snauwen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch snauwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsnɑu̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: snau‧wen
• Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

snauwen

1. (intransitive, transitive) to snap, to sneer, to snarl

Conjugation

Conjugation of snauwen (weak)
infinitive	snauwen
past singular	snauwde
past participle	gesnauwd
infinitive	snauwen
gerund	snauwen n
	present tense	past tense
1st person singular	snauw	snauwde
2nd person sing. (jij)	snauwt, snauw2	snauwde
2nd person sing. (u)	snauwt	snauwde
2nd person sing. (gij)	snauwt	snauwde
3rd person singular	snauwt	snauwde
plural	snauwen	snauwden
subjunctive sing.1	snauwe	snauwde
subjunctive plur.1	snauwen	snauwden
imperative sing.	snauw
imperative plur.1	snauwt
participles	snauwend	gesnauwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.