Αλφαβητισμός
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ως αλφαβητισμός νοείται η ικανότητα του διαβάσματος, της γραφής, και της χρήση της αριθμητικής.[1] Η σύγχρονη έννοια του όρου έχει επεκταθεί και περιλαμβάνει τη δυνατότητα χρήσης της γλώσσας, των αριθμών, των εικόνων, των υπολογιστών, και άλλων βασικών μέσων για την κατανόηση, την επικοινωνία, την απόκτηση χρήσιμων γνώσεων.
Το κλειδί για τον αλφαβητισμό είναι η ανάπτυξη της ανάγνωσης, η εξέλιξη των δεξιοτήτων που αρχίζει από την ικανότητα να κατανοήσει κάποιος τις λέξεις που εκφωνούνται, και την «αποκωδικοποιήση» των γραπτών λέξεων, και κορυφώνεται με τη βαθιά κατανόηση του κειμένου.
Όταν αυτές οι ικανότητες είναι επίκτητες, ο αναγνώστης μπορεί να επιτύχει την πλήρη γλωσσική παιδεία, να γράφει με ακρίβεια και συνοχή και να χρησιμοποιεί τις πληροφορίες και τις ιδέες από το κείμενο ως βάση για τη λήψη αποφάσεων και τη δημιουργική σκέψη. Η αδυναμία των προαναφερθέντων ονομάζεται αναλφαβητισμός.
Ιστορία
Προϊστορικός αλφαβητισμός
Προέλευση του αλφαβητισμού
Ο αλφαβητισμός θεωρείται ότι έχει πρώτα προκύψει από την ανάπτυξη της αριθμητικής και των υπολογιστικών συσκευών, από το 8.000 π.Χ. Η γραφή αναπτύχθηκε ανεξάρτητα τουλάχιστον τέσσερις φορές στην ανθρώπινη ιστορία, στην Μεσοποταμία, στην Αίγυπτο, στις πεδινές εκτάσεις της Κεντρική Αμερικής και στην Κίνα.
Οι πρώτες μορφές της γραπτής επικοινωνίας, αναπτύχθηκαν στη Σουμέρια, που βρίσκεται στη νότια Μεσοποταμία, περίπου το 3500-3000 π.Χ. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, ο αλφαβητισμός είχε «σε μεγάλο βαθμό λειτουργική σημασία, που ωθούνταν από την ανάγκη διαχείρισης των νέων ποσοτήτων πληροφοριών και των νέων μορφών διακυβερνήσεων που δημιουργήθηκε από το εμπόριο και του μεγάλου βαθμού παραγωγές.»[2]