Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δημοκρατικό Κόμμα (ΗΠΑ)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει την δημιουργία εσωτερικών συνδέσμων, επικεφαλίδων, παραγράφων κλπ.
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τις σελίδες Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων.
Δημοκρατικό Κόμμα
Democratic Party
ΠρόεδροςΤζέιμι Χάρισον (ΝΚ)
Κυβερνών ΣώμαΔημοκρατική Εθνική Επιτροπή
Πρόεδρος των ΗΠΑΤζο Μπάιντεν (ΝΤΕ)
Αντιπρόεδρος των ΗΠΑΚάμαλα Χάρις (ΚΑ)
Ηγέτης στην ΓερουσίαΤσακ Σούμερ[α] (ΝΥ)
Ηγέτης στην ΒουλήΧακίμ Τζέφρις[β] (ΝΥ)
ΙδρυτήςΆντριου Τζάκσον
Μάρτιν Βαν Μπιούρεν
Ίδρυση8 Ιανουαρίου 1828
Διάσπαση απόΔημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό Κόμμα
Έδρα430 South Capital Street SE
Ουάσινγκτον, Π.Κ.
Πτέρυγα νεολαίαςΝέοι Δημοκρατικοί της Αμερικής
Φοιτητική πτέρυγαΚολλεγιακοί Δημοκρατικοί της Αμερικής
Γυναικεία ΠτέρυγαΕθνική Ομοσπονδία Δημοκρατικών Γυναικών
Πτέρυγα του ΕξωτερικούΔημοκρατικοί στο Εξωτερικό
ΙδεολογίαΦιλελευθερισμός[1]
Σοσιαλφιλελευθερισμός
Φιλελεύθερος συντηρητισμός[2]
Προοδευτισμός[3] (πτέρυγες)
Τρίτος δρόμος (πτέρυγες)
Σοσιαλδημοκρατία[4] (μειονότητα)
Πολιτικό φάσμαΚέντρο[5]
Κεντροδεξιά (πτέρυγες[6])
Κεντροαριστερά (πτέρυγες)
Χρώματα     Μπλε
Γερουσία
51 / 100
Βουλή των Αντιπροσώπων
212 / 435
Κυβερνήτες Πολιτειών και Εδαφών
27 / 55
Άνω Κοινοβούλια σε Πολιτείες και Εδάφη
888 / 2.070
Κάτω Κοινοβούλια σε Πολιτείες και Εδάφη
2.434 / 5.504
Σύμβολο εκλογών
Ιστότοπος
democrats.org
Πολιτικό σύστημα ΗΠΑ
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Το Δημοκρατικό Κόμμα (αγγλικά: Democratic Party) είναι ένα από τα δύο μεγάλα σύγχρονα πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Γενικότερα, στην σύγχρονη πολιτική περίοδο, το κόμμα, θεωρείται ως πιο φιλελεύθερο και προοδευτικό από το Ρεπουμπλικανικό. Η σοσιαλφιλελεύθερη πλατφόρμα του κόμματος θεωρείται ευρέως κεντροαριστερά στο πολιτικό φάσμα των ΗΠΑ, ενώ η γενικότερη ιδεολογία του κόμματος, θεωρείται από κάποιους κεντρώα και από άλλους φιλελευθερο-συντηρητική[2][7][8][9].

Το κόμμα, ιδρύθηκε το 1828 και έχει τη μακρότερη επίδοση συνεχούς λειτουργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ είναι ταυτόχρονα, το παλαιότερο ενεργό πολιτικό κόμμα σε όλον τον κόσμο[10].

Στο, τρέχον, 118ο Κογκρέσο, η σύσταση του οποίου καθορίστηκε από τις Ενδιάμεσες εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών 2022, το Δημοκρατικό Κόμμα κατέχει την πλειοψηφία στις έδρες στη Γερουσία, καθώς και την μειοψηφία των εδρών της Βουλής των Αντιπροσώπων. Τρεχόντως επίσης, έχει τη μειοψηφία των πολιτειακών θέσεων κυβερνητών, καθώς επίσης τη μειοψηφία στα πολιτειακά νομοθετικά σώματα.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα χνάρια του Δημοκρατικού κόμματος αρχίζουν το 1828, όμως λίγα χρόνια πιο πριν το Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό κόμμα είχε διαλυθεί και ο ένας παράγοντας στον οποίο διασπάστηκε το κόμμα ήτανε οι υποστηρικτές του Τζάκσον, οι οποίοι μαζί με το Εθνικό Ρεπουμπλικανικό κόμμα "συγκρούστηκαν" σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, στις εκλογές του 1828 και 1832. Το 1833 το Εθνικό Ρεπουμπλικανικό κόμμα διαλύθηκε και μαζί με το Αντι-Μασονικό κόμμα, δημιούργησαν το κόμμα των Ουίγων. Μαζί με το Κόμμα Ουίγων, το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν το κυρίαρχο κόμμα στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τον Εμφύλιο Πόλεμο. Οι Ουίγοι ήταν ένα εμπορικό κόμμα, και συνήθως λιγότερο δημοφιλές, αν χρηματοδοτούνταν καλύτερα. Οι Ουίγοι διαιρέθηκαν για το θέμα της δουλείας μετά τον Μεξικανοαμερανικό Πόλεμο με αποτέλεσμα να συρρικνωθούν. Την δεκαετία του 1850, υπό την πίεση των Πρόσκαιρων Νόμων για τους σκλάβους και του Νόμου Κάνσας-Νεμπράσκα, οι Δημοκρατικοί που αντετίθεντο στη δουλεία έφυγαν από το κόμμα. Αφού ενώθηκαν με πρώην μέλη υπαρχόντων ή φθίνοντων κομμάτων, αναδύθηκε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.[11][12]

Ο Άντριου Τζάκσον θεωρείται τυπικά ο πρώτος Δημοκρατικός Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι Δημοκρατικοί διαιρέθηκαν για την επιλογή ενός διαδόχου του Προέδρου Τζέιμς Μπιουκάναν κατά μήκος Βόρειων και Νότιων γραμμών, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κέρδισε την εξουσία στην αναμέτρηση του 1860. Καθώς ξεσπούσε ο Αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος, οι Βόρειοι Δημοκρατικοί διαιρέθηκαν σε Πολεμικούς Δημοκρατικούς και Ειρηνικούς Δημοκρατικούς. Οι Συνομόσπονδες Πολιτείες Αμερικής, βλέποντας τα κόμματα ως δεινά, δεν είχε κανένα. Οι περισσότεροι από τους Πολεμικούς Δημοκρατικούς συσπειρώθηκαν στον Ρεπουμπλικανό Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν και στο Κόμμα Εθνικής Ένωσης το 1864, το οποίο έβαλε τον Άντριου Τζόνσον στο ψηφοδέλτιο ως Δημοκρατικό από το Νότο. Ο Τζόνσον αντικατέστησε τον Λίνκολν το 1865 αλλά έμεινε ανεξάρτητος από αμφότερα τα κόμματα. Οι Δημοκρατικοί ωφελήθηκαν από την δυσαρέσκεια των λευκών Νοτίων της Ανασυγκρότησης μετά τον πόλεμο και την επακόλουθη εχθρότητα προς το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αφότου οι Λυτρωτές τερμάτισαν την Ανασυγκρότηση την δεκαετία του 1870, και ο ιδιαίτερα βίαιος αποκλεισμός των Αφροαμερικανών από τα πολιτικά τους δικαιώματα έλαβε χώρα την δεκαετία του 1890, ο Νότος, ψηφίζοντας Δημοκρατικά, έγινε γνωστός ως Συμπαγής Νότος. Αν και οι Ρεπουμπλικανοί κέρδισαν όλες πλην δύο προεδρικές εκλογές, οι Δημοκρατικοί παρέμειναν ανταγωνιστικοί. Στο κόμμα κυριάρχησαν οι φιλικοί προς τις επιχειρήσεις των Βουρβόνων Δημοκρατικών με ηγέτη τον Σάμιουελ Τζ. Τίλντεν και τον Γκρόβερ Κλίβελαντ, οι οποίοι αντιπροσώπευαν τα εμπορικά, τραπεζικά και σιδηροδρομικά συμφέροντα, αντιτίθενται στον ιμπεριαλισμό και την υπερπόντια επέκταση, μάχονταν για τον κανόνα του χρυσού, αντιτίθενται στον διμεταλλισμό και έκαναν σταυροφορία εναντίον της διαφθοράς, των υψηλών φόρων και των δασμών. Ο Κλίβελαντ χρίστηκε πρόεδρος επί δύο μη συνεχείς θητείες το 1884 και το 1892.[13] Οι Αγροτικοί Δημοκρατικοί που απαιτούσαν τον Ελεύθερο Άργυρο ανέτρεψαν τους Βουρβόνους Δημοκρατικούς το 1896 και πρότειναν τον Ουίλλιαμ Τζέννινγκς Μπράιαν για την προεδρία (ένα χρίσμα που επαναλήφθηκε το 1900 και το 1908). Ο Μπράιαν διεξήγαγε μια ζωηρή εκστρατεία που επετίθετο στα Ανατολικά χρηματοδοτούμενα συμφέροντα, αλλά έχασε από τον Ρεπουμπλικανό Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϋ.

Οι τρείς ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα: Ο Γούντροου Ουίλσον, ο Γουίλιαμ Τζ. Μπράιαν, ο Γουίλιαμ Φίλιπς και ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ.

Οι Δημοκρατικοί πήραν τον έλεγχο της Βουλής το 1910 και εξέλεξαν τον Γούντροου Ουίλσον πρόεδρο το 1912 και το 1916. Ο Ουίλσον κατάφερε να οδηγήσει το Κογκρέσο να αδρανοποιήσει τα ζητήματα των δασμών, των χρημάτων και της έλλειψης εμπιστοσύνης που κυριαρχούσαν στην πολιτική επί 40 έτη με νέους προοδευτικούς νόμους. Η Μεγάλη Ύφεση του 1929, η οποία συνέβη υπό τον Πρόεδρο Χέμπερτ Χούβερ και ένα Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο έθεσε τις βάσεις για μια πιο φιλελεύθερη κυβέρνηση. Οι Δημοκρατικοί έλεγχαν την Βουλή των Αντιπροσώπων σχεδόν αδιάκοπα από το 1931 μέχρι το 1995 και κέρδισαν τις περισσότερες προεδρικές εκλογές μέχρι το 1968. Ο Φράνκλιν Ρούζβελτ, που εκλέχθηκε στην προεδρία το 1932, ήλθε στο προσκήνιο με κυβερνητικά προγράμματα που ονομάσθηκαν New Deal. Ο φιλελευθερισμός του New Deal σήμαινε την προώθηση της κοινωνικής ευημερίας, των συνδικάτων, των πολιτικών δικαιωμάτων και την τακτοποίηση των επιχειρήσεων. Οι ενάντιοι του, που πρέσβευαν την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, την υποστήριξη στις επιχειρήσεις και την χαμηλή φορολογία, αυτοαποκαλούνται ΄΄συντηρητικοί΄΄.[14]

Τα θέματα που αντιμετώπιζαν τα κόμματα και οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περιελάμβαναν τον Ψυχρό Πόλεμο και το Αφροαμερικανικό Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων. Οι Ρεπουμπλικανοί προσέλκυσαν συντηρητικούς και λευκούς Νότιους από τον Δημοκρατικό συνασπισμό με την αντίσταση τους στο New Deal και τον φιλελευθερισμό του προγράμματος Μεγάλης Κοινωνίας και την χρήση από τους Ρεπουμπλικανούς της Νότιας Στρατηγικής. Οι Αφροαμερικανοί, οι οποίοι παραδοσιακά υποστήριζαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, άρχισαν να υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς μετά την άνοδο της κυβέρνησης του Φράνκλιν Ρούζβελτ, το New Deal, και το κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων. Η κύρια βάση του Δημοκρατικού Κόμματος στράφηκε στα Βορειοανατολικά, σηματοδοτώντας μια δραματική ανατροπή της ιστορίας. Ο Μπιλ Κλίντον εκλέχθηκε στην προεδρία το 1992, κυβερνώντας ως Νέος Δημοκρατικός.

Το Δημοκρατικό Κόμμα έχασε τον έλεγχο του Κογκρέσου στην αναμέτρηση του 1994 υπέρ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Επανεκλεγείς το 1996, ο Κλίντον ήταν ο πρώτος Δημοκρατικός Πρόεδρος μετά τον Φράνκλιν Ρούζβελτ που εκλέχθηκε δις. Μετά από δώδεκα έτη Ρεπουμπλικανικής εξουσίας, το Δημοκρατικό Κόμμα επανέκτησε την πλειοψηφία της Βουλής και της Γερουσίας στις εκλογές του 2006. Μερικά από τα κύρια θέματα του κόμματος στις αρχές του 21ου αιώνα στην τελευταία του εθνική πλατφόρμα περιλαμβάνουν τις μεθόδους αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, την διεύρυνση της πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, τα εργασιακά διακαιώματα, τον περιβαλοντισμό και την διατήρηση των φιλελεύθερων κυβερνητικών προγραμμάτων.[15] Στις εκλογές του 2010, το Δημοκρατικό Κόμμα έχασε τον έλεγχο της Βουλής, αλλά κράτησε μια μικρή πλειοψηφία στη Γερουσία (μειωμένη από το 111ο Κογκρέσο). Επίσης έχασε την πλειοψηφία στα πολιτειακά νομοθετικά σώματα και τις πολιτειακές θέσεις κυβερνητών.

Το Δημοκρατικό Κόμμα ανάγει την προέλευσή του στην έμπνευση του Δημοκρατικού-Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που ιδρύθηκε από τον Τόμας Τζέφερσον, τον Τζέιμς Μάντισον, και άλλους ισχυρούς αντιπάλους των Φεντεραλιστών το 1792. Εκείνο το κόμμα επίσης ενέπνευσε τους Ουίγους και τους σύγχρονους Ρεπουμπλικανούς. Οργανωτικά, το σύγχρονο Δημοκρατικό Κόμμα πραγματικά αναδύθηκε την δεκαετία του 1830, με την εκλογή του Άντριου Τζάκσον. Από την διαίρεση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις εκλογές του 1912, έχει βαθμιαία αυτοτοποθετηθεί στα αριστερά του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Μέχρι την περίοδο που ακολούθησε την ψήφιση της Πράξης Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964 - την οποία υπερασπίσθηκε ένας Δημοκρατικός πρόεδρος αλλά γνώρισε λιγότερη Δημοκρατική από ότι Ρεπουμπλικανική υποστήριξη στο Κογκρέσο - το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν κυρίως ένας συνασπισμός δύο κομμάτων που διαιρούνταν ανά περιοχή. Οι Νότιοι Δημοκρατικοί λάμβαναν τυπικά υψηλές συντηρητικές βαθμολογήσεις από την Αμερικανική Συντηρητική Ένωση ενώ οι Βόρειοι Δημοκρατικοί ελάμβαναν τυπικά πολύ φιλελεύθερες βαθμολογήσεις. Οι Νότιοι Δημοκρατικοί ήταν ένας πυρήνας του δικομματικού συντηρητικού συνασπισμού ο οποίος διήρκεσε μέχρι την εποχή του Ρέιγκαν. Η οικονομική ακτιβιστική φιλοσοφία του Φράνκλιν Ρούζβελτ, η οποία έχει επηρεάσει αρκετά τον Αμερικανικό φιλελευθερισμό, έχει σχηματίσει μεγάλο μέρος της οικονομικής ατζέντας του κόμματος από το 1932, και βοήθησε στην σύνδεση των δύο περιφερειακών παρατάξεων του κόμματος μέχρι την ύστερη δεκαετία του '60.[16]

Σε δημοσκόπηση, της Οργάνωσης Γκαλούπ, για την πρόθεση ψήφου, ανέφερε ότι το 31% των Αμερικανών είναι Δημοκράτες, το 29% είναι Ρεπουμπλικάνοι και το 38% είναι ανεξάρτητοι.[17] Μια έρευνα του Pew Research Center στους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους η οποία κυκλοφόρησε τον Αύγουστο 2010 ανέφερε ότι 47% από αυτούς προσδιορίζονταν ως Δημοκρατικοί ή έκλιναν προς το κόμμα, ενώ ως Ρεπουμπλικάνοι το 43%.

Δημοκρατικοί πρόεδροι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Κατάλογος προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών
# Πορτραίτο Όνομα Πολιτεία Περίοδος Διάρκεια
1 Άντριου Τζάκσον Τενεσί 4 Μαρτίου 1829 – 4 Μαρτίου 1837 8 χρόνια
2 Μάρτιν Βαν Μπιούρεν Νέα Υόρκη 4 Μαρτίου 1837 – 4 Μαρτίου 1841 4 χρόνια
3 Τζέιμς Νοξ Πολκ Τενεσί 4 Μαρτίου 1845 – 4 Μαρτίου 1849 4 χρόνια
4 Φράνκλιν Πιρς Νιου Χάμσαϊρ 4 Μαρτίου 1853 – 4 Μαρτίου 1857 4 χρόνια
5 Τζέιμς Μπιουκάναν Πενσυλβάνια 4 Μαρτίου 1857 – 4 Μαρτίου 1861 4 χρόνια
6 Άντριου Τζόνσον Τενεσί 15 Απριλίου 1865 – 4 Μαρτίου 1869 3 χρόνια 323 ημέρες
7 Γκρόβερ Κλίβελαντ Νέα Υόρκη 4 Μαρτίου 1885 – 4 Μαρτίου 1889
4 Μαρτίου 1893 – 4 Μαρτίου 1897 		8 χρόνια
8 Γούντροου Ουίλσον Νιού Τζέρσεϊ 4 Μαρτίου 1913 – 4 Μαρτίου 1921 8 χρόνια
9 Φραγκλίνος Ρούσβελτ Νέα Υόρκη 4 Μαρτίου 1933 – 12 Απριλίου 1945 12 χρόνια 39 ημέρες
10 Χάρυ Τρούμαν Μιζούρι 12 Απριλίου 1945 – 20 Ιανουαρίου 1953 7 χρόνια 283 ημέρες
11 Τζον Κέννεντι Μασσαχουσέτη 20 Ιανουαρίου 1961 – 22 Νοεμβρίου 1963 2 χρόνια 306 ημέρες
12 Λίντον Τζόνσον Τέξας 22 Νοεμβρίου 1963 – 20 Ιανουαρίου 1969 5 χρόνια 59 ημέρες
13 Τζίμι Κάρτερ Τζόρτζια 20 Ιανουαρίου 1977 – 20 Ιανουαρίου 1981 4 χρόνια
14 Μπιλ Κλίντον Αρκάνσας 20 Ιανουαρίου 1993 – 20 Ιανουαρίου 2001 8 χρόνια
15 Μπάρακ Ομπάμα Ιλινόι 20 Ιανουαρίου 2009 – 20 Ιανουαρίου 2017 8 χρόνια
16 Τζο Μπάιντεν Ντελάγουερ 20 Ιανουαρίου 2021- Σήμερα

Τρέχουσα δομή και σύνθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή (ΔΕΕ) είναι υπεύθυνη για την προώθηση των δραστηριοτήτων των εκστρατειών των Δημοκρατικών. Ενώ η ΔΕΕ είναι υπεύθυνη για την επίβλεψη της διαδικασίας διαγραφής της Δημοκρατικής Πλατφόρμας, η ΔΕΕ επικεντρώνεται περισσότερο στην εκστρατεία και την οργανωτική στρατηγική από ότι στην δημόσια πολιτική. Στις προεδρικές εκλογές, επιβλέπει το Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο. Το εθνικό συνέδριο είναι, υποκείμενο στον καταστατικό χάρτη του κόμματος, η τελική εξουσία μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα όταν είναι σε συνεδρίαση, με την ΔΕΕ να διενεργεί την οργάνωση του κόμματος άλλες φορές. Της ΔΕΕ προεδρεύει τρεχόντως η αντιπρόσωπος της Φλόριντα Ντέμπι Βάσσερμαν Σουλτς.[18]

Η Δημοκρατική Επιτροπή Εκστρατείας του Κογκρέσου (ΔΕΕΚ) βοηθά τους υποψηφίους του κόμματος στις αναμετρήσεις της Βουλής.

Ιδεολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από την δεκαετία του 1890, το Δημοκρατικό Κόμμα έχει υποστηρίξει φιλελεύθερες θέσεις (Ο όρος φιλελεύθερος στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτυπώνεται καλύτερα με τον όρο κοινωνικός φιλελευθερισμός και όχι ως κλασικός φιλελευθερισμός). Σε πρόσφατα exit poll, το δημοκρατικό κόμμα είχε απήχηση σε όλες τις κοινωνικό – εθνό – οικονομικές δημογραφικές ομάδες.[19][20][21]

Στο Δημοκρατικό Κόμμα υπάρχουν τρεις κύριες ιδεολογικές πτέρυγες, οι οποίες χωρίζονται χοντρικά (το φάσμα είναι παρακάτω είναι όπως γίνεται αντιληπτό στις ΗΠΑ) ως εξής:[εκκρεμεί παραπομπή]

Φιλελεύθεροι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Φιλελευθερισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Ο Φράνκλιν Ντ. Ρούζβελτ θεωρείτο φιλελεύθερος Δημοκρατικός Πρόεδρος

Οι κοινωνικά φιλελεύθεροι (σύγχρονοι φιλελεύθεροι) και οι προοδευτικοί αποτελούν περίπου την μισή εκλογική βάση των Δημοκρατικών. Οι φιλελεύθεροι σχηματίζουν έτσι τη μεγαλύτερη ενωμένη δημογραφική βάση εντός του Δημοκρατικού κόμματος. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των exit poll του 2008, οι φιλελεύθεροι αντιπροσωπεύουν το 22% του εκλογικού σώματος και το 89% των Αμερικανών φιλελεύθερων προτίμησε τον υποψήφιο του Δημοκρατικού κόμματος.[22] Οι Λευκοί-μαύροι επαγγελματίες, κολλεγιακά σπουδαγμένοι, ήταν κυρίως Ρεπουμπλικανοί μέχρι και το 1950. Τώρα αποτελούν ίσως τη ραχοκοκαλιά του Δημοκρατικού Κόμματος.[23] Η μεγάλη πλειοψηφία των φιλελεύθερων είναι υπέρ στην ιδεολογία της καθολικής υγειονομικής περίθαλψης, με πολλούς να υποστηρίζουν ένα σύστημα που θα τροφοδοτείται από μια και μοναδική κρατική υπηρεσία. Η πλειοψηφία, ακόμα, υποστηρίζει την διπλωματία έναντι των στρατιωτικών δράσεων, την έρευνα βλαστικών κυττάρων, την νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου, την κοσμική (έναντι της θεοκρατικής) κυβέρνηση, πιο αυστηρό έλεγχο της οπλοκατοχής, και την εφαρμογή νόμων υπέρ της περιβαλλοντικής προστασίας. Είναι ακόμα θετικοί στην διατήρηση του δικαιώματος των γυναικών στην έκτρωση. Η μετανάστευση και η πολυπολιτισμική διαφοροποίηση είναι θέματα τα οποία οι φιλελεύθεροι αντιμετωπίζουν θετικά, προωθώντας τον πολιτισμικό πλουραλισμό, ένα σύστημα στο οποίο οι μετανάστες διατηρούν την κουλτούρα και τις παραδόσεις τους, αντί να υιοθετούν την νέα κουλτούρα που συναντούν. Συνηθίζουν να διαχωρίζονται σε συμφωνίες και οργανισμούς όπως για παράδειγμα η Συμφωνία Ελευθερίου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA). Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι αντιτίθενται στην αύξηση των δαπανών για στρατιωτικές επενδύσεις και στην προβολή των 10 εντολών στα δημόσια κτίρια.[24]

Αυτή η ιδεολογική ομάδα διαφέρει από την παραδοσιακή οργανωμένη βάση. Σύμφωνα με το Pew Research Center, ένα ποσοστό 41% διαμένουν σε εύπορα νοικοκυριά και το 49% είναι απόφοιτοι πανεπιστήμιου, το μεγαλύτερο ποσοστό ανάμεσα σε κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων. Ήταν επίσης η γρηγορότερα αναπτυσσόμενη ομάδα ανθρώπων κατά τα τέλη του 1990 μέχρι τις αρχές του 2000.[24] Οι φιλελεύθεροι αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας[25] και μεγάλο μέρος της μεσο – ανώτερης κοινωνικοοικονομικής τάξης.[19][20][21]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Analyzing Politics - Ellen Grigsby - Google Books». web.archive.org. 2 Οκτωβρίου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2024. CS1 maint: Unfit url (link)
  2. ↑ 2,0 2,1 [1]
  3. ↑ «Inside the progressive movement roiling the Democratic Party». reuters,com. 23 Αυγούστου 2018. 
  4. ↑ Ball, Molly (23 Δεκεμβρίου 2013). «The Battle Within the Democratic Party». The Atlantic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2024. 
  5. ↑
  6. ↑ Graham, David A. (8 Ιουλίου 2023). «The Democrats Are Now America's Conservative Party». The Atlantic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2024. 
    Η πηγή αναφέρεται σε "συντηρητισμό" και "δεξιόστροφες πολιτικές"
  7. ↑ Grigsby, Ellen (2008). Analyzing Politics: An Introduction to Political Science. Florence: Cengage Learning. σελίδες 106–7. ISBN 0495501123. In the United States, the Democratic Party represents itself as the liberal alternative to the Republicans, but its liberalism is for the most the later version of liberalism—modern liberalism. 
  8. ↑ Arnold, N. Scott (2009). Imposing values: an essay on liberalism and regulation. Florence: Oxford University Press. σελ. 3. ISBN 0495501123. Modern liberalism occupies the left-of-center in the traditional political spectrum and is represented by the Democratic Party in the United States. 
  9. ↑ Levy, Jonah (2006). The state after statism: new state activities in the age of liberalization. Florence: Harvard University Press. σελ. 198. ISBN 0495501123. In the corporate governance area, the center-left repositioned itself to press for reform. The Democratic Party in the United States used the postbubble scandals and the collapse of share prices to attack the Republican Party...Corporate governance reform fit surprisingly well within the contours of the center-left ideology. The Democratic Party and the SPD have both been committed to the development of the regulatory state as a counterweight to managerial authority, corporate power, and market failure. 
  10. ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/157244/Democratic-Party#233981.toc
  11. ↑ Galbraith Schlisinger, Of the People: The 200 Year History of the Democratic Party (1992) ch 1-3
  12. ↑ Robert Allen Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (U. of Missouri Press, 1995) ch 1-4
  13. ↑ Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (1995) ch 5-6
  14. ↑ Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (1995) ch 7
  15. ↑ Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (1995) ch 8
  16. ↑ Paul Finkelman and Peter Wallenstein, eds. The Encyclopedia Of American Political History (CQ Press, 2001) , passim, esp. pp 124-26
  17. ↑ Democratic Party ID Drops in 2010, Tying 22-Year Low
  18. ↑ Camia, Catalina (Apr 5, 2011). «Obama taps Wasserman Schultz to lead DNC». USA Today. http://content.usatoday.com/communities/onpolitics/post/2011/04/debbie-wasserman-schultz-democratic-national-committee-chair-/1. Ανακτήθηκε στις April 05, 2011. 
  19. ↑ 19,0 19,1 «CNN. (2000). Exit Poll.». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-06-30. https://web.archive.org/web/20070630063715/http://www4.cnn.com/ELECTION/2000/results/index.epolls.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-11. 
  20. ↑ 20,0 20,1 «CNN. (2004). Exit Poll.». http://www.cnn.com/ELECTION/2004/pages/results/states/US/P/00/epolls.0.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-11. 
  21. ↑ 21,0 21,1 «CNN. (2006). Exit Poll.». http://www.cnn.com/ELECTION/2006/pages/results/states/US/H/00/epolls.0.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-11. 
  22. ↑ «National Exit Polls CNN.com.». http://www.cnn.com/ELECTION/2008/results/polls/#USP00p1. Ανακτήθηκε στις 2009-03-02. 
  23. ↑ «Judis, B. J. (July 11, 2003). The trouble with Howard Dean. Salon.com.». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2007. 
  24. ↑ 24,0 24,1 «Pew Research Center. (May 10, 2005). Beyond Red vs. Blue». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2007. 
  25. ↑ «Kurtz, H. (March 29, 2005). College Faculties A Most Liberal Lot, Study Finds. The Washington Post.». March 29, 2005. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A8427-2005Mar28.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-02. 
  1. ↑ (Ηγέτης της Πλειοψηφίας)
  2. ↑ (Ηγέτης της Μειοψηφίας)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολιτικά Κόμματα των
Ηνωμένων Πολιτειών Σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών

Δημοκρατικό Ρεπουμπλικανικό
Ελευθεριακό Εμπρός Πράσινο Συνταγματικό
Προοδευτικό[1] Ανεξάρτητο[2] Χωρίς Ταμπέλες WFM
PSL Συμμαχία
  1. ↑ δρα μόνο στο Βερμόντ
  2. ↑ δρα μόνο στο Όρεγκον
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δημοκρατικό_Κόμμα_(ΗΠΑ)&oldid=10875064"