ontleren

Dutch

Etymology

From ont- +‎ leren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈleːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -eːrən

Verb

ontleren

1. (transitive) to unlearn
2. (transitive) to break with a habit

Conjugation

Conjugation of ontleren (weak, prefixed)
infinitive	ontleren
past singular	ontleerde
past participle	ontleerd
infinitive	ontleren
gerund	ontleren n
	present tense	past tense
1st person singular	ontleer	ontleerde
2nd person sing. (jij)	ontleert, ontleer2	ontleerde
2nd person sing. (u)	ontleert	ontleerde
2nd person sing. (gij)	ontleert	ontleerde
3rd person singular	ontleert	ontleerde
plural	ontleren	ontleerden
subjunctive sing.1	ontlere	ontleerde
subjunctive plur.1	ontleren	ontleerden
imperative sing.	ontleer
imperative plur.1	ontleert
participles	ontlerend	ontleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.