در الجزایر تأثیر گذاشته‌است. تخمین زده می‌شود که ۶۳۴ کلمه ترکی هنوز در الجزایر استفاده می‌شود.[۵۸] بنابراین، در عربی الجزایری ممکن است یک جمله شامل فاعل عربی، فعل فرانسوی و محمول به بربری یا ترکی باشد.[۵۹]
علاوه بر این، برخی خانواده‌ها نام خانوادگی ترکی خود را حفظ کرده‌اند. نام‌های رایج عبارتند از Barbaros, Hayreddin, Osmanî، Stambouli, Torki, Turki، و Uluçali. عناوین شغلی یا توابع نیز به نام‌های خانوادگی در جامعه الجزایری-ترکی تبدیل شده‌اند (مانند Hazneci, Demirci, Başterzi, Silahtar).[43][60]
فرهنگ
[ویرایش]ترک الجزایر به‌طور کلی خود را افتخار میراث امپراطوری عثمانی، ترکیه و در موفقیت با جامعه الجزایر یکپارچه می‌دانند. هویت خود را بر روی ریشه‌های قومی ترک و سرزمین خود ترکیه، بلکه به آداب و رسوم، زبان و فرهنگ‌های محلی الجزایر نیز پایبند هستند.[۸] با توجه به سه قرن حکومت ترک‌ها در الجزایر، امروزه بسیاری از عناصر فرهنگی، معماری و همچنین موسیقی الجزایر از مبدأ و نفوذ ترکیه و میراث ترک است که در حال حاضر مهم‌ترین آن‌ها مواد غذایی نظیر قهوه ترک، لاهماجان، بورک می‌باشد.[۸][۹] علاوه بر این نام‌های خانوادگی نظیر باربادوس، استامبولی، عثمانی، حیدرالدین، اولوچالی، باش ترزی، دمیرچی و … در میان ترک‌ها شایع است.[۸][۱۰]
جمعیت‌شناسی
[ویرایش]جمعیت
[ویرایش]با توجه به گزارش سفارت ترکیه در الجزایر بین ۶۰۰٬۰۰۰–۷۰۰٬۰۰۰ مردم ترک در الجزایر زندگی می‌کنند، با این حال، سفارت فرانسه جمعیت ترک‌ها را تا حدود ۲ میلیون برآورد می‌کند.[۱۱] در سال ۱۹۵۳، صبری هیزمتلی مطرح کرد که که مردم با منشأ ترک ۲۵٪ از کل جمعیت الجزایر را تشکیل می‌دهند.[۱۲] با این حال، یا توجه به گزارش کسب و کار گروه آکسفورد در سال ۲۰۰۸ اظهار داشتند که بر اساس یک برآورد محتاطانه تر، نشان می‌دهد که مردم از تبار ترک، ۵٪ از کل جمعیت الجزایر را تشکیل می‌دهند[۳] براساس این گزارش، در سال ۲۰۰۶، جمعیت الجزایر ۳۴٫۸ میلیون نفر بود که جمعیت اقلیت ترک در حدود ۱٬۷۴۰٬۰۰۰ تخمین زده می‌شد.[۳] طی یک مقاله از روزنامه زمان در سال ۲۰۰۷ اظهار داشت که ترک‌ها تشکیل دهنده ۱۰٪ از جمعیت ۳۳٫۳ میلیون ساکنان الجزایر، یعنی ۳٬۳۰۰٬۰۰۰ نفر از منشأ ترک می‌باشند.[۱۳] در سال ۲۰۱۲، دفتر ملی الجزایر آمار کل جمعیت کشور را ۳۷٫۱ میلیون نفر اعلام کرد.[۱۴]
شهرها
[ویرایش]اقلیت ترک به‌طور عمده در شهرهای بزرگ این کشور زندگی می‌کنند.[۳] آن‌ها به‌طور عمده دارای یک حضور سنتی و قوی در کنار موروها می‌دارند. بخش قابل توجهی از تلمسان نیز محل زندگی جامعه ترک در الجزایر می‌باشد.[۱۵][۱۶] با توجه به حضور طولانی حاکمان ترک در قصبه الجزیره زندگی می‌کنند.[۱۷] جوامع قابل توجهی در بسکره، قبائل، وادالزیتون[۱۸] و استان مدیه حضور دارند.[۱۹]
مهاجر
[ویرایش]بسیاری از الجزایری‌های ترک به کشورهای دیگر مهاجرت کرده‌اند، به عنوان مثال، جمعیت قابل توجهی از اینان در انگلستان سکونت دارند.[۲۰] بسیاری از آن‌ها در اطراف مسجد سلیمانیه لندن که متعلق به ترک‌های بریتانیا می‌باشد، حضور دارند.[۲۱] تعدادی دیگر نیز به اسپانیا، فرانسه، آلمان، سوئیس، هلند، بلژیک و کانادا مهاجرت کرده‌اند.[۲۲]
جستارهای وابسته
[ویرایش]یادداشت
[ویرایش]^ a: "کولوگلیس" اشاره به (فرزند/ان) از پدر ترک و مادر الجزایری می‌باشد.[۲۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ (Toussaint-Samat 2009، 10).
- ↑ Todays Zaman. "Turks in northern Africa yearn for Ottoman ancestors". Archived from the original on 13 March 2011. Retrieved 2012-03-18.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامOBG 2008 loc=10وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ (UNESCO 2009، 9).
- ↑ (Ruedy 2005، 22).
- ↑ (Stone 1997، 29).
- ↑ Milli Gazete. "Levanten Türkler". Archived from the original on 23 February 2010. Retrieved 2012-03-19.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ Slate Afrique. "Que reste-t-il des Turcs et des Français en Algérie?". Retrieved 08-09-2013.
{{cite web}}: Check date values in:|accessdate=(help) - ↑ (Oakes 2008، 23).
- ↑ Al Turkiyya. "Cezayir deki Türkiye". Archived from the original on 27 September 2013. Retrieved 17-09-2013.
{{cite web}}: Check date values in:|accessdate=(help) - ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامTurkish Embassy in Algeria 2008 loc=4وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامHizmetli 1953 loc=10وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامZamanوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ National Office of Statistics Algeria. "Démographie". Archived from the original on 6 March 2012. Retrieved 2012-03-18.
- ↑ (Appiah و Gates 2010، 475).
- ↑ Britannica (2012), Tlemcen, Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online
- ↑ (Oakes 2008، 5).
- ↑ (Rozet 1850، 107).
- ↑ Les Enfants de Médéa et du Titteri. "Médéa". Archived from the original on 3 December 2018. Retrieved 2012-04-13.
- ↑ (Communities and Local Government 2009، 34).
- ↑ (Communities and Local Government 2009، 53).
- ↑ (Communities and Local Government 2009، 22).
- ↑ (Ruedy 2005، 35).
کتاب‌شناسی
[ویرایش]- Adamson, Fiona (2006), The Constitutive Power of Political Ideology: Nationalism and the Emergence of Corporate Agency in World Politics, University College London
- Adem, Ismail (2004), Küçük ve Orta Ölçekli İşletmeleri Geliştirme ve Destekleme Başkanlığı Cezayir Ülke Raporu (PDF), KOSGEB, archived from the original (PDF) on 21 November 2008, retrieved 7 October 2013.
- Appiah, Anthony; Gates, Henry Louis (2010), Encyclopedia of Africa, Volume 1, Oxford University Press, ISBN 0-19-533770-0.
- Bencheneb, Rachid (1971), "Les mémoires de Mahieddine Bachtarzi ou vingt ans de théâtre algérien", Revue de l'Occident musulman et de la Méditerranée, 9 (9): 15–20
- Benjamin, Roger (2004), "Orientalism, modernism and indigenous identity", in Edwards, Steve; Wood, Paul (eds.) (eds.), Art of the Avant-Gardes, Yale University Press, ISBN 0-300-10230-5
{{citation}}:|editor2-first=has generic name (help). - Boyer, Pierre (1970), "Le problème Kouloughli dans la régence d'Alger", Revue de l'Occident musulman et de la Méditerranée, 8: 77–94
- Cheurfi, Achour (2001), La Classe Politique Algérienne (de 1900 à nos jours): Dictionnaire Biographique, University of Michigan, ISBN 9961-64-292-9.
- Communities and Local Government (2009), The Algerian Muslim Community in England: Understanding Muslim Ethnic Communities (PDF), Communities and Local Government, ISBN 978-1-4098-1169-5, archived from the original (PDF) on 25 November 2011, retrieved 7 October 2013.
- Déjeux, Jean (1984), Dictionnaire des Auteurs Maghrébins de Langue Française, KARTHALA Editions, ISBN 2-86537-085-2.
- Dokali, Rachid (1974), Les mosquées de la période Turque à Alger, University of Michigan: SNED, ASIN B0000EA150.
- Hizmetli, Sabri (1953), "Osmanlı Yönetimi Döneminde Tunus ve Cezayir'in Eğitim ve Kültür Tarihine Genel Bir Bakış" (PDF), Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 32 (0): 1–12
- McDougall, James (2006), History and the Culture of Nationalism in Algeria, Cambridge University Press, ISBN 0-521-84373-1.
- Oakes, Jonathan (2008), Bradt Travel Guide: Algeria, Bradt Travel Guides, ISBN 1-84162-232-X
- Oxford Business Group (2008), The Report: Algeria 2008, Oxford Business Group, ISBN 1-902339-09-6.
- Panzac, Daniel (2005), Barbary Corsairs: The End of a Legend, 1800-1820, BRILL, ISBN 90-04-12594-9.
- Parzymies, Anna (1985), Anthroponymie Algérienne: Noms de Famille Modernes d'origine Turque, Éditions scientifiques de Pologne, ISBN 83-01-03434-3.
- Rozet, Claude (1850), Algérie, Firmin-Didot.
- Ruedy, John Douglas (2005), Modern Algeria: The Origins and Development of a Nation, Indiana University Press, ISBN 0-253-21782-2.
- Saoud, R. (2004), The Impact of Islam on Urban Development in North Africa (PDF), Foundation for Science Technology and Cilisation.
- Shuval, Tal (2000), "The Ottoman Algerian Elite and Its Ideology", International Journal of Middle East Studies, Cambridge University Press, 32 (3): 323–344
- Shuval, Tal (2002), "Remettre l'Algérie à l'heure ottomane. Questions d'historiographie", Revue du monde musulman et de la Méditerranée (95–98): 423–448
- Stone, Martin (1997), The Agony of Algeria, C. Hurst & Co. Publishers, ISBN 1-85065-177-9.
- Tocqueville, Alexis de (2006), "Second Letter on Algeria (August 22, 1837)", in Bronner, Stephen Eric; Thompson, Michael (eds.) (eds.), The Logos Reader: Rational Radicalism and the Future of Politics, University Press of Kentucky, ISBN 0-8131-9148-3
{{citation}}:|editor2-first=has generic name (help); line feed character in|title=at position 18 (help). - Toussaint-Samat, Maguelonne (2009), "Coffee and Politics", A History of Food, John Wiley & Sons, ISBN 1-4443-0514-X.
- Turkish Embassy in Algeria (2008), Cezayir Ülke Raporu 2008, Ministry of Foreign Affairs.
- UNESCO (2009), Diversité et interculturalité en Algérie (PDF), UNESCO, archived from the original (PDF) on 25 July 2013, retrieved 7 October 2013.