aankondigen

Dutch

Etymology

From aan +‎ kondigen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːŋkɔndəɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧kon‧di‧gen

Verb

aankondigen

1. (transitive) to announce

Conjugation

Conjugation of aankondigen (weak, separable)
infinitive	aankondigen
past singular	kondigde aan
past participle	aangekondigd
infinitive	aankondigen
gerund	aankondigen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kondig aan	kondigde aan	aankondig	aankondigde
2nd person sing. (jij)	kondigt aan, kondig aan2	kondigde aan	aankondigt	aankondigde
2nd person sing. (u)	kondigt aan	kondigde aan	aankondigt	aankondigde
2nd person sing. (gij)	kondigt aan	kondigde aan	aankondigt	aankondigde
3rd person singular	kondigt aan	kondigde aan	aankondigt	aankondigde
plural	kondigen aan	kondigden aan	aankondigen	aankondigden
subjunctive sing.1	kondige aan	kondigde aan	aankondige	aankondigde
subjunctive plur.1	kondigen aan	kondigden aan	aankondigen	aankondigden
imperative sing.	kondig aan
imperative plur.1	kondigt aan
participles	aankondigend	aangekondigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• bekendmaken

Derived terms

• aankondiger
• aankondiging

Anagrams

• kondigen aan