μέροψ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	μέροψ	οἱ	μέροπες
γενική	τοῦ	μέροπος	τῶν	μερόπων
δοτική	τῷ	μέροπῐ	τοῖς	μέροψῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	μέροπᾰ	τοὺς	μέροπᾰς
κλητική ὦ!		μέροψ		μέροπες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μέροπε
γεν-δοτ	τοῖν		μερόποιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κώνωψ' όπως «κώνωψ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μέροψ < μείρομαι + ὄψ (ή πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *mer- (πεθαίνω) / *mr̥ (θάνατος) + ὄψ)

Ουσιαστικό

μέροψ αρσενικό

1. (επιθετικός προσδιορισμός για ανθρώπους) που μιλάει ωραία, έχει χάρισμα στο λόγο
2. (συνεκδοχικά) στον πληθυντικό μέροπες: οι άνθρωποι, οι βροτοί

Συγγενικά

• μέροπες
• Μερόπη
• Μέροψ

Πηγές

• μέροψ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μέροψ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.