Μαργαρίτα Α΄ της Δανίας

Μαργαρίτα Α΄ της Δανίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1353 Søborg Castle
Θάνατος	28  Οκτωβρίου 1412 Φλένσμπουργκ
Αιτία θανάτου	πανώλη
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Καθεδρικός Ναός του Ρόσκιλε
Χώρα πολιτογράφησης	Νορβηγία
Θρησκεία	Χριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	κυβερνώσα βασίλισσα
Οικογένεια
Σύζυγος	Χάακον ΣΤ' της Νορβηγίας (από 1363)
Τέκνα	Όλαφ Β΄ της Δανίας
Γονείς	Βάλντεμαρ Δ΄ της Δανίας και Χέλβιγκ του Σλέσβιχ
Αδέλφια	Ίνγκεμποργκ της Δανίας, δούκισσα του Μεκλεμβούργου Χριστόφορος, Δούκας του Λόλλαντ
Οικογένεια	Οίκος των Έστριντσεν
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Βασιλική σύζυγος (Νορβηγία) Βασιλική σύζυγος (Σουηδία) Μονάρχης της Δανίας (1387–1412) Μονάρχης της Νορβηγίας (1388–1412) Μονάρχης της Σουηδίας (1389–1412) μονάρχης (Ένωση του Κάλμαρ)
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Η Μαργαρίτα της Δανίας έφιππη - Ρόσκιλντ, ανδριάντας της Άννας - Μαρίας Κάρλ Νίλσεν

Η Μαργαρίτα Α΄ της Δανίας ή Μαργαρίτα Βάλνταμερνταττερ (δανικά: Margrete Valdemarsdatter, 15 Μαρτίου 1353 – 28 Οκτωβρίου 1412), βασίλισσα της Δανίας (1387-1412), της Νορβηγίας (1388-1412) και της Σουηδίας (1389-1412) λόγω του γάμου της με τον Χάακον ΣΤ' της Νορβηγίας ήταν νεώτερη κόρη, έκτο και τελευταίο παιδί του βασιλιά Βάλντεμαρ Δ΄ της Δανίας και της συζύγου του Χέλβιγκ του Σλέσβιχ. Η Μαργαρίτα ήταν δημιουργός της Ένωσης του Κάλμαρ, η οποία ένωσε όλα τα σκανδιναβικά έθνη για περισσότερο από έναν αιώνα, έδρασε ως βασίλισσα της Δανίας παρ'ότι την εποχή εκείνη δεν ήταν δανέζικο έθιμο να κυβερνούν γυναίκες.. Έμεινε στην ιστορία σαν πολύ δυναμική και ενεργητική και ενεργητική βασίλισσα με χαρακτηρισμούς όπως "η Σεμίραμις του βορρά" ή "κυρία βασίλισσα", σε ένα γράμμα με προορισμό τον αντίπαλο της Αλβέρτο του Μέκλενμπουργκ φάνηκε ότι ήταν ευρύτατη γνωστές οι ικανότητες και η σοφία της.

Παιδικά χρόνια

Η Μαργαρίτα ήταν βασίλισσα ισχυρού χαρακτήρα και τεράστιας θέλησης με στόχο να ενώσει υπό την εξουσία της ολόκληρη τη Σκανδιναβία σε ένα παντοδύναμο χριστιανικό κράτος ώστε να μπορέσει να υποτάξει τη Χανσεατική Ένωση. Δεν άφησε βιολογικούς κληρονόμους λόγω του προώρου θανάτου του γιου της που την έθλιψε έντονα, αλλά ακούγεται ότι είχε μια νόθη κόρη με τον Αβραάμ Μπόντερσσον, διαδέχθηκε μια σειρά από ανίκανους βασιλείς που γκρέμισαν το βασίλειο της Δανία, ο πατέρας της ξεκίνησε την ανόρθωση. Η Μαργαρίτα έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ιστορικούς ως αυτοκρατορική με πολύ ψηλές βλέψεις, στις τοιχογραφίες παριστάνεται σε αρνητικό φως λόγω ότι δεν είχε τύψεις στο να μειώσει τη δύναμη της εκκλησίας προκειμένου να ενισχύσει τη δική της εξουσία. Η Μαργαρίτα γεννήθηκε στο κάστρο του Σόμποργκ, και βαπτίσθηκε στο Ροσκίλντε (1359) σε ηλικία 6 ετών οπότε και αρραβωνιάστηκε τον 18χρονο Χάακον ΣΤ' της Νορβηγίας τον νεώτερο γιο του βασιλιά Μάγκνους Δ΄ της Σουηδίας, ο πατέρας της Βάλντεμαρ στη συνέχεια πρόσφερε την υποστήριξη του στον Μάγκνους στη διαμάχη την οποία είχε με τον δεύτερο γιο του Έρικ (1356) ο οποίος κατείχε τη νότια Σουηδία. Πολλοί κύκλοι της Σουηδίας ήταν έντονα δυσαρεστημένοι από αυτόν τον γάμο, πιο συγκεκριμένα ο Μπρίτζετ της Σουηδίας σε μια επιστολή του στον πάπα περιγράφει το γεγονός ως "τα παιδιά που παίζουν με τις κούκλες τους". Το αποτέλεσμα του γάμου ήταν ο πατέρας της να κερδίσει τελικά τη Σκανία η οποία ήταν από το 1332 υποθηκευμένη στους Σουηδούς, αρχικά ο Μάγκνους πρόσφερε στον Βάλντεμαρ μονάχα το κάστρο του Έλσινγκμποργκ αλλά αυτό δεν αρκούσε στον Βάλντεμαρ που χρησιμοποίησε το κάστρο αυτό σαν βάση για να κατακτήσει ολόκληρη τη Σκανία. Ο Βάλντεμαρ υποστήριξε τον Μάγκνους απέναντι στον γιο του Έρικ ΙΒ' της Σουηδίας αλλά μετά τον πρόωρο θάνατο του Έρικ τον Ιούνιο του 1359 οι ισορροπίες άλλαξαν, η συμμαχία διαλύθηκε όπως και ο αρραβώνας ανάμεσα στον Μάγκνους και τη Μαργαρίτα.

Γάμος με τον πρίγκηπα Χάακον της Νορβηγίας

Η διάλυση της συμμαχίας δεν είχε σαν αποτέλεσμα την αποχώρηση του Βάλντεμαρ από τη Σκανία, αντίθετα συνέχισε τις επιδρομές του κατακτώντας το νησί Γκότλαντ στη Βαλτική Θάλασσα, η πρωτεύουσα του Βίσμπυ είχε κατοικηθεί από Γερμανικό πληθυσμό. Σε μάχη που έγινε στις 27 Ιουλίου 1361 ανάμεσα στον καλά εξοπλισμένο στρατό της Δανίας και στους αγρότες του Γκότλαντ η κατάληψη του Βίσμπυ έγινε πολύ εύκολα ενώ οι Γερμανοί έμειναν αδιάφοροι. Το γεγονός αυτό κινητοποίησε τον βασιλιά Μάγκνους και τη Χανσεατική Ένωση αποφασίζοντας εμπορικό αποκλεισμό της Δανίας, ακολούθησαν πολλές λεηλασίες στα παράλια της Δανίας κάτι που ανάγκασε τον Βάλντεμαρ να συνθηκολογήσει. Ξεκίνησαν στη συνέχεια νέες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον βασιλιά της Σουηδίας Μάγκνους και στον Έρικ του Χόλσταϊν για τον γάμο ανάμεσα στον γιο του Χάακον και στη μεγαλύτερη αδελφή του Έρικ Ελισάβετ, στις 17 Δεκεμβρίου 1362 ένα πλοίο μετέφερε την Ελισάβετ στη Σουηδία αλλά έπεσαν σε τρικυμία ναυαγώντας στο Δανικό νησί Μπόρνχολμ εκεί ο αρχιεπίσκοπος του Λουντ κήρυξε τον νέο γάμο παράνομο επειδή ο Χάακον ήταν αρραβωνιασμένος με τη Μαργαρίτα. Στη συνέχεια κλείστηκε ειρήνη ανάμεσα στον Μάγκνους και τον Βάλντεμαρ με συμφωνία να προχωρήσει ο γάμος των παιδιών τους, η γαμήλια τελετή ανάμεσα στον Χάακον και τη Μαργαρίτα έγινε τελικά στην Κοπεγχάγη στις 9 Απριλίου 1363.

Η Μαργαρίτα μετά τον γάμο της έμεινε κάποιο διάστημα στη Δανία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Όσλο όπου εκπαιδεύτηκε από τη Μέρετ Ούλβσνταττερ μια διακεκριμένη ευγενή και κόρη του Μπρίτζετ της Σουηδίας και σύζυγος του Κνούτο Άλγκοτσσον ο οποίος ήταν πιστός οπαδός του βασιλιά Μάγκνους. Οι κόρες της Μέρετ Ιντζεγκέρντ και Κατερίνα εκπαίδευσαν τη μικρή Μαργαρίτα σε θέματα θρησκείας και μοναρχίας, έγιναν οι καλύτερες φίλες της ειδικά η Ιντζεγκέρντ η οποία αργότερα έγινε μοναχή χρηματοδοτώντας γενναία το μοναστήρι στο οποίο ήταν ηγουμένη. Οι Ακαδημαϊκές της σπουδές ήταν περιορισμένες, φάνηκε όμως από πολύ νέα ότι θα εξελιχτεί σε μεγάλο ταλέντο στην άσκηση της βασιλείας. Τα επόμενα χρόνια μετά τον θάνατο της Μαργαρίτας ακολούθησαν σημαντικές πολιτικές αλλαγές, ο αδελφός της Χριστόφορος, δούκας του Λόλλαντ πέθανε πρόωρα και το βασίλειο της Δανίας έμεινε χωρίς διάδοχο αφού ο πατέρας της δεν είχε άλλους γιους, και αναγκαστικά θα τον διαδεχόταν μια από τις κόρες του. Στη Σουηδία από την άλλη πλευρά εκθρονίστηκε ο πεθερός της Μάγκνους από τον Αλβέρτο του Μεκλεμβούργου διαγράφοντας τις ελπίδες της να γίνει βασίλισσα της Σουηδίας μέσω του συζύγου της και διαδόχου Μάγκνους.

Βασίλισσα της Δανίας της Σουηδίας και της Νορβηγίας

Η πρώτη πράξη της Μαργαρίτας μετά τον θάνατο του πατέρα της (1375) ήταν να φροντίσει τη διαδοχή του γιου της Όλαφ Β΄ της Δανίας σαν διάδοχο βασιλιά της Δανίας αφού τον θρόνο διεκδικούσε αφού διεκδικούσαν τον θρόνο η μεγαλύτερη αδελφή της Ίνγκεμποργκ της Δανίας και ο σύζυγος της δούκας Ερρίκος Γ΄ του Μεκλεμβούργου για τον γιο τους Αλβέρτο κάτι που κατάφερε αλλά ήταν πολύ μικρός για να κυβερνήσει και έγινε κηδεμόνας του. Με τον θάνατο του συζύγου της Χάακον (1380) ο μικρός Όλαφ διαδέχθηκε τον πατέρα του και στο βασίλειο της Νορβηγίας αλλά ο Όλαφ πέθανε αιφνίδια και πολύ πρόωρα σε ηλικία 17 ετών (1387). Η Μαργαρίτα έμεινε μόνη αντιβασιλιάς στα δυο βασίλεια της Δανίας και της Νορβηγίας, έδειξε τις τεράστιες ικανότητες της κερδίζοντας το Σλέσβιχ από τους δούκες του Χόλσταϊν με τη Συνθήκη του Νίμποργκ (1386) η Δανία είχε όλα τα πλεονεκτήματα στη συγκεκριμένη συνθήκη. Η Μαργαρίτα στράφηκε στη συνέχεια στο βασίλειο της Σουηδίας όπου ο βασιλιάς Αλβέρτος ο οποίος ανέτρεψε τον πεθερό της είχε γίνει εξαιρετικά μισητός προκαλώντας εξέγερση των ευγενών υπό την ηγεσία του Μπίργκερ γιου του Μπρίζετ και αδελφού της Μάρθας. Οι ευγενείς έστειλαν γράμμα στη Μαργαρίτα ζητώντας της να τους βοηθήσει να ανατρέψουν τον Αλβέρτο και σε αντάλλαγμα θα τοποθετήσουν την ίδια βασίλισσα, η Μαργαρίτα συγκέντρωσε τότε έναν μεγάλο στρατό για να επιτεθεί στη Σουηδία.

Τον Μάρτιο του 1388 στη συνέλευση των Σουηδών στο κάστρο του Ντάλαμποργκ οι Σουηδοί συμφώνησαν να αποδεχτούν όλα τα αιτήματα της Μαργαρίτας, της έδωσαν τον τίτλο της "Κυρίαρχης κυρίας και βασίλισσας" και συμφώνησαν να δεχτούν οποιονδήποτε βασιλιά η ίδια επιλέξει αρκεί να ανατρέψει τον μισητό Αλβέρτο ο οποίος επέστρεψε από το Μεκλεμβούργο με έναν στρατό μισθοφόρων. Στην αποφασιστική μάχη που έγινε στις 24 Φεβρουαρίου 1389 κοντά στο Φάλκοπινγκ, ο στρατηγός της Μαργαρίτας Έρικ Πάρροου από το Μεκλεμβούργο σκοτώθηκε αλλά οι δυνάμεις του νίκησαν, η Μαργαρίτα μετά τη νίκη της πήρε τον τίτλο της "μεγάλης κυρίας των τριών βασιλείων". Η Μαργαρίτα από φόβο μήπως οι πρίγκηπας του Μεκλεμβούργου και οι Σλαβικές πόλεις καλέσουν σε βοήθεια την επικίνδυνη πειρατική ομάδα των Βίκτουαλ Μπράδερ προχώρησε με τη μεσολάβηση της Χανσεατικής Ένωσης στη Συνθήκη του Λίνχολμ (1395) με την οποία δέχτηκε την αποφυλάκιση του Αλβέρτου με τον όρο να πληρώσει 60.000 μάρκα μέσα σε 3 χρόνια, η Χανσεατική Ένωση κράτησε για ασφάλεια την πόλη της Στοκχόλμης. Ο Αλβέρτος δεν πλήρωσε το πρόστιμο στον προβλεπόμενο χρόνο και η Χανσεατική Ένωση παρέδωσε τη Στοκχόλμη στη Μαργαρίτα τον Σεπτέμβριο του 1398 με αντάλλαγμα εμπορικά προνόμια.

Η επιλογή του Ερρίκος της Πομερανίας

Η Μαργαρίτα της Δανίας με τον νεαρό Ερρίκος της Πομερανίας κατά τη διάρκεια της στέψης του.

Η Μαργαρίτα βρέθηκε στη μεγάλη στιγμή να επιλέξει τον κατάλληλο άνθρωπο ο οποίος θα βασιλεύσει και στα τρία βασίλεια Δανίας, Νορβηγία και Σουηδίας ο οποίος θα έπρεπε να είναι αποδεκτός από τους λαούς και των τριών χωρών και να έχει συγγενικές σχέσεις και με τις τρεις βασιλικές δυναστείες, οι ευγενείς της Σουηδίας τη διαβεβαίωσαν ότι μπορούν να μείνουν χωρίς βασιλιά όσο χρειαστεί αρκεί να πάρει τη σωστή απόφαση. Το 1389 η Μαργαρίτα παρουσίασε τον νέο βασιλιά τον μικρανεψιό της Βογίσλαο ο οποίος άλλαξε το όνομα του σε Ερρίκος της Πομερανίας ενώ υιοθέτησε την αδελφή του Κατερίνα, η ίδια η Μαργαρίτα θα ήταν αντιβασιλιάς και κηδεμόνας του σε όλη τη διάρκεια που θα ήταν ανήλικος. Στις 20 Ιουλίου 1389 η Μαργαρίτα επισημοποίησε τη Συνθήκη του Καλμάρ η οποία σφράγιζε την ένωση της Σουηδίας, της Νορβηγίας και της Δανίας, η ημέρα που διάλεξε ήταν η εορτή της Αγίας που θεωρούσε προστάτη της της Αγίας Μαργαρίτας της Αντιόχειας. Η συνθήκη διακήρυξε τον πολιτική ένωση των τριών βασιλείων με κοινό βασιλιά, στρατό, αγάπη, ειρήνη, αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των τριών λαών αλλά ταυτόχρονα κάθε λαός θα μπορούσε να διατηρήσει τα δικά του ήθη, έθιμα, τοπική νομοθεσία και εθνική ταυτότητα, ο λαός κάθε χώρας θα μπορούσε να αλλάξει οτιδήποτε που δεν είναι αποδεκτό απέναντι τους. Η Ένωση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ αλλά εξακολουθούσε να υπάρχει τον 16ο αιώνα με τον βασιλιά Χριστιανό Β' και συνεχίστηκε μέχρι το 1814 τη χρονιά που ανεξαρτητοποιήθηκε η Νορβηγία από τη Δανία. Όταν ο 18χρονος Έρικ ενηλικιώθηκε σε λίγα χρόνια έγινε επίσημα βασιλιάς αλλά η Μαργαρίτα εξακολουθούσε να είναι η πραγματική κυβερνήτης μέχρι τον θάνατο της. Όσο η ένωση παρέμενε ακόμα αβέβαιη η Μαργαρίτα δέχτηκε την παρουσία του Ρίκσραντ αλλά οι εξουσίες του ήταν περιορισμένες, οι θέσεις του πρωθυπουργού και του κόμη του Μαρσάλ παρέμειναν κενές, οι εξουσίες πέρασαν στη Μαργαρίτα μέσω των διορισμένων συμβούλων της. Τα βασίλεια της Νορβηγίας και της Σουηδίας κυβερνήθηκαν σαν ξεχωριστές κρατικές οντότητες αν και η Νορβηγία σαν πιο πιστή στο στέμμα αντιμετωπίστηκε επιεικέστερα σε σχέση με τη Σουηδία. Το 1396 σύμφωνα με τον Γκρίθ Γιάκομπσεν η Μαργαρίτα εξέδωσε διάταγμα το οποίο ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό τη ειρήνη ανάμεσα στην εκκλησία, τους αγρότες και τους εργάτες προσπαθώντας με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει την ειρήνη γνωρίζοντας ότι οι οποιεσδήποτε ταραχές ειδικά εκείνη την εποχή που δεν υπήρχε ένας ισχυρός άντρας βασιλιάς θα έβλαπταν τη χώρα, συμφώνησε να δώσει το ποσό των 500 μάρκων στις γυναίκες που είχαν λεηλατηθεί στον πόλεμο μεταξύ Σουηδίας και Δανίας (1388 - 1389).

Πολιτική της Μαργαρίτας

Η Μαργαρίτα προσπάθησε να φέρει πίσω στο Δανικό στέμμα όλα τα εδάφη τα οποία είχαν κατασχεθεί από τη Δανία πριν την εποχή του πατέρα της Βάλντεμαρ Δ' και τα κατάφερε πλήρως, έκανε αποκατάσταση και του νομισματικού συστήματος αντικαθιστώντας με ασημένια νομίσματα τις ράβδους χρυσού που κυκλοφορούσαν μέχρι τότε. Σύμφωνα με τον Θωμά Κίνγκστον Ντέρρυ η Μαργαρίτα προσπάθησε να πετύχει την ένωση σε οικονομική βάση, προσπάθησε να καταργήσει τα ξεχωριστά κοινοβούλια των 3 κρατών συγκεντρώνοντας στα χέρια της τις εξουσίες σε ένα ενιαίο πολιτικό και εκκλησιαστικό σώμα με μεγάλες ικανότητες. Τοποθέτησε πολλούς Δανούς στη διακυβέρνηση της Σουηδίας και της Νορβηγίας κάτι που δυσαρέστησε έντονα τους γηγενείς πληθυσμούς, ο Ντέρρυ θεωρεί ότι το έκανε αυτό επειδή στην ίδια τη Δανία είχε τοποθετήσει περισσότερο Γερμανούς με αποτέλεσμα οι Δανοί να μετακομίσουν στις βορινότερες χώρες. Ταξίδευσε για πολλά χρόνια τα τελευταία χρόνια της ζωής περνώντας τον περισσότερο χρόνο της στη Σουηδία παρά στη Δανία, προσπάθησε να ενώσει με γάμους την αριστοκρατία των 3 βασιλείων, με τον κανονισμό της Αγίας Μπριζίττας προσπάθησε να δημιουργήσει μια νέα Δανέζικη γλώσσα με πολλές Σουηδικές και Νορβηγικές εκφράσεις κατανοητή και από τους 3 λαούς. Σε αντίθεση με τον πατέρα της η Μαργαρίτα προσπάθησε να μείνει ουδέτερη στον αιματηρό Εκατονταετή πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία, συνέχισε όμως με ακόμα μεγαλύτερο πάθος την προσάρτηση των παλιών εδαφών, αγόρασε το νησί του Γκότλαντ από τον Αλβέρτο του Μεκλεμβούργου και το υπόλοιπο τμήμα του Σλέσβιχ. Το 1402 ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Άγγλο βασιλιά Ερρίκο Δ΄ για ισχυρή συμμαχία με τους Άγγλους μέσω ενός διπλού γάμου : Ο νεαρός Ερρίκος της Πομερανίας θα παντρευόταν την κόρη του βασιλιά Ερρίκου Φιλίππη της Αγγλίας και ο διάδοχος του Αγγλικού θρόνου Ερρίκος θα παντρευόταν την αδελφή του Έρικ Κατερίνα, σύμφωνα με τον Μάρκ Σέλ οι βλέψεις της Μαργαρίτας ήταν η ανάσταση της αυτοκρατορίας του Κνούτου του Μέγα. Η συμφωνία ήταν έτοιμη να προχωρήσει αλλά όταν ο Άγγλος βασιλιάς ζήτησε τη βοήθεια της για συμμετοχή των Δανών στον Εκατονταετή πόλεμο η Μαργαρίτα πιστή στην πολιτική της ουδετερότητας το αρνήθηκε. Ο γάμος που έγινε τελικά ήταν μονάχα αυτός του Έρικ με την 13χρονη Φιλίππη κόρη του Έρικ Δ΄ στο Λουντ στις 26 Οκτωβρίου 1406, η αδελφή του Έρικ Κατερίνα θα παντρευτεί τον Ιωάννη, κόμη του Παλατίνου του Νεουμάρκτ αποκτώντας με αυτό τον τρόπο η Μαργαρίτα έναν ισχυρό Γερμανό σύμμαχο στα νότια.

Θάνατος της Μαργαρίτας

Τάφος της Μαργαρίτας της Δανίας - Καθεδρικός ναός του Ροσκίλντε.

Η Μαργαρίτα πέθανε αιφνίδια πάνω σε ένα πλοίο στο λιμάνι του Φλένσμπουργκ (1412) την ώρα που ετοιμαζόταν για την ολοκληρωτική κατάληψη του Σλέσβιχ, την ώρα που το πλοίο έφυγε από το λιμάνι για την κατάληψη της Φινλανδίας και του Γκότλαντ η Μαργαρίτα αρρώστησε βαριά προβλέποντας τον θάνατο της ζήτησε να πάει να εξομολογηθεί με 30 μάρκα στο κοντινό νησί του Καμπέν. Πέθανε τη νύχτα στις 28 Οκτωβρίου 1412 στην αγρυπνία του Αγίου Σιμόν σε ηλικία 60 ετών, σαν αιτίες θανάτου αναφέρονται η πανούκλα ή το σοκ που έπαθε από τον θάνατο του Αβραάμ Μπόδερσον, ή δηλητηριάστηκε από τον Έρικ. Η σαρκοφάγος του μεταφέρθηκε στον Καθεδρικό ναό του Ροσκίλντε κοντά στην Κοπεγχάγη, άφησε περιουσία στον καθεδρικό ναό υπό την προϋπόθεση να επιτρέπει στον κόσμο να συνέρχεται ομαδικά να προσεύχεται για την ψυχή της, η διαδικασία αυτή σταμάτησε στη Μεταρρύθμιση (1516).

Γενικά χαρακτηριστικά της βασιλείας της Μαργαρίτας

Η Μαργαρίτα περιγράφεται σαν ωραία γυναίκα με μαύρα μαλλιά και μάτια, σπινθηροβόλο βλέμμα και αύρα εξουσίας, σε μεγάλη ηλικία ήταν έντονα αυταρχική και ενεργητική, αλλά περιγράφεται εξ'ίσου σαν δίκαιη και ευγενική. Ο Χιούντσον Στρόντ την περιγράφει ότι έμοιαζε εκπληκτικά με την Αγία Μπριγκίτ που ήταν υπόδειγμα ανδρικής ισχυρότητας, χρησιμοποίησε την ικανότητες και τη διπλωματία της προκειμένου να διατηρήσει ισχυρά τα βασίλεια της. Ο πλήρης τίτλος της ήταν "απόλυτη κυρίαρχος και κηδεμόνας ολόκληρου του βασιλείου της Δανίας" τίτλος που θα μπορούσε να έχει μόνο ένας άντρας, αργότερα όταν ο Έρικ ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Νορβηγίας (1392) αποποιήθηκε τον τίτλο, και όταν στέφθηκε βασιλιάς της Δανίας (1396) σταμάτησε να τον χρησιμοποιεί, κράτησε μόνο τον τίτλο της βασιλομήτωρος. Τους τίτλους του στη Δανία κρατούσε χάρη του πατέρα της Βάλντεμαρ Δ΄ της Δανίας, αναφέρεται και σαν "κυρία βασίλισσα" ενώ ο πάπας Βονιφάτιος Θ΄ στις επιστολές του την αναφέρει "αγαπημένη κόρη του Χριστού Μαργαρίτα, εξαιρετική βασίλισσα της Δανίας, της Νορβηγίας και της Σουηδίας". Όταν παντρεύτηκε τον διάδοχο της Σουηδίας Χάακον ΣΤ΄ (1363) ο σύζυγος της έγινε συμβασιλέας της Σουηδίας μαζί με τον πεθερό της και η ίδια πήρε τον τίτλο της βασίλισσας, μετά την εκθρόνιση τους από τον Αλβέρτο του Μεκλεμβούργου διατήρησαν τους βασιλικούς τίτλους, γι'αυτό όταν ανατράπηκε ο Αλβέρτος (1389) η ίδια έγινε ξανά βασίλισσα της Σουηδίας επίσημα. Δημιούργησε τότε την Ένωση του Κάλμαρ περιλαμβάνοντας τη Δανία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία ενώνοντας όλα τα Σκανδιναβικά βασίλεια σε ένα ενιαίο βασίλειο για περισσότερο από έναν αιώνα.

Θρύλοι

Ο συγγραφέας Οττέ (1874) γράφει : "Αν όλοι οι βασιλιάδες που ακολούθησαν τη Μαργαρίτα στον θρόνο της Δανίας ήταν όπως εκείνη η Ένωση του Καλμάρ θα είχε πραγματοποιηθεί, κανένας από τα τρία βασίλεια δεν θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο την ένωση τους και θα μπορούσαν να υπερασπίσουν την ένωση από όλους τους εξωτερικούς εχθρούς ειδικά από τη Γερμανία, κανένας βασιλιάς μετά τη Μαργαρίτα δεν τα κατάφερε γι'αυτό κανένας δεν μπόρεσε να συγκριθεί μαζί της". Σύμφωνα με τον Ιμσέν η πολιτική της ιδιοφυΐα δεν αμφισβητήθηκε ποτέ αλλά τα κίνητρα της ήταν πάντοτε αντικείμενο συζήτησης, το πρώτο μισό του 19ου αιώνα παρουσιάζεται σαν ιδεαλίστρια κυβερνήτης που προσπαθούσε να ισορροπήσει τη Γερμανική επιρροή, μετά την ήττα των Δανών από τους Πρώσους (1864) παρουσιάζεται σαν εκπρόσωπος του Δανικού εθνικισμού, στη σύγχρονη εποχή εμφανίζεται να ενδιαφέρεται έντονα για την τύχη της δυναστείας της. Ο Ρόμπερτ Γουάιτ από την άλλη επαινεί τη Μαργαρίτα για τον ρόλο της στην ενοποίηση των τριών βασιλείων που βρίσκονταν για πολλούς αιώνες σε μεγάλη διαμάχη μεταξύ τους κάτι που την καθιστά σαν μια από τις πιο αξιόλογες Ευρωπαίους μονάρχες αλλά θεωρεί τα επαινετικά που γράφονται γύρω από αυτήν υπερβολές οι οποίες οφείλονταν στον κίνδυνο τον οποίο υπήρχε εκείνη την εποχή στη Δανία να διαλυθεί από τους Γερμανούς. Ο Μάκ Φάντεν στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό επαινεί και αυτός με τη σειρά του την τιτάνια προσπάθεια της Μαργαρίτας όχι μόνο να προστατέψει τις χώρες του βορά από τους Γερμανούς οι οποίοι κινδύνευαν να τις εξαφανίσουν αλλά να τις ενώσει σε ένα ισχυρό βασίλειο το ισχυρότερο της εποχής της στη βόρεια Ευρώπη με έναν μονάρχη την ίδια.

Οικογένεια

Παντρεύτηκε το 1359 τον Χάακον ΣΤ΄ των Μπγιέλμπο βασιλιά της Νορβηγίας και είχε τέκνο:

• Όλαφ Β΄ 1370-1387, βασιλιάς της Δανίας και ως Δ΄ της Νορβηγίας.

Πρόγονοι

8. Έρικ Ε΄ της Δανίας

4. Χριστόφορος Β΄ της Δανίας

9. Αγνή του Βρανδεμβούργου

2. Βάλντεμαρ Δ΄ της Δανίας

10. Μπόγκισλαβ Δ΄ της Πομερανίας

5. Ευφημία της Πομερανίας

11. Μαργαρίτα του Ρύγκεν

1. Μαργαρίτα Α΄ της Δανίας

12. Βάλντεμαρ Δ΄, δούκας του Σλέσβιχ

6. Ερρίκος Β΄ του Σλέσβιχ

13. Ελισάβετ της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ (κόρη του Ιωάννη Α΄ της Σαξονίας)

3. Χέλβιγκ του Σλέσβιχ

14. Ερρίκος Α΄ του Χόλσταϊν-Ρέντσμπουργκ

7. Αδελαΐδα του Χόλσταϊν-Ρέντσμπουργκ

15. Χάιλβιχ του Μπρόνκχορστ (κόρη του Φλόρις κόμη του Μπρόνκχορστ)

Πηγές

• Chisholm, Hugh; Garvin, James Louis (1926). The Encyclop?dia Britannica: A Dictionary of Arts, Sciences, Literature & General Information, Volumes 17-18.
• Daniel Scott, Franklin (1988). Sweden, the Nation's History. SIU Press.
• Durant, Will (Jun 7, 2011). The Reformation: The Story of Civilization. Simon and Schuster.
• Gilman, D. C.; Thurston, H. T.; Colby, F. M., eds. (1905). "Margaret. Queen of Denmark, Norway, and Sweden". New International Encyclopedia (1st ed.). New York: Dodd, Mead.
• Higgins, Sophia Elizabeth (1885). Women of Europe in the Fifteenth and Sixteenth Centuries, Volume 1. Hurst and Blackett.
• Jacobsen, Grethe. Page 1 Less Favored – More Favored: Queenship and the Special Case of Margrete of Denmark,
• Larsen, Karen (2015). History of Norway. Princeton University Press. p. 212.
• Magill, Frank N. (2012). The Middle Ages: Dictionary of World Biography, Volume 2. Routledge.
• Otte, E.C. (1874). Scandinavian History.
• Schaus, Margaret (2006). Women and Gender in Medieval Europe: An Encyclopedia. Taylor & Francis.
• Schnith, Karl Rudolf (1997) (στα Γερμανικά). Frauen des Mittelalters in Lebensbildern. Styria
• Yust, Walter; University of Chicago (1950). Encyclopaedia Britannica: A New Survey of Universal Knowledge, Volume 14. Encyclop?dia Britannica.