diftongeren

Dutch

Etymology

From diftong +‎ -eren.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dif‧ton‧ge‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

diftongeren

1. (ergative) to diphthongise

Conjugation

Conjugation of diftongeren (weak)
infinitive	diftongeren
past singular	diftongeerde
past participle	gediftongeerd
infinitive	diftongeren
gerund	diftongeren n
	present tense	past tense
1st person singular	diftongeer	diftongeerde
2nd person sing. (jij)	diftongeert, diftongeer2	diftongeerde
2nd person sing. (u)	diftongeert	diftongeerde
2nd person sing. (gij)	diftongeert	diftongeerde
3rd person singular	diftongeert	diftongeerde
plural	diftongeren	diftongeerden
subjunctive sing.1	diftongere	diftongeerde
subjunctive plur.1	diftongeren	diftongeerden
imperative sing.	diftongeer
imperative plur.1	diftongeert
participles	diftongerend	gediftongeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.