Φερχάτ Αμπάς
| Φερχάτ Αμπάς | |
|---|---|
 Ο Φερχάτ Αμπάς | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | فرحات عباس (Αραβικά) |
| Γέννηση | 24 Αυγούστου 1899[1][2][3] Σαχνά[4] |
| Θάνατος | 24 Δεκεμβρίου 1985[5][1][2] Αλγέρι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αλγερία Γαλλία |
| Θρησκεία | Σουνιτισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[5] Αραβικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Αλγερίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός[6] φαρμακοποιός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και Δημοκρατική Ένωση του Αλγερινού Μανιφέστου |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Marcelle Stœtzel[7] |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Πόλεμος της Αλγερίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης (Ιουνίου 1946 – Νοέμβριος 1946) Πρόεδρος της Αλγερίας (1962–1963) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φερχάτ Αμπάς (αραβικά: فرحات عباس, Farḥāt ʿAbbās, 24 Αυγούστου 1899 – 24 Δεκεμβρίου 1985)[8][9][σημ. 1] ήταν Αλγερινός πολιτικός ο οποίος ενήργησε προσωρινά ως πρόεδρος της χώρας πριν την ανεξαρτησία της, από το 1958 έως το 1961, καθώς και ως πρώτος Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και πρώτος προσωρινός Πρόεδρος μετά την ανεξαρτησία. Οι πολιτικές του απόψεις μεταβλήθηκαν από τη φιλογαλλική συνεργασία σε εκείνες ενός επαναστατικού εθνικιστή, σε περίοδο περίπου είκοσι ετών.
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Φερχάτ Αμπάς ήταν γιος του καδή Σαΐντ Μπεν Αχμέντ Αμπάς και της Ασουρά (Μαζά) Αμπάς και γεννήθηκε στο χωριό Ταχέρ της Αλγερίας.[9][11] Πέρα από το γεγονός πως ο πατέρας του ήταν καδής στο χωριό Σαχνά, έλαβε επίσης τη ροζέτα και την ασημένια πλεξούδα του διοικητή της Λεγεώνας της Τιμής.[11]
Ο νεαρός Αμπάς σπούδασε αρχικά στη Φιλιπβίλ (σημερινή Σκικντά) και έπειτα στην Κωνσταντίνη, όπου έλαβε το απολυτήριο του. Πριν τελειώσει την εκπαίδευσή του, απαιτούνταν να υπηρετήσει στο ιατρικό σώμα του γαλλικού στρατού όπου έφτασε στον βαθμό του λοχία. Ο Αμπάς παρακολούθησε στη συνέχεια μαθήματα της σχολής φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου του Αλγερίου.[10][11] Μετά την αποφοίτησή του, ο Αμπάς εργάστηκε ως φαρμακοποιός στο Σετίφ, όπου ασχολήθηκε και με την πολιτική. Εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης και στη συνέχεια στο γενικό συμβούλιο της Κωνσταντίνης.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Αμπάς είχε φιλογαλλικές απόψεις, όπως φαίνεται από τα γραπτά του. Παράδειγμα, ένα άρθρο του με ημερομηνία 1936 το οποίο είχε τίτλο «Είμαι η Γαλλία».[11] Ωστόσο, ο Αμπάς απογοητεύτηκε από την στάση της Γαλλίας, κατά τη διάρκεια του 1938, όταν οι φιλοδοξίες του για ισότητα δεν έδειξαν κανένα σημάδι επίτευξης. Κατά συνέπεια οργάνωσε τη Λαϊκή Ένωση της Αλγερίας (Union Populaire Algerienne). Η οργάνωση αυτή προώθησε ίσα δικαιώματα τόσο για τους Γάλλους όσο και για τους Αλγερινούς, διατηρώντας παράλληλα τον αλγερινό πολιτισμό και τη γλώσσα ως πρωταρχικές αξίες.[10]
Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αμπάς επανήλθε εθελοντικά στο ιατρικό σώμα του γαλλικού στρατού. Μετά τη θητεία του, οι πολιτικές του απόψεις εξακολούθησαν να μεταβάλλονται και απομακρύνθηκε από τη Γαλλία αφού ο στρατηγός Ζιρώ απέρριψε τα αιτήματά του να επιτρέψει στους μουσουλμάνους να στραφούν στον αγώνα τους ενάντια στις δυνάμεις κατοχής ως ίσοι.[11] Η επιθυμία του για αλλαγή συνεχίστηκε και στράφηκε στον εθνικισμό, εκδίδοντας το Μανιφέστο του Αλγερινού Λαού στις 10 Φεβρουαρίου 1943.[10] Το μανιφέστο κατέστησε εμφανείς τις φιλοσοφικές αλλαγές που είχε υποστεί ο Αμπάς. Πλέον καταδίκαζε την αποικιοκρατία των Γάλλων και ζητούσε την αυτοδιάθεση της Αλγερίας. Ο Αμπάς υποστήριξε την ανάγκη για αλγερινό σύνταγμα, το οποίο θα παρείχε ισότητα σε όλους τους Αλγερινούς. Τον Μάιο, μαζί με ορισμένους συναδέλφους του, πρόσθεσαν μια ρήτρα που προέβλεπε μια κυρίαρχη Αλγερία. Το μανιφέστο δημοσιεύθηκε στις 26 Ιουνίου, αλλά απορρίφθηκε από τον γενικό κυβερνήτη. Ο Αμπάς, μαζί με τον Μεσαλί Χατζ σχημάτισαν την οργάνωση Φίλοι του Μανιφέστου και της Ελευθερίας (Amis du Manifeste et de la Liberté), και ζήτησαν μια αυτόνομη δημοκρατία. Αυτή η πρωτοβουλία είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκιση του Αμπάς για έναν χρόνο και την άμεση διάλυση της οργάνωσης. Το 1946, ο Αμπάς ίδρυσε το εθνικιστικό πολιτικό κόμμα Δημοκρατική Ένωση του Αλγερινού Μανιφέστου (Union Démocratique du Manifeste Algérien, (UDMA) όταν εξελέγη μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Γαλλίας. Αυτή η νέα οργάνωση ζητούσε μια πιο μετριοπαθή προσέγγιση, όπως ο σχηματισμός ενός αλγερινού κράτους με την πλήρη συνεργασία των Γάλλων. Το 1946 ήταν επίσης εκδότης του εντύπου Egalité.[12] Παρέμεινε ενεργός στην πολιτική ως μέλος της Αλγερινής Συνέλευσης έως το 1955. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών συνελήφθη δύο φορές από τους Γάλλους. Οι συνεχιζόμενες προσπάθειές του ως μετριοπαθή εθνικιστή δεν πέτυχαν και διέφυγε στο Κάιρο το 1956.[13] Ενώ βρισκόταν στο Κάιρο, συνεργάστηκε με τον Αχμέντ Μπεν Μπελά, ο οποίος ήταν μέλος της επανάστασης.[14]
Συμμετοχή στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Καθώς αντιτάχθηκε στη βία, ο Φερχάτ αποστασιοποιήθηκε από τον Πόλεμο της Αλγερίας και συνέχισε προσπαθώντας να ενεργήσει ως μεσάζων στις αντίπαλες πλευρές. Ωστόσο, αφού οι Γάλλοι ενέτειναν τον πόλεμο, το 1956, 18 μήνες μετά την έναρξη του Αλγερινού Πολέμου της Ανεξαρτησίας ενάντια στη γαλλική κυριαρχία, ο Φερχάτ εντάχθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN).[13][12] Οι διπλωματικές του δεξιότητες χρησιμοποιήθηκαν από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, καθώς στάλθηκε σε αποστολές οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν από τον σύμμαχό τους, τον Πρόεδρο Χαμπίμπ Μπουργκιμπά της Τυνησίας. Οι επισκέψεις του στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή είχαν ως στόχο να ενισχύσουν την υποστήριξη για το σκοπό του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Το 1957, διορίστηκε ως εκπρόσωπος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου στα Ηνωμένα Έθνη. Το 1958, παρακολούθησε τη Διάσκεψη της Βόρειας Αφρικής στην Τύνιδα, και τον Μάρτιο, πραγματοποίησε έκκληση προς το Βατικανό για βοήθειά στην επίτευξη της ειρήνης. Μετά την κατάρρευση της Τέταρτης Δημοκρατίας και την ανάληψη της εξουσίας από τον Σαρλ ντε Γκωλ, οι ελπίδες για ανεξάρτητη Αλγερία αυξήθηκαν. Ωστόσο, αυτό δεν σταμάτησε τις μάχες και στις 18 Σεπτεμβρίου[σημ. 2] του ίδιου έτους, συστάθηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση της Αλγερινής Δημοκρατίας (GPRA). Η πολιτική του θέση στην Αλγερία και η φήμη του ως μέτριου εθνικιστή, αποδεκτή από τη Δύση, τον βοήθησε να γίνει πρόεδρος αυτής της προσωρινής αλγερινής εθνικιστικής εξόριστης κυβέρνησης στις 18 Σεπτεμβρίου 1958, όταν αυτή εγκαθιδρύθηκε. Η θέση του Προέδρου ήταν σε μεγάλο βαθμό διακοσμητική και διπλωματική, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας ασκούσε το υπουργικό συμβούλιο. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου ορισμένα ασιατικά και αφρικανικά έθνη αναγνώρισαν την κυβέρνηση. Τον Οκτώβριο του 1958, έγινε προσπάθεια τόσο του Αμπάς όσο και του ντε Γκωλ να τερματίσουν τον πόλεμο με μια συνάντηση σκοπεύοντας στην κατάπαυση του πυρός, αλλά η διαδικασία διακόπηκε λόγω της αδυναμίας των δύο μερών να συμφωνήσουν σε μια ουδέτερη τοποθεσία. Μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 1959, ο ντε Γκωλ άμβλυνε τις απόψεις του καθώς προσέφερε τη δυνατότητα η αυτοδιάθεση να αποφασιστεί με δημοψήφισμα τέσσερα χρόνια μετά την κατάπαυση του πυρός. Αυτό το σχέδιο έγινε γενικά αποδεκτό. Όμως, υπήρχαν μερικά ουσιαστικά σημεία. Μέχρι το 1960, ο Αμπάς απογοητεύτηκε με τη Δύση καθώς ξέσπασε στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες για την προμήθεια όπλων στη Γαλλία. Με τις συνομιλίες να διακόπτονται τον Ιούνιο του 1960, ο Αμπάς στράφηκε προς την ανατολή και μέχρι τον Σεπτέμβριο επισκέφθηκε την Κομμουνιστική Κίνα και τη Σοβιετική Ένωση, όπου έγινε δεκτός με θέρμη.[15] Ο Αμπάς διαβεβαίωσε τη Δύση, δηλώνοντας ότι οι νέες του συμμαχίες ήταν ευκαιριακές, όταν δήλωσε πως
Προτιμούμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας με τα κινέζικα όπλα παρά να αφήσουμε τους εαυτούς μας να σκοτωθούν από τα όπλα της Δύσης.[15]
Στις 27 Αυγούστου 1961, παραιτήθηκε και τη θέση του πήρε ο Μπενγιουσέφ Μπενχεντά.[11] Στη συνέχεια προσχώρησε στην Ομάδα του Τλεμσέν του Αχμέντ Μπεν Μπελά και του Χουαρί Μπουμεντιέν η οποία βρισκόταν απέναντι στην προσωρινή κυβέρνηση, η οποία στη συνέχεια διαλύθηκε.
Λόγω της υποστήριξης του Πακιστάν στον σκοπό του αγώνα της Αλγερίας για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, ο Φερχάτ Αμπάς έλαβε πακιστανικό διπλωματικό διαβατήριο για τα ταξίδια του στο εξωτερικό.[16][17][18]
Μετά την ανεξαρτησία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Αλγερία απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 5 Ιουλίου 1962 και από τις 25 Σεπτεμβρίου 1962 έως τις 15 Σεπτεμβρίου 1963, ο Φερχάτ Αμπάς ήταν πρόεδρος της συνταγματικής συνέλευσης, αλλά αυτός ο θεσμός παραγκωνίστηκε γρήγορα από τον Μπεν Μπελά, ο οποίος είχε αναλάβει την προεδρία. Ο Αμπάς παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την απόφαση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου να συγγράψει το σύνταγμα αγνοώντας την εξουσία της Συντακτικής Συνέλευσης. Στη συνέχεια εκδιώχθηκε από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και έπειτα τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό από το 1964 έως το 1965.[13]
Το 1976–79, τέθηκε και πάλι σε κατ' οίκον περιορισμό, αφού υπέγραψε δήλωση κατά του ισχυρού στρατιωτικά υποστηριζόμενου προέδρου της χώρας, συνταγματάρχη Χουαρί Μπουμεντιέν. Ωστόσο, έλαβε επίσημη αναγνώριση με τη μορφή κρατικής παρασημοφόρησης, του Μεταλλίου της Αντίστασης, στις 30 Οκτωβρίου 1984.[19] Ο Αμπάς πέθανε στον ύπνο του στις 24 Δεκεμβρίου 1985. Έχει ταφεί στο νεκροταφείο Ελ Αλιά.
Συγγραφικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα άρθρα που γράφτηκαν κατά τα νεανικά του χρόνια συγκαταλέγονται στο Le Jeune Algérien: de la colonie vers la Province (Ο νέος Αλγερινός: Από την αποικία στην επαρχία) (1931). Οι ιδέες του για τη δημοκρατία και οι απόψεις του για την ιστορία παρουσιάζονται σε μια σειρά από δοκίμια, συμπεριλαμβανομένων των La nuit coloniale (Η αποικιακή νύχτα) (1962), Autopsie d'une guerre (Αυτοψία ενός πολέμου) (1980)[13] και L'indépendance confisquée (1984).[20]
Προσωπικός βίος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Φερχάτ απολάμβανε το ποδόσφαιρο, την ιππασία και το διάβασμα, ιδίως έργα των Βίκτωρ Ουγκώ και Σοφοκλή.[11] Παντρεύτηκε τη Μαρσέλ Στετζέλ, Γαλλίδα υπήκοο της Αλγερίας στις 17 Σεπτεμβρίου 1945. Ο Χαλίμ ήταν το μοναδικό παιδί τους.[15]
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Υποσημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Γαλλικά) Sycomore. www
.assemblee-nationale .fr /sycomore /index .asp. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. - ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Ferhat-Abbas. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11887948h.
- ↑ «Dictionary of African Biography». (Αγγλικά) Dictionary of African Biography. Oxford University Press. Νέα Υόρκη. 2012.
- ↑ 5,0 5,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11887948h. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ (Ρωσικά) Africa: An Encyclopedic Reference. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1986. σελ. 210.
- ↑ algerie-infos-saoudi
.over-blog .com /2016 /01 /qui-est-la-femme-de-ferhat-abbas .html. - ↑ Reich 1990, σελ. 1
- ↑ 9,0 9,1 O'Mara 1999
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Hoiberg 2010, σελ. 9
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 11,6 11,7 Moritz 1961, σελ. 1
- ↑ 12,0 12,1 12,2 Moritz 1961, σελ. 2
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Hoiberg 2010, σελ. 10
- ↑ Rockwood 2007, σελ. 2
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Moritz 1961, σελ. 3
- ↑ ul Haq, Noor (επιμ.). «Pakistan and Africa (1981–2006)» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 9 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2020.
- ↑ Hussain Sayed, Mushahid. «Promoting Principled Positions». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2009.
- ↑ «PAK–Africa Relations» (PDF). Senate of Pakistan Foreign Relations Committee. Δεκέμβριος 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2020.
- ↑ «Ferhat ABBAS». membres.lycos.fr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2020.
- ↑ Gikandi 2003, σελ. 1.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Gikandi, Simon (2003). Encyclopedia of African Literature. Taylor & Francis. ISBN 978-1-134-58223-5. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018.
- «Abbas, Ferhat». Abbas, Ferhat. Encyclopædia Britannica, Inc.. 2010. ISBN 978-0-85229-961-6.
- Lentz III, Harris M. (1994). Heads of States and Governments Since 1945. Jefferson, NC: McFarland. σελ. 28. ISBN 0-89950-926-6.
- . Routledge. 1998. ISBN 0-415-18571-8.
- Moritz, Charles, επιμ. (1961). Current Biography Yearbook: 1961. New York, NY: The H. W. Wilson Company. σελίδες 1–3.
- O'Mara, Kathleen (1999). Magill, Frank N., επιμ. Dictionary of World Biography. 7: The Twentieth Century: A-Gi. Pasadena, CA: Fitzroy Dearborn Publishers. σελίδες 5–8. ISBN 0-89356-322-6.
- Reich, Bernard (1990). Political Leaders of the Contemporary Middle East and North Africa: A Biographical Dictionary. New York, NY: Greenwood Publishing Group. σελίδες 1–8. ISBN 978-0-313-26213-5.
- . Chambers Harrap Publishers Ltc. 2007. ISBN 978-0-550-10200-3.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Aussaresses, General Paul (2010). The Battle of the Casbah: Terrorism and Counter-Terrorism in Algeria, 1955–1957. New York, NY: Enigma Books. ISBN 978-1-929631-30-8.
- Gillespie, Joan (1960). Algeria: Rebellion and Revolution. London, UK: E. Benn.
- Gordon, David C (1966). The Passing of French Algeria. London, UK: Oxford University Press.
- Stora, Benjamin· Daoud, Zakya (1995). Ferhat Abbas: Une Utopie Algérienne (στα Γαλλικά). Paris, France: Denoel. ISBN 2-207-24231-5.