Λουδοβίκος Ε΄ της Γαλλίας
| Λουδοβίκος Ε' | |
|---|---|
 | |
| Περίοδος | 2 Μαρτίου 986 – 22 Μαΐου 987 |
| Στέψη | Κομπιέν, Γαλλία |
| Προκάτοχος | Λοθάριος της Φραγκίας |
| Διάδοχος | Ούγος Καπέτος |
| Γέννηση | 967 |
| Θάνατος | 21 Μαΐου 987 Δάσος του Κομπιέν, Γαλλία |
| Σύζυγος | Αδελαΐδα του Ανζού |
| Επίγονοι | Κανένας |
| Οίκος | Καρολιδών |
| Πατέρας | Λοθάριος της Φραγκίας |
| Μητέρα | Έμμα της Ιταλίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Λουδοβίκος Ε΄ της Γαλλίας ο Οκνηρός (Louis V le Faineant, 967 – 21 Μαΐου 987) ήταν Βασιλιάς των Δυτικών Φράγκων (2 Μαρτίου 986 - 21 Μαΐου 987).[1][2][3] Ο Λουδοβίκος Ε΄ ήταν γιος του βασιλιά Λοθάριου της Φραγκίας και της Έμμας των Μποζονιδών, κόρης του Λοθαρίου Β΄ της Ιταλίας. Ο Λουδοβίκος Ε΄ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς από την Δυναστεία των Καρολιδών.[4] Στην σύντομη διάρκεια της βασιλείας του το βασίλειο έγινε όργανο της αριστοκρατίας· ο ίδιος απεβίωσε άτεκνος, με αποτέλεσμα να λήξει η δυναστεία.
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λοθάριος ανέθεσε στον Λουδοβίκο εξουσίες από μικρή ηλικία (978), στέφτηκε συμβασιλέας από τον αρχιεπίσκοπο Αντάλμπερο της Ρενς στο Αβαείο του Σαιντ Κορνέιγ στην Κομπιένη (8 Ιουνίου 979). Ανέλαβε πλήρως την εξουσία στο βασίλειο των Δυτικών Φράγκων με τον θάνατο του πατέρα του (986). Ο 15χρονος Λουδοβίκος παντρεύτηκε στην Μπριούντ του Ωτ-Λουάρ στον τρίτο γάμο της την 40χρονη Αδελαΐδα του Ανζού (982), αδελφή του Γοδεφρείδου Α΄ του Ανζού. Οι προηγούμενοι σύζυγοι της ήταν ο κόμης Στέφανος του Ζεβοντάν και ο κόμης Ραϊμόνδος της Τουλούζης, πρίγκιπας της Γοτθίας.[5] Ο γάμος έγινε περισσότερο για πολιτικούς λόγους με κύριο στόχο να επαναφέρει την εξουσία των Καρολιδών στον νότο, την ίδια εποχή βρισκόταν σε σύγκρουση με τους Ροβερτίδες. Με τον γάμο συνδέθηκαν με συμμαχία δύο από τις ισχυρότερες οικογένειες, ο Λοθάριος πίστευε ότι έτσι θα μπορούσε να αποκτήσει την εξουσία που είχε ο Ούγος Καπέτος στον νότο. Αμέσως μετά τον γάμο ο Λουδοβίκος Ε΄ και η Αδελαΐδα στέφτηκαν βασιλείς της Ακουιτανίας από τον αδελφό της Αδελαΐδας επίσκοπο Γκυ του Λε Πουί.[6] Από την αρχή το ζεύγος έδειξε αταίριαστο για συμβίωση, δεν έφταιγε μόνο η μεγάλη διαφορά ηλικίας αλλά και ο άτακτος τρόπος ζωής του Λουδοβίκου.[7]
"Δεν υπήρχε καμιά αμοιβαία αγάπη, ο Λουδοβίκος αντιπαθούσε την Αδελαΐδα ως ηλικιωμένοι, δεν ζούσαν στο ίδιο δωμάτιο, δεν ταξίδευσε ποτέ ο ένας μαζί με τον άλλον, περπατούσαν σε απόσταση μεταξύ τους και δεν έλεγαν τίποτα περισσότερο από λίγες λέξεις. Η κατάσταση διατηρήθηκε συνεχώς δύο χρόνια και στην συνέχεια χώρισαν τόσο λόγω της μεγάλης αντίθεσης των χαρακτήρων τους όσο και λόγω της επιπολαιότητας του Λουδοβίκου".[8]
Μετά από δύο χρόνια ατεκνίας η Αδελαΐδα εξαπάτησε τον σύζυγο της, επισκέφτηκε την Ακουιτανία, από εκεί επέστρεψε στην οικογένεια της και παντρεύτηκε σε τέταρτο γάμο τον Γουλιέλμο Α΄ της Προβηγκίας.
"Όταν ο νεαρός πρίγκιπας έφτασε κοντά στην ενηλικίωση ο Λοθάριος τον έκανε συμβασιλέα, τον όρισε διάδοχο και επέλεξε μια πριγκίπισσα από την Ακουιτανία σαν σύζυγο αλλά κατάλαβε σύντομα ότι δεν είχε τις ικανότητες του πατέρα του. Αποφάσισε να χωρίσει μαζί του, με τέχνασμα τον έπεισε να ταξιδεύσει μαζί της στην Ακουιτανία ώστε να επικυρώσει τα κληρονομικά του δικαιώματα στην περιοχή. Ο μικρός Λουδοβίκος ανυποψίαστος ακολούθησε την σύζυγο του στην Ακουιτανία, όταν έφτασαν στην περιοχή τον εγκατέλειψε για να ενωθεί με την οικογένεια της".[9]
Παρά την καταγραφή του γάμου από πολλούς μετέπειτα ιστορικούς ο ιστορικός Καρλριτσάρντ Μπρυλ τον αμφισβητεί.
Βασιλιάς των Φράγκων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με τον θάνατο του πατέρα του (2 Μαρτίου 986) ο Λουδοβίκος Ε΄ έγινε αναμφισβήτητος βασιλιάς των Φράγκων. Την ίδια εποχή υπήρχαν δυο αντιμαχόμενες ομάδες που βρέθηκαν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Την πρώτη ομάδα εκπροσωπούσαν ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο της Ρενς και η βασίλισσα Έμμα που επηρεαζόταν ισχυρά από την αυτοκράτειρα μητέρα της Αδελαΐδα της Ιταλίας, επιθυμούσε φιλικές σχέσεις με τον Οίκο των Οθωνιδών. Η δεύτερη ομάδα επέμενε στην πολιτική του Λοθάριου, εκμεταλλεύτηκε την εποχή που ήταν ανήλικος ο Όθων Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να επεκταθεί στην Λοθαριγγία. Ο νέος βασιλιάς είχε επιπλέον να αντιμετωπίσει διαμάχες με προβλήματα που είχαν προκύψει τόσο με τους δύο προηγούμενους βασιλείς του Οίκου των Μποζονιδών όσο και με τον Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σαν υπερασπιστής της Ρώμης ο Όθων Α΄ είχε δικαίωμα να ελέγχει τον κλήρο σε περιοχές των Καρολιδών, ο κλήρος με την σειρά του υποστήριζε τους Καρολίδες. Η βασίλισσα Έμμα αρχικά κυριάρχησε αλλά το καλοκαίρι του 516 παρατηρήθηκε αντιστροφή, το αντί-Οθωνικό κόμμα κυριάρχησε και η βασίλισσα αναγκάστηκε να δραπετεύσει στον Ούγο Καπέτο. Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο της Ρενς που είχε αποκτήσει την πανίσχυρη αρχιεπισκοπή του Ρενς από τον Όθων Α΄ αναγκάστηκε με την σειρά του σε ένα από τα κάστρα στον ποταμό Μεύση που υποστήριζε τους Οθωνίδες. Ο Λουδοβίκος Ε΄ εξοργίστηκε από την φυγή του αρχιεπισκόπου και τον κατηγόρησε για προδοσία, τον απείλησε ότι θα πολιορκήσει την Ρενς, το θέμα τέθηκε σε Σύνοδο στην Κομπιένη. Ο Λουδοβίκος Ε΄ δήλωσε λίγο πριν την συνάντηση την επιθυμία του να συμφιλιωθεί με τον Αντάλμπερο, την άνοιξη του 987 ζήτησε ειρήνη με την μητέρα του Όθων Γ΄ Θεοφανώ Σκλήραινα.
Διαδοχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λουδοβίκος Ε΄ δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις πράξεις του επειδή πέθανε σε ένα κυνηγητικό ατύχημα στο δάσος του Σενλίς σε ηλικία 20 ετών.[10][11][12] Η ταφή του έγινε στο Αβαείο του Σαιντ Κορνέιγ στην Κομπιένη. Ο Λουδοβίκος Ε΄ δεν άφησε γιους, νόμιμος διάδοχος του θρόνου ήταν ο θείος του Κάρολος της Κάτω Λωρραίνης. Ο κλήρος ωστόσο, ο Αντάλμπερο της Ρενς και ο Ζερμπέρ ντ' Ωριγιάκ ο μετέπειτα Πάπας Σιλβέστρος Β΄ επέλεξαν τον Ούγο Καπέτο ο οποίος εκτός από την βασιλική του καταγωγή ήταν διάσημος για τις πράξεις και τις στρατιωτικές του ικανότητες. Ο Αντάλμπερο της Ρενς έστεψε τον Ούγο Καπέτο βασιλιά των Φράγκων δυο μήνες μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου Ε΄, με την στέψη του έληξαν οι Καρολίδες και ξεκίνησε να κυβερνά ο Οίκος των Καπετιδών.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε το 982 την Αδελαΐδα των Ινζελζέ, κόρη του Φούλκωνος Β΄ κόμη του Ανζού.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Μερικές φορές αποκαλούνταν "ο Οκνηρός", αλλά αυτό το παρατσούκλι δεν ήταν σύγχρονο της εποχής του και είχε μία υποτιμητική χροιά, που δικαιολογήθηκε λανθασμένα από βιογράφους του Μεσαίωνα από το γεγονός ότι λόγω της σύντομης βασιλείας του ήταν ένας μονάρχης "που δεν έκανε τίποτε".
- ↑ Previté-Orton 1929, σ. 568
- ↑ Christian Settipani: La Préhistoire des Capétiens, 1993, σ. 336 Σημείωση 996
- ↑ Jim Bradbury,The Capetians: Kings of France, 987-1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 45
- ↑ Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, Trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 265
- ↑ Bernard S. Bachrach: Fulk Nerra the Neo-Roman Consul, 987-1040, University of California Press, 1993, σ. 15
- ↑ Richerus: Historiarum libri quatuor, Académie impériale de Reims, Reims 1855, Βιβλίο 3, σ. 339
- ↑ Rodulfus Glaber: Collection des mémoires de France par M. Guizot, Paris 1824, Βιβλίο 1, Κεφάλαιο 3, Τμήματα 180 και 181
- ↑ Carlrichard Brülh: Naissance de deux peuples, Français et Allemands (10th‑11th siècle), Fayard, August 1996, σ. 248
- ↑ Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band III Teilband 1 (Marburg, Germany: Verlag von J. A. Stargardt, 1984), σ. 116
- ↑ Jim Bradbury,The Capetians: Kings of France, 987-1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 46
- ↑ Pierre Riché, The Carolingians; A Family who Forged Europe, Trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Gwatkin, H.M., Whitney, J.P. (ed) et al. The Cambridge Medieval History: Volume III. Cambridge University Press, 1926.
- Frantz Funck-Brentano: National History of France. New York : AMS Press, 1967.
- Ferdinand Lot: Les derniers Carolingiens: Lothaire, Louis V, Charles de Lorraine (954–991), Paris 1891.
- Walther Kienast: Deutschland und Frankreich in der Kaiserzeit (900–1270), vol. 1, Hiersemann, Stuttgart 1974.
- Previté-Orton, C. W. (1929). Outlines of Medieval History. Cambridge University Press.
