arcessitus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /ar.kesˈsiː.tus/, [ärkɛs̠ˈs̠iːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ar.t͡ʃesˈsi.tus/, [ärt͡ʃesˈsiːt̪us]
Etymology 1
[edit]Perfect passive participle of arcessō.
Adjective
[edit]arcessītus (feminine arcessīta, neuter arcessītum); first/second-declension adjective
- foreign (brought from elsewhere)
- extraneous
- self-inflicted
- having been sent for, summoned
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | arcessītus | arcessīta | arcessītum | arcessītī | arcessītae | arcessīta | |
Genitive | arcessītī | arcessītae | arcessītī | arcessītōrum | arcessītārum | arcessītōrum | |
Dative | arcessītō | arcessītō | arcessītīs | ||||
Accusative | arcessītum | arcessītam | arcessītum | arcessītōs | arcessītās | arcessīta | |
Ablative | arcessītō | arcessītā | arcessītō | arcessītīs | |||
Vocative | arcessīte | arcessīta | arcessītum | arcessītī | arcessītae | arcessīta |
Etymology 2
[edit]arcessō + -tus (forming action nouns)
Noun
[edit]arcessītus m (genitive arcessītūs); fourth declension
Declension
[edit]Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | arcessītus | arcessītūs |
Genitive | arcessītūs | arcessītuum |
Dative | arcessītuī | arcessītibus |
Accusative | arcessītum | arcessītūs |
Ablative | arcessītū | arcessītibus |
Vocative | arcessītus | arcessītūs |
References
[edit]- “arcessitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “arcessitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- arcessitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.