Χουάν ντε Ερέρα
| Χουάν ντε Ερέρα | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Juan de Herrera (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 1530[1] Roiz |
| Θάνατος | 15 Ιανουαρίου 1597[2] Μαδρίτη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ισπανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά[3] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Βαγιαδολίδ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αρχιτέκτονας μαθηματικός |
| Αξιοσημείωτο έργο | Cathedral of Valladolid Ελ Εσκοριάλ Βασιλικό Ανάκτορο του Αρανχουέθ Houses of the offices of the Monastery of El Escorial |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Χουάν ντε Ερέρα (Μοβεγιάν, Ρόι, Κανταβρία, 1533- Μαδρίτη 1597) ήταν Ισπανός αρχιτέκτονας, μαθηματικός, πολεοδόμος και στρατιωτικός, η κύρια μορφή της αρχιτεκτονικής στην Ισπανία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φίλιππου Β΄. Αναμόρφωσε το Βασιλικό Ανάκτορο του Εσκοριάλ και ενέπνευσε ένα ιδιαίτερο ύφος αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής που έλαβε το όνομά του και κυριάρχησε στην ισπανική αρχιτεκτονική τον 17ο αιώνα, αντικαθιστώντας το μέχρι τότε κυρίαρχο γοτθικό πλατερέσκο.[4] Πέραν της αρχιτεκτονικής, ασχολήθηκε με την άλγεβρα και τη γεωμετρία, συγγράφοντας έργα όπως το Discurso sobre la figura cúbica ('Λόγος περί της κυβικής μορφής') ενώ συμμετείχε σε διάφορες εκστρατείας του αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄ στην κεντρική Ευρώπη.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Κανταβρία στα πλαίσια μιας οικογένειας ιδαλγών της ελάσσονος ευγένειας. Το 1547 εντάχθηκε στην ακολουθία ευγενών του πρίγκιπα Φιλίππου, ταξιδεύοντας στη Γερμανία, την Ιταλία και τις Κάτω Χώρες όπου ήλθε σε επαφή με τις ιδέες της Αναγέννησης. Από το 1552 συμμετέχει ως έφιππος πυροβολητής στις εκστρατείες αρχικά του στρατηγού Φεράντε ι Γκονθάγα στο Πεδεμόντιο κι έπειτα στην προσωπική φρουρά του αυτοκράτορα μέχρι την απόσυρση του τελευταίου στο μοναστήρι του Γιούστε το 1556. Ως επόμενο βήμα επανέρχεται στην υπηρεσία του, μονάρχη πλέον, Φίλιππου Β΄, αναλαμβάνοντας την εκπαίδευση του πρίγκιπα Καρόλου. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1563 εντάσσεται στα έργα του νέου ανακτόρου στο Εσκοριάλ υπό τον Χουάν Μπαουτίστα δε Τολέδο, για να οριστεί επικεφαλής των έργων το 1572 και να δει το κτίριο να ολοκληρώνεται το 1584. Παράλληλα, κατέχοντας τον τίτλο του επιβλέποντα των βασιλικών μνημείων, βλέπει την επιρροή του να εξαπλώνεται μαζί με το ύφος του σε όλο το στέμμα της Καστίλλης. Υπήρξε επίσης ιδρυτής και πρώτος διευθυντής της Ακαδημίας Μαθηματικών και Σχεδίου της Μαδρίτης, ένα από τα πρώτα ιδρύματα σπουδών αρχιτεκτονικής, πολεοδομίας και μαθηματικών επιστημών στο ισπανικό στέμμα.
Αρχιτεκτονικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έχοντας εργαστεί υπό τον Χουάν Μπαουτίστα δε Τολέδο και όντας στην ουσία μαθητής και ακόλουθός του, ο Χουάν ντε Ερέρα ανέλαβε δύο σημαντικά έργα του ισπανικού στέμματος που είχαν μείνει δίχως επικεφαλής με τον θάνατο του αρχιτέκτονα το 1567: τα ανάκτορα του Αρανχουέθ και του Εσκοριάλ. Ειδικότερα στο δεύτερο, που ήταν και το έργο που σημάδεψε το ερεριανό ύφος και που γίνονται εμφανείς οι προσωπικές του απόψεις περί αρχιτεκτονικής, ο Ερέρα επέδειξε αυστηρότητα και ομοιομορφία επιλέγοντας ως εξωτερικό χαρακτηριστικό την κάλυψη των στεγών με σχιστόλιθο, μια επιρροή του αρχιτεκτονικού ύφους των Κάτω Χωρών.[4] Τα ίδια στοιχεία χαρακτηρίζουν έτερα έργα του όπως τη νότια πρόσοψη του Αλκάθαρ του Τολέδο, τον καθεδρικό ναό του Βαγιαδολίδ και το Ανταλλακτήριο της Σεβίλλης. Ο καθεδρικός του Βαγιαδολίδ αποτέλεσε πρότυπο για έτερους καθεδρικούς στις ισπανικές αποικίες στην Αμερική όπως αυτούς της Λίμα και της Πόλης του Μεξικού.[4] Αναφορικά με την Αμερική, πιθανότατα βρισκόταν πίσω από τις πολεοδομικές εντολές που ενσωμάτωσε ο Φίλιππος Β΄ στις Διαταγές των Ινδιών αναφορικά με τη δομή των αμερικανικών άστεων, όντας η πολεοδομία μια ακόμη πτυχή της προσωπικότητάς του (πιθανότατα βρίσκεται πίσω από σχέδια της πολεοδομικής επέκτασης της Μαδρίτης).[5] Στον ίδιο τομέα, σχεδίασε την γέφυρα της Σεγόβια (1584) πάνω από τον Μανθανάρες και την Πλάθα Μαγιόρ.[6] Η βασιλική υποστήριξη που έλαβε ο Ερέρα και οι υπόλοιποι κλασικιστές αρχιτέκτονες της εποχής του όπως ο Χουάν Μπαουτίστα δε Τολέδο για πρώτη φορά μετέτρεψε τη μοναρχία στον κύριο προωθητή της αρχιτεκτονικής δραστηριότητας, κάτι που μέχρι τότε χαρακτήριζε είτε την εκκλησία είτε την ευγενική τάξη.[7]
Το, κλασικιστικής κοπής, ερεριανό ύφος επηρέασε την επόμενη γενιά Ισπανών αρχιτεκτόνων όπως τους Φρανθίσκο και Χουάν Γκόμεθ ντε Μόρα και επαναχρησιμοποιήθηκε από τη δικτατορία του στρατηγού Φράνκο για την κατασκευή επιβλητικών κτιρίων όπως το Γενικό Στρατηγείο της Πολεμικής Αεροπορίας στη Μαδρίτη.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11975174b. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Juan-de-Herrera. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11975174b. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 4,0 4,1 4,2 «Juan de Herrera, el arquitecto que diseñó el Renacimiento español» (στα es). eldiario.es. http://www.eldiario.es/norte/cantabria/cantabrosconhistoria/Juan-Herrera-arquitecto-Renacimiento-espanol_6_589051129.html. Ανακτήθηκε στις 2017-10-29.
- ↑ Agustín Bustamante García: «En torno a Juan de Herrera y la arquitectura» στο Boletín del Seminario de Estudios de Arte y Arqueología: BSAA, 0210-9573, Tomo 42, 1976, págs. 234.
- ↑ Agustín Bustamante García: ibidem. págs. 245.
- ↑ Agustín Bustamante García: ibidem. págs. 230,
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Wilkinson-Zerner, Catherine (1996). Juan de Herrera. Arquitecto de Felipe II. Akal Edicion
- Agustín Ruiz de Arcaute (1997). Juan de Herrera: arquitecto de Felipe II. Instituto Juan de Herrera.