opspringen

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ springen (“to jump”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

opspringen

1. jump up (propel oneself rapidly upward such that momentum causes the body to become airborne)
2. bounce (upward)

Conjugation

Conjugation of opspringen (strong class 3a, separable)
infinitive	opspringen
past singular	sprong op
past participle	opgesprongen
infinitive	opspringen
gerund	opspringen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	spring op	sprong op	opspring	opsprong
2nd person sing. (jij)	springt op, spring op2	sprong op	opspringt	opsprong
2nd person sing. (u)	springt op	sprong op	opspringt	opsprong
2nd person sing. (gij)	springt op	sprongt op	opspringt	opsprongt
3rd person singular	springt op	sprong op	opspringt	opsprong
plural	springen op	sprongen op	opspringen	opsprongen
subjunctive sing.1	springe op	spronge op	opspringe	opspronge
subjunctive plur.1	springen op	sprongen op	opspringen	opsprongen
imperative sing.	spring op
imperative plur.1	springt op
participles	opspringend	opgesprongen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• opveren

Anagrams

• springen op