aanrekenen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenrekenen. Equivalent to aan +‎ rekenen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnreːkənə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧re‧ke‧nen

Verb

aanrekenen

1. (transitive) to charge, to hold accountable or responsible for
2. (transitive, archaic) to account as (having) credit, to acknowledge as a creditor

Conjugation

Conjugation of aanrekenen (weak, separable)
infinitive	aanrekenen
past singular	rekende aan
past participle	aangerekend
infinitive	aanrekenen
gerund	aanrekenen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	reken aan	rekende aan	aanreken	aanrekende
2nd person sing. (jij)	rekent aan, reken aan2	rekende aan	aanrekent	aanrekende
2nd person sing. (u)	rekent aan	rekende aan	aanrekent	aanrekende
2nd person sing. (gij)	rekent aan	rekende aan	aanrekent	aanrekende
3rd person singular	rekent aan	rekende aan	aanrekent	aanrekende
plural	rekenen aan	rekenden aan	aanrekenen	aanrekenden
subjunctive sing.1	rekene aan	rekende aan	aanrekene	aanrekende
subjunctive plur.1	rekenen aan	rekenden aan	aanrekenen	aanrekenden
imperative sing.	reken aan
imperative plur.1	rekent aan
participles	aanrekenend	aangerekend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanrekening