aantokkelen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ tokkelen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌtɔ.kə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧tok‧ke‧len

Verb

aantokkelen

1. (transitive, music) to hit (a snare), to pluck, to strum
2. (transitive, obsolete) to lure closer, to draw closer

Conjugation

Conjugation of aantokkelen (weak, separable)
infinitive	aantokkelen
past singular	tokkelde aan
past participle	aangetokkeld
infinitive	aantokkelen
gerund	aantokkelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	tokkel aan	tokkelde aan	aantokkel	aantokkelde
2nd person sing. (jij)	tokkelt aan, tokkel aan2	tokkelde aan	aantokkelt	aantokkelde
2nd person sing. (u)	tokkelt aan	tokkelde aan	aantokkelt	aantokkelde
2nd person sing. (gij)	tokkelt aan	tokkelde aan	aantokkelt	aantokkelde
3rd person singular	tokkelt aan	tokkelde aan	aantokkelt	aantokkelde
plural	tokkelen aan	tokkelden aan	aantokkelen	aantokkelden
subjunctive sing.1	tokkele aan	tokkelde aan	aantokkele	aantokkelde
subjunctive plur.1	tokkelen aan	tokkelden aan	aantokkelen	aantokkelden
imperative sing.	tokkel aan
imperative plur.1	tokkelt aan
participles	aantokkelend	aangetokkeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aantokkeling