Príncipe de los creyentes

Príncipe de los creyentes, árabe: أمير المؤمنين (ʾamīr al-muʾminīn), tamién traducíu como emir o comendador de los creyentes ye un títulu islámicu tradicionalmente acomuñáu al de califa, qu'indica que'l so portador ye la máxima autoridá relixosa ente los musulmanes.

Otros usos

Chiismu

Los xiinos, caña minoritaria del islam, referir con esti títulu al so primer imán, Ali Ibn Abi Talib.

Marruecos

Foi utilizáu tamién polos sultanes almorávides, que sicasí nun usaben el de califa, y más tarde pol sultán, agora rei de Marruecos. L'autoridá relixosa de los sultanes marroquinos como príncipes de los creyentes yera reconocida por aquellos sectores del país que nun reconocíen sicasí la so autoridá política. Tamién trescendía les fronteres del reinu, pos yera reconocida igualmente más escontra'l sur, ente les tribus d'El Sáḥara, siendo ésti unu de los argumentos remanaos pol nacionalismu marroquín pa reclamar la soberanía sobre El Sáḥara Occidental y Mauritania (anque nesti últimu casu yá nun esiste tal reivindicación).

Otros

Dalgunos líderes de grupos sectarios y estremistes del islam utilizaron el títulu de príncipe de los creyentes. Unu de los casos más célebres ye'l de Mohammad Omar, fundador del movimientu talibán n'Afganistán. Otru casu ye'l de Cemaleddin Kaplan, líder del movimientu Estáu Califal, una organización política islamista formada por emigraos turcos n'Alemaña, qu'acabó convertida en secta y el so líder en califa y príncipe de los creyentes.

Enllaces esternos

• Datos: Q2081829