پرش به محتوا

الکساندر وینوکوروف

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
الکساندر وینوکوروف
Алексaндр Винокуров
وینوکوروف در کریتریوم دوفینه ۲۰۱۲
مشخصات فردی
نام کاملالکساندر نیکولایویچ وینوکوروف
Алексaндр Николаевич Винокуров
نام مستعاروینو
زاده۱۶ سپتامبر ۱۹۷۳ ‏(۵۱ سال)
پتروپاول، قزاقستان،
قد۱٫۷۶ متر (۵ فوت ۹ اینچ)*
وزن۶۹ کیلوگرم (۱۵۲ پوند؛ ۱۰٫۹ سنگ)
اطلاعات تیم
تیم فعلیتیم آستانه قزاقستان
نوع مسابقاتجاده
نقشرکابزن (بازنشسته)
سرمربی
نوع راندنهمه‌فن‌حریف
تیم(های) آماتور
۱۹۹۷ای‌سی سنت اتین لوار
تیم(های) حرفه‌ای
۱۹۹۸–۱۹۹۹کازینو–آژ۲آ
۲۰۰۰–۲۰۰۵تیم تلکام
۲۰۰۶لیبرتی سگوروس–وورث
۲۰۰۷آستانه
۲۰۰۹–۲۰۱۲آستانه
تیم مربی‌گری
۲۰۱۳–آستانه
قهرمانی‌های مهم
گرند تورها
تور دو فرانس
۴ مرحلهٔ انفرادی (۲۰۰۳، ۲۰۰۵، ۲۰۱۰)
ووئلتا اسپانیا
رده‌بندی اصلی (۲۰۰۶)
رده‌بندی ترکیبی (۲۰۰۶)
۴ مرحلهٔ انفرادی (۲۰۰۰، ۲۰۰۶)

مسابقات مرحله‌ای

کریتریوم دوفینه (۱۹۹۹)
پاریس–نیس (۲۰۰۲، ۲۰۰۳)
تور دوچرخه‌سواری سوئیس (۲۰۰۳)
تور آلمان (۲۰۰۱)
تور دوچرخه‌سواری آلپ (۲۰۱۰)

مسابقات و کلاسیک‌های یک‌روزه

مسابقات قهرمانی جاده کشور (۲۰۰۵)
جادهٔ مردان المپیک (۲۰۱۲)
لیژ–باستون–لیژ (۲۰۰۵، ۲۰۱۰)
مسابقه طلایی دوچرخه‌سواری آمستل (۲۰۰۳)
مدال‌ها
به نمایندگی از  قزاقستان
دوچرخه‌سواری جاده مردان
بازی‌های المپیک
مدال طلا – جایگاه اول ۲۰۱۲ لندن استقامت جاده
مدال نقره – جایگاه دوم ۲۰۰۰ سیدنی استقامت جاده
مسابقات قهرماین جهان
مدال برنز – جایگاه سوم ۲۰۰۴ ورونا تایم تریل انفرادی
مدال برنز – جایگاه سوم ۲۰۰۶ سالزبورگ تایم تریل انفرادی
بازی‌های آسیایی
مدال طلا – جایگاه اول ۱۹۹۴ هیروشیما تایم تریل تیمی
مدال نقره – جایگاه دوم ۱۹۹۴ هیروشیما استقامت جاده
مدال نقره – جایگاه دوم ۲۰۰۲ بوسان استقامت جاده
مسابقات قهرمانی دوچرخه‌سواری آسیا
مدال طلا – جایگاه اول ۲۰۰۹ تنگارونگ تایم تریل انفرادی
مدال نقره – جایگاه دوم ۲۰۰۹ تنگارونگ دوچرخه‌سواری جاده
Infobox last updated on
۱ ژانویه ۲۰۱۴

الکساندر نیکولایویچ وینوکوروف (روسی: Александр Николаевич Винокуров؛ زادهٔ ۱۶ سپتامبر ۱۹۷۳) رکابزن سابق قزاقستانی است که در رشتهٔ دوچرخه‌سواری جاده فعالیت می‌کرد و اکنون مربی اصلی تیم آستانه است. او در دوران فعالیت حرفه‌ای خود دو مدال برنز مسابقات قهرمانی جهان، چهار پیروزی مرحله‌ای در تور دو فرانس، چهار پیروزی مرحله‌ای در ووئلتا اسپانیا و قهرمانی در سال ۲۰۰۶، چند قهرمانی در مسابقات کلاسیک و مدال طلای المپیک ۲۰۱۲ لندن در رشتهٔ دوچرخه‌سواری جادهٔ مردان به دست آورد.

وینوکوروف دوچرخه‌سواری را در سال ۱۹۸۴ آغاز کرد و در رقابت‌هایی در شوروی سابق شرکت کرد.[۱] او در سال ۱۹۹۷ به عنوان رکابزن آماتور به فرانس رفت و در سال ۱۹۹۸ حرفه‌ای شد. حدود یک دههٔ بعد، دوپینگ خونی او در تور دو فرانس ۲۰۰۷ اعلام شد و به مدت دو سال از حضور در مسابقات محروم شد. در بازگشت در اوت ۲۰۰۹ برای تیم ملی قزاقستان و سپس برای تیم آستانه مسابقه داد. یک تصادف سنگین در تور دو فرانس ۲۰۱۱ می‌توانست دوران حرفه‌ای او را به پایان برساند؛ ولی اعلام کرد که یک فصل دیگر مسابقه خواهد داد. یکی از اهداف وینوکوروف، حضور در المپیک ۲۰۱۲ لندن بود که در آن توانست مدال طلای دوچرخه‌سواری جادهٔ مردان را پس از فرار در کیلومترهای پایانی به همراه ریگوبرتو اوران به دست آورد.[۲]

وینوکوروف پس از المپیک بازنشسته شد و در سال ۲۰۱۳ به مربی‌گری در تیم آستانه مشغول شد. او اکنون به همراه همسر و فرزندانش در فرانسه زندگی می‌کند.

فعالیت رقابتی

[ویرایش]

دوران آماتور (۱۹۸۴–۱۹۹۶)

[ویرایش]

وینوکوروف به گفتهٔ پدرش از یازده سالگی به مدرسهٔ ورزش پتروپاول پیوست و وارد دوچرخه‌سواری شد.[۱] در سال ۱۹۸۶ وارد مدرسهٔ ورزشی در آلماتی شد و در پنج سال بعدی در آنجا تمرین کرد.[۳] در دوران دوسالهٔ خدمت سربازی نیز به عنوان عضوی از تیم ملی شوروی تمرین می‌کرد.[۴]

پس از استقلال قزاقستان از شوروی در دسامبر ۱۹۹۱، وینوکوروف به تمرین و مسابقه ادامه داد و عضو تیم ملی قزاقستان شد. در سال ۱۹۹۳ در تور آماتور رجیو در آلمان، رتبهٔ سوم را کسب کرد.[۵] از سایر دستاوردهای او در دوران آماتور می‌توان به پیروزی در دو مرحلهٔ تور اکوادور ۱۹۹۵ و قهرمانی تور اسلوونی ۱۹۹۶ نام برد. وینوکوروف در المپیک ۱۹۹۶ نیز شرکت کرد و مسابقهٔ استقامت جادهٔ مردان به مقام ۵۳ دست یافت.[۶]

دوران آماتور در سنت اتین (۱۹۹۷)

[ویرایش]

در زمستان ۱۹۹۶ مربی تیم ملی قزاقستان از ژیل ماس، مدیر ورزشی تیم آگریژل، درخواست کرد که در صورت امکان، شش دوچرخه‌سوار قزاقستانی را به تیم‌های حرفه‌ای اروپایی انتقال دهد. ماس پذیرفت که دو نفر برتر را انتقال دهد؛ به شرطی که ابتدا یک سال برای باشگاه آماتور اسپوار سیکلیست سن اتین لوار مسابقه بدهند. آنان وینوکوروف و آندری میزوروف را برگزیدند.

وینوکوروف در ۲۲ مارس ۱۹۹۷ به فرانسه رسید.[۷] او توانست به خوبی با شرایط تازه تطبیق یابد، در حالی که میزوروف با وضعیت جدید خو نگرفت و ترجیح داد به قزاقستان بازگردد. در مهٔ ۱۹۹۷ آندری کیویلف، هم‌کلاسی سابق وینوکوروف که در تیم آماتوری در بورگوس اسپانیا بود، جانشین میزوروف شد. میزوروف در سال ۱۹۹۹ حرفه‌ای شد و در سال ۲۰۰۷ در تیم آستانه به وینوکوروف پیوست.[۴]

دو هفتهٔ بعد، وینوکوروف در یک مرحلهٔ تور آورنی دوم شد و پس از یک هفته، بهترین سربالایی‌رو کاپ فرانسه شد. او توانست در مجموع ده پیروزی برای باشگاه آماتور خود به دست آورد و ونسان لاونو وادار شد پیشنهاد قرارداد حرفه‌ای دو ساله‌ای برای عضویت در تیم کازینو در سال‌های ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ به او بدهد.[۸]

۱۹۹۸ تا ۲۰۰۲

[ویرایش]

وینوکوروف در سال ۱۹۹۸ در شش مسابقه از جمله مسابقهٔ چهار روزهٔ دونکرک و تور لهستان پیروز شد.[۹] در آغاز فصل ۱۹۹۹ برندهٔ تور والنسیا شد و سه ماه بعد، قهرمان کریتریوم دوفینه شد.[۱۰]

وینو در سال ۲۰۰۰ به تیم تلکام پیوست. او برندهٔ مسابقهٔ ترکیبی پاریس–نیس شد و سکوی سوم کریتریوم اینترناسیونال را به دست آورد. در تور دو فرانس نیز خادم یان اولریش بود و تور را در جایگاه ۱۵ به پایان رساند. نخستین پیروزی او برای تلکام، فتح مرحلهٔ ۱۸ ووئلتا اسپانیا بود.[۱۱] چند هفتهٔ بعد، در المپیک سیدنی پس از اولریش به مدال نقره دست یافت، در حالی که هم‌تیمی دیگرش آندرئاس کلودن بر سکوی سوم ایستاد.[۱۲]

در سال ۲۰۰۱ وینو برندهٔ تایم تریل تور آلمان شد و پیراهن طلایی را از هم‌تیمی خود اریک زابل گرفت. در روز بعد، وینوکوروف یک و نیم دقیقه جلوتر از گروه اصلی از خط پایان گذشت و قهرمانی خود را قطعی کرد.[۱۳] در تور ۲۰۰۱ از اولریش حمایت کرد و رتبهٔ ۱۶ را به دست آورد.

در سال ۲۰۰۲ وینو برندهٔ پاریس–نیس شد. سپس در نخستین مرحلهٔ کوهستانی تور سوئیس پیروز شد؛[۱۴] ولی چند مرحلهٔ بعد در سراشیبی زمین‌خورد و پس از مرحله به بیمارستان منتقل شد.[۱۵] او از تور انصراف داد تا برای تور دو فرانس آماده شود؛ ولی دو هفتهٔ بعد، شکستگی دنبالچه او تشخیص داده شد و تور را از دست داد.[۱۶]

۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵

[ویرایش]
A cyclist riding a bike while in an aerodynamic position.
وینوکوروف در مسابقهٔ قهرمانی تایم تریل جهان در سال ۲۰۰۴

آندری کیویلف، دوست صمیمی وینو، در مرحلهٔ دوم تور پاریس–نیس ۲۰۰۳ به‌شدت زمین‌خورد و به کما رفت و همان شب درگذشت.[۱۷] این اتفاق، اثر شدیدی بر وینوکوروف داشت. او از این اتفاق نیرو گرفت و اعلام کرد بیش از همیشه برای بردن انگیزه دارد.[۱۸] وینو در مرحلهٔ پنجم فرار کرد و با پیروزی در آن مرحله، رهبر تور شد. وینوکوروف در خط پایان، به آسمان اشاره کرد.

دو روز بعد، وینوکوروف برندهٔ تور شد و بر روی سکو، تصویر کیویلف را به نمایش گذاشت.

A man wearing a blue and yellow cycling jersey while standing.
وینو در لیژ–باستون–لیژ ۲۰۰۶

در تور سوئیس ۲۰۰۳ وینوکوروف برندهٔ مرحلهٔ نخست شد و پیراهن طلایی را به تن کرد.[۱۹] در مرحلهٔ سوم فرانچسکو کاساگرانده پیروز شد و رهبری را از وینو گرفت؛ ولی با زمین‌خوردن او در تایم تریل انفرادی روزهای پایانی، وینو دوباره به صدر برگشت و برندهٔ تور سوئیس شد.[۲۰]

در تور دو فرانس ۲۰۰۳ وینوکوروف برای نخستین بار با هدف قهرمانی وارد تور شد. او در مرحلهٔ کوهستانی که در آلپ دوئز به پایان رسید، دوم شد. در مرحلهٔ بعد در سربالایی به فاصلهٔ ۹ کیلومتر از خط پایان فرار کرد و برندهٔ مرحله شد. او توانست به رتبهٔ دوم رده‌بندی اصلی با اختلاف ۲۱ ثانیه نسبت به لانس آرمسترانگ صعود کند. با پیروزی یان اولریش در تایم تریل انفرادی مرحلهٔ ۱۲ وینو به رتبهٔ سوم نزول کرد؛ ولی آن را تا پایان تور نگه داشت. همچنین برندهٔ جایزهٔ تهاجمی‌ترین رکابزن تور شد.[۲۱]

در فصل ۲۰۰۴ وینوکوروف در مرحلهٔ دوم پاریس–نیس، پنج دقیقه عقب افتاد؛[۲۲] ولی پس از آن در سه مرحله پیروز شد. در لیژ–باستون–لیژ پس از داویده ربلین و مایکل بوگرد سوم شد. پس از آن در تور سوئیس تصادف کرد[۲۳] و پارگی رباط‌های شانهٔ او باعث شد که تور دو فرانس را از دست بدهد.[۲۴]

او در ماه اوت بازگشت و برندهٔ تور رجیو شد. سپس در ووئلتا اسپانیا شرکت کرد؛ ولی در هفتهٔ اول به دلیل مسمومیت غذایی زمان زیادی از دست داد[۲۵] و از ادامهٔ مسابقه، کناره‌گیری کرد. پس از آن در مسابقات قهرمانی جهان حضور یافت و مدال برنز را در تایم تریل انفرادی به دست آورد.[۲۶]

نخستین پیروزی وینوکوروف در فصل ۲۰۰۵ در مسابقهٔ لیژ–باستون–لیژ به دست آمد. همچنین در یک مرحلهٔ کوهستانی دوفینه لیبره در مون ونتو برنده شد.[۲۷] سپس به قزاقستان سفر کرد و فاتح مسابقهٔ قهرمانی کشور شد.[۲۸]

A group of cyclists on a stage near a podium.
وینوکوروف در مراسم ورود تور دو فرانس ۲۰۰۵

در ژوئیه ۲۰۰۵ وینوکوروف اعلام کرد[۲۹] شرایطش به خوبی سال ۲۰۰۳ است که در تور سوم شده‌بود. او گفت برای تیم رکاب خواهد زد. قرار بود در صورتی که او یا آندرئاس کلودن بهتر از اولریش رکاب بزنند، وینوکوروف رهبر تیم شود. در تایم تریل افتتاحیه، وینو سوم شد و بالاتر از کلودن و اولریش قرار گرفت. در مرحلهٔ هشتم، آرمسترانگ حملات وینوکوروف را دنبال کرد؛ ولی به کلودن اجازه داد پیشی بگیرد. وینو جدا از هم‌تیمی‌های خود رکاب می‌زد و نقش اولریش را در تیم می‌خواست.

وینوکوروف زمان قابل توجهی در مراحل کوهستانی از دست داد؛ ولی در مرحلهٔ ۱۱ بخشی از آن را جبران کرد و جلوتر از سانتیاگو بوترو به عنوان نفر اول از خط پایان گذشت.[۳۰]

تنش میان وینو و تیمش در مرحلهٔ ۱۴ در پیرنه به اوج رسید. در این مرحله، وینو عقب افتاد، پس از طی ۲۰ کیلومتر بازگشت و حمله کرد، ولی اولریش و کلودن او را عقب کشیدند. وینوکوروف پس از پیروزی در مرحلهٔ پایانی در پاریس، تفاوت‌های خود را نشان داد.

پیش از آغاز مرحلهٔ پایانی، وینوکوروف با فاصلهٔ ۲ ثانیه پشت سر لوی لایفایمر، در رتبهٔ ششم قرار داشت. وینو در اسپرینت میانی اول شد و توانست شش ثانیه جایزه زمانی کسب کند، در حالی که لایفایمر دوم شد و چهار ثانیه به دست آورد و همچنان با اختلاف کمتر از یک ثانیه جلوتر از وینوکوروف بود. در خط پایان، وینوکوروف اول شد و ۲۰ ثانیه جایزهٔ زمانی دیگر گرفت تا تور را در رتبهٔ پنجم به پایان برساند.[۳۱]

۲۰۰۶ و ۲۰۰۷

[ویرایش]

وینوکوروف برای فصل ۲۰۰۶ به تیم لیبرتی سگوروس–وورث پیوست. پس از بازداشت مانولو سائیز در ارتباط با دوپینگ خونی، لیبرتی سگوروس از حمایت مالی تیم انصراف داد. گروهی از شرکت‌های قزاقستانی حامی تیم شدند و نام آن به آستانه–وورث تغییر یافت. در ۳۰ ژوئن ۲۰۰۶ پس از مشخص شدن حضور پنج رکابزن در قضیه دوپینگ عملیات پوئرتو، تیم وینوکوروف تنها چهار رکابزن داشت که کمتر از شش رکابزن مورد نیاز برای حضور در تور بود و به همین دلیل، از حضور در تور دو فرانس ۲۰۰۶ صرف نظر کرد.

پس از کناره‌گیری وورث از حمایت مالی، نام تیم پیش از ووئلتا اسپانیای ۲۰۰۶ به تیم آستانه تغییر یافت. وینوکوروف در مرحلهٔ ۷ از آلخاندرو والورده شکست خورد؛ ولی با پیروزی در دو مرحلهٔ بعدی به رتبهٔ پنجم صعود کرد. پس از یک تایم تریل خوب و رکابزنی تهاجمی در مراحل ۱۸ و ۱۹ پیراهن طلایی را از والورده گرفت و رهبر مسابقه شد. او در تایم تریل مرحلهٔ بعد نیز پیروز شد و قهرمانی ووئلتا را به دست آورد.

پس از آن وینو در مسابقه قهرمانی تایم تریل جهان در سالزبورگ رکاب زد و پس از دو رکابزن تیم سی‌اس‌سی، فابیان کانچلارا و داوید زابریسکی بر سکوی سوم ایستاد.

در تور دو فرانس ۲۰۰۷، وینوکوروف که به عضویت تیم تازه‌ای به نام آستانه درآمده‌بود، یکی از بخت‌های قطعی قهرمانی به شمار می‌رفت.[۳۲] وینو تا مرحلهٔ پنجم جزء رقیبان رده‌بندی اصلی بود؛ ولی در این مرحله در سرپایینی پیش از آخرین بخش کوهستانی زمین‌خورد و به‌شدت زخمی شد.[۳۳]

گروه اصلی سرعت خود را کاهش نداد تا وینوکوروف بازگردد. وینو به تعقیب گروه پرداخت و هفت هم‌تیمی خود را به کمک خواست تا به رقیبان برسد. رکابزنان آستانه، بخت‌های قهرمانی را دنبال کردند تا این که وینو به جلوی گروه انتهایی تعقیب‌کنندگان رسید. او ۸۰ ثانیه دیرتر از رقیبان خود از خط پایان گذشت.[۳۴]

وینوکوروف زمان زیادی را به دلیل مصدومیت‌های خود در آلپ از دست داد؛ ولی توانست در تایم تریل مرحلهٔ ۱۳ با اختلاف بیش از یک دقیقه نسبت به کدل ایونز برنده شود و دوباره به ۱۰ نفر برتر تور بازگردد. او در مرحلهٔ ۱۵ نیز که یک مرحلهٔ کوهستانی بود به پیروزی رسید.

اتهام دوپینگ خونی

[ویرایش]

در روز بعد (۲۴ ژوئیه) تست کنترل دوپینگ وینوکوروف پس از پیروزی او در تایم تریل مثبت اعلام شد. میزان گلبول قرمز خون او دو برابر حالت عادی بود که نشانهٔ تزریق خون بود.[۳۵]

چند روز بعد، نمونهٔ B وینوکوروف نیز مثبت شد و کدل ایونز برندهٔ مرحلهٔ ۱۳ اعلام شد. پیروزی مرحلهٔ ۱۵ وینوکوروف نیز از او پس گرفته‌شد و به کیم کرچن لوکزامبورگی داده شد.

فدراسیون دوچرخه‌سواری قزاقستان محرومیت یک‌ساله برای وینوکوروف در نظر گرفت و اتحادیه جهانی ناخشنودی خود نسبت به این محرومیت کوتاه را ابراز کرد.[۳۶] تیم آستانه نیز او را تهدید به درخواست غرامت کرد.[۳۷]

در دسامبر ۲۰۰۷ وینوکوروف بازنشستگی خود را اعلام کرد.[۳۸]

وینوکوروف در یک برنامه تلویزیونی بلژیکی تمایل خود را نسبت به بازگشت به دوچرخه‌سواری در سال ۲۰۰۹ اعلام کرد. اتحادیه جهانی به دادگاه حکمیت ورزش درخواست فرجام‌خواهی کرد تا محرومیت وینوکوروف به دو سال افزایش یابد.[۳۹] دادگاه این فرجام‌خواهی را پذیرفت و محرومیت وینو تا ۲۴ ژوئیه ۲۰۰۹ تمدید شد.[۴۰]

وینو در اوت ۲۰۰۹ با رکابزنی برای تیم قزاقستان در تور لن به مسابقات بازگشت و نخستین پیروزی خود پس از محرومیت را در تایم تریل مرحلهٔ سوم این تور کسب کرد.[۴۱] سپس دوباره به تیم آستانه ملحق شد و برای ووئلتا اسپانیا ۲۰۰۹ معرفی شد.[۴۲]

در فصل بعد، وینو خود را برای حضور در جیرو دیتالیا آماده کرد و در ماه آوریل در تور ترنتینو قهرمان شد.[۴۳]

وینو در جایگاه رهبری گروه پیشتاز در استقامت جاده المپیک ۲۰۱۲

شرم دوپینگ وینوکوروف موجب شد که روی مسابقه دادن در تور دو فرانس ۲۰۱۰ حساب نکند؛ ولی برگزارکنندگان جیرو این نگرانی را نداشتند و از او دعوت کردند تا در مسابقه شرکت کند. هدف او، عملکردی قدرتمند در جیرو بود.

در لیژ–باستون–لیژ ۲۰۱۰ وینو با کمک هم‌تیمی خود آلبرتو کونتادور برنده شد و شش ثانیه زودتر از الکساندر کولوبنف از خط پایان گذشت.[۴۴] در دسامبر ۲۰۱۱ یک مجلهٔ سوئیسی به نام ایلوستر ادعا کرد وینوکوروف پیروزی خود را خریده‌است.[۴۵] افشا شد که وینو از حساب خود در موناکو ۱۰۰ هزار یورو به حساب کولوبنف در لوکارنو واریز کرده‌است.[۴۶] این مجله ایمیل‌های ردوبدل شده میان دو نفر را منتشر کرد که در آن‌ها کولوبنف ابراز امیدواری کرده‌بود که کار درست را انجام داده باشد و وینو پاسخ داده‌بود نگران نباش.[۴۷] وینو پرداخت پول را انکار نکرد؛ ولی ادعا کرد پول را قرض داده‌است.[۴۸]

حدود یک ماه بعد، وینوکوروف رتبهٔ ششم رده‌بندی اصلی جیرو را به دست آورد و پنج روز پیراهن صورتی را به تن داشت.

در پایان مرحلهٔ سوم، وینو توانست پیراهن صورتی را از کدل ایونز که در ۱۵ کیلومتری خط پایان تصادف کرد، بگیرد؛[۴۹] ولی در مرحلهٔ بعد آن را به وینچنزو نیبالی داد. دوباره در شرایط بارانی مرحلهٔ هفتم که بسیاری از رقیبان زمین‌خوردند، رهبر جیرو شد و آن را برای چهار روز حفظ کرد. در مرحلهٔ یازدهم، حدود ۵۰ رکابزن از جمله ریچی پورت فرار کردند و با فاصلهٔ حدود ۱۳ دقیقه زودتر از گروه اصلی از خط پایان گذشتند تا وینو پیراهن صورتی را به پورت بدهد.

در تور دو فرانس، وینو خادم کونتادور بود و به او کمک کرد تا برندهٔ تور شود. هرچند پس از اعلام مثبت شدن آزماش دوپینگ کونتادور به دلیل وجود مقادیر اندکی از داروی ممنوعهٔ کلنبوترول، عنوان او به اندی اشلک رسید. در همین مسابقه، وینو توانست برندهٔ مرحلهٔ ۱۳ شود.[۵۰]

۲۰۱۱ و ۲۰۱۲

[ویرایش]

در مرحلهٔ نهم تور دو فرانس ۲۰۱۱ وینو افتاد و استخوان ران راستش شکست. در ۱۷ ژوئیه بازنشستگی او از دنیای دوچرخه‌سواری حرفه‌ای به صورت غیررسمی در صفحات توییتر هم‌تیمی‌هایش اعلام شد و وینو در همان روز بازنشستگی خود را تأیید کرد.[۵۱] پس از بهبودی، بازگشت و تصمیم گرفت پیش از بازنشستگی در تور لمباردی ۲۰۱۱ شرکت کند. سپس در سپتامبر تصمیم گرفت بازنشستگی خود را به تعویق بیندازد و اعلام کرد در فصل ۲۰۱۲ برای تیم آستانه در تور دو فرانس رکاب خواهد زد.[۵۲]

وینو فصل ۲۰۱۲ را با شرکت در تور لانکاوی آغاز کرد.[۵۳] پس از طی کردن بهاری آرام، وینو در تور دو فرانس شرکت کرد. او نتوانست هیچ پیروزی مرحله‌ای به دست آورد؛ ولی در چند فرار شرکت داشت که یکی از آن‌ها در مرحلهٔ ۱۸ جایزهٔ تهاجمی‌ترین رکابزن را برای او به ارمغان آورد.[۵۴]

یک هفته پس از پایان تور، وینوکوروف برندهٔ مدال طلای مسابقهٔ استقامت جاده در المپیک ۲۰۱۲ لندن شد.[۵۵] در فاصلهٔ ۸ کیلومتری از خط پایان، وینوکوروف و ریگوبرتو اوران از گروه پیشتاز فرار کردند و تا پایان با یکدیگر همکاری کردند. در ۳۰۰ متری خط پایان، وینو توانست اوران را پشت سر گذارد و به‌تنهایی از خط پایان بگذرد.[۵۶]

وینوکوروف بازنشستگی خود را پس از کسب مدال تأیید کرد. او توانست نخستین رکابزن آسیایی باشد که مدال طلای المپیک را در این رشته به دست می‌آورد. همچنین نخستین کسی شد که دو مدال در استقامت جادهٔ المپیک کسب کرده‌است. پیش از آن در المپیک ۲۰۰۰ نیز مدال نقره را به دست آورده‌بود.

بازنشستگی

[ویرایش]

وینوکوروف دوچرخهٔ خود را که با آن قهرمان المپیک شده‌بود در حراجی در ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۲ به قیمت ۲۴۳ هزار دلار به فروش رساند و درآمد آن را برای درمان پنج کودک که دارای بیماری‌های شدید بودند اهدا کرد.[۵۷]

در پاییز همان سال وارد دانشگاه ملی اوراسیا شد تا کارشناسی ارشد خود را در رشتهٔ تربیت بدنی بگیرد.[۵۸]

سایر

[ویرایش]

پس از کسب مدال نقره در المپیک ۲۰۰۰ ارتش قزاقستان درجهٔ سرهنگ افتخاری به وینوکوروف داد. همچنین پس از کسب رتبهٔ سوم در تور دو فرانس ۲۰۰۳ نشان درجه یک قهرمان مردم را دریافت کرد.[۵۹] در اواخر سال ۲۰۱۱ وینو در انتخابات پارلمان قزاقستان نامزد شد.[۶۰] او دوچرخه‌فروشی خود را در ۵ مهٔ ۲۰۱۲ در آلماتی افتتاح کرد.[۶۱]

نتایج در گرند تورها

[ویرایش]
گرند تور ۱۹۹۹ ۲۰۰۰ ۲۰۰۱ ۲۰۰۲ ۲۰۰۳ ۲۰۰۴ ۲۰۰۵ ۲۰۰۶ ۲۰۰۷ ۲۰۰۸ ۲۰۰۹ ۲۰۱۰ ۲۰۱۱ ۲۰۱۲
جیرو دیتالیا — — — — — — — — — — — ۶ — —
تور دو فرانس ۳۵ ۱۵ ۱۶ — ۳ — ۵ — ناتمام — — ۱۵ ناتمام ۳۱
ووئلتا اسپانیا — ۲۸ — ناتمام — ناتمام — ۱ — — ناتمام — — —

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "Vino's Parents Recall His Childhood". astanafans.com. Retrieved 27 November 2011.
  2. ↑ Pretot, Julien. "Vino spoils British road race party". Chicago Tribune. Archived from the original on 16 November 2012. Retrieved 30 July 2012.
  3. ↑ "Alexander the great". Daily Peloton. Archived from the original on 27 September 2007. Retrieved 28 July 2007.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ "Échappée n°5 . Été 1997 Rencontre avec Alexandre Vinokourov et Andrei Kivilev par Marie Line GONLON". Espoir cycliste St Etienne Loire. Retrieved 27 July 2007.
  5. ↑ "Palmarès du Regio-Tour International". velo-club.net. Archived from the original on 27 September 2007. Retrieved 27 July 2007.
  6. ↑ "Men's Olympic road race". cyclingnews.com. Retrieved 28 July 2007.
  7. ↑ Callahan, Ron (21 December 2011). "Astana to ride Tour de Langkawi". Bike World News. Archived from the original on 18 January 2013. Retrieved 30 July 2012.
  8. ↑ "Article paru le 19 juillet 197". l’Humanite. Retrieved 27 July 2007.
  9. ↑ "2002 Paris–Nice winner biography". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  10. ↑ "51st Critérium du Dauphiné Libéré". Cyclingnews. Retrieved 5 April 2007.
  11. ↑ "Complete live report, Stage 18 Veulta". Cyclingnews. Retrieved 5 April 2007.
  12. ↑ "2000 Men's Olympic Road Race results and report". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  13. ↑ "2001 Tour of Germany stage 7 results and report". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  14. ↑ "2002 Tour de Suisse stage 3 results and report". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  15. ↑ "Vinokourov unsure about continuing Tour de Suisse". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  16. ↑ "Vinokourov out of Telekom's Tour team". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  17. ↑ "Cyclingnews flash Kivilev dies of injuries". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  18. ↑ "Cyclingnews Vinokourov more motivated than ever". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  19. ↑ "Tour de Suisse 2003 stage 1 report and results". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  20. ↑ "Tour de Suisse Stage 9 report and results". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  21. ↑ "Tour de France Stage 20 report and results". Cyclingnews. Retrieved 9 June 2007.
  22. ↑ "2004 Paris Nice Stage 2 report and results". Cyclingnews. Retrieved 17 June 2007.
  23. ↑ "2004 Tour de Suisse Stage 2 report and results". Cyclingnews. Retrieved 17 June 2007.
  24. ↑ "Cycling news June 15". Cyclingnews. Retrieved 17 June 2007.
  25. ↑ "Cycling news September 9th". Cyclingnews. Retrieved 17 June 2007.
  26. ↑ "2004 UCI World Time Trial Championships time trial". Cyclingnews. Retrieved 17 June 2007.
  27. ↑ "2005 Criterium de Dauphine Libere stage 4 results, report and photos". Cyclingnews. Retrieved 17 June 2007.
  28. ↑ "2005 Kazakhstan National Road Race Championships". Cyclingnews. Retrieved 17 June 2007.
  29. ↑ "June 28th interview with Alexandre Vinokourov". cyclingnews.com. Retrieved 27 July 2007.
  30. ↑ "2005 Tour de France Stage 11, Courchevel-Briançon". Cyclingnews.com. Retrieved 27 July 2007.
  31. ↑ "Levi Leipheimer describes how Vinokourov knocked him out of 5th place in the final stage of the 2005 Tour". cyclingnews.com. Retrieved 27 July 2007.
  32. ↑ "Vinokourov and Klöden crash". AFP. 12 July 2007. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved 10 April 2017.
  33. ↑ AFP (12 July 2007). "Vinokourov and Klöden crash". BikeRadar.com. Archived from the original on 20 November 2012. Retrieved 1 August 2012. Astana's team leader Vinokourov got back on his bike to rejoin the peloton after crashing inside the last 30km...the Kazakh rider came down on the tarmac while racing at speed.
  34. ↑ Farrand, Stephen (12 July 2007). "VINO'S TOUR CHANCES IN DOUBT AFTER CRASH". Cycling Weekly.
  35. ↑ "Alexandre Vinokourov contrôlé positif, Astana Cycling Team se retire du Tour de France". Team Astana. Archived from the original on 10 July 2007. Retrieved 10 April 2017.
  36. ↑ VeloNews | Thursday's EuroFile: Light Vino' sentence irks UCI; Klöden sticks with Astana; ex-Olympian was informer | The Journal of Competitive Cycling بایگانی‌شده در ۸ دسامبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine
  37. ↑ Paul Sherwen بایگانی‌شده در ۱۳ سپتامبر ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine, Versus TV network commentary (7-26-07)
  38. ↑ "Banned Vinokourov quits cycling". BBC Sport. 7 December 2007. Archived from the original on 24 April 2009. Retrieved 7 December 2007.
  39. ↑ UCI Asks Sport Court to Keep Cyclist Vinokourov Banned[پیوند مرده] 22 December 2008
  40. ↑ "CAS preliminary decision". Tas-cas.org. Archived from the original on 28 September 2011. Retrieved 2 August 2012.
  41. ↑ "Alexandre Vinokourov claims first victory on Tour de l'Ain after return from doping ban". Telegraph. 12 August 2009. Retrieved 20 August 2009.
  42. ↑ "Vinokourov To Head To The Tour Of Spain With Astana". Cyclingnews.com. Retrieved 2 August 2012.
  43. ↑ "Giro del Trentino: Vinokourov secures overall, Pozzovivo the stage". VeloNation Press. 23 April 2010. Retrieved 1 August 2012. Alexandre Vinokourov (Astana) successfully defended his overall lead in the Giro de Trentino today.
  44. ↑ "Astana's Alexander Vinokourov wins in Liege". BBC Sport. BBC. 25 April 2010. Archived from the original on 29 April 2010. Retrieved 26 April 2010.
  45. ↑ "Vinokourov bought 2010 Liege-Bastogne magazine alleges". Cycling Central. SBS 2012. AFP. 7 December 2011. Archived from the original on 30 December 2012. Retrieved 23 September 2012.
  46. ↑ Gregor Brown (7 December 2011). "Vinokourov fights Liege-Bastogne-Liege bribe allegations". Cycling Weekly. IPC Media Sports & Leisure network. Retrieved 23 September 2012.
  47. ↑ "Emails between Vinokourov and Kolobnev published". Cycling News. Future Publishing Limited. 7 December 2011. Retrieved 23 September 2012.
  48. ↑ "Magazine alleges Alexander Vinokourov bought 2010 Liège-Bastogne-Liège victory". Velo News. 2012 Competitor Group, Inc. 6 December 2011. Archived from the original on 8 September 2012. Retrieved 23 September 2012.
  49. ↑ Quénet, Jean-François (10 May 2010). "Vinokourov pretty in pink at first Giro". Cyclingnews.com. Retrieved 1 August 2012. On just his third ever day in the Giro d’Italia, Alexandre Vinokourov (Astana) has taken the leader's jersey from Cadel Evans (BMC).
  50. ↑ Keaten, Jamey (17 July 2010). "Alexandre Vinokourov wins Tour de France stage after return from doping ban". Associated Press. Archived from the original on 9 January 2016. Retrieved 1 August 2012. Alexandre Vinokourov did his time for doping. Now, he's back to basking in Tour de France glory again.
  51. ↑ "Four riders including Vinokourov abandon tour after mountain crash – News – Tour de France". ITV. Retrieved 2 August 2012.
  52. ↑ "Starters – Tour de France 2012". Letour.fr. Retrieved 2 August 2012.
  53. ↑ "Cyclingtime interview with Alexandre Vinokourov". Cyclingtime.com. Archived from the original on 2 April 2012. Retrieved 2012-08-02.
  54. ↑ "Tour de France: Vinokourov misses out on stage win, gets most aggressive rider award on stage 18". Velonation Press. 20 July 2012. Retrieved 30 July 2012. Vinokourov had to be satisfied with the most aggressive rider award on today’s eighteenth stage of the race.
  55. ↑ "Mark Cavendish's Olympic bid fails as Alexandre Vinokourov wins gold". Retrieved 28 July 2012.
  56. ↑ Benson, Daniel (28 July 2012). "Vinokourov wins Olympic gold medal". Cyclingnews.com. Archived from the original on 31 July 2012. Retrieved 31 July 2012.
  57. ↑ "Cycling: Vinokourov auctioned his gold-winning bicycle". Tengrinews.kz English. Retrieved 18 September 2012.
  58. ↑ "Cycling: Alexandre Vinokourov enrolled at prestigious University". Tengrinews.kz English. Retrieved 4 September 2012.
  59. ↑ "Vinokourov Back After 2-Year Ban for Doping". New York Times.
  60. ↑ "Vinokourov named as a candidate for parliamentary elections in Kazakhstan". Velonation.
  61. ↑ "Vinokourov will open bicycle shop in Almaty". Tengrinews.kz English. Retrieved 27 April 2012.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=الکساندر_وینوکوروف&oldid=40423692»