Διάστημα

Με τον όρο διάστημα (αγγλικά: space‎‎) ή πιο επιστημονικά εξώτερο διάστημα (αγγλικά: οuter space‎‎), περιγράφεται ο αχανής χώρος όπου κινούνται όλα τα ουράνια σώματα και, ακριβέστερα, οι σχετικά κενές περιοχές μεταξύ των ουρανίων σωμάτων, πέρα από αυτά και τις ατμόσφαιρές τους.^[1]

Σε αντίθεση με τη συνήθη αντίληψη, το διάστημα δεν είναι εντελώς άδειο, δηλαδή ένα τέλειο κενό, αλλά εμφανίζει περιεκτικότητα (πολύ μικρής πυκνότητας) σε σωματίδια, κυρίως πλάσματος υδρογόνου, ενώ περιέχει ακόμα ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία (φωτόνια), καθώς και τα πολύ μικρής μάζας νετρίνα. Μακροσκοπικά, σε αυτό περιέχονται επίσης γαλαξίες και νεφελώματα. Σύμφωνα με νεότερες θεωρίες, οι γαλαξίες και τα νεφελώματα αποτελούν μόλις το 5% της πραγματικής μάζας του σύμπαντος· το υπόλοιπο 95% αποτελείται, σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές, από σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια, οι οποίες ωστόσο μέχρι σήμερα δεν έχουν παρατηρηθεί και η ύπαρξή τους δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Η βασική θερμοκρασία του διαστήματος, όπως ορίζεται από την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου από την Μεγάλη Έκρηξη, είναι στους 2,7 βαθμούς Κέλβιν, δηλαδή -270 °C ή -455 °F.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες που σχετίζονται με τη μελέτη των ουράνιων σωμάτων και των ιδιοτήτων του διαστήματος, κυρίως του δικού μας Ηλιακού Συστήματος, με την αποστολή επανδρωμένων ή μη επανδρωμένων αποστολών στο διάστημα, περιγράφονται με τον γενικό όρο εξερεύνηση του διαστήματος.

Πυκνότητα

Το εξώτερο διάστημα είναι η καλύτερη φυσική προσέγγιση του τέλειου κενού. Πρακτικώς, δεν παρουσιάζει τριβή ή γενικότερα κάποια αντίσταση στην κίνηση, επιτρέποντας έτσι στους αστέρες, τους πλανήτες και τους δορυφόρους να διατηρούν ανεμπόδιστα τις τροχιές τους.

Ωστόσο, ακόμα και στα βάθη του διαγαλαξιακού διαστήματος, υπάρχουν λίγα διάσπαρτα άτομα υδρογόνου ανά κυβικό μέτρο^[2] ή σύμφωνα με κάποιες θεωρίες μόλις 1 άτομο υδρογόνου ανά κυβικό μέτρο. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των τιμών αυτών, ενδεικτικώς σημειώνεται ότι η ατμόσφαιρα που αναπνέουμε, στην επιφάνεια της θάλασσας, περιέχει 10²⁵ μόρια ανά κυβικό μέτρο. Η πυκνότητα του διαστήματος είναι τόσο ελάχιστη, ώστε ακόμα και η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ταξιδεύει για τεράστιες αποστάσεις χωρίς να συναντήσει αντίσταση και χωρίς να εκτραπεί. Ενδεικτικώς, η ελεύθερη και ανεμπόδιστη διαδρομή για ένα φωτόνιο που ταξιδεύει στο διαγαλαξιακό διάστημα, φτάνει τα 10²³ χιλιόμετρα ή 10 δισεκατομμύρια έτη φωτός.^[3]

Όρια έναρξης του διαστήματος

Δεν υπάρχει σαφές όριο ανάμεσα στην ατμόσφαιρα της Γης και στο διάστημα. Αυτό οφείλεται στο ότι η πυκνότητα της ατμόσφαιρας μειώνεται σταδιακά με την αύξηση του ύψους από την επιφάνεια και στα πολύ μεγάλα ύψη πλέον απομένουν λίγα διάσπαρτα μόρια ύλης, τα οποία βαθμιαία αναμιγνύονται με τη ροή των σωματιδίων που είναι γνωστή ως Ηλιακός άνεμος. Επομένως, η μετάβαση γίνεται βαθμιαία και δεν υπάρχει εμφανής διαχωρισμός - πιο απλά, δεν υπάρχει εμφανές όριο όπου «λήγει» η ατμόσφαιρα και αρχίζει το διάστημα.

Για πρακτικούς λόγους πάντως, υπάρχουν κάποια συμβατικά επιστημονικά όρια. Συγκεκριμένα:

Η Διεθνής Ομοσπονδία Αεροναυτικής (Fédération Aéronautique Internationale / FAI) έχει υιοθετήσει τη λεγόμενη Γραμμή Κάρμαν, η οποία βρίσκεται σε ύψος 100 χιλιόμετρα / 62 μίλια / 330.000 πόδια, ως τον πρακτικό ορισμό του διαχωρισμού μεταξύ της Αεροναυτικής και της Αστροναυτικής. Ο λόγος που χρησιμοποιείται το υψόμετρο αυτό, είναι ότι πάνω από τα 100 χιλιόμετρα η ατμόσφαιρα της Γης είναι πλέον τόσο αραιή, ώστε για να μπορούσε ένα αεροσκάφος να επιτύχει επαρκή δυναμική άνωση από τον ατμοσφαιρικό αέρα, θα έπρεπε να αναπτύξει ταχύτητα μεγαλύτερη από την κανονική ταχύτητα που χρειάζεται για να μπει σε σταθερή τροχιά. Με άλλα λόγια, λόγω της ελάχιστης πυκνότητας του αέρα, η δυναμική άνωση της ατμόσφαιρας δεν θα μπορούσε πλέον να το «σηκώσει» σε αεροναυτικές ταχύτητες, άρα η ατμόσφαιρα γίνεται ανεπαρκής για αεροναυτικές πτήσεις και δεν μπορεί τότε πλέον να γίνει λόγος για «αεροπορία».^[4] Το πρακτικό αυτό όριο είχε προβλεφθεί από τον Τέοντορ φον Κάρμαν και φέρει το όνομα αυτό προς τιμήν του. Παρά το ότι το εξαγόμενο υψόμετρο είναι λίγο μικρότερο από τα 100 χιλιόμετρα και μάλιστα ο ίδιος το υπολόγισε τότε στα 83,8 χιλιόμετρα / 52,1 μίλια, ο Κάρμαν πρότεινε τα 100 χιλιόμετρα να είναι το επίσημο όριο του διαστήματος, επειδή ο «στρογγυλός» αριθμός είναι εύκολα απομνημονεύσιμος και επειδή το υπολογιζόμενο υψόμετρο μεταβάλλεται ελάχιστα με τη μεταβολή ορισμένων παραμέτρων. Τα νούμερα αυτά ισχύουν για τη Γη, ενώ η γραμμή Kármán της Αφροδίτης βρίσκεται σε υψόμετρο 250 χιλιομέτρων και αυτή του Άρη στα 80 χιλιόμετρα. Αντιθέτως, στα ουράνια σώματα που δεν έχουν καμία ή σχεδόν καμία ατμόσφαιρα, όπως ο Ερμής, η Σελήνη και οι αστεροειδείς, το διάστημα αρχίζει απευθείας στην επιφάνεια του ουράνιου σώματος.

Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ όμως, πιστή στο αγγλοσαξονικό σύστημα μονάδων, ορίζει ως αστροναύτη έναν άνθρωπο που έχει πετάξει σε υψόμετρο άνω των 50 μιλίων ξηράς (80 χιλιόμετρα), μετρώντας από τη μέση στάθμη της θάλασσας. Το νούμερο αυτό, αντιστοιχεί στο όριο μεταξύ μεσόσφαιρας και θερμόσφαιρας. Η NASA παλαιότερα χρησιμοποιούσε το όριο των 100 χιλιομέτρων της FAI, αλλά το 2005 άλλαξε τον ορισμό επίσης στα 80 χιλιόμετρα, προκειμένου να μην δημιουργείται αναντιστοιχία στις πτήσεις τους. Ωστόσο, οι ΗΠΑ ως κράτος δεν ορίζουν επισήμως ένα «σύνορο του διαστήματος».

Ειδικότερα για την επιστροφή στη Γη, το επιτελείο ελέγχου των αποστολών της NASA χρησιμοποιεί τα 76 μίλια / 122 χιλιόμετρα ως το επίσημο όριο έναρξης για την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα της Γης. Αυτό είναι συνήθως το όριο όπου, κατά την κάθοδο, η αντίσταση της ατμόσφαιρας αρχίζει να γίνεται αισθητή (στην πράξη μπορεί να υπάρξουν μικρές αποκλίσεις, ανάλογα με τον βαλλιστικό συντελεστή του σκάφους), αναγκάζοντας πλέον τους χειριστές να περάσουν από τον χειρισμό με τους μικρούς ανασχετικούς πυραύλους ρύθμισης πορείας στο διάστημα, στον άμεσο έλεγχο της κατεύθυνσης μέσα στην ατμόσφαιρα.

Περιοχές του διαστήματος

Όπως προαναφέρθηκε, το διάστημα δεν είναι εντελώς άδειο (δηλαδή ένα τέλειο κενό), αλλά εμφανίζει μία ελάχιστη περιεκτικότητα σε σωματίδια. Μάλιστα παρουσιάζει και ροές σωματιδίων, γνωστές ως διαστημικοί «άνεμοι», οι οποίοι και καθορίζουν τις περιοχές του διαστήματος. Στις περιοχές αυτές, κυριαρχεί ένα είδος τέτοιων ανέμων, έως τα όριά τους, όπου δίνουν τη θέση τους σε κάποιο άλλο είδος. Το λεγόμενο «Γεωδιάστημα» ξεκινάει από τα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας (το επίσημο όριο έναρξής του είναι η Ιονόσφαιρα) και φτάνει έως τα εξωτερικά άκρα του γήινου μαγνητικού πεδίου, όπου δίνει τη θέση του στον Ηλιακό άνεμο του διαπλανητικού διαστήματος. Το διαπλανητικό διάστημα φτάνει έως την Ηλιόπαυση, όπου δίνει τη θέση του στους ανέμους του διαστρικού διαστήματος. Το διαστρικό διάστημα φτάνει έως τις εξωτερικές παρυφές του Γαλαξία, όπου και χάνεται μέσα στη διαγαλαξιακή άβυσσο.

Γεωδιάστημα

Το Νότιο Σέλας, όπως φωτογραφήθηκε από το Διαστημικό Λεωφορείο Ντισκάβερι τον Μάιο του 1991. Το ύψος της τροχιάς ήταν στα 260 χιλιόμετρα.

Ως Γεωδιάστημα (Geospace) ορίζεται η περιοχή του διαστήματος κοντά στη Γη. Το Γεωδιάστημα περιλαμβάνει τα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας, όπως επίσης και την Ιονόσφαιρα και τη Μαγνητόσφαιρα. Επίσης, οι ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν βρίσκονται μέσα στο Γεωδιάστημα.

Αν και το Γεωδιάστημα γενικώς πληροί τα κριτήρια ορισμού του διαστήματος, η πυκνότητα στα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας, δηλαδή στις πρώτες εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από τη Γραμμή Κάρμαν (που είναι σε ύψος 100 χιλιόμετρα), είναι ακόμα ικανή να προκαλέσει αξιοσημείωτη αντίσταση στους τεχνητούς δορυφόρους. Όσοι περιφέρονται σε τέτοιες τροχιές, πρέπει να ενεργοποιούν τα συστήματα προώθησής τους κάθε λίγες μέρες, προκειμένου να διατηρήσουν την τροχιά τους σε σταθερό ύψος.

Στο Γεωδιάστημα υπάρχουν ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια, σε χαμηλές πυκνότητες, η κίνηση των οποίων καθορίζεται από το γήινο μαγνητικό πεδίο. Κατά τη διάρκεια ισχυρών μαγνητικών καταιγίδων, τα σωματίδια αυτά αλληλεπιδρούν με τα σωματίδια του Ηλιακού ανέμου. Αυτή η αλληλεπίδραση, λόγω του βομβαρδισμού των υψηλών ατμοσφαιρικών στρωμάτων από ηλεκτρόνια που προέρχονται από ρεύματα φορτισμένων σωματιδίων από τον Ήλιο, προκαλεί το εντυπωσιακό φαινόμενο που είναι γνωστό ως Σέλας.

Διαπλανητικό διάστημα

Ως διαπλανητικό διάστημα (interplanetary space) ή μεσοπλανητικό, ορίζεται το διάστημα γύρω από τον Ήλιο και τους πλανήτες. Τα εξωτερικά όριά του, καθορίζονται από τον Ηλιακό άνεμο, μια διαρκή ροή φορτισμένων σωματιδίων από τον Ήλιο, που δημιουργεί μία εξαιρετικά αραιή ατμόσφαιρα, την Ηλιόσφαιρα. Η πυκνότητα του Ηλιακού ανέμου υπολογίζεται στα 5 - 10 πρωτόνια ανά κυβικό εκατοστό και η ταχύτητα του ανέμου στα 350 - 400 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο,^[5] αν και πολύ σπάνια μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 800 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, όταν ο Ήλιος παρουσιάζει έντονη δραστηριότητα.

Το διαπλανητικό διάστημα φτάνει έως την Ηλιόπαυση, όπου δίνει τη θέση του στους ανέμους του διαστρικού διαστήματος, με αποτέλεσμα η Ηλιόπαυση να θεωρείται και το επίσημο όριο λήξης του Ηλιακού συστήματος. Η απόσταση όπου βρίσκεται η Ηλιόπαυση είναι 121 αστρονομικές μονάδες και μάλλον δεν είναι σταθερή, αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με το επίπεδο δραστηριότητας του Ηλιακού ανέμου και τις τοπικές πυκνότητες του διαστρικού διαστήματος.^[6]

Από το 1995, ανακαλύπτονται διαρκώς εξωηλιακοί πλανήτες και αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ορισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλα παρόμοια εξωηλιακά πλανητικά συστήματα γύρω από αστέρες.^[7]

Διαστρικό διάστημα

Διαστρικό διάστημα (interstellar space) ή μεσοαστρικό, είναι το διάστημα μέσα σε έναν γαλαξία, το οποίο δεν καταλαμβάνεται από αστέρες και τα πλανητικά τους συστήματα. Περιέχει διαστημική σκόνη και συντρίμμια, διάφορα ιόντα, υποατομικά σωματίδια, κοσμική ακτινοβολία, καθώς και ποσότητες διαστημικών αερίων. Κάποιες περιοχές του διαστρικού διαστήματος εμφανίζουν υψηλή πυκνότητα αερίων και σκόνης, σχηματίζοντας τα νεφελώματα, όπου και δημιουργούνται νέοι αστέρες. Επίσης, μέσα στο διαστρικό διάστημα παρατηρούνται αστρικοί άνεμοι, αντίστοιχοι με τον Ηλιακό άνεμο.

Η διαστρική ύλη αποτελεί αντικείμενο εντατικής επιστημονικής μελέτης στην αστροφυσική, καθώς σχηματίζει αστέρες, οι οποίοι επίσης απελευθερώνουν ύλη στο διαστρικό διάστημα με αστρικούς ανέμους και σουπερνόβα.

Διαγαλαξιακό διάστημα

Διαγαλαξιακό διάστημα (intergalactic space) ή μεσογαλαξιακό, είναι το διάστημα ανάμεσα σε γαλαξίες. Γενικώς άδειο από διαστημική σκόνη και συντρίμμια, το διαγαλαξιακό διάστημα είναι η καλύτερη φυσική προσέγγιση του τέλειου κενού. Μερικές θεωρίες τοποθετούν τη μέση πυκνότητα του σύμπαντος ως το ισοδύναμο του ενός ατόμου υδρογόνου ανά κυβικό μέτρο.^[9]^[10] Ωστόσο, η πυκνότητα του σύμπαντος δεν είναι ομοιόμορφη, καθώς κυμαίνεται από μία σχετικά υψηλή πυκνότητα στους γαλαξίες (και εξαιρετικά υψηλές πυκνότητες σε δομές στο εσωτερικό τους, όπως πλανήτες, αστέρες και μαύρες τρύπες), έως συνθήκες τεράστιων κενών, με πυκνότητες πολύ χαμηλότερες από τον μέσο όρο του σύμπαντος. Η θερμοκρασία του διαγαλαξιακού διαστήματος υπολογίζεται σε μόλις 2,73 °Κ (−270,4 °C ή −454,8 °F).

Ειδικότερα μέσα σε μεγάλα σμήνη γαλαξιών, όπως το Σμήνος της Παρθένου, το κοντινότερο σε εμάς μεγάλο σμήνος γαλαξιών (50 έως 65 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά), το διαγαλαξιακό διάστημα καταλαμβάνεται από ένα ιδιαίτερα αραιό υλικό μέσο, το πλάσμα,^[11] ανιχνεύσιμο από εκπομπές ακτίνων Χ. Το πλάσμα αυτό ονομάζεται διαγαλαξιακό μέσο (intergalactic medium / IGM) και αποτελείται κυρίως από ιονισμένο υδρογόνο - επομένως περιέχει ίσο αριθμό ελεύθερων πρωτονίων και ηλεκτρονίων. Η πυκνότητα του IGM θεωρείται ότι κυμαίνεται από 10 έως 100 φορές μεγαλύτερη από τη μέση πυκνότητα του σύμπαντος, δηλαδή 10 έως 100 άτομα υδρογόνου ανά κυβικό μέτρο, αλλά μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 1.000 άτομα μέσα σε τεράστια σμήνη.

Σημερινά επιτεύγματα στην εξερεύνηση του διαστήματος

Όπως προαναφέρθηκε, οι ανθρώπινες δραστηριότητες που σχετίζονται με τη μελέτη των ουράνιων σωμάτων και των ιδιοτήτων του διαστήματος, κυρίως του δικού μας Ηλιακού Συστήματος, με την αποστολή επανδρωμένων ή μη επανδρωμένων αποστολών στο διάστημα, περιγράφονται με τον γενικό όρο εξερεύνηση του διαστήματος. Το οικονομικό κόστος της τοποθέτησης αντικειμένων, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, στο διάστημα είναι πολύ υψηλό, περιορίζοντας τις επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη και τη Σελήνη.

Από την άλλη, μη επανδρωμένα διαστημόπλοια έχουν επισκεφθεί το σύνολο όλων των γνωστών πλανητών του Ηλιακού Συστήματος, καθώς και αρκετούς δορυφόρους, αστεροειδείς και πλανήτες νάνους συνήθως ή σε τροχιά γύρω από αυτούς ή ως κοντινή προσέγγιση (flyby). Επίσης, αρκετά έχουν προσεδαφιστεί σε αρκετά από αυτά τα ουράνια σώματα, όσα φυσικά διαθέτουν στερεή επιφάνεια. Όλα έχουν στείλει πολύτιμες επιστημονικές πληροφορίες σχετικά με το καθένα ξεχωριστά από όλα αυτά τα ουράνια σώματα και συνολικά για το Ηλιακό Σύστημα.

Προς το παρόν, δεν έχει υπάρξει κάποια επανδρωμένη αποστολή σε κανέναν πλανήτη του ηλιακού συστήματος, εκτός της Γης. Ωστόσο, από τον Ιούλιο του 1969 έως τον Δεκέμβριο του 1972, η NASA προσεδάφισε 6 διαστημικές αποστολές και 12 αστροναύτες στην επιφάνεια της Σελήνης, με το πρόγραμμα Απόλλων, και τους μετέφερε με ασφάλεια πίσω στη Γη. Το πρόγραμμα Απόλλων είναι το μόνο που έχει στείλει μέχρι σήμερα ανθρώπους στην επιφάνεια άλλου ουράνιου σώματος και αναφέρεται συχνά ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ανθρώπινη ιστορία.

Καλλιτεχνική αναπαράσταση της εξερεύνησης του Άρη, με καταφύγια και οχήματα τύπου ρόβερ, από την NASA.

Το αμερικανικό Vision for Space Exploration (VSE, Όραμα για την Εξερεύνηση του Διαστήματος) ήταν ένα σχέδιο που ανακοινώθηκε για πρώτη φορά στις 14 Ιανουαρίου 2004 από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και τέθηκε σε εφαρμογή μέσω του προγράμματος Constellation (Αστερισμός) και είχε ως μακροπρόθεσμο στόχο να στείλει τελικά ανθρώπους αστροναύτες στον Άρη. Τελικώς όμως, την 1η Φεβρουαρίου 2010, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα πρότεινε την ακύρωση του προγράμματος το οικονομικό έτος 2011. Ωστόσο, η ιδέα της επανδρωμένης αποστολής στον Άρη συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής έρευνας, ως μέρος της ευρύτερης εξερεύνησης του Άρη.

Ένα προηγούμενο πρόγραμμα που έλαβε κάποιο σημαντικό σχεδιασμό από τη NASA περιελάμβανε μια επανδρωμένη πτήση κοντινής προσέγγισης της Αφροδίτης στην αποστολή Manned Venus Flyby (Επανδρωμένη Προσέγγιση της Αφροδίτης), για επιστημονική μελέτη της Αφροδίτης και του Ερμή από κοντινές αποστάσεις. Η εκτόξευση είχε προγραμματιστεί για τις 31 Οκτωβρίου 1973, η πλησιέστερη προσέγγιση της Αφροδίτης στις 3 Μαρτίου 1974 και η επιστροφή στη Γη την 1η Δεκεμβρίου 1974. Τελικώς όμως, το σχέδιο ακυρώθηκε όταν το Apollo Applications Program (Πρόγραμμα Εφαρμογών Απόλλων, που είχε σκοπό να χρησιμοποιηθεί το υλικό του προγράμματος Απόλλων για άλλες επιστημονικές αποστολές, εκτός από τις πτήσεις στο φεγγάρι) διακόπηκε, λόγω περικοπών στον προϋπολογισμό της NASA το 1969.

Δείτε επίσης

Αναφορές

wiktionary logo

Το Βικιλεξικό έχει σχετικό λήμμα:
διάστημα

Wikiquote logo

Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το λήμμα:
Διάστημα

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Διάστημα

↑ «Nick Greene, about.com, Outer Space». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2010.
↑ Tadokoro, M. (1968). «A Study of the Local Group by Use of the Virial Theorem». Publications of the Astronomical Society of Japan 20: 230. Bibcode: 1968PASJ...20..230T. This source estimates a density of 7 × 10−29 g/cm for the Local Group. An atomic mass unit is 1.66 × 10−24 g, for roughly 40 atoms per cubic metre.
↑ Davies, P. C. W. (1977). «The physics of time asymmetry». University of California Press. p. 93. ISBN 0520032470. (Σημείωση: 1 έτος φωτός ισοδυναμεί με σχεδόν 10¹³ χιλιόμετρα).
↑ webciteID=618QHms8h text=100 km Altitude Boundary for Astronautics, in: fai.org astronautics
↑ Papagiannis, Michael D. (1972). «Space Physics and Space Astronomy». Taylor & Francis. pp. 12–149. ISBN 0677040008.
↑ Phillips, Tony (2009-09-29). «Cosmic Rays Hit Space Age High». NASA. http://science.nasa.gov/headlines/y2009/29sep_cosmicrays.htm Αρχειοθετήθηκε 2009-10-14 στο Wayback Machine.. Retrieved 2009-10-20.
↑ Frisch, Priscilla C.; Müller, Hans R.; Zank, Gary P.; Lopate, C. (May 6–9, 2002). «Galactic environment of the Sun and stars: interstellar and interplanetary material». in Mario Livio, I. Neill Reid, William B. Sparks. Astrophysics of life. Proceedings of the Space Telescope Science Institute Symposium. Space Telescope Science Institute symposium series, Volume 16. Baltimore, MD, USA: Cambridge University Press. pp. 21–34. ISBN 0-521-82490-7. Bibcode: 2005asli.symp...21F.
↑ «Hubble sees a cosmic caterpillar». Image Archive. ESA/Hubble. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2013.
↑ Davidson, Keay & Smoot, George. Wrinkles in Time. New York: Avon, 2008: 158-163
↑ Silk, Joseph. Big Bang. New York: Freeman, 1977: 299.
↑ Jafelice, Luiz C. and Opher, Reuven (July 1992). «The origin of intergalactic magnetic fields due to extragalactic jets». Royal Astronomical Society. http://adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-bib_query?bibcode=1992MNRAS.257..135J. Retrieved 2009-06-19.

Βιβλιογραφία - πηγές

Barbieri, C. (2006), Fundamentals of Astronomy, CRC Press, σελ. 253, ISBN 978-0750308861, https://books.google.com/books?id=JhU6V1yDRCgC&pg=PA253
Billings, Charles E. (1973), «Barometric Pressure», στο: Parker, James F.; West, Vita R., επιμ., Bioastronautics Data Book, 3006 (2nd έκδοση), NASA SP-3006
Bolonkin, Alexander (2010), Non-Rocket Space Launch and Flight, Elsevier, ISBN 978-0080458755, https://books.google.com/books?id=u-UqR8zIDEAC
Borowitz, Sidney; Beiser, Arthur (1971), Essentials of physics: a text for students of science and engineering, Addison-Wesley series in physics (2nd έκδοση), Addison-Wesley Publishing Company Note: this source gives a value of 2.7 × 10²⁵ molecules per cubic meter.
Cajori, Florian (1917), A history of physics in its elementary branches: including the evolution of physical laboratories, New York: The Macmillan Company
Chamberlain, Joseph Wyan (1978), Theory of planetary atmospheres: an introduction to their physics and chemistry, International geophysics series, 22, Academic Press, ISBN 978-0-12-167250-8, https://books.google.com/books?id=lt07vGeHkdMC&pg=PA2
Collins, Martin J. (2007), «Mariner 2 Mock-up», After Sputnik: 50 years of the Space Age, HarperCollins, ISBN 978-0-06-089781-9, https://books.google.com/books?id=rZ53HRR5lUQC&pg=PA86
Davies, P. C. W. (1977), The physics of time asymmetry, University of California Press, ISBN 978-0-520-03247-7 Note: a light year is about 10¹³ km.
Davis, Jeffrey R.; Johnson, Robert; Stepanek, Jan (2008), Fundamentals of Aerospace Medicine (4th έκδοση), Lippincott Williams & Wilkins, ISBN 978-0-7817-7466-6, https://books.google.com/books?id=_6hymYAgC6MC&pg=PA270
Dickson, Paul (2010), A Dictionary of the Space Age, New Series in NASA History, JHU Press, ISBN 978-0801895043, https://books.google.com/books?id=afKBvKlg0-EC&pg=PA57
Eckert, Michael (2006), The dawn of fluid dynamics: a discipline between science and technology, Wiley-VCH, ISBN 978-3-527-40513-8
Ellery, Alex (2000), An introduction to space robotics, Springer-Praxis books in astronomy and space sciences, Springer, ISBN 978-1-85233-164-1, https://books.google.com/books?id=Sl8LggLa5R0C&pg=PA68
Fichtner, Horst; Liu, W. William (2011), «Advances in Coordinated Sun-Earth System Science Through Interdisciplinary Initiatives and International Programs», written at Sopron, Hungary, στο: Miralles, M.P.; Almeida, J. Sánchez, επιμ., The Sun, the Solar Wind, and the Heliosphere, IAGA Special Sopron Book Series, 4, Berlin: Springer, σελ. 341, doi:10.1007/978-90-481-9787-3_24, ISBN 978-90-481-9786-6
Freedman, Roger A.; Kaufmann, William J. (2005), Universe (7th έκδοση), New York: W. H. Freeman and Company, ISBN 978-0-7167-8694-8
Frisch, Priscilla C.; Müller, Hans R.; Zank, Gary P.; Lopate, C. (May 6–9, 2002), «Galactic environment of the Sun and stars: interstellar and interplanetary material», στο: Livio, Mario; Reid, I. Neill; Sparks, William B., επιμ., Astrophysics of life. Proceedings of the Space Telescope Science Institute Symposium, Space Telescope Science Institute symposium series, 16, Baltimore, MD, US: Cambridge University Press, σελ. 21, ISBN 978-0-521-82490-3
Gatti, Hilary (2002), Giordano Bruno and Renaissance science, Cornell University Press, ISBN 978-0-8014-8785-9
Genz, Henning (2001), Nothingness: the science of empty space, Da Capo Press, ISBN 978-0-7382-0610-3
Ghosh, S. N. (2000), Atmospheric Science and Environment, Allied Publishers, ISBN 978-8177640434, https://books.google.com/books?id=d6Azu3sfPAgC&pg=PA48
Goodman, John M. (2006), Space Weather & Telecommunications, Springer Science & Business Media, ISBN 978-0-387-23671-1, https://books.google.com/books?id=4465qvHUZusC&pg=PA244
Grant, Edward (1981), Much ado about nothing: theories of space and vacuum from the Middle Ages to the scientific revolution, The Cambridge history of science series, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-22983-8, https://books.google.com/books?id=SidBQyFmgpsC&pg=PA10
Hardesty, Von; Eisman, Gene; Krushchev, Sergei (2008), Epic Rivalry: The Inside Story of the Soviet and American Space Race, National Geographic Books, σελ. 89–90, ISBN 978-1-4262-0321-3, https://books.google.com/books?id=kMQjbH8KAo0C&pg=PA90
Hariharan, P. (2003), Optical interferometry (2nd έκδοση), Academic Press, ISBN 978-0-12-311630-7, https://books.google.com/books?id=EGdMO3rfVj4C
Harris, Philip Robert (2008), Space enterprise: living and working offworld in the 21st century, Springer Praxis Books / Space Exploration Series, Springer, ISBN 978-0-387-77639-2, https://books.google.com/books?id=b9RlRq_DP0UC&pg=PA68
Harrison, Albert A. (2002), Spacefaring: The Human Dimension, University of California Press, ISBN 978-0-520-23677-6, https://books.google.com/books?id=vaFEIZMqLWgC&pg=PA60
Holton, Gerald James; Brush, Stephen G. (2001), «Physics, the human adventure: from Copernicus to Einstein and beyond», Physics Today (Rutgers University Press) 54 (10): 69, doi:10.1063/1.1420555, ISBN 978-0-8135-2908-0, https://books.google.com/books?id=czaGZzR0XOUC&pg=PA268
Kanas, Nick; Manzey, Dietrich (2008), «Basic Issues of Human Adaptation to Space Flight», Space Psychology and Psychiatry, Space Technology Library, 22, σελ. 15–48, doi:10.1007/978-1-4020-6770-9_2, ISBN 978-1-4020-6769-3
Kelly, Suzanne (1965), The de muno of William Gilbert, Amsterdam: Menno Hertzberger & Co.
Koskinen, Hannu (2010), Physics of Space Storms: From the Surface of the Sun to the Earth, Environmental Sciences Series, Springer, ISBN 978-3-642-00310-3, https://books.google.com/books?id=cO0nwfhXVjUC&pg=PA32
Lang, Kenneth R. (1999), Astrophysical formulae: Radiation, gas processes, and high energy astrophysics, Astronomy and astrophysics library (3rd έκδοση), Birkhäuser, ISBN 978-3-540-29692-8, https://books.google.com/books?id=HlGIXqzVEAgC&pg=PA462
Liddle, Andrew (2015), An Introduction to Modern Cosmology, John Wiley, ISBN 978-1118502143, https://books.google.com/books?id=4lPWBgAAQBAJ&pg=PA33
Lide, David R. (1993), CRC handbook of chemistry and physics (74th έκδοση), CRC Press, ISBN 978-0-8493-0595-5, https://books.google.com/books?id=q2qJId5TKOkC&pg=SA11-PA217
Maor, Eli (1991), To infinity and beyond: a cultural history of the infinite, Princeton paperbacks, ISBN 978-0-691-02511-7
Mendillo, Michael (November 8–10, 2000), «The atmosphere of the moon», στο: Barbieri, Cesare; Rampazzi, Francesca, επιμ., Earth-Moon Relationships, Padova, Italy at the Accademia Galileiana Di Scienze Lettere Ed Arti: Springer, σελ. 275, ISBN 978-0-7923-7089-5, https://books.google.com/books?id=vpVg1hGlVDUC&pg=PA275
Needham, Joseph; Ronan, Colin (1985), The Shorter Science and Civilisation in China, Shorter Science and Civilisation in China, 2, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-31536-4
O'Leary, Beth Laura (2009), Darrin, Ann Garrison, επιμ., Handbook of space engineering, archaeology, and heritage, Advances in engineering, CRC Press, ISBN 978-1-4200-8431-3, https://books.google.com/books?id=dTwIDun4MroC&pg=PA84
Olenick, Richard P.; Apostol, Tom M.; Goodstein, David L. (1986), Beyond the mechanical universe: from electricity to modern physics, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-30430-6
Orloff, Richard W. (2001), Apollo by the Numbers: A Statistical Reference, NASA, ISBN 978-0-16-050631-4, https://history.nasa.gov/SP-4029/Apollo_08a_Summary.htm, ανακτήθηκε στις 2008-01-28
Papagiannis, Michael D. (1972), Space Physics and Space Astronomy, Taylor & Francis, ISBN 978-0-677-04000-4, https://archive.org/details/spacephysicsspac00mich
Piantadosi, Claude A. (2003), The Biology of Human Survival: Life and Death in Extreme Environments, Oxford University Press, ISBN 978-0199748075, https://books.google.com/books?id=aeAg1X7afOoC&pg=PA63
Porter, Roy; Park, Katharine; Daston, Lorraine (2006), The Cambridge History of Science: Early modern science, 3, Cambridge University Press, σελ. 27, ISBN 978-0-521-57244-6
Prialnik, Dina (2000), An Introduction to the Theory of Stellar Structure and Evolution, Cambridge University Press, ISBN 978-0521659376, https://books.google.com/books?id=TGyzlVbgkiMC&pg=PA195, ανακτήθηκε στις 2015-03-26
Rauchfuss, Horst (2008), Chemical Evolution and the Origin of Life, Springer, ISBN 978-3-540-78822-5, https://books.google.com/books?id=aRkvNoDYtvEC&pg=PA72
Razani, Mohammad (2012), Information Communication and Space Technology, CRC Press, ISBN 978-1439841631, https://books.google.com/books?id=cXZhGOKL7GIC&pg=PA98
Schrijver, Carolus J.; Siscoe, George L. (2010), Heliophysics: Evolving Solar Activity and the Climates of Space and Earth, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-11294-9, https://books.google.com/books?id=M8NwTYEl0ngC&pg=PA363
Silk, Joseph (2000), The Big Bang (3rd έκδοση), Macmillan, ISBN 978-0-8050-7256-3
Sparke, Linda S.; Gallagher, John S. (2007), Galaxies in the Universe: An Introduction (2nd έκδοση), Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-85593-8
Spitzer, Lyman Jr. (1978), Physical Processes in the Interstellar Medium, Wiley Classics Library, ISBN 978-0471293354
Stuart Wortley, Emmeline Charlotte E. (1841), The maiden of Moscow, a poem, How and Parsons, Canto X, section XIV, lines 14–15, http://xtf.lib.virginia.edu/xtf/view?docId=chadwyck_ep/uvaGenText/tei/chep_3.0980.xml
Tassoul, Jean Louis; Tassoul, Monique (2004), A concise history of solar and stellar physics, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-11711-9, https://books.google.com/books?id=nRtUait0qTgC&pg=PA22
Thagard, Paul (1992), Conceptual revolutions, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-02490-5
Tyson, Neil deGrasse; Goldsmith, Donald (2004), Origins: fourteen billion years of cosmic evolution, W. W. Norton & Company, σελ. 114–115, ISBN 978-0-393-05992-2
United States (2016), United States Code 2006 Edition Supplement V, Washington D. C.: United States Government Printing Office, σελ. 536, https://books.google.com/books?id=2U1qJioS68cC&pg=PA536
Von Humboldt, Alexander (1845), Cosmos: a survey of the general physical history of the Universe, New York: Harper & Brothers Publishers, https://books.google.com/books?id=KjZRAAAAYAAJ&q=outer+space&pg=PA39
Webb, Stephen (1999), Measuring the universe: the cosmological distance ladder, Springer, ISBN 978-1-85233-106-1
Williamson, Mark (2006), Spacecraft Technology: The Early Years, History and Management of Technology Series, 33, IET, ISBN 978-0863415531, https://books.google.com/books?id=npI5NsFG8ngC&pg=PA97
Wong, Wilson; Fergusson, James Gordon (2010), Military space power: a guide to the issues, Contemporary military, strategic, and security issues, ABC-CLIO, ISBN 978-0-313-35680-3, https://books.google.com/books?id=GFg5CqCojqQC&pg=PA16
Wszolek, Bogdan (2013), «Is there Matter in Voids?», στο: Arp, H. C.; Keys, C. R.; Rudnicki, K., επιμ., Progress in New Cosmologies: Beyond the Big Bang, Springer Science & Business Media, ISBN 978-1489912251, https://books.google.com/books?id=JCMDCAAAQBAJ&pg=PA67

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[1] «Nick Greene, about.com, Outer Space». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2010.

[2] Tadokoro, M. (1968). «A Study of the Local Group by Use of the Virial Theorem». Publications of the Astronomical Society of Japan 20: 230. Bibcode: 1968PASJ...20..230T. This source estimates a density of 7 × 10−29 g/cm for the Local Group. An atomic mass unit is 1.66 × 10−24 g, for roughly 40 atoms per cubic metre.

[3] Davies, P. C. W. (1977). «The physics of time asymmetry». University of California Press. p. 93. ISBN 0520032470. (Σημείωση: 1 έτος φωτός ισοδυναμεί με σχεδόν 10¹³ χιλιόμετρα).

[4] webciteID=618QHms8h text=100 km Altitude Boundary for Astronautics, in: fai.org astronautics

[5] Papagiannis, Michael D. (1972). «Space Physics and Space Astronomy». Taylor & Francis. pp. 12–149. ISBN 0677040008.

[6] Phillips, Tony (2009-09-29). «Cosmic Rays Hit Space Age High». NASA. http://science.nasa.gov/headlines/y2009/29sep_cosmicrays.htm Αρχειοθετήθηκε 2009-10-14 στο Wayback Machine.. Retrieved 2009-10-20.

[7] Frisch, Priscilla C.; Müller, Hans R.; Zank, Gary P.; Lopate, C. (May 6–9, 2002). «Galactic environment of the Sun and stars: interstellar and interplanetary material». in Mario Livio, I. Neill Reid, William B. Sparks. Astrophysics of life. Proceedings of the Space Telescope Science Institute Symposium. Space Telescope Science Institute symposium series, Volume 16. Baltimore, MD, USA: Cambridge University Press. pp. 21–34. ISBN 0-521-82490-7. Bibcode: 2005asli.symp...21F.

[8] «Hubble sees a cosmic caterpillar». Image Archive. ESA/Hubble. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2013.

[9] Davidson, Keay & Smoot, George. Wrinkles in Time. New York: Avon, 2008: 158-163

[10] Silk, Joseph. Big Bang. New York: Freeman, 1977: 299.

[11] Jafelice, Luiz C. and Opher, Reuven (July 1992). «The origin of intergalactic magnetic fields due to extragalactic jets». Royal Astronomical Society. http://adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-bib_query?bibcode=1992MNRAS.257..135J. Retrieved 2009-06-19.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]