Saltar al conteníu

The Economist

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
The Economist
Datos
Tipu Selmanariu
Fundación Setiembre de[[1843]]
Intervalu 1 selmana
Idioma Inglés
Estáu Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu
Sede Westminster, Londres
Llugar de publicación Londres
Editorial The Economist Group (es) Traducir
Formatu Revista
Fundador James Wilson
Propietariu The Economist Group
Posición política Lliberal
Tema principal economía y política
Páxina web economist.com
Cambiar los datos en Wikidata

The Economist ye una publicación selmanal en llingua inglesa, con sede en Londres (Reinu Xuníu), qu'enceta l'actualidá de les rellaciones internacionales y de la economía dende un marcu global. El so primer númberu foi publicáu en setiembre de 1843 so la direición de James Wilson. Anque por razones históriques definir a sigo mesma como un periódicu, el so formatu actual ye similar al d'una revista.

La publicación pertenez a The Economist Group, una sociedá editoral controlada al 50% poles families Rothschild y Agnelli.[1] El restu de les aiciones son propiedá d'inversores privaos, incluyendo a los trabayadores.[2] La plantía ta formada por más de 75 periodistes procedentes de los cinco continentes. Un conseyu editorial encargar d'escoyer al redactor xefe, que nun puede ser cesáu ensin el so consentimientu.

The Economist sigue una llinia editorial lliberal que sofita la llibertá económica, el llibre comerciu, la globalización, la inmigración y el lliberalismu cultural, y que foi definida por ellos mesmos como «un productu del lliberalismu d'Adam Smith y David Hume».[3] Busca influyir ente cargos de responsabilidá política y económica, polo que'l so públicu oxetivu ye de clase alta y ta familiarizáu col llinguaxe económicu. La publicación foi reconocida nel ámbitu periodísticu pol rigor de los sos artículos,[4][5] que nun suelen dir roblaos; el conseyu editorial faise responsable colectivamente de la información.[6]

Historia

[editar | editar la fonte]

The Economist foi fundáu por James Wilson, banqueru y empresariu escocés, pa esixir la derogación del arancel a la importación de granu (Corn Laws) y defender el llibre comerciu.

El 5 d'agostu de 1843, Wilson publicó un prospeutu nel que se rexistraba'l nome de la cabecera, el formatu de selmanariu publicáu cada domingu, y una llinia editorial lliberal que cubriría l'actualidá informativa, non solo nel ámbitu económicu sinón tamién n'asuntos d'interés xeneral. Como lema, defende la so esistencia «pa tomar parte na guerra ente la intelixencia, que prime palantre, y l'indigna y cobarde inorancia qu'apexa'l progresu».[7] El naturalista Herbert Spencer foi subdireutor dende 1848 hasta 1853.

Ente 1861 y 1877 el redactor xefe foi Walter Bagehot, xenru de Wilson. Sol so mandu, The Economist especializar n'actualidá política y económica, aumentando la so influencia nos círculos de poder de Londres. Sicasí, la so tirada taba llindada a 10.000 exemplares na capital británica, daqué que se caltuvo hasta empiezos del sieglu XX.[8]

The Economist nun adquirió un papel relevante nel estranxeru hasta la Segunda Guerra Mundial. Geoffrey Crowther, redactor xefe ente 1938 y 1956, apostó pola actualidá internacional y estableció una seición esclusiva sobre Estaos Xuníos. De magar, la publicación reforzó l'espardimientu y la cobertoria informativa de los cinco continentes. La circulación d'exemplares creció de los 100.000 selmanales en 1970 a más de 500.000 en 1992, y superó el millón na década del 2000.[8]

El grupu editor Pearson PLC foi accionista mayoritariu de The Economist Group dende 1957 hasta la so salida en 2016.[1]

Llinia editorial

[editar | editar la fonte]

Cuando The Economist foi fundáu nel sieglu XIX, la pallabra economista» yera un equivalente pa definir el lliberalismu económicu. Anguaño, considérase una publicación de filosofía lliberal que sofita'l llibre comerciu, la globalización, la llibre circulación de persones, el lliberalismu cultural y la llibertá individual Amás, propón que'l gobiernu tenga de caltenese lo más alloñao posible de los individuos y la empresa privada. Acordies con Bill Emmott, editor ente 1993 y 2006, «The Economist siempres foi lliberal, non conservadora»,[9] y nun ta adscrita a nenguna corriente política, lo que dexa una llinia editorial flexible; delles ocasiones defendió polítiques keynesianas, siempres y cuando sían «razonables» pal contestu en que s'apliquen, ya inclusive abogó por un impuestu sobre'l carbonu pa combatir el calentamientu global.[10]

Karl Marx yera llector de la cabecera, a la que definía como «l'órganu de l'aristocracia financiera».[11]

The Economist criticó a personaxes públicos por corrupción y deshonestidad. Ente los cargos públicos denunciaos atópense'l ex-presidente del Bancu Mundial, Paul Wolfowitz; el primer ministru italianu Silvio Berlusconi, quien-yos moteyó «The Ecommunist»;[12] el presidente de Zimbabue, Robert Mugabe; la ex-presidenta d'Arxentina, Cristina Fernández de Kirchner,[13] el presidente de Venezuela, Nicolás Maduro,[14] y el candidatu republicanu a la presidencia de los Estaos Xuníos, Donald Trump.[15] The Economist tamién defendió'l xuiciu políticu a Bill Clinton pol escándalu Lewinsky y la dimisión de Donald Rumsfeld en desvelándose les tortures en Abu Ghraib.[16]

Conteníos

[editar | editar la fonte]

The Economist dedica la mayoría de les sos páxines a cubrir l'actualidá política, económica ya internacional. Los cinco seiciones principales son: Countries and Regions (Países y rexones), Business (Negocios), Finance and Economics (Finances y Economía), Science and Technology (Ciencia y Teunoloxía) y Other (Otros), na que s'inclúin reseñes de llibros y necrolóxiques. Amás, dientro de cada seición hai columnes d'opinión que nun suelen dir roblaes. La publicación prepara un reportaxe en fondura sobre una tema d'actualidá que se publicar cada dos selmanes, un suplementu de meyores teunolóxiques (Technology Quarterly) de periodicidad trimestral, y un anuariu (The World in…) que s'edita a la fin del añu.

Nel apartáu económicu, The Economist ta especializáu en tables estadístiques y índices propios con reputación a nivel internacional. El más conocíu ye l'índiz Big Mac, publicáu per primer vegada en 1986, que compara'l poder adquisitivu de distintos países al traviés del preciu d'un Big Mac, l'hamburguesa más emblemática de McDonald's.[17]

Esiste una seición de cartes al direutor, teniéndose en cuenta les opiniones de personalidaes influyentes o afeutaes por un artículu de númberos anteriores. Por casu, un informe sobre la responsabilidá social corporativa publicáu en 2005 traxo la protesta de diverses organizaciones, ente elles Oxfam, el Programa Mundial d'Alimentos y el presidente de BT Group, qu'atoparon nesta seición la so derechu a retruque.[18] De la mesma, Amnistía Internacional contestó en 2007 a un reportaxe de la publicación nel que se criticaba'l so llabor.[19] Les cartes al direutor siempres van roblaes.

La edición en papel vender nos quioscos británicos cada xueves, a partir de los seis de la tarde, y llega al restu del mundu a otru día. The Economist imprimir en siete países distintos, ente ellos Estaos Xuníos y China, lo que-yos dexó aumentar la so circulación hasta los 1,5 millones d'exemplares. Tocantes a la so edición web, la visualización gratuita de la edición impresa ta llindada a cinco artículos al mes; los suscriptores pueden aportar a ellos ensin llendes y amás gocien d'otros servicios como newsletters, audiorevista pa ciegos y hemeroteca.

Estilu

[editar | editar la fonte]

Por tradición, The Economist nun robla los sos artículos porque'l conseyu editorial faise responsable colectivamente de la información.[6] Si un reportaxe foi ellaboráu por más d'un autor, esclariar en qué ciudaes se recoyeron datos.

La publicación presupon que'l so llector ta familiarizáu colos conceutos básicos de la economía y colos sos actores más conocíos a nivel internacional. Munchos de los sos artículos tán escritos con un estilu agudu y sentíu del humor, especialmente notable nes portaes (con fotomontajes y xuegos de pallabres) y nos pies de semeya de les imáxenes.

Redactores xefe

[editar | editar la fonte]
Zanny Minton Beddoes ye la redactora xefe de The Economist dende 2015.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Exor to get 40 percent of The Economist after Pearson stake sale» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-07. Consultáu'l 21 de xunu de 2016.
  2. ↑ Brook, Stephen (25 de febreru de 2008). «Let the bad times roll» (inglés). Consultáu'l 21 de xunu de 2016.
  3. ↑ (n'inglés) Don’t leave us this way. The Economist. 12 de xunetu de 2014. ISSN 0013-0613. http://www.economist.com/news/leaders/21606832-why-we-hope-people-scotland-will-vote-stay-union-dont-leave-us-way. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  4. ↑ «Nuevos dueños pa dos xigantes de la prensa» (14 d'agostu de 2015). Consultáu'l 21 de xunu de 2016.
  5. ↑ Pressman, Matt (20 d'abril de 2009). «Why Time and Newsweek Will Never Be The Economist» (inglés). Consultáu'l 21 de xunu de 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 (n'inglés) Why are The Economist’s writers anonymous?. The Economist. 4 de setiembre de 2013. ISSN 0013-0613. http://www.economist.com/blogs/economist-explains/2013/09/economist-explains-itself-1. Consultáu'l 21 de xunu de 2016. 
  7. ↑ «'The Economist', Premiu Internacional Gabarrón d'Economía 2012» (5 de payares de 2012). Consultáu'l 21 de xunu de 2016.
  8. ↑ 8,0 8,1 «So what's the secret of 'The Economist'?» (inglés) (26 de febreru de 2006). Consultáu'l 21 de xunu de 2016.
  9. ↑ Emmot, Bill (8 d'avientu de 2000). «Comment:Time for a referendu on the monarchy» (inglés). Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  10. ↑ Let them heat coke. The Economist. 25 de mayu de 2012. ISSN 0013-0613. http://www.economist.com/node/11543656. Consultáu'l 24 de xunu de 2016. 
  11. ↑ «18th Brumaire of Louis Bonaparte. VI» (inglés). Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  12. ↑ «Report of Rome anti-war demo on Saturday 24th with photos» (inglés). Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  13. ↑ Infobae (13 d'avientu de 2015). «forma-que-cristina-kirchner-apúrro-y el-gobiernu-mauricio-macri The Economist criticó la forma en que Cristina Kirchner apurrió-y el gobiernu a Mauricio Macri». Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  14. ↑ «Venezuela paez Zimbabue hai 15 años, según «The Economist»». ABC (4 de xineru de 2016). Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  15. ↑ «The Economist rates Trump presidency among its top 10 global risks» (inglés) (16 de marzu de 2016). Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  16. ↑ Resign, Rumsfeld. The Economist. 6 de mayu de 2004. ISSN 0013-0613. http://www.economist.com/node/2647493. Consultáu'l 24 de xunu de 2016. 
  17. ↑ «La devaluación dexó al Big Mac más baratu qu'en Sri Lanka». La Nación (9 de xineru de 2016). Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  18. ↑ «[DOC Compilation: Full text of responses to Economist survey on Corporate Social Responsibility (Jan-Feb 2005)]» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2010-07-09. Consultáu'l 24 de xunu de 2016.
  19. ↑ On Amnesty International and human rights, Iraq, tax breaks. The Economist. ISSN 0013-0613. http://www.economist.com/opinion/displaystory.cfm?story_id=8954694. Consultáu'l 24 de xunu de 2016. 

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Economist&oldid=4282851»