زبان اویغوری
| اویغوری | |
|---|---|
| اویغور | |
| ئۇیغۇرچه / ئۇیغۇر تیلی | |
 واژهٔ «اویغور» نوشته‌شده با الفبای فارسی-عربی | |
| بیان | [ʊjʁʊrˈtʃɛ], [ʊjˈʁʊr tili] |
| زبان بومی در | سین‌کیانگ، چین |
| قومیت | اویغور |
شمار گویشوران | ۱۰٫۴ میلیون (۲۰۱۶) |
گونه‌های نخستین | ترکی میانه
|
| الفبای عربی الفبای لاتین الفبای سیریلیک | |
| وضعیت رسمی | |
زبان رسمی در |  چین
|
| تنظیم‌شده توسط | سین‌کیانگ |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۱–۶۳۹ | ug |
| ایزو ۲–۶۳۹ | uig Uighur, Uyghur |
| ایزو ۳–۶۳۹ | uig Uighur, Uyghur |
| گلاتولوگ | uigh1240 (اویغور)[۲] |
 محدودهٔ جغرافیایی اویغورها در چین | |
زبان تورکی اویغوری زبان مردم تورک اویغور است که در تورکستان شرقی واقع در غرب جمهوری خلق چین در ناحیهٔ خودمختار سین‌کیانگ زندگی می‌کنند. اصطلاح تاریخی اویغور، که به ساکنان تورک‌زبان سین‌کیانگ و زبانشان اطلاق می‌شود، در دههٔ ۱۳۰۰ هـ. ش (۱۹۲۰ میلادی) در پی ملی‌گرایی نوین به وجود آمد. قبل از آن، اصطلاح «تورکی» متداول بود که نزدیکی این زبان را با ازبکی (که آن اصطلاح نیز نوظهور است و امروزه جای اصطلاح «تورکی» را در ازبکستان گرفته) بهتر بیان می‌کرد. بعد از انقراض زبان جغتایی، زبان اویغوری و زبان ازبکی در مناطقی که زبان جغتایی صحبت می‌شد، توسعه پیدا کردند. امروزه زبان اویغوری در نتیجه ریشه گرفتن از زبان جغتایی، شامل وام واژه‌های فراوانی از زبان فارسی است.[۳]
طومارهای مکشوفه تورفان
تعداد زیادی از کتاب‌ها و نوشته‌ها به این زبان با خط اویغوری در دست است. در اواخر قرن نوزده میلادی تعداد زیادی از کتاب‌های مانوی به خط و زبان اویغوری از غاری در نزدیکی شهر تورفان کشف شد.
در میان اسنادی که به دست آمده تعدادی متون مانوی است که کارل زالمان دانشمند مشهور روسی و مولر دانشمند آلمانی متون زبان فارسی آن و رادلف دانشمند روسی و فن لو کوک دانشمند آلمانی متون ترکی آنها را با رنج فراوان خوانده‌اند. در میان متن‌های ترکی کتابی است دربارهٔ اعتراف به گناه در دین مانی که باستان‌شناس معروف مجار اورل استاین که بیش تر در هندوستان می‌زیسته به دست آورده‌است. در میان طومارهایی که در دون‌هوانگ به دست آورده‌اند و مسافران اروپایی نتوانسته‌اند با خود ببرند و دولت چین آنها را به پکن برده و در کتاب‌خانه مخصوصی که در آن جا ترتیب داده گذارده‌است. طومار بزرگی است که به‌طور نسبی کامل است و چیزی از آن از میان نرفته‌است. شاوان و پلیو دانشمندان فرانسوی پی برده‌اند که این طومار یکی از کتاب‌های مانوی است و تفسیر آنها در مجله آسیایی پاریس منتشر کرده‌اند. اسناد دیگری به زبانهای پارسی باستان و سغدی و چینی است.[۴][۵]
ریشه‌های ایرانی اویغورها
برخی از اقوامی که امروز ترک نامیده می‌شوند در اصل ترک نیستند بلکه ترک‌زبان شده‌اند برای نمونه می‌توان کشورهای عرب زبان مانند مصر و الجزایر را نام برد یعنی عربیزه شده‌اند نه این که از نظر تباری عرب باشند. اویغورها و ازبک‌ها از نظر نژادی، اقوامی به صورت کامل ترک نیستند به طوری که اویغورها میزان زیادی‌تبار سغدی (از اقوام باستانی ایران شرقی) دارند و شهرهای ختن و کاشغر در گذشته از شهرهای ایرانی بوده‌اند.[۶][۷]
اسناد و مدارک تاریخی نشان می‌دهند که منطقه سین‌کیانگ پیش از سکونت مهاجران مغول و اقوام ترک، سرزمینی ایرانی بوده که اقوام و قبیله‌های ایرانی مانند سکاها و سغدها با گویش زبانهای خاور ایران (زبانهای ایرانی شرقی) در آن زندگی می‌کردند. در کتاب‌های تاریخی از حضور گروه‌هایی از اقوام آریایی در منطقه سین‌کیانگ نام برده شده‌است. برخی از آنان حکومت محلی نیز داشتند که رواج زبان سغدی از نشانه‌های پایدار فرهنگ ایران باستان در این سرزمین به‌شمار می‌آید. همچنین گذر جاده ابریشم از این منطقه سبب شده نژادهای گوناگون با فرهنگ‌های گوناگون در آن ساکن شوند و هم‌زیستی مسالمت‌آمیزی داشته باشند که گردهمایی فرهنگ‌های متنوع آسیایی بر غنای فرهنگی آن افزوده‌است. در این بین زبان و فرهنگ ایرانی به دلیل پیشینه طولانی و توسعه خود حرف اول را می‌زده‌است. در سال ۸۴۰ میلادی به دلیل قحطی و خشک‌سالی و بحران اجتماعی در مغولستان، بسیاری از مغول‌ها به سین‌کیانگ کوچ کردند. از آمیزش مهاجران و دیگر اقوام ترک با ساکنان بومی یعنی سکاها و آریایی‌ها نژاد تازه‌ای به وجود آمد که بعدها به اویغورها شناخته شدند. در اثر افزایش شمار مهاجران، جمعیت قبایل آریایی و ایرانی که به زبانهای شرقی ایرانی صحبت می‌کردند کاهش یافت و به تدریج در جمعیت غالب، همگون‌سازی فرهنگی شدند.[۸]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ "China". Ethnologue.
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "اویغور". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
{{cite book}}: Invalid|display-editors=4(help) - ↑ Badīʻī, Nādira (1997), Farhang-i wāžahā-i fārsī dar zabān-i ūyġūrī-i Čīn, Tehran: Bunyād-i Nīšābūr, p. 57
- ↑ سرچشمه تصوف در ایران، سعید نفیسی، چاپ فروغی،1343، صص 90-93
- ↑ http://manuscripts.ir/ar/center-news/3717-طومارهای-مکشوفه-تورفان
- ↑ http://www.bbc.com/persian/world/2014/09/140906_ea_safar_abdullah_interview
- ↑ https://academic.oup.com/mbe/article/34/10/2572/3864506
- ↑ سابقی، علی‌محمد (۱۹ تیر ۱۳۸۸). «جایگاه تاریخی زبان و ادب فارسی در سین کیانگ». تابناک.
پیوند به بیرون
- فرهنگ لغت اُیغوری بایگانی‌شده در ۱۰ فوریه ۲۰۲۰ توسط Wayback Machine
- واژگان فارسی در زبانهای سوئدی،اویغوری چینی و بوسنیایی
الگو:کد زبانهای معرفی‌شده در ایزو ۶۳۹–۳ که حرف اول عنوان بین‌المللی آنها حرف U است
| کتابخانه‌های ملی | |
|---|---|
| سایر | |
