onteren

Dutch

Etymology

From eer (“honour”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈeːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧e‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

onteren

1. (transitive) to dishonor

   Je kunt dat niet doen zonder zijn nagedachtenis te onteren.

   You cannot do that without dishonoring his memory.

2. (transitive) to rape, to violate sexually

Conjugation

Conjugation of onteren (weak, prefixed)
infinitive	onteren
past singular	onteerde
past participle	onteerd
infinitive	onteren
gerund	onteren n
	present tense	past tense
1st person singular	onteer	onteerde
2nd person sing. (jij)	onteert, onteer2	onteerde
2nd person sing. (u)	onteert	onteerde
2nd person sing. (gij)	onteert	onteerde
3rd person singular	onteert	onteerde
plural	onteren	onteerden
subjunctive sing.1	ontere	onteerde
subjunctive plur.1	onteren	onteerden
imperative sing.	onteer
imperative plur.1	onteert
participles	onterend	onteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• dieronterend
• mensonterend
• ontering

See also

• oneer

Anagrams

• noteren