schrijden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schriden, from Old Dutch *scrīthan, from Proto-West Germanic *skrīþan, from Proto-Germanic *skrīþaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxrɛi̯.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯dən

Verb

schrijden

1. to stride

Conjugation

Conjugation of schrijden (strong class 1)
infinitive	schrijden
past singular	schreed
past participle	geschreden
infinitive	schrijden
gerund	schrijden n
	present tense	past tense
1st person singular	schrijd	schreed
2nd person sing. (jij)	schrijdt, schrijd2	schreed
2nd person sing. (u)	schrijdt	schreed
2nd person sing. (gij)	schrijdt	schreedt
3rd person singular	schrijdt	schreed
plural	schrijden	schreden
subjunctive sing.1	schrijde	schrede
subjunctive plur.1	schrijden	schreden
imperative sing.	schrijd
imperative plur.1	schrijdt
participles	schrijdend	geschreden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• voortschrijden
• overschrijden

Related terms

• schrede