verkeren

Dutch

Etymology

From ver- +‎ keren. Cognate with West Frisian ferkeare.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

verkeren

1. to find oneself (e.g. in a situation)
2. to be found, be located
3. (+ met) to handle, get along with

Conjugation

Conjugation of verkeren (weak, prefixed)
infinitive	verkeren
past singular	verkeerde
past participle	verkeerd
infinitive	verkeren
gerund	verkeren n
	present tense	past tense
1st person singular	verkeer	verkeerde
2nd person sing. (jij)	verkeert, verkeer2	verkeerde
2nd person sing. (u)	verkeert	verkeerde
2nd person sing. (gij)	verkeert	verkeerde
3rd person singular	verkeert	verkeerde
plural	verkeren	verkeerden
subjunctive sing.1	verkere	verkeerde
subjunctive plur.1	verkeren	verkeerden
imperative sing.	verkeer
imperative plur.1	verkeert
participles	verkerend	verkeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• verkering

Descendants

• Negerhollands: verkeer, verkeer mee