beklemtonen

Dutch

Etymology

From klemtoon +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈklɛmtoːnə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧klem‧to‧nen

Verb

beklemtonen

1. (transitive) to stress (a syllable)
2. (transitive, figuratively) to emphasize, to stress

Conjugation

Conjugation of beklemtonen (weak, prefixed)
infinitive	beklemtonen
past singular	beklemtoonde
past participle	beklemtoond
infinitive	beklemtonen
gerund	beklemtonen n
	present tense	past tense
1st person singular	beklemtoon	beklemtoonde
2nd person sing. (jij)	beklemtoont, beklemtoon2	beklemtoonde
2nd person sing. (u)	beklemtoont	beklemtoonde
2nd person sing. (gij)	beklemtoont	beklemtoonde
3rd person singular	beklemtoont	beklemtoonde
plural	beklemtonen	beklemtoonden
subjunctive sing.1	beklemtone	beklemtoonde
subjunctive plur.1	beklemtonen	beklemtoonden
imperative sing.	beklemtoon
imperative plur.1	beklemtoont
participles	beklemtonend	beklemtoond
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• beklemtoning