Pasquale Malipiero

Paskalo MALIPIERO (1392–1462) estis venecia ŝtatestro kiu aktivis kiel la 66-a Doĝo de Venecio de la 30-a de oktobro 1457 ĝis sia morto. Mezbona guberniestro, li sukcedis al Francesco Foscari kaj estis ĉefe elektita de la malamikoj de la familio Foscari.

Pasquale Malipiero
66-a doĝo de Venecio
Regado	1457 ĝis 1462
Persona informo
Naskiĝo	1392 en Venecio
Morto	7-an de majo 1462 (1462-05-07) en Venecio
Tombo	Sanktaj Johano kaj Paŭlo Monument to the doge Pasquale Malipiero (en) vd
Ŝtataneco	Venecia respubliko vd
Familio
Edz(in)o	Giovanna Dandolo (en) vd
Infanoj	5
Profesio
Okupo	politikisto diplomato militisto vd
Aktiva en	Venecio vd
Postenoj Postenoj Doĝo de Venecio (1457–1462) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj

Monumento en la Sanktaj Johano kaj Paŭlo

Biografio

En 1458, li subskribis leĝon kie serio de rimedoj limigis la povon de la Konsilio de la dek. Li estas sepultita en la Baziliko de Sanktaj Johano kaj Paŭlo, tradicia entombiga loko de la doĝoj. Li edziĝis al Giovanna Dandolo di Antonio kaj estis sukcedita de Cristoforo Moro. Li havis tri infanojn: Lorenzo, Antonio, Polo (la sola kiu edziĝis) kaj Maddalena, edziniĝinta kun Giacomo Gabriel di Zaccaria. Rilate al lia politika kariero, la unuaj novaĵoj originas en la 28-a de februaro 1429 kiam li estas elektita sindiko kaj provizanto en Albanio, Dalmatio kaj Istrio.

Informoj pri lia politika kariero fariĝas pli multenombraj ekde 1435, kiam li estas elektita konsulo en Trano. En la 21-a de februaro 1437 li estas nomumita venecia ambasadoro en Ĝenovo, unua efektiva diplomatia misio de Malipiero, kiu daŭris ĝis la fino de decembro. En la 17-a de tiu monato li petas al la Senato por reveni hejmen pro kialoj postulantaj lian ĉeeston hejme. La misio kiel ambasadoro repreniĝis en printempo 1438 kaj etendiĝis ĝis la unuaj tagoj de decembro. En la 3-a de novembro 1439 li estas elektita inter la kvin Saĝuloj por la preparado de la grundo, rango kiun li okupis ĝis sia foriro al Florenco kiel ambasadoro en la kortumo de la papo Eŭgeno la 4-a.

En la 3-a de majo 1440 li estas nomumita oratoro apud Francisko Sforza, ĉefo-komandanto de la armeoj de la Venecia Respubliko en Lombardio, kiu samtempe okupis la postenon kiel provizanto de la armeo, singulara figuro kiel plenpovohavulo, ke la venecia registaro sendadis, super ĉio kun funkcioj pri politika kontrolo apud la kondotieroj, kiuj estis la armitaj brakoj de la Serenissima.

En la 25-a de novembro 1440 li estis elektita podestà de Verono. En la 18-a de decembro 1445 la papo Eŭgeno la 4-a oferdonas la li prestiĝan ambasadejon en Romo. Kiam Euĝeno la 4-a mortis en la 23-a de februaro 1447, Malipiero estas komisiita de la venecia delegitaro por gratuli la sukcedinton Nikolao la 5-a. la En 1459, la papo Pio la 2-a postulas el Venecio kelkaj galerojn por partopreni en nova krucmilito kontraŭ la malfideluloj, sed la doĝo estis rezervoplena kaj la helpo ne okazis, tial li ricevis la alnomon pacama. Dum lia regado komenciĝas la konstruo de la portalo de la venecia arsenalo.

Literaturo

• Enciclopedia Italiana
• Venipedia
• Web Gallery of Art
• The Metropolitan Museum of Art
• Academia.edu
• Monete e dintorni Arkivigite je 2014-12-24 per la retarkivo Wayback Machine
• The Renaissance Portrait: From Donatello to Bellini, Keith Christiansen, Stefan Weppelmann
• The Papacy and the Levant, 1204-1571: The fifteenth century, Kenneth Meyer Setton
• The Military Organisation of a Renaissance State: Venice C. 1400 To 1617, M. E. Mallett, J. R. Hale

Vidu ankaŭ

• 
  Listo de doĝoj el Venecio
• 
  Michele Steno
  (1331-1413)
• 
  Francesco Foscari
  (1373-1457)
• 
  Eŭgeno la 4-a
  (1383-1447)
• 
  Cristoforo Moro
  (1390-1471)
• 
  Andrea Vendramino
  (1393-1478)
• 
  Francesco Sforza
  (1401-1466)
• 
  Enea Silvio Piccolomini
  (1405-1464)
• 
  Giovanni Mocenigo
  (1409-1485)
• 
  Tommaso Mocenigo
  (1414-1423)
• 
  Pietro Lombardo
  (1435-1515)