Βικιπαίδεια

Νικολά Πουσέν

Γάλλος ζωγράφος

Ο Νικολά Πουσέν (γαλλικά: Nicolas Poussin‎‎, 15 Ιουνίου 1594 - 19 Νοεμβρίου 1665) ήταν Γάλλος ζωγράφος, ο σημαντικότερος του κλασικού γαλλικού μπαρόκ, αν και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στη Ρώμη. Γεννήθηκε κοντά στην πόλη Λεζ Αντελί της βορειοδυτικής Γαλλίας το 1594 και πέθανε το 1665 στη Ρώμη. Εκτός από τα δύο χρόνια που υπηρέτησε ως αυλικός ζωγράφος του Λουδοβίκου ΙΓ΄ στο Παρίσι, έζησε και εργάστηκε στη Ρώμη.[9]

Νικολά Πουσέν
Αυτοπροσωπογραφία του Νικολά Πουσέν, 1650
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Nicolas Poussin (Γαλλικά)
Γέννηση15 Ιουνίου 1594
Λεζ Αντελί, Νορμανδία, Βασίλειο της Γαλλίας
Θάνατος19 Νοεμβρίου 1665 (71 ετών)
Ρώμη, Παπικά Κράτη
Τόπος ταφήςSan Lorenzo in Lucina[1]
ΕθνικότηταΓάλλος
Ιδιότηταζωγράφος[2][3][4], καλλιτέχνης γραφικών τεχνών[5], σχεδιαστής[4] και εικαστικός καλλιτέχνης[6]
ΣύζυγοςAnne-Marie Dughet (1630–1664)
ΣυγγενείςGaspard Dughet (κουνιάδος) και Jean Dughet (κουνιάδος)
Κίνημακλασικισμός[7]
Είδος τέχνηςΖωγραφική
Καλλιτεχνικά ρεύματαΚλασικισμός, Μπαρόκ
Σημαντικά έργαEt in Arcadia ego
Χορηγός/οίCassiano dal Pozzo[8]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Βιογραφικά στοιχεία

Επεξεργασία

Ο Πουσσέν, αν και ήταν γιος φτωχών αγροτών, απέκτησε επιμελημένη μόρφωση. Το ενδιαφέρον του για την τέχνη αφυπνίστηκε από τον ζωγράφο Κεντέν Βαρέν (Quentin Varin, 1570 – 1634) το 1612. Έφυγε για τη Ρουέν και μετά για το Παρίσι, όπου γνώρισε την τέχνη της ώριμης ιταλικής Αναγέννησης μέσα από τα χαρακτικά αντίγραφα έργων του Ραφαήλ. Μετά από μια περίοδο μεγάλης φτώχειας, εγκαταστάθηκε το 1624 στη Ρώμη, με τη βοήθεια του Ιταλού αυλικού ποιητή της Μαρίας των Μεδίκων Τζανμπατίστα Μαρίνο, ο οποίος παρήγγειλε στον Πουσσέν να φιλοτεχνήσει μια σειρά μυθολογικών σχεδίων για την εικονογράφηση των Μεταμορφώσεων του Οβιδίου.

Κατά το διάστημα της παραμονής του στη Ρώμη (1624 – 1640), ο Πουσσέν γνωρίστηκε με σημαντικές προσωπικότητες της Ρώμης. Μέσω του γραμματέα του καρδιναλίου Μπαρμπερίνι, τον Κασιάνο νταλ Πότσο, ο Πουσσέν έγινε ένθερμος θαυμαστής του αρχαίου ρωμαϊκού πολιτισμού και της κλασικής τέχνης. Το 1630, ο Πουσσέν νυμφεύθηκε με την κόρη ενός Γάλλου ζαχαροπλάστη στη Ρώμη, την Αν-Μαρί Ντυγκέ, με την οποία έζησε μέχρι το θάνατό της, δίχως να κάνουν παιδιά.

Μεταξύ των ετών 1638 και 1639, τα επιτεύγματα και η εκτίμηση της τέχνης του Πουσσέν στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Ρώμης τράβηξαν την προσοχή της γαλλικής βασιλικής Αυλής. Ο υπουργός του Λουδοβίκου ΙΓ΄ καρδινάλιος Ρισελιέ προσπάθησε να πείσει τον Πουσσέν να επιστρέψει στο Παρίσι και να γίνει μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής. Παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς του, ο Πουσσέν υποχώρησε στις συνεχείς πιέσεις του Ρισελιέ και του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ΄και στα τέλη του 1640 επέστρεψε στο Παρίσι, όπου έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές και ονομάστηκε «πρώτος ζωγράφος του βασιλιά».[10]

Σύντομα, λόγω της μεγαλομανίας και της αλαζονικής συμπεριφοράς του, ο Πουσσέν άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα με τους υπουργούς του βασιλιά και τους Γάλλους καλλιτέχνες. Οι δημιουργίες του δεν απέσπασαν τους αναμενόμενους επαίνους και τον Σεπτέμβριο του 1642, απογοητευμένος και ταπεινωμένος, εγκατέλειψε το Παρίσι και για δεύτερη φορά εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Κατά την περίοδο αυτή, ο Πουσσέν έζησε ως «καλλιτέχνης – φιλόσοφος», απέκτησε πολλούς θαυμαστές, προς τους οποίους διατύπωνε τις ιδέες του για τη ζωή και την τέχνη.

Από το 1660 και μετά, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας και στις αρχές του 1665 έπαψε να ζωγραφίζει. Πέθανε το φθινόπωρο του ίδιου έτους και ενταφιάστηκε στον Σαν Λορέντζο ιν Λουτσίνα, την εκκλησία της ενορίας του στη Ρώμη.[11]

Καλλιτεχνική εξέλιξη

Επεξεργασία

Ο Πουσσέν έζησε σε μιαν εποχή άνθησης της τέχνης του Μπαρόκ, όταν οι καλλιτέχνες ακολουθούσαν το γενικό ρεύμα του ρωμαϊκού μπαρόκ, με σκοπό να διακριθούν στη γενική τάση της εποχής. Αντίθετα, ο Πουσσέν, εμπνεόμενος από το μεγαλείο των έργων του Μαντένια και του Ραφαήλ, επιδίωξε να ξεπεράσει την τεχνοτροπία της μόδας και να ανανεώσει την αισθητική φιλοσοφία της εποχής του.[12]

Τα πρώιμα έργα του Πουσσέν είναι εμπνευσμένα από την παλαιά Διαθήκη, την Καινή Διαθήκη και τη μυθολογία, αντλώντας τη θεματολογία του από τις βιβλικές περιγραφές και την αρχαιότητα. Αργότερα, στράφηκε σε μια τεχνοτροπία, βασισμένη στη σπουδή των ανθρώπινων παθών, όπου κυριαρχεί το γυμνό ανθρώπινο σώμα και επιβεβαιώνει το νέο αισθητικό προσανατολισμό του. Σε ορισμένους πίνακες με θρησκευτικό περιεχόμενο χρησιμοποιεί αρχιτεκτονικά στοιχεία και αστική σκηνογραφία, εμπνευσμένα από τον Πάολο Βερονέζε. Την τελευταία περίοδο της ζωής του, ο Πουσσέν φιλοτέχνησε μια θαυμαστή σειρά πινάκων με τον τίτλο «Οι Τέσσερις Εποχές» (1660 – 1664, Μουσείο του Λούβρου), που αποτελεί ένα είδος πνευματικής διαθήκης του καλλιτέχνη.[13]

Ενδεικτική εργογραφία

Επεξεργασία

Διάσημοι πίνακες του Πουσσέν βρίσκονται σε κρατικά μουσεία και πινακοθήκες ή και ιδιωτικές συλλογές σε πολλές χώρες του κόσμου. Μια επιλογή έργων του, που βρίσκονται στις αίθουσες του Μουσείου του Λούβρου στο Παρίσι, περιλαμβάνει:

Πίνακες του Πουσσέν σε άλλα μουσεία ή πινακοθήκες του κόσμου, ενδεικτικά, είναι:

Παρουσίαση έργων

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Κατάλογος έργων του Νικολά Πουσέν
  •  
    Νύμφη που ιππεύει σάτυρο, 1626, Κάσσελ, Staatliche Museen
  •  
    Κέφαλος και Ηώς, 1630, Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη
  •  
    Άκις και Γαλάτεια, 1628, Δουβλίνο, National Gallery of Ireland
  •  
    Η έμπνευση του ποιητή, 1629, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
  •  
    Παρνασσός, 1632, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο
  •  
    Η Αρπαγή των Σαβίνων, 1634, Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό Μουσείο
  •  
    Η λατρεία του Χρυσού Μόσχου, 1634, Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη
  •  
    Ο θρίαμβος του Βάκχου, 1636, Κάνσας Σίτυ (Μιζούρι), Nelson-Atkins Museum of Art
  •  
    Et in Arcadia ego (Οι Βοσκοί της Αρκαδίας), 1639, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
  •  
    Τοπίο με την ταφή του Φωκίωνα, 1648, Κάρντιφ, National Museum of Wales
  •  
    Η κρίση του Σολομώντα, 1649, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
  •  
    Θρήνος για τον νεκρό Χριστό, 1658, Δουβλίνο, National Gallery of Ireland

Δείτε επίσης

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 Academia.edu. 33993312/La_mémoire_funèbre_de_Nicolas_Poussin_Volonté_du_peintre_et_initiatives_concurrentes_avant_Chateaubriand_in_Histoire_monde_et_cultures_religieuses_2016_4_n_40._DEMO_.
  2. ↑ (Σλοβακικά, Τσεχικά, Αγγλικά) Web umenia. 8068. Ανακτήθηκε στις 7  Απριλίου 2018.
  3. ↑ (Σλοβακικά, Τσεχικά, Αγγλικά) Web umenia. 8191. Ανακτήθηκε στις 7  Απριλίου 2018.
  4. ↑ 4,0 4,1 (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 500005036.
  5. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/14453. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  6. ↑ www.museabrugge.be/collection/work/id/2014_GRO0033_III. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2024.
  7. ↑ www.metmuseum.org/toah/hd/pous/hd_pous.htm.
  8. ↑ arts-graphiques.louvre.fr/detail/artistes/1/2141-POUSSIN-Nicolas. Ανακτήθηκε στις 18  Οκτωβρίου 2020.
  9. ↑ . «britannica.com/biography/Nicolas-Poussin». 
  10. ↑ . «wikiart.org/en/nicolas-poussin». 
  11. ↑ . «metmuseum.org/toah/hd/pous/hd_pous». 
  12. ↑ . «nationalgallery.org.uk/artists/nicolas-poussin». 
  13. ↑ . «en.thevalue.com/articles/louvre-nicolas-poussin-four-seasons-les-quatre-saisons». 
  14. ↑ Ο πίνακας κλάπηκε από το Μουσείο τον Φεβρουάριο του 2011 και βρέθηκε σε γκαράζ στο Αιάκειο στις 05 Μαΐου 2012: Yahoo News: Γαλλία: Βρέθηκαν κλεμμένοι πίνακες ζωγραφικής μεταξύ των οποίων κι ένας του Πουσσέν Αρχειοθετήθηκε 2012-05-11 στο Wayback Machine.

Πηγές

Επεξεργασία
  • Χέρμπερντ Ρηντ: «Λεξικό Εικαστικών Τεχνών», λήμμα «Πουσέν, Νικολά», σελ. 271 - 272, Εκδόσεις ΥΠΟΔΟΜΗ Ε.Π.Ε., Αθήνα, 1986.
  • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμμα «Πουσέν, Νικολά», τόμος 50, σελ. 283 - 285, Εκδόσεις Πάπυρος, 1996.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Nicolas Poussin στο Wikimedia Commons
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νικολά_Πουσέν&oldid=10866586"