Εμμανουήλ Μάντακας
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Εμμανουήλ Μάντακας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Εμμανουήλ Μάντακας (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1891 Περιφερειακή Ενότητα Χανίων |
| Θάνατος | 8 Μαρτίου 1968 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | υποστράτηγος/πεζικό |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Πειραιώς και Νήσων) Νομάρχης Έβρου |
| Βραβεύσεις | Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής |
Ο Εμμανουήλ Μάντακας (Λάκκοι Κυδωνιών Χανίων, 1891 - Αθήνα, 8 Μαρτίου 1968) ήταν υποστράτηγος και βουλευτής.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μάντακας ήταν γόνος παλαιάς οικογένειας Κρητικών αγωνιστών.
Ως φοιτητής Νομικής κατατάχθηκε εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό, το 1910. Πολέμησε στον Ελληνοτουρκικό και Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο του 1912-1913 και τραυματίστηκε στη μάχη του Σαρανταπόρου, το 1912. Ως αξιωματικός Πεζικού πήρε μέρος στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη (1916).
Ενώ ήταν υπολοχαγός διετέλεσε Διοικητής του Ουλαμού Εφέδρων Αξιωματικών στη Θεσσαλονίκη και εκπαίδευσε 700 έφεδρους αξιωματικούς και άλλους τόσους έφεδρους υπαξιωματικούς που στελέχωσαν το Στρατό της Εθνικής Αμύνης (1916-1917).
Κατόπιν, στάλθηκε στο Μακεδονικό Μέτωπο σα Διοικητής Λόχου στο Α' Σύνταγμα της Μεραρχίας Σερρών. Έλαβε μέρος στις μάχες των χαρακωμάτων και στη συνέχεια στη μάχη του Σκρα, όπου τραυματίστηκε και προάχθηκε επ' ανδραγαθία σε Ταγματάρχη, το 1918.
Μικρασιατική εκστρατεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1919 έλαβε μέρος σε διαγωνισμό για την Ανώτερη Σχολή Πολέμου στο Παρίσι. Πέτυχε και στάλθηκε στη Γαλλία, όπου σπούδασε και πήρε δίπλωμα επιτελούς αξιωματικού (1919-1921).
Μετά το τέλος των σπουδών του γύρισε στην Ελλάδα και στάλθηκε απευθείας στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Πολέμησε μέχρι τέλους της καταστροφής και κάλυψε με το τάγμα του την υποχώρηση του Ελληνικού στρατού.
Έζησε από κοντά τη Μικρασιατική Καταστροφή και πήρε ενεργό μέρος στην Επανάσταση Πλαστήρα - Γονατά, το 1922. Κατόπιν, τοποθετήθηκε στο Γενικό Στρατηγείο Έβρου ως Αντισυνταγματάρχης υπό το Στρατηγό Πάγκαλο.
Μετά, υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού ως Επιτελάρχης στα Β' και Δ' Σώματα Στρατού και σα Διοικητής του 14ου Συντάγματος Χανίων.
Παλινόρθωση - Δικτατορία Μεταξά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος (Οκτώβριος 1935) από τους Α. Παπάγο και Γ. Ρέππα παραιτήθηκε από το στρατό και από τότε αγωνιζόταν για την επαναφορά των συνταγματικών ελευθεριών του Ελληνικού Λαού. Τον Ιούνιο του 1936, διορίστηκε Νομάρχης Έβρου. [1] Κατά το Αντιδικτατορικό Κίνημα των Χανίων, το 1938, πήρε ενεργό μέρος πιστεύοντας στην ανάγκη της καταπολέμησης της δικτατορίας Μεταξά. Καταδικάστηκε σε ισόβια και εξέπεσε του βαθμού του.
Κατοχή - Αντίσταση - Δεκεμβριανά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στην Κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Είχε επηρεαστεί και από το Βαγγέλη Κτιστάκη, Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ στην Κρήτη, του οποίου είχε παντρευτεί την αδελφή. [2]Μετείχε στη συγκρότηση της ΠΕΕΑ στις 10 Μαρτίου 1944, και ορκίστηκε μέλος της και γραμματέας Στρατιωτικών και προσωρινά Συγκοινωνίας. Μετείχε στο Εθνικό Συμβούλιο (14-27 Μαΐου 1944) στους Κορυσχάδες ως εθνοσύμβουλος Πειραιά. Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ έγινε στις 28 Αυγούστου 1944. Ήταν μέλος της ανασυσταθείσας (είχε διαλυθεί στις 13 Μαρτίου 1944) Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ μαζί με τους Γ. Σιάντο και Μ. Χατζημιχάλη (2 Δεκεμβρίου 1944 - 15 Φεβρουαρίου 1945).
Μετά τον εμφύλιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Διώχτηκε για τις δημοκρατικές ιδέες του, εξέπεσε του βαθμού του και εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1947-1949). Εκλέχθηκε βουλευτής Πειραιά και Νήσων (Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων - Δημοκρατική Παράταξη) 1950-1951, (ΕΔΑ) 1951-1952.
Σταμάτησε να πολιτεύεται λόγω πάθησης της καρδιάς (1953) και των ματιών του.
Είχε τιμηθεί με όλα τα Ελληνικά παράσημα και μετάλλια. Ακόμα, με τη γαλλική Λεγεώνα της Τιμής (Αξιωματικός) και το Γαλλικό Πολεμικό Σταυρό.
Πέθανε αιφνίδια, από καρδιακή προσβολή, το Μάρτιο του 1968 και κηδεύτηκε στις 8 του μήνα στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.[3]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βιβλιογραφία - Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Σύντομο βιογραφικό σημείωμα που παραχώρησε η κόρη του Φιλίτσα Μάντακα.
- Λευτέρης Ι. Ηλιάκης, Η αντίσταση στο Ν. Χανίων, Χανιά 2003
- Δημήτρης Π. Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης: Πολιτική βιογραφία, Εκδ. Παπαζήση, 1989, Αθήνα ISBN 960-02-0784-4 (α΄ τόμος) ISBN 960-02-0785-2 (β΄ τόμος)