Перайсці да зместу

Відэазапіс

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Асартымент відэакасет

Відэазапіс — захаванне рухомых выяў і, звычайна, гукаў з магчымасцю іх аднаўлення пазней. Відэазапіс робіцца на носьбіт — стужку, дыск, электронную памяць або іншую прыладу.

Відэастужка — магнітная стужка, якую звычайна выкарыстоўваюць для захавання відэа і гуку. Захаваная інфармацыя можа быць аналагавым сігналам або лічбавым сігналам. Відэастужка выкарыстоўваецца як у відэамагнітафонах, так і ў відэакамерах . Відэастужкі таксама выкарыстоўваюцца для захоўвання навуковых або медыцынскіх дадзеных, напрыклад, электракардыяграм.

Відэасігналы змяшчаюць параўнальна вялікую колькасць інфармацыі у адзінку часу, таму для іх запісу з дапамогай стацыянарных галовак спатрэбіцца надзвычай высокая хуткасць стужкі. Каб зменшыць хуткасць стужкі, у большасці выпадкаў відэагалаўка з нахільна-радковым запісам круціцца супраць рухомай стужкі для запісу дадзеных у двух вымярэннях.

Стужка з’яўляецца лінейным метадам захоўвання інфармацыі і, такім чынам, накладвае затрымкі на доступ да тых частак стужкі, якая зараз не сутыкаюцца з галоўкамі. У пачатку 2000-х гадоў з’явіліся высакаякасныя носьбіты відэазапісу з адвольным доступам, такія як дыскі і флэш-памяць. З тых часоў ужыванне відэакасет зменьшылася да архіўных і падобных мэтаў.

Пачатковыя фарматы

[правіць | правіць зыходнік]

Аддзел электроннай вытворчасці канферансье Бінга Кросбі, кампанія Bing Crosby Enterprises (BCE), правяла першую ў свеце дэманстрацыю відэазапісу ў Лос-Анджэлесе 11 лістапада 1951 года. Распрацаваная Джонам Маллінам і Уэйнам Р. Джонсанам з 1950 г., прылада давала «размытыя і невыразныя» выявы з выкарыстаннем дапрацаванага магнітафона Ampex 200 і стандартнай чвэрць-цалявай (0,6 см) гукавой стужкі, што рухалася на хуткасці 360 цаляў (9,1 м) у секунду.[1] Праз год палепшаная версія з выкарыстаннем 1-цалевай (2.54 см) магнітнай стужкі была паказана прэсе, якая, як паведамлялася, выразіла здзіўленне якасцю выяў, хаця яны мелі «стойкую крупчастую якасць, і выглядалі як зношаны кінафільм». У цэлым якасць выявы па-ранейшаму лічылася ніжэйшай за лепшыя запісы кінескопаў на плёнцы.[2] Bing Crosby Enterprises намеравалася зрабіць камерцыйную версію да 1954 г., але так яе і не зрабіла.[3]

BBC эксперыментаваў з 1952 па 1958 г. з высакахуткаснай лінейнай відэасістэмай пад назвай VERA, але напрыканцы вырашыў што такая сістэма няздольна забяспечыць відэазапіс. У эксперыментах выкарыстоўвалася паўцалевая металізаваная (1,27 см) стужка на 20-цалевых барабанах, якія рухаюцца на 200 цаляў (5,08 м) у секунду.

RCA прадэманстравала магнітафонны запіс як чорна-белых, так і каляровых тэлепраграм у сваіх прынстанскіх лабараторыях 1 снежня 1953 г.[4][5] Высакахуткасная нахільна-радковая стужачная сістэма пад назвай «Сімплекс», якая распрацоўвалася з 1951 года, магла запісваць і прайграваць толькі некалькі хвілін тэлепраграмы . У каляровай сістэме выкарыстоўвалася стужка шырынёю паўцалі (1.3 см) на 10½ — цалевых барабанах для запісу пяці дарожак, па адной для чырвонага, сіняга, зялёнага, сінхранізацыі і аўдыясігналаў. У чорна-белай сістэме выкарыстоўвалася стужка на чвэрць цалі (0,6 см) таксама на 10½ цалевых барабанах з двума трэкамі, адным для відэа і адным для аўдыё. Абедзве сістэмы працавалі на хуткасці стужкі 360 цаляў (9,1 м / 30 футаў) у секунду з 2500 футамі на барабане.[6] NBC, які належыць RCA, упершыню выкарыстаў гэтую сістэму на шоў Джонатана Уінтэрса 23 кастрычніка 1956 г., калі загадзя запісаная падбока песень Дораці Колінз у колеры была ўключана ў тэлевізійную праграму прамога эфіру.[7][8]

У 1953 г. доктар Норыкаду Савадзакі распрацаваў прататып відэамагнітафона з нахільна-радковым запісам на стужку.[9]

BCE прадэманстраваў каляровую сістэму ў лютым 1955 г., выкарыстоўваючы нахільна-радковы запіс на паўцалевай (1.3 см) стужцы. CBS, канкурэнт RCA, збіраўся замовіць машыны BCE, калі Ampex прадставіла палепшаную сістэму Quadruplex.[10] 3M набыла BCE у 1956 годзе.

У 1959 г. Toshiba выпусціла першы камерцыйны відэамагнітафон з нахільна-радковым запісам.[11]

Трансляцыйнае відэа

[правіць | правіць зыходнік]

Стужка з чатырохразовай шчыльнасцю

[правіць | правіць зыходнік]
Чатырнаццаціцалевы барабан з 2-цалевай відэастужкай у параўнанні з сучаснай відэакасетай MiniDV. Абодва носьбіты захоўваюць адну гадзіну каляровага відэа.

Першымі камерцыйнымі відэамагнітафонамі прафесійнай якасці, здольнымі замяніць кінескопы, сталі двухцалевыя відэастужкі з чатырохразовай шчыльнасцю (Quad), прадстаўленыя Ampex 14 красавіка 1956 г. на канвенцыі Нацыянальнай асацыяцыі вяшчальнікаў у Чыкага. У Quad выкарыстоўвалася папярэчная (сканіруючая стужку па ўсёй шырыні) чатырохгаловачная сістэма на двухцалевай (5.08 см) стужцы, і нерухомыя галоўкі для гукавой дарожкі.

Тэлебачанне CBS упершыню выкарыстала Ampex VRX-1000 [12] Mark IV у студыях Television City у Галівудзе 30 лістапада 1956 года для прагляду адкладзенай трансляцыі Дугласа Эдвардса і Навін з Нью-Ёрка ў Ціхаакіянскі гадзінны пояс .[13] 22 студзеня 1957 года гульнявое шоу « Ісціна ці наступствы» тэлеканала NBC, якое выйшла ў Галівудзе, стала першай праграмай, якая выйшла ва ўсе часовыя паясы з папярэдне запісанай відэастужкі.[14] Ampex прадставіла каляровы відэамагнітафон у 1958 г. у пагадненні аб сумесным ліцэнзаванні з RCA, інжынеры якога распрацавалі яго з чорна-белага магнітафона Ampex.[15] Спектакль NBC «Вечар з Фрэдам Астэрам» (1958) — найстарэйшая каляровая відэастужка тэлевізійнай сеткі, якая захавалася і была адноўлена Архівам фільмаў і тэлебачання UCLA .

7 снежня 1963 г. запаволены паўтор ўпершыню быў выкарыстаны падчас прамой трансляцыі гульні «Армія-флот» яе вынаходнікам, рэжысёрам Тоні Верна .

Хоць Quad стаў галіновым стандартам прыблізна на працягу трыццаці гадоў, у яго ёсць такія недахопы, як немагчымасць стоп-кадру і адсутнасць пошуку выяў.[заўв 1] Акрамя таго, на ранніх машынах стужку можна было надзейна прайграваць, выкарыстоўваючы толькі той самы набор стужачных галовак ручнога вырабу, які вельмі хутка зношваўся.[заўв 2] Нягледзячы на гэтыя праблемы, Quad здольны ствараць выдатныя выявы. У наступных сістэмах відэастужкі запісваліся з дапамогай нахільна-радковай сістэмы, пры якой галоўкі запісваюць дыяганальныя дарожкі (поўныя тэлевізійныя радкі) на стужку.

Шмат ранніх запісаў на відэастужку не захавалася.[заўв 3] Хоць стужка 3M Scotch 179 [12] была значна менш дарагая (калі скарыставаная неаднаразова) і зручнейшая, чым кінескоп, з-за высокага кошту яе і іншых ранніх відэастужак (300 долараў за гадзіну) [17], большасць вяшчальнікаў сціралі і выкарыстоўвалі стужкі паўторна. У Злучаных Штатах лічылі відэастужку эканамічна больш эфектыўным сродкам для затрымкі часу, чым кінескопы. Стужкавая сістэма зрабілася патрэбнай у першую чаргу каб абслугоўваць чатыры часавых паяса кантынентальнай часткі ЗША.

Некаторыя класічныя тэлевізійныя праграмы, першапачаткова запісаныя на студыйнай відэастужцы, яшчэ даступныя на DVD — сярод іх Пітэр Пэн з NBC (першая тэлетрансляцыя ў 1960 г.) з Мэры Марцін у ролі Пітэра, некалькі серый забаўляльнай праграмы «Шоў Dinah Shore Chevy» (канец 1950-х / пачатак 60-я), заключнае шоў «Howdy Doody» (1960), тэлеверсія монаспектакля Хэла Холбрука «Марк Твэн сёння ўвечары» (першая тэлетрансляцыя ў 1967) і класічная пастаноўка балета «Шчаўкунчык» Міхаіла Барышнікава 1977).

Стужкі з чатырохразовай шчыльнасцю шліфаваліся 8 латуннымі наканечнікамі пры звычайнай хуткасці прайгравання.[18]

Тыпы C і B

[правіць | правіць зыходнік]

Наступным фарматам, які атрымаў шырокае распаўсюджанне, стаў фармат 1 "(2,54 см) Тыпу C, уведзены ў 1976 г. (хаця некаторыя крыніцы паведамляюць увядзенне ў 1978 г.) У гэтым фармаце былі прадстаўлены такія функцыі, як пакадравае, рознахуткаснае прайграванне (уключаючы запаволены рух), стоп-кадр, але прайграванне гуку і выявы, дасягальнае ў гэтым фармаце, было некалькі ніжэйшай якасці, чым Quad (хоць якасць 1 "Type C усё яшчэ была дастаткова высокай). У параўнанні з Quad машыны тыпу 1 " С патрабавалі значна меншага абслугоўвання, займалі менш месца і спажывалі значна менш электраэнергіі.

У Еўропе быў распрацаваны аналагічны фармат стужкі, які называецца тып B. Машыны тыпу B (таксама вядомыя як BCN) выкарыстоўваюць тую самую 1-цалевую стужку, што і Type C, але ў іх адсутнічаюць варыянты пакадравага і запаволенага руху. Якасць выявы некалькі лепшая. Тып B быў нормай вяшчання ў кантынентальнай Еўропе на працягу большай часткі 1980-х.

Прафесійныя фарматы касет

[правіць | правіць зыходнік]
Стужка U-matic

Відэакасета — гэта пенал, які змяшчае відэастужку. У 1969 г. Sony прадставіла прататып першай распаўсюджанай відэакасеты ¾цалі (1.905 см) кампазітнай сістэмы U-matic, якую Sony прадставіла ў продажы ў верасні 1971 г. пасля выпрацоўкі галіновых стандартаў з іншымі вытворцамі. Пазней Sony удасканаліла яе у Broadcast Video U-matic або BVU. Sony працягвала ўтрымліваць прафесійны рынак з шэрагам паўцалевых (1.27 см) кампанентнвых відэамагнітафонаў сямейства Betacam з 1982 г., якое ў лічбавых варыянтах усё яшчэ застаецца сярод прафесійных лідараў рынку. Panasonic дасягнуў пэўнага поспеху ў сваёй сістэме MII, але не здолеў перавысіць частку рынку Betacam.

Наступным крокам стала лічбавая рэвалюцыя. Сярод першых фарматаў лічбавага відэа быў Sony D-1, які паказваў несціснутае лічбавае кампанентнае відэа. Паколькі D-1 быў надзвычай дарагі, неўзабаве былі ўведзены кампазітныя D-2 і D-3 (адпаведна Sony і Panasonic). Ampex прадставіла першы сціснуты кампанентны запіс з серыяй DCT у 1992 годзе. Panasonic палепшыў D-1 у фармат D-5, таксама не сціснуты, але значна больш даступны.

Стандарт DV, які дэбютаваў у 1995 годзе, стаў шырока выкарыстоўвацца як у яго роднай форме, так і ў больш надзейных формах, такіх як DVCAM ад Sony і DVCPRO ад Panasonic у якасці фармату здымкі і рэдагавання. Праз занепакоенасць індустрыі забаў адсутнасцю ў стандарце абароны ад капіравання, звычайнымі сталі толькі меншыя касеты MiniDV, якія выкарыстоўваюцца з відэакамерамі, а поўнапамерныя касеты DV абмяжоўваюцца прафесійным ужыткам.

Для відэакамер, Sony адаптавала сістэму Betacam з яе фарматам Digital Betacam, потым зрабіла наступныя за ім таннейшыя Betacam SX і MPEG IMX фарматы і паўпрафесійную DVCAM сістэму. Panasonic выкарыстаў DV- варыянт DVCPRO для ўсіх прафесійных камер, і фармат DVCPRO50 высокага класа быў яго прамым нашчадкам. JVC распрацаваў канкуруючы фармат D9 / Digital-S, які сціскае відэададзеныя аналагічна DVCPRO, але выкарыстоўвае касету, аналагічную носьбітам S-VHS.

Высокая выразнасць

[правіць | правіць зыходнік]

Увядзенне HDTV- відэапрадукцыі запатрабавала носьбіта для захоўвання відэаінфармацыі высокай выразнасці . У 1997 годзе Sony палепшыла серыю Betacam да HD са стандартам HDCAM і стрыечным братам HDCAM SR . Канкурэнтны фармат Panasonic для камер заснаваны на DVCPRO называецца DVCPRO HD . Для выкарыстання відэамагнітафонаў і архіваў Panasonic пашырыў спецыфікацыю D-5 для захоўвання сціснутых HD-патокаў і назваў яе D-5 HD .

Хатняе відэа

[правіць | правіць зыходнік]
Відэа 8, VHS і MiniDV .

Касетныя відэамагнітафоны

[правіць | правіць зыходнік]

Першыя спажывецкія відэамагнітафоны былі выпушчаны ў 1971 годзе (на базе тэхналогіі Sony U-matic) Philips. У наступным годзе Philips выйшла на ўнутраны рынак з N1500.[19] Sony Betamax (1975) і VHS JVC (1976) стварылі масавы рынак відэамагнітафонаў, і дзве канкуруючыя сістэмы змагаліся ў "вайну фармату відэакасеты ", ў выніку якой VHS выйграла. У Еўропе Philips распрацаваў фармат V2000, які не знайшоў попыту ў тэлекампаній у Вялікабрытаніі і прайграў VHS.

Спачатку відэамагнітафоны і відэакасеты былі вельмі дарагімі, але да канца 1980-х цана знізілася настолькі, каб зрабіць іх даступнымі для масавай аўдыторыі. Нарэшце відэакасеты дазволілі спажыўцам купіць альбо ўзяць у арэнду поўны фільм і паглядзець яго дома, калі пажадаюць, а не ісці ў кінатэатр альбо чакаць, пакуль ён не выйдзе ў эфір. Гэта нарадзіла крамы відэапракату, вялікую сетку Blockbuster, якая існавала прыблізна з 1980 па 2005 год. Гэта таксама дазволіла ўладальніку відэамагнітафона зрушваць час прагляду фільмаў і іншых тэлевізійных праграм пасля запісу з трансляцыі. Гэта выклікала велізарныя змены ў практыцы прагляду, бо больш не трэба было чакаць паўтарэння прапушчанай праграмы. Пераход да хатняга прагляду таксама змяніў патокі даходу кінаіндустрыі, таму што арэнда дома стварыла дадатковы прамежак часу, калі фільм мог зарабіць грошы. У некаторых выпадках фільмы, касаывя зборы з якіх у кіно былі сціплыя, атрымлівалі высокія паказчыкі на рынку пракату (напрыклад, культавыя фільмы).

VHS стаў вядучым спажывецкім фарматам для хатніх фільмаў пасля «вайны фарматаў відэакасет», аднак наступныя фарматы S-VHS, W-VHS і D-VHS так і не дасягнулі ўзроўню папулярнасці VHS. У пачатку 2000-х гадоў на запісным відэарынку VHS пачаў выцясняцца DVD. Фармат DVD мае некалькі пераваг перад стужкай VHS. DVD значна лягчэй дазваляе паўторна праглядаць праграму, VHS можа пашкодзіцца альбо зламацца, што робіць DVD-дыскі лепшым фарматам з пункту гледжання пракатнай крамы. VHS-стужка можа быць сцёртая, калі на яе ўздзейнічае хутка змяняючаяся магнітнае поле дастатковай трываласці. На DVD і іншыя аптычныя дыскі такія магнітныя палі не ўплываюць. Нягледзячы на тое, што DVD-дыскі не маюць праблем касетаў, такіх як пашкоджанне стужкі або касетнага механізму, DVD-дыскі могуць быць пашкоджаны драпінамі. Іншым фактарам для крам пракату фільмаў з’яўляецца тое, што DVD-дыскі меншыя па памеры і займаюць менш месца для захоўвання. DVD-дыскі прапануюць шэраг пераваг для гледача: могуць падтрымліваць як стандартныя прапорцыі экрана 4x3, так і шырокаэкранныя прапорцыі экрана 16x9, і DVD-дыскі могуць забяспечваць у два разы больш выразнае відэа ў VHS. Акрамя таго, глядач, які хоча прапусціць фільм да канца, можа зрабіць гэта значна хутчэй з DVD, чым са стужкай VHS (якую трэба пераматаць). DVD могуць мець інтэрактыўнае меню, некалькі моўных дарожак, аўдыякаментарыі, субтытры з магчымасцю ўключэння ці выключэння, і выбару на некалькіх мовах. DVD можна таксама прайграць на камп’ютары.

Дзякуючы гэтым перавагам, да сярэдзіны 2000-х DVD-дыскі былі дамінуючай формай запісаных відэафільмаў як на пракатным кіно, так і на новых кінарынках. У канцы 1990-х — пачатку 2000-х спажыўцы працягвалі выкарыстоўваць відэамагнітафоны для запісу эфірных тэлешоў, бо спажыўцы не маглі рабіць запісы на DVD. Гэты апошні бар’ер для панавання DVD быў пераадолены ў канцы 2000-х са з’яўленнем недарагіх DVD-магнітафонаў і іншых лічбавых відэарэгістратараў. DVR-прылады, якія запісваюць адлюстраванне на цвёрды дыск альбо флэш-памяць, можна набыць у крамах электронікі альбо арандаваць у правайдэраў кабельнага або спадарожнікавага тэлебачання. Пераход да DVD прывёў да таго, што рынак быў завалены выкарыстанымі фільмамі VHS, якія можна набыць у ламбардах і крамах сэканд-хэндаў, як правіла, па меншай цане, чым эквівалентная плёнка на ужываным DVD. Акрамя таго, з-за вялікай колькасці прайгравальнікаў VHS у школах і бібліятэках стужкі VHS па-ранейшаму выпускаюцца для адукацыйнага рынку. У ліпені 2016 года апошні вядомы вытворца відэамагнітафонаў Funai абвясціў, што спыняе вытворчасць відэамагнітафонаў.[20]

Спажывецкія і паўпрафесійныя відэакамеры

[правіць | правіць зыходнік]
DV-касеты\Злева направа: DVCAM-L, DVCPRO-M, DVC/MiniDV

Раннія спажывецкія відэакамеры выкарыстоўвалі поўнапамерныя касеты VHS або Betamax. Пазнейшыя мадэлі перайшлі на больш кампактныя фарматы, распрацаваныя для кампактных відэакамер, такіх як VHS-C і Video8 . VHS-C — гэта зменшаная версія VHS, якая выкарыстоўвае той жа спосаб запісу і тую ж стужку, але ў меншай касеце. Можна прайграць стужкі VHS-C на звычайным магнітафоне VHS з дапамогай адаптара. Пасля з’яўлення Супер VHS, была выпушчана адпаведная кампактная версія, Super VHS-C. Video8 — ускосны нашчадак Betamax з выкарыстаннем вужэйшай стужкі і меншай касеты. З-за больш вузкіх стужак і тэхнічных адрозненняў немагчыма распрацаваць адаптар з Video8 на Betamax. Пазней Video8 быў удасканалены ў Hi8, які забяспечвае лепшую выразнасць, падобна Super VHS.

Першы спажывецкі лічбавы запіс і паўпрафесійны лічбавы фармат відэа, уведзены ў 1995 годзе, выкарыстоўваў невялікую касету Digital Video Cassette (DVC).[21] Пазней фармат быў перайменаваны ў MiniDV, каб адлюстраваць схему кадавання DV, але на стужках па-ранейшаму ёсць марка «DVC». Некаторыя пазнейшыя фарматы, такія як DVC Pro ад Panasonic захоўваюць арыгінальную назву. Фармат DVC / MiniDV забяспечвае якасць трансляцыі відэа і пашыраныя магчымасці нелінейнага мантажу на спажывецкім і некаторым прафесійным абсталяванні. Гэты фармат выкарыстоўваўся ў здымках многіх фільмаў, напрыклад, у «Дэні Бойл» 28 дзён пазней (2001, зняты на Canon XL1) і «Унутраная імперыя» Дэвіда Лінча (2006, знята на Sony PD170)

У 1999 г. Sony перанесла схему запісу DV на 8-мм сістэмы, стварыўшы Digital8. Выкарыстоўваючы тыя ж касеты, што і Hi8, многія відэакамеры Digital8 маглі прайграваць аналагавыя запісы Video8 / Hi8, захоўваючы сумяшчальнасць з ужо запісанымі аналагавымі відэакасетамі. У 2008 годзе Sony скончыла вытворчасць і продаж відэакамер Digital8.

Sony прадставіла іншы фармат касеты для відэакамер, які называецца MicroMV, але цікавасць спажыўцоў была нізкай з-за ўласнасці гэтага фармату і яго абмежаванай падтрымкі у простых відэарэдактарах Windows, і Sony паставіла апошні блок MicroMV у 2005 годзе. У канцы 2000-х MiniDV і яго стрыечны брат высокай выразнасці, HDV, былі двума найбольш папулярнымі фарматамі на аснове стужак сярод спажыўцоў і паўпрафесійных карыстальнікаў. У фарматах выкарыстоўваюцца розныя метады кадавання, але адзін і той жа тып касеты. З 2001 года, калі быў прадстаўлены MicroMV, новых формаў касеты не было ўведзена — HDV (High Definition Video) прапануе спажыўцам HD-відэа на стужцы MiniDV.

Будучыня стужкі

[правіць | правіць зыходнік]

З паляпшэннем тэхналогій відэакасета перажыла сваё першапачатковае выкарыстанне (арыгінальны запіс, мантаж і прайграванне трансляцыі) і цяпер з’яўляецца ў першую чаргу архіўным носьбітам. Сканчэнне веку стужкі для відэазапісу было прадказана яшчэ ў 1995 г., калі была прадэманстравана сістэма нелінейнага рэдагавання Avid, якая захоўвала відэакліпы на цвёрдых дысках. Тым не менш відэакасета ўсё яшчэ шырока выкарыстоўвалася, асабліва спажыўцамі, прыблізна да 2004 г., калі відэакамеры на аснове DVD сталі даступнымі на ўзроўні спажыўцоў, і спажывецкія камп’ютары атрымалі дастаткова вялікія дыскі для захоўвання гадзін відэа.

Спажывецкія відэакамеры перайшлі са стужкавых на бязстужкавыя тэхналогіі, якія запісваюць відэа ў выглядзе камп’ютэрных файлаў. Выкарыстоўваюцца невялікія цвёрдыя дыскі і аптычныя дыскі, якія можна запісваць, і ў цяперашні час лідарам на рынку з’яўляецца цвёрдацельная памяць, напрыклад SD-карты. Ёсць дзве асноўныя перавагі:

  • Па-першае, капіраванне запісу на магнітафон, на камп’ютар, ці іншую відэамашыну адбываецца ў рэжыме рэальнага часу або хутчэй (напрыклад, на дзесяціхвіліннае відэа спатрэбіцца не больш за дзесяць хвілін); паколькі безстужкавыя відэакамеры запісваюць відэа як гатовыя да камп’ютара файлы дадзеных, файлы можна проста скапірпваць на камп’ютар.
  • Па-другое, безстужкавыя відэакамеры, і ў прыватнасці тыя, якія выкарыстоўваюць цвёрдацельную памяць, значна прасцейшыя ў механічным плане і, такім чынам, больш надзейныя.

Нягледзячы на гэтыя выгоды, стужка па-ранейшым шырока выкарыстоўваецца ў вытворцаў фільмаў і тэлевізійных сетках з-за сваёй даўгавечнасці, нізкага кошту і надзейнасці. Па гэтых прычынах галоўныя копіі візуальнага зместу часта захоўваюцца на стужцы, асабліва ў карыстальнікаў, якія не могуць дазволіць сабе перайсці на безстужкавыя машыны. Прафесійныя карыстальнікі, такія як трансляцыя тэлебачання, па-ранейшым актыўна выкарыстоўвалі касету ў сярэдзіне і ў канцы 2000-х гадоў. Такія безстужкавыя фарматы, як DVCPRO P2, XDCAM і AVCHD атрымліваюць шырэйшае прызнанне.

У той час як запіс у рэжыме рэальнага часу перайшоў у цвёрды стан (Panasonic P2, Sony SR MASTER або XDCAM-EX), аптычны дыск (Sony XDCAM) і цвёрдыя дыскі, высокі кошт цвёрдацельнага стану і абмежаваны тэрмін захоўвання цвёрдых дыскаў робяць іх менш пажаданымі для архіўнага выкарыстання, для якога па-ранейшаму выкарыстоўваецца стужка.

Заўвагі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ На самай справе, фармат з чатырохразовай шчыльнасцю можа ўзнаўляць выявы толькі тады, калі стужка граецца на звычайнай хуткасці.[16]
  2. ↑ Пазнейшыя машыны мелі больш працяглы тэрмін службы і выкарыстоўвалі лініі затрымкі для кампенсацыі адрозненняў часу ў чатырох галоўках.
  3. ↑ Захаваліся некаторыя відэакасеты ранняга эфіру, у тым ліку The Edsel Show, з трансляцыі ў прамым эфіры ў 1957 г., і Вечар з Fred Astaire, вядомая як самая старая каляровая відэастужка забаўляльнай праграмы (і другая па даўніне каляровая відэакасета, найдаўейшая - гэта прысвячэнне ў маі 1958 студыі WRC-TV у Washington, D.C.). У 1976, у 50-годдзе NBC паказала ўрывак з каляровай праграмы 1957 года з удзелам Donald O'Connor; нягледзячы на некаторыя відавочныя тэхнічныя праблемы, каляровая стужка была надзвычай добрай.

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Eric D. Daniel, C. Denis Mee, and Mark H. Clark (eds.), Magnetic Recording: The First 100 Years, IEEE Press, 1998, p. 141. ISBN 0-07-041275-8
  2. ↑ «Tape-Recorded TV Nears Perfection», The New York Times, Dec. 31, 1952, p. 10.
  3. ↑ «New Deal on TV Seen at Parley», The New York Times, May 1, 1953, p. 30.
  4. ↑ «Magnetic Tape Used By RCA to Photograph Television Program», The Wall Street Journal, Dec. 2, 1953, p. 1.
  5. ↑ «Color TV on Tape», Popular Mechanics, April 1954, p. 157.
  6. ↑ Stewart Wolpin, «The Race to Video» Архівавана 4 красавіка 2011 года., Invention & Technology, autumn 1994.
  7. ↑ «TV Goes to Tape», Popular Science, Feb. 1960, p. 238.
  8. ↑ Ed Reitan, RCA-NBC Firsts in Color Television (commented) Архівавана 19 снежня 2008 года..
  9. ↑ SMPTE Journal: Publication of the Society of Motion Picture and Television Engineers, Volume 96, Issues 1-6; Volume 96, page 256, Society of Motion Picture and Television Engineers
  10. ↑ Daniel et al., p. 148.
  11. ↑ World’s First Helical Scan Video Tape Recorder, Toshiba
  12. ↑ а б «Charles P. Ginsburg». Memorial Tributes: National Academy of Engineering, Vol. 7. 1994: The National Academies Press, Washington DC.
  13. ↑ Ampex Corporation, Ampex Chronology Архівавана 3 ліпеня 2007 года..
  14. ↑ «Daily N.B.C. Show Will Be on Tape», New York Times, Jan. 18, 1957, p. 31.
  15. ↑ «Industry Agrees to Standardize Tape Recording on Ampex Lines», Billboard, Oct. 28, 1957, p. 3.
  16. ↑ Wink Hackman; Expert training for Sony MVS users worldwide Retrieved September 19, 2015
  17. ↑ Elen, Richard G. «TV Technology». BFI Screenonline.
  18. ↑ http://www.vtoldboys.com/tservice01.htm
  19. ↑ Philips N1500, N1700 and V2000 systems. Vision International (2 снежня 2011).
  20. ↑ Sun, Yazhou (2016-07-22). "The last VCR will be manufactured this month". CNNMoney.
  21. ↑ DVC Product Probe.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Відэазапіс&oldid=4799841"