Λιβονικό Τάγμα
Το Λιβονικό Τάγμα ήταν αυτόνομος κλάδος των Τευτόνων Ιπποτών,[1] ο οποίος δημιουργήθηκε το 1237 από τα κατάλοιπα των Αδελφών του Ξίφους της Λιβονίας. Αργότερα έγινε μέλος της Λιβονικής Συνομοσπονδίας, από το 1435 μέχρι το 1561.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Τάγμα δημιουργήθηκε από τα κατάλοιπα των Αδελφών του Ξίφους της Λιβονίας μετά την ήττα τους από τους Σαμογιτιανούς το 1236 στη μάχη του Σιαουλάι. Ενσωματώθηκαν στους Τεύτονες Ιππότες και έγιναν γνωστοί ως το Τάγμα της Λιβονίας το 1237.[2] Ο μαγίστρος του τάγματος, όπως και ο μέγας μαγίστρος του Τευτονικού Τάγματος, εκλεγόταν από τους ιππότες για ισόβια θητεία. Ο μέγας μαγίστρος επέβλεπε και η συμβουλή του ισοδυναμούσε με εντολή, όμως δεν περιόριζε την τοπική αυτονομία και σπάνια επισκεπτόταν τη Λιβονία ή έστελνε πρέσβεις για να επιβλέπει.[3]
Ανάμεσα στο 1237 και το 1290, το τάγμα της Λιβονίας κατέκτησε όλη την Κουρλάνδη, Λιβονία και Σεμιγαλλία, αλλά οι προσπάθειες του τάγματος να εισβάλλει στη γειτονική Δημοκρατία του Νόβγκοροντ ήταν ανεπιτυχείς και ο στρατός του ηττήθηκε στη μάχη της λίμνης Πεϊπούς (1242), στη μάχη του Ράκβερε (1268) και στη μάχη του Κερνάβε (1279), όπου απεβίωσε ο Μαγίστρος των Τευτόνων Έρνεστ Ράσμπουργκ.[4] Το 1298 οι Λιθουανοί κατέλαβαν το κάστρο Κάρκους βόρεια της Ρίγας και νίκησαν το τάγμα στη μάχη της Τουράιντα, σκοτώνοντας τον μαγίστρο Μπρούνο και 22 ιππότες.[5] Το 1346, το τάγμα αγόρασε το δουκάτο της Εσθονίας από τον βασιλιά της Δανίας Βάλντερμαρ Δ΄. Η ζωή στα εδάφη του τάγματος περιγράφεται στο χρονικό του Μπαλτάσαρ Ρούσοβ (Chronica der Provinz Lyfflandt).
Το Τευτονικό Τάγμα βρέθηκε σε παρακμή μετά την ήττα στη μάχη του Γκρούνβαλντ το 1410 και την εκκοσμίκευση των Πρωσικών εδαφών του από το Αλβέρτο του Βραδεμβούργου το 1525, αλλά το Λιβονικό Τάγμα κατάφερε να διατηρήσει ανεξάρτητη υπόσταση. Μετά την ήττα του τάγματος στη μάχη του Σβιέντας την 1η Σεπτεμβρίου 1435, στην οποία πέθαναν ο μαγίστρος και πολλοί υψηλόβαθμοι ιππότες, το τάγμα ήρθε σε στενή επαφή με τους γείτονές του στη Λιβονία. Η δημιουργία της Λιβονικής Συνομοσπονδίας υπογράφηκε στο Βαλκ στις 4 Δεκεμβρίου 1435 από τον αρχιεπίσκοπο Ρίγας, τους επισκόπους Κουρλάνδης, Ντόρμπατ, Έσελ-Βικ και Ρέβαλ, αντιπροσώπους του Λιβονικού Τάγματος και υποτελών και μέλη των δημοτικών συμβουλίων των πόλεων Ρίγα, Ρέβαλ και Ντόρπατ.[6]
Κατά τη διάρκεια του λιβονικού πολέμου, όμως, το τάγμα ηττήθηκε από το στρατό της Μοσχοβίας στη μάχη του Εργκέμε το 1560. Το Λιβονικό Τάγμα τότε ζήτησε την προστασία του Σιγισμούνδου Β΄, βασιλιά της Πολωνίας και μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας, ο οποίος είχε παρέμβει στο πόλεμο ανάμεσα στον επίσκοπο Γουλιέλμο της Ρίγας και τους Αδελφούς το 1557. Μετά τη συμφωνία ανάμεσα στον Σιγισμούνδο Β΄ και τους εκπροσώπους του (ιδίως τον Μικολάι Ράντζιβιλ), ο τελευταίος μαγίστρος του Λιβονικού Τάγματος, Γκότχαρντ Κέτλερ, εκκοσμίκευσε το Τάγμα και ασπάστηκε τον Λουθηρανισμό. Στο νότιο τμήμα των εδαφών του τάγματος δημιούργησε το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας για την οικογένειά του. Τα περισσότερα από τα εναπομείναντα εδάφη έγιναν τμήμα του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας. Η βόρεια Εσθονία έγινε πάλι τμήμα της Δανίας και Σουηδίας.
Από τον 14ο μέχρι τον 16ο αιώνα, τα μεσαία χαμηλά γερμανικά τα οποία ομιλούνταν στις πόλεις της Χανσεατικής Ένωσης, ήταν η καθιερωμένη γλώσσα, αλλά τον επόμενο αιώνα αντικαταστάθηκαν από τα υψηλά γερμανικά.[7]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Urban, William (2005). The Teutonic Knights: A Military History. σελίδες 259–273. ISBN 1-85367-667-5.
- ↑ Frucht, Richard C. (2005). Eastern Europe: An Introduction to the People, Lands, and Culture. ABC-CLIO. σελ. 69. ISBN 1-57607-800-0.
- ↑ Urban, William L (2004). Livonian Crusade. Lithuanian Research and Studies Center. σελίδες 12, 14. ISBN 0-929700-45-7.
- ↑ http://www.kernave.org/en/archaeological-site/arch-site/site-history
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2016.
- ↑ Raudkivi, Priit (2007). Vana-Liivimaa maapäev. Argo. σελίδες 118–119. ISBN 9949-415-84-5.
- ↑ Koch, Kristine (2002). Deutsch als Fremdsprache im Russland des 18. Jahrhunderts. Die Geschichte des Deutschen als Fremdsprache (στα Γερμανικά). 1. Berlin/New York: Walter de Gruyter. σελ. 59. ISBN 3-11-017503-7.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Livonian Order στο Wikimedia Commons
