Λευκή της Καστίλης (1319-1375)
| Λευκή της Καστίλης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Αύγουστος 1319 Alcocer |
| Θάνατος | 1375[1] Abbey of Santa María la Real de Las Huelgas |
| Τόπος ταφής | Abbey of Santa María la Real de Las Huelgas |
| Χώρα πολιτογράφησης | Στέμμα της Καστίλης |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Hofmeister |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Πέτρος Α΄ της Πορτογαλίας (από 1325)[2] |
| Γονείς | Πέτρος του Καμέρος και Μαρία της Αραγωνίας, κυρία του Καμέρος |
| Οικογένεια | Οίκος της Ιβρέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αββέσσα |
H Λευκή της Καστίλης, (Ισπανική γλώσσα : Blanco de Castilla, Αύγουστος 1319 - 1375) από τον Καστιλιανό Οίκο της Ιβρέας ήταν το μόνο τέκνο του Πέτρου κυρίου του Καμέρος και της Μαρίας του Οίκου της Βαρκελώνης, κόρης του Ιακώβου Β΄ της Αραγωνίας. Γεννήθηκε στο Αλκοσέρ της Γκουανταλαχάρα τον Αύγουστο του 1319 δύο μήνες πριν ο πατέρας της είχε σκοτωθεί στην καταστρεπτική "μάχη της Βέγα δε Γκρανάδα" (25 Ιουνίου 1319).[3] Ο πατέρας της ήταν κύριος του Λος Κάμερος, Αλμαθάν, Μπερλάνγα ντε Ντουέρο, Μοντεαγούδο, Θιφουέντες και μαγιορδόμος του αδελφού του Φερδινάνδου Δ΄ της Καστίλης. Όταν ο τελευταίος απεβίωσε το 1312, ο Πέτρος έγινε κηδεμόνας του ανιψιού του Αλφόνσου ΙΑ΄ και αντιβασιλιάς μαζί με τη μητέρα του Μαρία της Μολίνα και τον θείο του Ιωάννη κύριο της Βαλένθια δε Κάμπος.[4] Ο Ιωάννης σκοτώθηκε μαζί του στη Βέγα ντε Γκρανάδα. Με τον θάνατο του Ινφάντη Πέτρου ο Γκαρσί Λάσσο ντε λα Βέγκα που έγινε αργότερα έμπιστος του βασιλιά Αλφόνσου ΙΑ΄ έστειλε επιστολή στον Αλφόνσο ΙΑ΄ της Αραγωνίας με την οποία του τόνισε ότι ο γαμπρός του υποσχέθηκε να του αναθέσει την φροντίδα του αγέννητου παιδιού.[5] Ο Ιάκωβος Β΄ της Αραγωνίας του απάντησε με επιστολή ότι το εγκρίνει (7 Αυγούστου 1319), του ζήτησε να υπηρετήσει πιστά την κόρη του Ινφάντη Μαρία.[5] Την άνοιξη του 1320 η Λευκή και η μητέρα της έφυγαν από το Βασίλειο της Καστίλης για το Βασίλειο της Αραγωνίας ύστερα από προτροπή του θείου της Φιλίππου και της γιαγιάς της Μαρίας παρά το γεγονός ότι η Μαρία ήταν μοναδική κληρονόμος στα εδάφη του Πέτρου.[3]
Ο Ιωάννης Εμμανουήλ της Βιγιένα εγγονός του Φερδινάνδου Γ΄ της Καστίλης και διεκδικητής της αντιβασιλείας και η σύζυγος του Κωνσταντία της Αραγωνίας κόρη του Ιακώβου Β΄ συνεπώς θεία της Λευκής ζήτησαν από τον Ιάκωβο Β΄ της Αραγωνίας να μείνουν η Λευκή και η μητέρα της υπό την προστασία τους.[3] Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο στόχος του Ιωάννη Εμμανουήλ ήταν να τον βοηθήσει ο πεθερός του να αναλάβει την αντιβασιλεία και να εξασφαλίσει την κληρονομιά της Λευκής.[3] Η μητέρα της Λευκής και ο Γκαρσί Λάσσο ντε λα Βέγκα που διοικούσε τα εδάφη της συμφώνησαν να παντρευτεί η Λευκή όταν ενηληκιωθεί τον ξάδελφο της Αλφόνσο ΙΑ΄, ο γάμος δεν έγινε ωστόσο ποτέ.[6] Ο Ιάκωβος Β΄ της Αραγωνίας έβαλε στόχο να παντρέψει την εγγονή του με τον Ιωάννη ντε Καστίγια ι Άρο (1325), εχθρό του Φιλίππου της Καστίλης, του Γκαρσί Λάσσο ντε λα Βέγκα και του Αλβάρ Νούνιες Οσόριο που ήταν οι νέοι συνοδοί του Αλφόνσου ΙΑ΄.Με την ενηλικίωση του ο Αλφόνσος ΙΑ΄ ακύρωσε τον αρραβώνα της Λευκής με τον Ιωάννη (1325), φοβόταν ότι ο Ιωάννης θα αποκτούσε τα εδάφη της Λευκής ανάμεσα στην Αραγωνία και την Καστίλη και θα προχωρούσε σε εξέγερση εναντίον του. Ο Ιωάννης ντε Καστίγια ι Άρο δολοφονήθηκε στο Τόρο από άντρες υπό τις διαταγές του Αλφόνσου ΙΑ΄ (31 Οκτωβρίου 1326).
Μνηστήρας του διαδόχου της Πορτογαλίας και ακύρωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αλβάρ Νούνιες Οσόριο διαπραγματεύτηκε τον Οκτώβριο του 1327 με τον βασιλιά της Πορτογαλίας Αλφόνσο Δ΄ τον γάμο ανάμεσα στην Λευκή με τον γιο και διάδοχο του Πέτρο, η αδελφή του Πέτρου Μαρία θα παντρευόταν ταυτόχρονα τον Αλφόνσο ΙΑ΄ της Καστίλης.[7][8] Ο Πέτρος και η Λευκή ήταν ακόμα ανήλικοι, η Λευκή θα έπρεπε να μεταφερθεί στην αυλή του μελλοντικού πεθερού της στην Πορτογαλία μέχρι τότε που θα έφτανε σε ηλικία γάμου.[9] Σύμφωνα με τα χρονικά στην διάρκεια της παραμονής της στην Πορτογαλία έδειξε σημάδια ασθένειας, εξετάστηκε από γιατρούς που έστειλε ο Αλφόνσος ΙΑ΄, την βρήκαν άρρωστη και ανίκανη να τεκνοποιήσει.[10] Μετά την γνωμάτευση των γιατρών ο Πέτρος αρνήθηκε να την παντρευτεί, ο γάμος δεν έγινε τελικά ποτέ.[11][12][13][14] Την ίδια εποχή ο Ιωάννης Εμμανουήλ της Βιγιένα διαπραγματεύτηκε με τον Αλφόνσο Δ΄ της Πορτογαλίας τον γάμο ανάμεσα στον διάδοχο Πέτρο και την κόρη του Κωνσταντία του Πενιαφιέλ.[15] Η Λευκή επέστρεψε από την Πορτογαλία στην Αραγωνία με ολόκληρη την προίκα και την συνοδεία της.[16] Σύμφωνα με τα "Μεγάλα Χρονικά του βασιλιά Αλφόνσου ΙΑ΄" την εποχή που συναντήθηκαν ο Αλφόνσος ΙΑ΄ της Καστίλης και ο Αλφόνσος Δ΄ της Αραγωνίας ο Αλφόνσος της Καστίλης ανάγκασε την Λευκή με την μητέρα της να φύγουν από την Αραγωνία και να επιστρέψουν στην Καστίλη.[11][17] Ο Αλφόνσος ΙΑ΄ σταδιακά ξεκίνησε την κατάσχεση των αξιωμάτων της Καστίλης, αργότερα (1336) τα παρέδωσε στα νόθα παιδιά του με την Έλενορ ντι Γκουσμάν.[11] Η Λευκή πήρε το όνομα "Κυρία της Σάντα Μαρία Λα Ρεάλ ντε Λας Ουέλγκας", ήταν η τελευταία που κατείχε την εξουσία σε αυτό το μοναστήρι.[18] Η ταφή της έγινε στο Λας Ουέλγκας μαζί με τους γονείς της.[19] Οι ανασκαφές που έγιναν το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα βρήκαν το σώμα της μουμιοποιημένο, η μούμια ήταν μεγάλη και παχύσαρκη και το ασπρόμαυρο ένδυμα σκισμένο.[20] Το σώμα της στέκεται σήμερα σε έναν απλό πέτρινο τάφο, στην απέναντι πλευρά του τάφου της βρίσκονται τα οστά της μητέρας της Ινφάντης Μαρίας της Αραγωνίας.[18]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p347.htm#i3467. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ p347.htm#i3467. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Garcia Fernández 1998, σ. 165
- ↑ Salazar y Acha 2000, σ. 383
- ↑ 5,0 5,1 Diago Hernando 2005, σ. 71
- ↑ Garcia Fernández 1998, σ. 170
- ↑ Lopes 1735, σσ. 408–409
- ↑ García Fernández 1998, σσ. 172–173
- ↑ Mutgé i Vives 1997, σ. 481
- ↑ Lopes 1735, σ. 409
- ↑ 11,0 11,1 11,2 García Fernández 1998, σ. 173
- ↑ Rodrigues Oliveira 2010, σ. 223
- ↑ Caetano de Sousa 1735, σσ. 379–380
- ↑ Mutgé i Vives 1997, p. 482
- ↑ Lopes 1735, σσ. 413–415
- ↑ Lopes 1735, σ. 418
- ↑ Catalán 1977, σ. 463
- ↑ 18,0 18,1 Arco y Garay 1954, σ. 272
- ↑ Gómez-Moreno Martínez 1946, σσ. 34–36
- ↑ Gómez-Moreno Martínez 1946, σ. 36
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Arco y Garay, Ricardo del (1954). Sepulcros de la Casa Real de Castilla (in Spanish). Madrid: Instituto Jerónimo Zurita. Consejo Superior de Investigaciones Científicas.
- Caetano de Souza, Antonio (1735). Historia Genealógica de la Real Casa Portuguesa (PDF) (in Portuguese). Vol. I. Lisbon: Lisboa Occidental, na oficina de Joseph Antonio da Sylva.
- Catalán, Diego (1977). Cátedra Seminario Menéndez Pidal (ed.). Gran Crónica de Alfonso XI. Vol. II. Madrid: Publisher Gredos.
- Diago Hernando, Máximo (2005). "Vicisitudes de un gran estado señorial en la frontera de Castilla con Aragón durante la primera mitad del siglo XIV: los señoríos sorianos del Infante Don Pedro". Anuario de estudios medievales (in Spanish) (35, 1): 47–90.
- García Fernández, Manuel (1998). "La infanta Doña María, monja de Sijena, y su política castellana durante la minoría de Alfonso XI (1312-1325)". Anuario de estudios medievales (in Spanish). Barcelona: Consejo Superior de Investigaciones Científicas, CSIC: Institución Milá y Fontanals. Departamento de Estudios Medievales (28): 157–174.
- Gómez-Moreno Martínez, Manuel (1946). El Panteón de las Huelgas Reales de Burgos (in Spanish). Instituto Diego Velázquez. Consejo Superior de Investigaciones Científicas.
- Herrero Sanz, María Jesús (2004). Guía Santa María la Real de Huelgas. Burgos (in Spanish). Madrid: Reales Sitios de España. Patrimonio Nacional.
- Lopes, Fernão (1735). Joze Pereira Bayam (ed.). Chronica del Rey D. Pedro I (in Portuguese). Lisbon: Lisboa Occidental.
- Menéndez Pidal de Navascués, Faustino (1982). "La Casa Real de Castilla y León". Hidalguía (in Spanish). Vol. I. Series: Heráldica medieval española. Instituto Luis de Salazar y Castro.
- Mutgé i Vives, Josefa (1997). "Relacions entre Alfons el Benigne de Catalunya-Aragó i Alfons IV de Portugal" (PDF). XV Congreso de Historia de la Corona de Aragón. Actas. Tomo II. Relaciones de la Corona de Aragón con los estados cristianos (siglos XII-XV) (in Catalan). Barcelona: Institució Milà y Fontanals. CSIC.: 477–492.
- Rodrigues Oliveira, Ana (2010). Rainhas medievais de Portugal. Dezassete mulheres, duas dinastias, quatro séculos de História (in Portuguese). Lisbon: A esfera dos livros.
- Salazar y Acha, Jaime de (2000). Centro de Estudios Políticos y Constitucionales (ed.). La casa del Rey de Castilla y León en la Edad Media (in Spanish). Colección Historia de la Sociedad Política, dirigida por Bartolomé Clavero Salvador (1st ed.). Madrid: Rumagraf S.A.