aanschieten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aanschieten. Equivalent to aan +‎ schieten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌsxi.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧schie‧ten

Verb

aanschieten

1. (transitive) to shoot at (something) while landing a hit but not killing the target
2. (transitive) to quickly put on (clothes)
3. (intransitive) to approach or arrive quickly
4. (intransitive) to switch on quickly

Conjugation

Conjugation of aanschieten (strong class 2a, separable)
infinitive	aanschieten
past singular	schoot aan
past participle	aangeschoten
infinitive	aanschieten
gerund	aanschieten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	schiet aan	schoot aan	aanschiet	aanschoot
2nd person sing. (jij)	schiet aan	schoot aan	aanschiet	aanschoot
2nd person sing. (u)	schiet aan	schoot aan	aanschiet	aanschoot
2nd person sing. (gij)	schiet aan	schoot aan	aanschiet	aanschoot
3rd person singular	schiet aan	schoot aan	aanschiet	aanschoot
plural	schieten aan	schoten aan	aanschieten	aanschoten
subjunctive sing.1	schiete aan	schote aan	aanschiete	aanschote
subjunctive plur.1	schieten aan	schoten aan	aanschieten	aanschoten
imperative sing.	schiet aan
imperative plur.1	schiet aan
participles	aanschietend	aangeschoten
1) Archaic.

Derived terms

• aangeschoten