Download Complete Communication Between Cultures 8th Edition Larry A. Samovar PDF for All Chapters

Download the full version of the ebook at
https://ebookgate.com
Communication Between Cultures 8th Edition

Larry A. Samovar
https://ebookgate.com/product/communication-
between-cultures-8th-edition-larry-a-samovar/
Explore and download more ebook at https://ebookgate.com

Recommended digital products (PDF, EPUB, MOBI) that
you can download immediately if you are interested.
Corporate Communication 8th Edition Paul A Argenti
https://ebookgate.com/product/corporate-communication-8th-edition-
paul-a-argenti/
ebookgate.com
Foundations of Parasitology 8th Edition Larry Roberts
https://ebookgate.com/product/foundations-of-parasitology-8th-edition-
larry-roberts/
ebookgate.com
Interpersonal Communication Everyday Encounters 8th

Edition Julia T. Wood
https://ebookgate.com/product/interpersonal-communication-everyday-
encounters-8th-edition-julia-t-wood/
ebookgate.com
Essentials of Business Communication 8th Edition Mary

Ellen Guffey
https://ebookgate.com/product/essentials-of-business-
communication-8th-edition-mary-ellen-guffey/
ebookgate.com
Perry s Chemical Engineers Handbook Section 12 8th edition
Edition Larry R. Genskow
https://ebookgate.com/product/perry-s-chemical-engineers-handbook-
section-12-8th-edition-edition-larry-r-genskow/
ebookgate.com
Letters to Jargon The Correspondence Between Larry Eigner

and Jonathan Williams 1st Edition Andrew Rippeon
https://ebookgate.com/product/letters-to-jargon-the-correspondence-
between-larry-eigner-and-jonathan-williams-1st-edition-andrew-rippeon/
ebookgate.com
Internationalism in the Olympic Movement Idea and Reality

between Nations Cultures and People 1st Edition Holger
Preuss (Auth.)
https://ebookgate.com/product/internationalism-in-the-olympic-
movement-idea-and-reality-between-nations-cultures-and-people-1st-
edition-holger-preuss-auth/
ebookgate.com
Genocide A Normative Account 1st Edition Larry May
https://ebookgate.com/product/genocide-a-normative-account-1st-
edition-larry-may/
ebookgate.com
The Dynamics of Mass Communication Media in the Digital

Age 8th Edition Joseph R. Dominick
https://ebookgate.com/product/the-dynamics-of-mass-communication-
media-in-the-digital-age-8th-edition-joseph-r-dominick/
ebookgate.com
Communication Between
CULTURES
EIGHTH EDITION
Larry A. Samovar
San Diego State University, Emeritus
Richard E. Porter
California State University, Long Beach, Emeritus
Edwin R. McDaniel
California State University, San Marcos
Assisted By:
Carolyn S. Roy
San Diego State University
Australia • Brazil • Japan • Korea • Mexico • Singapore • Spain • United Kingdom • United States
This is an electronic version of the print textbook. Due to electronic rights restrictions,
some third party content may be suppressed. Editorial review has deemed that any suppressed
content does not materially affect the overall learning experience. The publisher reserves the right
to remove content from this title at any time if subsequent rights restrictions require it. For
valuable information on pricing, previous editions, changes to current editions, and alternate
formats, please visit www.cengage.com/highered to search by ISBN#, author, title, or keyword for
materials in your areas of interest.
Communication Between Cultures, © 2013, 2010, 2007 Wadsworth, Cengage Learning
Eighth Edition
ALL RIGHTS RESERVED. No part of this work covered by the copyright
Larry A. Samovar, Richard E. Porter, Edwin
herein may be reproduced, transmitted, stored, or used in any form or by
R. McDaniel & Carolyn S. Roy
any means graphic, electronic, or mechanical, including but not limited to
Publisher: Monica Eckman photocopying, recording, scanning, digitizing, taping, Web distribution,
information networks, or information storage and retrieval systems, except
Senior Assistant Editor: Rebekah Matthews
as permitted under Section 107 or 108 of the 1976 United States Copyright
Editorial Assistant: Colin Solan Act, without the prior written permission of the publisher.
Media Editor: Jessica Badiner
Marketing Program Manager: Gurpreet Saran For product information and technology assistance, contact us at
Cengage Learning Customer & Sales Support, 1-800-354-9706
Manufacturing Planner: Doug Bertke
For permission to use material from this text or product,
Art Director: Linda May submit all requests online at www.cengage.com/permissions
Rights Acquisition Specialist: Jessica Elias Further permissions questions can be emailed to
[email protected]
Design Direction, Production Management,
and Composition: PreMediaGlobal
Cover Designer: Jenny Willingham Library of Congress Control Number: 2011943943
Cover Image: © Shutterstock ISBN-13: 978-1-111-34910-3
Chapter Opener Image & Title Page Image: ISBN-10: 1-111-34910-X
© Shutterstock
Wadsworth
20 Channel Center Street
Boston, MA 02210
USA
Cengage Learning is a leading provider of customized learning solutions

with office locations around the globe, including Singapore, the United
Kingdom, Australia, Mexico, Brazil, and Japan. Locate your local office at
international.cengage.com/region
Cengage Learning products are represented in Canada by

Nelson Education, Ltd.
For your course and learning solutions, visit www.cengage.com

Purchase any of our products at your local college store or at our preferred
online store www.cengagebrain.com
Instructors: Please visit login.cengage.com and log in to access instructor-
specific resources.
Printed in the United States of America

1 2 3 4 5 6 7 15 14 13 12 11
Brief Contents
Preface xvii
CHAPTER 1 Intercultural Communication: Interaction in a Multicultural World 1
CHAPTER 2 Communication and Culture: The Voice and the Echo 27
CHAPTER 3 The Deep Structure of Culture: Lessons from the Family 59
CHAPTER 4 Cultural History: Our Antecedents 90
CHAPTER 5 Worldview: Cultural Explanations of Life and Death 120
CHAPTER 6 Cultural Values: Guidelines for Behavior 172
CHAPTER 7 Culture and Identity: Situating the Individual 213
CHAPTER 8 Verbal Messages: Exchanging Ideas Through Language 244
CHAPTER 9 Nonverbal Communication: The Messages of Action, Space,

Time, and Silence 266
CHAPTER 10 Cultural Influences on Communication Contexts: Responding

to the Setting 308
Notes 360
Index 396
iii
Contents
Preface xvii
CHAPTER 1 Intercultural Communication: Interaction in a

Multicultural World 1
THE GLOBAL COMMUNITY 2
GROWING DOMESTIC DIVERSITY 4
U.S. IMMIGRATION 5
TECHNOLOGY 6
DEFINING THE CONCEPTS 8
Intercultural Communication 8
The Dominant Culture 8
Co-Cultures 9
Society 9
VENTURING INTO A NEW CULTURE 10
Reactions to Culture Shock 10
The Phases of Culture Shock 11
Beyond Culture Shock 12
Learn about the Language of the Host Culture 13
Guard against Ethnocentrism 13
Learn about the Host Culture 13
Work to Maintain Your Culture 13
ETHICAL CONSIDERATIONS 14
Fundamentalism 15
Relativism 15
ETHICS IN INTERCULTURAL COMMUNICATION 16
Be Mindful That Communication Produces a Response 16
Show Respect for Others 17
Search for Commonalities among People and Cultures 17
Respect Cultural Differences 19
Accept Responsibility for Your Behavior 19
iv
Contents v
STUDYING INTERCULTURAL COMMUNICATION 20

Individual Uniqueness 20
Generalizing 21
Objectivity 23
PREVIEW OF THE BOOK 24
Summary 25
Activities 25
Concepts and Questions 26
CHAPTER 2 Communication and Culture: The Voice

and the Echo 27
HUMAN COMMUNICATION 27
THE USES OF COMMUNICATION 28
Communication and Identity 28
Communication and Person Perception 28
Communication and Interpersonal Needs 28
Communication and Persuasion 28
DEFINING COMMUNICATION 29
THE COMPONENTS OF COMMUNICATION 30
Source 30
Encoding 30
Messages 30
Channel 31
Receiver 31
Decoding 31
Feedback 31
Noise 31
CHARACTERISTICS OF COMMUNICATION 32
Communication Is a Dynamic Process 32
Communication Is Symbolic 33
Communication Is Contextual 33
Location 34
Occasion 34
Time 34
Number of Participants 35
Most Communication Behavior Is Learned 35
Communication Has a Consequence 35
CULTURE 36
Culture Is Shared 37
vi Contents
Culture Defined 38
The Functions of Culture 39
The Elements of Culture 39
Religion 40
History 40
Values 41
Social Organizations 42
Language 42
Characteristics of Culture 43
Culture Is Learned 43
Culture Is Transmitted from Generation to Generation 52
Culture Is Based on Symbols 53
Culture Is Dynamic 54
Culture Is an Integrated System 56
Summary 57
Activities 57
CHAPTER 3 The Deep Structure of Culture: Lessons

from the Family 59
THE DEEP STRUCTURE OF CULTURE 60
Deep Structure Institutions Carry Culture’s Most Important
Messages 61
Deep Structure Institutions and Their Messages Endure 62
Deep Structure Institutions and Their Messages are Deeply Felt 62
Deep Structure Institutions Supply Much of a Person’s Identity 62
FAMILY 63
The Importance of Family 64
Definition of Family 64
Forms of Family 65
Nuclear Families 65
Extended Families 65
Transforming Families in the United States 66
Globalization and Families 67
Mass Media 68
Migration 68
Functions of the Family 69
Reproductive Function 69
Economic Function 70
Socialization Function 70
Identity Function 70
COMMUNICATION, CULTURE, AND FAMILY 71
Contents vii
CULTURAL VARIANTS IN FAMILY INTERACTION 72

Gender Roles 72
United States 73
Asian 73
Latino 74
Indian 75
The Muslim Community 76
Changing Gender Roles 77
Individualism and Collectivism 79
Individualism and the Family 79
Collectivism and the Family 80
The Elderly 83
Social Skills 86
Aggression 87
Decision Making 88
Summary 88
Activities 89
CHAPTER 4 Cultural History: Our Antecedents 90

THE IMPORTANCE OF HISTORY 90
United States History 92
Contemporary Social Issues 95
Russian History 96
Chinese History 99
Communicating History 101
Japanese History 102
Indian History 105
Mexican History 109
Islamic Civilization 113
Muslim Demographics 113
The Age of Ignorance 113
The Rise and Spread of Islam 114
Legacy of History 117
Summary 118
Activities 119
viii Contents
CHAPTER 5 Worldview: Cultural Explanations of Life

and Death 120
WORLDVIEW 120
Worldview and Culture 121
Manifestations of Worldview 121
Constructs of Worldviews 123
Religion as a Worldview 123
Secularism as a Worldview 124
Spirituality as a Worldview 125
RELIGION 126
Religion and the Sacred 126
Religion and Personal Conduct 127
The Study of Religion in the Twenty-First Century 128
Globalization and Religion 128
Conflict and Religion 129
Selecting Worldviews for Study 129
The Elements of Religion 130
Speculation 130
Sacred Writings 130
Religious Rituals 131
Ethics 133
Christianity 134
Core Assumptions 135
Cultural Expressions of Christianity 135
Christian Notions about Death 138
Judaism 139
Branches of Judaism 140
Cultural Expressions of Judaism 141
Jewish Notions about Death 143
Islam 144
Origins 144
Judgment 147
Five Pillars of Islam 147
Cultural Expressions of Islam 149
Gender 151
Islamic Notions about Death 152
Hinduism 153
Origins 153
Sacred Texts 153
Contents ix
Cultural Expressions of Hinduism 156

Notions about Death 158
Buddhism 159
Origins 159
Cultural Expressions of Buddhism 163
Buddhist Notions about Death 165
Confucianism 166
Confucius the Man 166
The Analects 167
Cultural Expressions of Confucianism 168
Confucianism and Communication 168
Confucian Notions about Death 169
RELIGION AND WORLDVIEW: A FINAL THOUGHT 170
Summary 170
Activities 171
CHAPTER 6 Cultural Values: Guidelines for

Behavior 172
UNDERSTANDING PERCEPTION 173
UNDERSTANDING VALUES 174
Cultural Patterns 175
Selecting Cultural Patterns 176
KOHLS’ “THE VALUES AMERICANS LIVE BY” 177
Personal Control Over the Environment 178
Change 178
Time and Its Control 178
Equality/Egalitarianism 179
Individuality and Privacy 180
Self-Help Control 181
Competition and Free Enterprise 181
Future Orientation 182
Action/Work Orientation 182
Informality 182
Directness, Openness, and Honesty 183
Practicality and Efficiency 183
Materialism/Acquisitiveness 183
OTHER CULTURAL PATTERNS 184
x Contents
HOFSTEDE’S VALUE DIMENSIONS 184

Individualism/Collectivism 184
Individualism 185
Collectivism 186
Uncertanity Avoidance 187
High Uncertainty Avoidance 187
Low Uncertainty Avoidance 187
Power Distance 188
High Power Distance 189
Low Power Distance 189
Masculinity/Femininity 190
Masculinity 190
Femininity 190
Long- and Short-Term Orientation 191
Indulgence/Restraint 192
MINKOV’S MONUMENTALISM/FLEXHUMILITY 194
KLUCKHOHN AND STRODTBECK’S VALUE ORIENTATIONS 194
Human Nature Orientation 195
Evil 195
Good and Evil 196
Good 196
Person/Nature Orientation 196
Humans Subject to Nature 196
Harmony with Nature 197
Master of Nature 197
Time Orientation 198
Past Orientation 198
Present Orientation 198
Future Orientation 199
Activity Orientation 199
Being 199
Being-in-Becoming 200
Doing 200
HALL’S HIGH-CONTEXT AND LOW-CONTEXT ORIENTATIONS 201
High-Context 201
Low-Context 202
THE GLOBE STUDY 203
Globe Study Cultural Dimensions 203
Globe Societies and Geographical Groups 204
FACE AND FACEWORK 208
Contents xi
CULTURAL PATTERNS AND COMMUNICATION 209

Summary 211
Activities 212
CHAPTER 7 Culture and Identity: Situating the

Individual 213
THE ROLE OF IDENTITY 214
DEFINING IDENTITY 215
EXAMPLES OF SOCIAL IDENTITY 217
Racial Identity 217
Ethnic Identity 218
Gender Identity 219
National Identity 220
Regional Identity 221
Organizational Identity 222
Personal Identity 222
Cyber and Fantasy Identity 223
ACQUIRING AND DEVELOPING IDENTITIES 224
ESTABLISHING AND ENACTING CULTURAL IDENTITY 226
IDENTITY IN INTERCULTURAL INTERACTIONS 228
IDENTITY IN A GLOBALIZED SOCIETY 229
THE DARK SIDE OF IDENTITY 231
STEREOTYPING 231
Stereotypes Defined 231
Learning Stereotypes 232
Stereotypes and Intercultural Communication 232
Avoiding Stereotypes 233
PREJUDICE 234
Functions of Prejudice 234
Expressions of Prejudice 235
Causes of Prejudice 236
Avoiding Prejudice 236
RACISM 237
Racism Defined 238
xii Contents
Expressions of Racism 238

Avoiding Racism 239
ETHNOCENTRISM 239
Characteristics of Ethnocentrism 240
Levels of Ethnocentrism 240
Ethnocentrism Is Universal 240
Ethnocentrism Contributes to Cultural Identity 241
Avoiding Ethnocentrism 241
Summary 242
Activities 243
CHAPTER 8 Verbal Messages: Exchanging Ideas Through

Language 244
FUNCTIONS OF LANGUAGE 245
Social Interaction 246
Social Cohesion 246
Expressions of Identity 246
LANGUAGE AND MEANING 247
What Is Language? 247
Language Variations 248
Accent 248
Dialect 249
Argot 249
Slang 250
Conversational Taboos 250
LANGUAGE AND CULTURE 251
The Synergy of Language and Culture 251
Using Language 252
Spanish 252
Northeast Asian Cultures 253
Arabic 254
English 255
INTERPRETING AND TRANSLATING 255
Interpretation 256
Translation 257
Cultural Considerations in Interpretation and Translation 257
Working With Interpreters and Translators 258
COMMUNICATION TECHNOLOGY AND LANGUAGE 259
Contents xiii
LANGUAGE AND INTERCULTURAL COMPETENCE 260

Improving Interpersonal Interactions 260
Being Mindful 261
Speech Rate 261
Vocabulary 261
Attend to Nonverbal Behaviors 262
Checking 262
Second Language Benefits 262
Summary 264
Activities 264
CHAPTER 9 Nonverbal Communication: The Messages of

Action, Space, Time, and Silence 266
THE FUNCTIONS OF NONVERBAL COMMUNICATION 268
Expressing Internal States 268
Creating Identity 269
Regulating Interaction 270
Repeating the Message 270
Substituting for Words 270
DEFINING NONVERBAL COMMUNICATION 270
Intentional and Unintentional Messages 271
Verbal and Nonverbal Messages 271
STUDYING NONVREBAL COMMUNICATION 272
Nonverbal Communication Can Be Ambiguous 272
Multiple Factors Influence Nonverbal Communication 272
The Study of Nonverbal Communication Includes Cultural Universals 272
NONVERBAL COMMUNICATION AND CULTURE 273
CLASSIFICATIONS OF NONVERBAL COMMUNICATION 274
Messages of the Body 274
Appearance 274
Judgment of Beauty 274
Skin Color 276
Attire 276
Body Movement 279
Posture 280
Gestures 281
Facial Expressions 284
Eye Contact and Gaze 286
Touch 288
Paralanguage 290
xiv Contents
Vocal Qualities (Volume, Rate, Pitch, Tempo, Resonance, Pronunciation,

Tone) 291
Vocal Characteristics (Laughing, Crying, Moaning, Whining, Yawning) 292
Vocal Segregates (“uh-huh,” “shh,” “uh,” “oooh,” “um,” “mmmh,”
“hmmm”) 292
SPACE AND DISTANCE 292
Personal Space 293
Seating 294
Furniture Arrangement 295
Time 296
Informal Time 297
Monochronic (M-time) and Polychronic (P-time) 299
M-time 299
P-time 300
SILENCE 300
IMPROVING NONVERBAL COMMUNICATION SKILLS 303
Monitor Your Nonverbal Actions 304
Monitor Feedback 304
Be Sensitive to the Context 305
Be Aware of Nonverbal Ambiguity 305
Know Your Culture 305
Summary 306
Activities 306
CHAPTER 10 Cultural Influences on Communication

Contexts: Responding to the Setting 308
CULTURE AND CONTEXT 308
UNDERLYING ASSUMPTIONS ABOUT CONTEXT 309
Communication is Rule Governed 309
Context Helps Specify Communication Rules 309
Communication Rules are Culturally Diverse 310
ASSESSING THE CONTEXT 311
Formality and Informality 311
Informality 311
Formality 311
Assertiveness and Interpersonal Harmony 312
Assertiveness 312
Interpersonal Harmony 313
Contents xv
Power Distance Relationships 313

Egalitarian 314
Hierarchical 314
INTERCULTURAL COMMUNICATION IN THE BUSINESS CONTEXT 314
The International Business Setting 314
The Domestic Business Setting 316
COMMUNICATION IN THE MULTICULTURAL BUSINESS CONTEXT 317
Business Protocols 318
Making Initial Contacts 318
Greeting Behavior 318
Business Cultures 320
Brazilian Business Culture 320
Chinese Business Culture 322
Indian Business Culture 323
Negotiation and Conflict Resolution 325
Negotiating with Brazilians 326
Negotiating with the Chinese 326
Negotiating with Indians 328
Developing Intercultural Negotiation Skills 329
THE EDUCATION CONTEXT 330
Culturally Diverse Educational Systems 330
MULTICULTURAL EDUCATION 331
Challenges of Multicultural Education 332
Culture and Learning 333
Cultural Ways of Knowing 334
Cultural Learning Preferences 335
LINGUISTIC ISSUES IN MULTICULTURAL EDUCATION 336
Linguistic Diversity 337
Language and Identity 337
Culturally and Linguistically Diverse Students 338
CULTURALLY RESPONSIVE CLASSROOM COMMUNICATION 339
Communicator Characteristics 339
Self-Efficacy 339
Immediacy 339
Empathy 339
Communication Strategies 341
THE HEALTH CARE CONTEXT 342
DIVERSE HEALTH CARE BELIEF SYSTEMS 343
xvi Contents
Supernatural/Mágico/Religious Tradition 344

Underlying Premises 344
Causes of Illness 344
Treatment of Illness 345
Holistic Tradition 347
Scientific/Biomedical Tradition 349
LANGUAGE DIVERSITY AND HEALTH CARE COMMUNICATION 350
Language Diversity 350
Employing Interpreters 351
Need for Interpreters 351
Selecting and Using Interpreters 351
EFFECTIVE INTERCULTURAL HEALTH CARE COMMUNICATION 352
Requisites for Effective Multicultural Health Care Communication 352
Know Your Own Culture 352
Learn About Diverse Health Care Beliefs 353
Developing Effective Health Care Communication Strategies 354
Avoid Stereotypes 354
Conducting Interviews 355
Communication about Death and Dying 355
Summary 357
Activities 358
Notes 360
Index 396
Preface
Every tale can be told in a different way.

GREEK PROVERB
If we are to achieve a richer culture, rich in contrasting values, we must recognize

the whole gamut of human potentialities, and so weave a less arbitrary social
fabric, one in which each diverse gift will find a fitting place.
MARGARET MEAD
T he opportunity to write an eighth edition of Communication Between Cultures

filled us with feelings of gratitude and caution. The realization that earlier texts
had been so well received by our peers and students that another edition was war-
ranted left us with a sense of appreciation. We interpreted this measure of success to
mean that during the past forty years our message regarding the importance of inter-
cultural communication appears to have resonated with an approving audience. We
welcomed the prospect of being able to refine and improve upon what we had done
in seven previous editions. We did, however, realize the requirement to exercise pru-
dence when advancing new perspectives and material while concomitantly retaining
the focus that had contributed to the popularity of earlier editions. For this edition,
we have sought to fuse the past, present, and future prospects of intercultural commu-
nication. We have retained the core concepts of the discipline, added contemporary
perceptions and research, and ventured into some new territory.
This book is still about the synergy between communication and culture and how
that interface influences human interactions. More specifically, it is about what hap-
pens when people of different cultures engage in communication with the objective of
sharing ideas, information, and perspectives, while working to understand and
appreciate their differences. Knowing that the concepts of communication and cul-
ture inextricably intertwine, we have endeavored to incorporate the basic principles
of both topics throughout the text. Informed by the understanding that intercultural
interactions are a daily occurrence for an ever growing number of people, we designed
this book for those individuals whose professional or private lives bring them into
contact with members of cultures or co-cultures different from their own.
RATIONALE
Global interest in, and the study of, intercultural communication arises from two fun-
damental but interrelated premises. First, you live in a dynamic, rapidly evolving era
characterized by dramatic changes in technology, travel, economic and political
xvii
xviii Preface
institutions, immigration patterns, growing demographic diversity, and population

density. These changes have created a world that requires regular interaction with
people of different cultural origins—be they next door, across town, or thousands of
miles away. Whether or not you embrace these “conversations,” they will continue to
increase in both frequency and intensity and grow in importance. Huston Smith suc-
cinctly summarized these circumstances when, in The World’s Religions, he wrote,
“When historians look back on [the twentieth] century they may remember it most,
not for space travel or the release of nuclear energy, but as the time when the peoples
of the world first came to take one another seriously.” His reflections on the past cen-
tury remain equally valid for our current globalized society.
The second premise is that people now have a greater appreciation of the truism
that culture and communication work in tandem. In equally subtle and profound
ways, your cultural background and life experiences largely determine your worldview,
your perception of others, and how you choose to engage with others in that world.
APPROACH
Our approach is underpinned by the belief that all forms of human communication
require some type of action. Stated in different terms, your communicative actions
affect you as well as the people with whom you interact. Whether you are generating
or receiving words or body movements, you are creating and producing messages that
influence someone else. Any study of communication must include information about
the choices that are made in selecting your messages, as well as a discussion of the
consequences of those choices. Hence, this book advances the view that engaging in
intercultural communication is pragmatic (you do something), philosophical (you
make choices), and ethical (your selected actions have consequences).
PHILOSOPHY
A dual philosophy has guided the preparation of this edition. First, we hold that it is
advantageous, if not a requirement, for the seven billion of us sharing this planet’s
limited resources to improve our intercultural communication skills. Globalization
has created a world so small and interdependent that we must rely on each other—
whether we want to or not. As simplistic as it may seem, what occurs in one place
can now have a major impact on people in countless other parts of the world. Sec-
ond, many of the obstacles to understanding others can be mitigated through motiva-
tion, knowledge, and an appreciation of cultural differences. Our objective is to
provide you with all three.
We believe that writing about culture and communication involves personal deci-
sions and a specialized point of view. As scholars and authors we have developed that
point of view and a mutual philosophy about intercultural interaction. We contend
that the first commandment of any civilized society should be: Allow people to be dif-
ferent as long as those dissimilarities do not create hardships for others. At times you will
find that we have openly stated our personal positions, and for those convictions we
make no apologies. Concurrently, we have made a concerted effort to check our own
ethnocentrism. For those instances where it unintentionally surfaces, we apologize.
Another random document with
no related content on Scribd:
Godsbewustzĳn, § 100, welke niet magisch, noch empirisch, maar
mystisch geschiedt door scheppende Goddelĳke werkzaamheid,
door de zelfopenbaring van Christus in zĳne gemeente, § 100, 2, 3.
Daarnaast neemt Schleiermacher dan nog eene verzoenende
werkzaamheid van Christus aan, daarin bestaande, dat Hĳ de
geloovigen opneemt in de gemeenschap zĳner ongestoorde
zaligheid en hen door middel van zĳne levensgemeenschap met
Hem doet deelen in de vergeving der zonden, § 101. Ritschl
daarentegen vat de werking van Christus saam onder
rechtvaardiging en verzoening; de vruchten van zĳn leven bestaan
niet in Umstimmung van God uit een vertoornd rechter in een
genadig Vader, II 208 f. 217 f. III 439, niet in eigenlĳke loskooping, II
221, niet in bevrĳding van den dood, II 86, ook niet in het mystieke
sterven en opstaan met Christus, want Rom. 6 is sterke symboliek
en levert geen stof voor een dogma, II 226 f.; maar Christus
verzekert en waarborgt ons door heel zĳn persoon en leven, dat God
liefde is; Hĳ laat ons trots onze zonden toe tot de gemeenschap met
God, III 506 f. De rechtvaardiging, welke Christus ons schenkt, is
niet kwĳtschelding van schuld en straf, niet toerekening van zĳne
gerechtigheid, maar wegneming van het schuldbewustzĳn, en
daardoor van de scheiding tusschen ons en God, III 51, 61, de
wegneming van de gedachte, dat de zonde de gemeenschap met
God verhindert, III 60. Gevolg en werking van deze rechtvaardiging
is de verzoening; deze toch bestaat daarin, dat hĳ, die de
rechtvaardiging, welke eigenlĳk een goed der gemeente is, in het
geloof aanneemt, nu ook subjectief in die nieuwe verhouding tot God
ingaat, zĳnerzĳds de vĳandschap aflegt en in verhouding van vrede
tot God zich stelt; zĳ is een ethische verandering in ons, II 230 f. 342
f. III 74-76. Unterricht § 37. Er is groot verschil tusschen
Schleiermacher en Ritschl: bĳ genen staat de persoon, bĳ dezen het
werk van Christus op den voorgrond; bĳ den eersten komt de
subjectieve verandering des menschen tot stand langs mystischen
weg, door levensmededeeling, bĳ den tweeden langs ethischen weg,
door leer en voorbeeld; de eerste weldaad is bĳ Schleiermacher de
Erlösung, de mededeeling van Christus’ zondelooze volkomenheid,
en bĳ Ritschl de objectieve, synthetische rechtvaardiging, die
allereerst een goed der gemeente is. Maar bĳ dat verschil is de
overeenstemming nog grooter: Christus is bĳ beiden de zondelooze
mensch, die in bĳzondere gemeenschap met God staat; de passieve
gehoorzaamheid wordt in het werk van Christus door beiden
ontkend; zĳn lĳden en dood is slechts het noodzakelĳk gevolg van
zĳne ten einde toe gehandhaafde trouw aan God; het verband
tusschen Christus’ werk en de vruchten daarvan in den geloovige, in
de gemeente blĳft bĳ beiden onhelder; beiden verleggen het
zwaartepunt der verlossing en der verzoening uit het objectieve werk
van Christus in de subjectieve verandering der geloovigen; en zelfs,
al schĳnt Ritschl de rechtvaardiging als een objectieve weldaad der
gemeente en als een synthetisch oordeel aan het geloof te laten
voorafgaan, feitelĳk wordt toch ook bĳ hem, niet voor de gemeente in
haar geheel maar wel voor ieder individu, de rechtvaardiging van de
subjectieve verzoening afhankelĳk, cf. Jahrb. f. d. Theol. 1888 S. 21.
22. Kübel, Ueber den Unterschied der posit. u. der liber. Richtung in
der mod. Theol.2 1893 S. 150. Kähler, Zur Lehre v. d. Versöhnung 32
f. Bovenal echter komen beiden daarin overeen, dat zĳ de werking
van Christus’ leven en lĳden tot het religieuse en ethische gebied
beperken. Nu is het waar, dat zĳ zelfs bĳ deze beperking geen van
beiden helder in het licht stellen, hoe de persoon en het werk van
Christus deze verandering op religieus en ethisch gebied kan tot
stand brengen. Maar toch is het ter andere zĳde tot op zekere
hoogte te begrĳpen, dat, indien de vrucht van Christus’ werk tot dit
terrein beperkt wordt, ook zĳn werk en zĳn persoon zoo opgevat
wordt als door Schleiermacher en Ritschl geschiedt; want het is
waar, wat eerstgenoemde zegt: die eigenthümliche Thätigkeit und
die ausschliessliche Würde des Erlösers weisen auf einander zurück
und sind im Selbstbewusstsein der Gläubigen unzertrennlich eins,
Chr. Gl. § 92. Bĳ deze opvatting is te verstaan, dat de passieve
gehoorzaamheid wordt ontkend, dat de Godheid van Christus
slechts is een zĳn van God in Hem, dat opstanding, hemelvaart enz.,
onnoodig zĳn; eene pantheistisch-mystische of eene deistisch-
moreele werking van Christus’ persoon en werk is dan ter zaliging
voldoende.
Maar dat is toch waarlĳk niet in overeenstemming met de leer der
H. Schrift; het is eene miskenning van den persoon van Christus en
eene verkleining van zĳn werk. Christus is maar niet een ἀνθρωπος
ἐνθεος doch de eeuwige en eengeboren Zoon van God, het
afschĳnsel zĳner heerlĳkheid en het uitgedrukte beeld zĳner
zelfstandigheid, zelf God, boven alles te prĳzen in der eeuwigheid.
En de vrucht van zĳn leven en sterven is maar niet zekere magische
of moreele invloed, die van Hem in de wereld uitgaat, doch is niet
minder dan de ἀποκαταστασις παντων, Hd. 3:21, de
ἀνακεφαλαιωσις των παντων ἐν τῳ Χριστῳ, τα ἐπι τοις οὐρανοις και
ἐπι της γης, Ef. 1:10. Dit werk der herschepping heeft zĳn beginsel
en oorsprong in de volmaakte offerande van Christus, of liever nog
in de καταλλαγη, welke God in Christus tusschen zich en de wereld
tot stand gebracht heeft. God wil niet winnen door overmacht. Licht
ware het voor Hem geweest, de gansche wereld in zĳn toorn te
vernietigen en aan eene andere wereld en menschheid het aanzĳn
te schenken, Num. 14:12. Maar God verhoogt zich in gericht en
heiligt zich in gerechtigheid, Jes. 5:16. De zonde is geen physische,
maar eene ethische macht. Satan heeft in de zonde zĳn
ongoddelĳke macht over de wereld, en de zonde heeft hare kracht in
de wet, 1 Cor. 15:56. Zoo heeft het Gode behaagd, deze macht op
zedelĳke wĳze, in den weg van recht en gerechtigheid te
overwinnen. Niet door geweld of macht, maar door het kruis, dat den
schuldbrief der wet te niet deed, heeft God over de overheden en
machten getriumfeerd, hen van hun wapenrusting beroofd, en
openlĳk in hun schande tentoongesteld, Col. 2:15. En daarom nu,
wĳl God in den weg des rechts de zonde en heel haar macht
overwonnen heeft, daarom is Hĳ vrĳ, zelfs zĳne wederpartĳders
rechters zĳnde, om den goddelooze te rechtvaardigen, Rom. 4:5;
niemand kan beschuldiging inbrengen tegen de uitverkorenen Gods,
Rom. 8:33. God is het, die rechtvaardigt, en die in de rechtvaardiging
van dengene, die uit het geloof van Jezus is, zelf blĳkt de
rechtvaardige te zĳn, Rom. 3:26. God kan dat doen, behoudens, ja
tot roem van zĳne gerechtigheid, omdat Christus gestorven en
opgewekt is, Rom. 8:34. Op grond van die offerande kan Hĳ wereld
en menschheid aan de zonde ontrukken, zĳn koninkrĳk uitbreiden,
alle dingen onder Christus als hoofd vergaderen en eens alles in
allen zĳn. Niemand, ook Satan niet, kan daartegen iets inbrengen;
aan het einde zal elk moeten erkennen, dat God rechtvaardig en dat
Christus de wettige, de rechtmatige Heer is, Phil. 2:11. Tusschen de
weldaden, die Christus verworven heeft, en zĳn persoon en
offerande, bestaat dan ook geen physisch of magisch verband, alsof
eenige substantie van Godmenschelĳk leven, Goddelĳke natuur enz.
uit Hem in ons werd overgestort, zooals theosophen het zich
voorstellen. Maar God heeft zich zelf in Christus den koninklĳken
weg des rechts gebaand, om aan zĳn gevallen schepsel den rĳkdom
zĳner genade te verheerlĳken. Uit de door Hem zelf, buiten de
wereld om, gestichte, objectieve καταλλαγη vloeien der menschheid
alle bovengenoemde weldaden om Christus’ wille toe, de
rechtvaardigmaking, de heiligmaking, de volkomene verlossing, de
gansche herschepping. En wĳl dit werk der herschepping zoo groot
is, grooter nog dan dat der schepping en der onderhouding, daarom
moest Hĳ, aan wien dit werk werd opgedragen, niet alleen
waarachtig en rechtvaardig mensch, maar ook sterker dan alle
schepselen, d. i. tegelĳk waarachtig God zĳn. Dezelfde, door wien,
God de wereld schiep, kon ook alleen de middelaar der
herschepping zĳn, Bonaventura, Brevil. IV c. 1.
19. Intensief is het werk van Christus van oneindige waardĳ,

maar ook extensief breidt het tot heel de wereld zich uit. Gelĳk de
wereld het voorwerp is geweest van Gods liefde, Joh. 3:16, zoo is
Christus gekomen om die wereld niet te veroordeelen maar te
behouden, Joh. 3:17, 4:42, 6:33, 51, 12:47; in Hem heeft God de
wereld, alle dingen in hemel en op aarde, tot zichzelven verzoend,
Joh. 1:29, 2 Cor, 5:19, Col. 1:20 en vergadert ze in deze bedeeling
tot één, Ef. 1:10; de wereld, door den Zoon geschapen, is ook voor
den Zoon als haar erfgenaam bestemd, Col. 1:16, Hebr. 1:2, Op.
11:15. Door Origenes is hieruit afgeleid, dat Christus door zĳn lĳden
en sterven de gansche wereld verlost heeft, niet alleen alle
menschen maar ook alle andere redelĳke wezens, n.l. de gevallen
engelen, en voorts alle schepselen, de princ. I 6.; Christus οἰ μονον
ὑπερ ἀνθρωπων ἀπεθανεν, ἀλλα και ὑπερ των λοιπων λογικων, in
Joann. I 40. Hĳ is wel slechts eenmaal gestorven, in de voleinding
der eeuwen, Hebr. 9:26, maar de kracht van zĳn dood is
genoegzaam tot verlossing niet alleen van de tegenwoordige wereld
maar ook van die, welke vroeger bestaan heeft of later bestaan zal,
en niet alleen van de menschen maar ook van de hemelsche
geesten, de princ. II 3, 5. Hom. in Lev. I 3, cf. Schwane, D. G. I2 254.
Dit universalisme is echter door de christelĳke kerken altĳd
verworpen, b. v. Const. 543 can. 7. 12; en feitelĳk zĳn deze altĳd in
zoover particularistisch, dat zĳ τα παντα in Col. 1:20 beperken en
niet tot de gevallen engelen uitbreiden. Maar desniettemin heeft men
uit deze en andere plaatsen, waar het woord wereld of allen met de
offerande van Christus in verband wordt gebracht, Jes. 53:6, Rom.
5:18, 8:32, 1 Cor. 15:22, 2 Cor. 5:15, Hebr. 2:9, 1 Tim. 2:4, 6, 2 Petr.
3:9, 1 Joh. 2:2, het besluit getrokken, dat Christus voor alle
menschen, hoofd voor hoofd, voldaan had en dat de satisfactio
vicaria dus als universeel moest worden opgevat. De kerkvaders
vóór Augustinus spreken gemeenlĳk zeer universalistisch over den
heilswil Gods en over de verzoening van Christus, cf. Petavius, de
incarn. XIII c. I. 2; maar de eigenlĳke kwestie bestond in dien tĳd nog
niet en kon toen ook nog niet opkomen, wĳl men aan Gods zĳde
alleen eene praescientia aannam en aan ’s menschen zĳde op zĳne
wilsvrĳheid, schoon door de zonde verzwakt, den nadruk liet vallen,
deel II 319. In den pelagiaanschen strĳd moest zĳ echter aan de
orde komen; en Augustinus, was de eerste, die duidelĳk de
particuliere voldoening leerde. Wel zegt Augustinus meermalen met
de Schrift, dat God aller zaligheid wil, dat, indien een voor allen
gestorven is, allen gestorven zĳn, dat wie verloren gaan, niet hebben
willen gelooven, dat wie gelooft, dat vrĳwillig doet, Petavius, ib. c. 3,
dat Christus een verzoening is voor de geheele wereld en alle
dingen, hemelsche en aardsche, met elkander verzoend heeft,
Kühner, Augustins Anschauung v. d. Erlösungsbedeutung Christi
1890 S. 62. Maar dit alles bewĳst hoegenaamd niets tegenover dit
andere, door Augustinus even klaar en duidelĳk uitgesproken, dat de
heilswil Gods en de verzoening in Christus beperkt is tot de
praedestinati. Vooreerst volgt dit reeds in het algemeen uit
Augustinus’ leer over de praedestinatie en over de genade, deel II
320; als het getal dergenen, die zalig zullen worden, eeuwig en
onveranderlĳk door God is bepaald en hun alleen de genade des
geloofs en der volharding geschonken wordt, dan is daartusschenin
de stelling niet meer te handhaven, dat Christus voor alle menschen
hoofd voor hoofd heeft voldaan. Ten tweede vat Augustinus 1 Tim.
2:4 altĳd op in beperkten zin; wel geeft hĳ van dien tekst
verschillende verklaringen, nu eens, dat omnes qui salvi fiunt nisi
ipso volente non fiunt, Epist. 107, de civ. XIII 23, en dan, dat onder
alle menschen te verstaan zĳn alle praedestinati, die uit alle volken
en klassen van het menschelĳk geslacht zĳn verkoren, Enchir. 103.
de corr. et gr. 14. c. Jul. IV 8, maar overal, waar hĳ den tekst
opzettelĳk verklaart, verstaat hĳ hem in beperkten zin, cf. Petavius,
de Deo XI 7, 10. de incarn. XII 4. En ten derde brengt hĳ den
persoon en het werk van Christus telkenmale alleen met de
verkorenen in verband; God riep door Christus populum credentium
tot de adoptie, Conf. IX 1; Christus heeft door zĳne opstanding nos
praedestinatos tot een nieuw leven geroepen, door zĳn bloed
justificandos peccatores vrĳgekocht, de trin. IV c. 13. Omnis, qui
Christi sanguine redemptus est, homo est, non tamen omnis, qui
homo est, etiam sanguine Christi redemptus est, de conj. adult. I 15.
Non perit unus ex illis, pro quibus Christus mortuus est, Epist. 102
ad Evod., cf. Wiggers, August. und Pelag. I 313. Vitringa VI 147.
Hoewel het semipelagianisme spoedig de overhand kreeg, bleven er
toch velen ook op dit punt aan Augustinus getrouw. Met beroep op 1
Tim. 2:4 zeiden de Semipelagianen, dat God alle menschen met
gelĳke liefde omvat en allen eene gelĳke mate van genade toedeelt.
Daarop antwoordde Prosper, dat omnium cura est Deo, et nemo est,
quem non aut evangelica praedicatio aut legis testificatio aut ipsa
etiam natura conveniat; sed infidelitatem hominum ipsis adscribimus
hominibus; fidem autem hominum donum Dei esse fatemur, sine
cujus gratia nemo currit ad gratiam. En wat betreft de particulariteit
der voldoening, Christus is wel pro totius mundi redemptione
crucifixus, propter veram humanae naturae susceptionem et propter
communem in primo homine omnium perditionem; potest tamen dici
pro his tantum crucifixus, quibus mors profuit, Resp. ad cap. cal.
Gall. 8. 9. Hoe gematigd dit uitgedrukt zĳ, alle volgelingen van
Augustinus, Prosper, Lucidus, Fulgentius enz., stemden toch hierin
overeen, dat, hoezeer God voor alle menschen zorgt en hun allerlei
weldaden schenkt, Hĳ toch niet op gelĳke wĳze de zaligheid van
allen wil; dat Hĳ niet allen eene zelfde mate van genade verleent; en
dat Christus, schoon in zekeren zin voor allen gestorven, toch
efficaciter alleen gestorven is voor hen, wien zĳn dood werkelĳk ten
goede komt. Maar de synode van Arles 475 dwong Lucidus tot
herroeping van zĳne leer, dat Christus alleen gestorven was voor
hen, die werkelĳk zalig worden. En de synode van Orange 529 zeide
alleen, dat omnes baptizati kunnen vervullen, wat tot de zaligheid
noodig is, cf. Petavius, de incarn. XIII c. 5-7. Schwane, D. G. II2 571-
582. In de 9e eeuw kwam het vraagstuk opnieuw ter sprake;
Gottschalk leerde, dat Christus baptismi sacramento (reprobos) luit,
non tamen pro eis crucem subiit neque mortem tulit neque
sanguinem fudit. Lupus zeide, dat Christus niet voor alle menschen
gestorven is, maar wel voor alle geloovigen, ook voor hen, die later
het geloof weer verliezen. Remigius maakte eene dergelĳke
onderscheiding. En de synode van Valence 855 sprak in denzelfden
geest; zĳ verwierp, dat Christus zĳn bloed had gestort etiam pro illis
impiis, qui a mundi exordio usque ad passionem Domini in sua
impietate mortui aeterna damnatione puniti sunt, en beleed, dat die
prĳs alleen betaald was voor hen, de quibus ipse Dominus noster
dicit: sicut Moyses exaltavit serpentem in deserto, ita exaltari oportet
Filium hominis, ut omnis qui credit in ipso non pereat sed habeat
vitam aeternam, can. 4. Ook de scholastiek bleef in hoofdzaak nog
aan Augustinus getrouw; 1 Tim. 2:4 moet niet zoo opgevat, alsof
God wel wilde wat niet geschiedt, alsof Hĳ wilde, dat er ook
behouden werden, die het feitelĳk niet worden, maar deze tekst wil
zeggen, nullum hominum fieri salvum nisi quem salvum fieri ipse
voluerit, of dat er allerlei menschen uit alle volken en standen zalig
zullen worden, of ook wel, meer in den zin van Damascenus, dat
God aller zaligheid wil, n.l. voluntate antecedente, conditionale, d. i.
indien zĳ zelf willen en tot Hem komen, maar dan was deze wil
magis velleitas quam absoluta voluntas, Lombardus, Sent. I dist. 46,
2 en ook op 1 Tim. 2:4. Bonaventura, ib. art. 1 qu. 1. Thomas, S.
Theol. I qu. 19 art. 7 qu. 23 art. 4 ad 3. En wat de satisfactie
aangaat, de scholastiek leerde wel, dat zĳ superabundans was en
geschiedde pro peccato humani generis, totius humanae naturae
enz., Thomas, S. Th. III qu. 46 art 1, maar zĳ betoogde de
mogelĳkheid der voldoening vooral daarmede, dat Christus het hoofd
was en de geloovigen de leden zĳns lichaams, en bracht de
voldoening daarom telkens alleen met de geloovigen in verband; zoo
zegt Thomas, caput et menbra sunt quasi una persona mystica et
ideo satisfactio Christi ad ommes fideles pertinet sicut ad membra, III
qu. 48 art. 2; quia ipse est caput nostrum, per passionem suam
liberavit nos tanquam membra sua a peccatis, quasi per pretium
suae passionis, sicut si homo per aliquod opus meritorium quod
manu exerceret, redimeret se a peccato quod pedibus commisisset,
III qu. 49 art. 1. En III qu. 79 art. 7. zegt hĳ: passio Christi prodest
quidem omnibus quantum ad sufficientiam, sed effectum non habet
nisi in illis qui Christi conjunguntur per fidem et charitatem. Dat deze
efficacitas niet afhangt van ’s menschen vrĳen wil, maar van Gods
verkiezing en Christus’ offerande zelve, blĳkt in het algemeen uit
Thomas’ leer van de gratia en bepaald ook daaruit, dat hĳ III qu. 48
art. 6 zegt: passio Christi efficienter causat salutem humanam; cf.
ook Lombardus: Christus electos tantum sicut se dilexit eorumque
salutem optavit, Sent. III dist. 31, 4. Christus se trinitati obtulit pro
omnibus, quantum ad pretii sufficientiam, sed pro electis tantum
quantum ad efficaciam, quia praedestinatis tantum salutem effecit,
ib. III dist. 20, 3. Later werd ditzelfde gevoelen in de Roomsche kerk
nog verdedigd door Bajus, Jansenius, Quesnel. en zelfs ook door
Tapper, Estius, Sonnius e. a., cf. Rivetus, Op. III 438. M. Vitringa VI
155-159. Maar het semipelagianisme drong in Rome’s kerk hoe
langer hoe dieper door, en daardoor werd het vooral na Trente
schier algemeene leer, dat God voluntate antecedente aller zaligheid
wil, dat Christus voor allen voldaan heeft, en dat de voluntas
consequens rekent met het goede of slechte gebruik, dat de
menschen van hun vrĳheid en van de genade maken, deel II 325, en
voorts Trid. VI c. 2 en 3. Cat. Rom. I 3, 7. Innoc. X in damn. 5
propos. Jans. Bellarminus, de sacrif. missae I 25. de poenit. I 2. de
amiss. gr. IV 4. Becanus, Manuale Controv. III 1 qu. 1. Petavius, de
incarn. XIII c. 14. Theol. Wirceb. IV 322. Scheeben, Dogm. III 356.
Jansen, Prael. theol. II 748 enz. En hiermede zĳn in het wezen der
zaak eenstemmig de Grieksche kerk, Damascemus, de fide orthod.
II c. 29. Conf. orthod. qu. 34. 47; de Lutherschen, Symb. ed. Müller
p. 781. Gerhard, Loc. VII c. 6. Quenstedt, III 311-324. Hollaz, Ex.
745. Buddeus, Inst. theol. 824; de Remonstranten, Conf. en Apol.
conf. VIII 10. Arminius, Op. 153. Episcopius op 1 Joh. 2:2. Limborch,
Theol. Christ. IV c. 3-5; en voorts de Mennonieten, Kwakers,
Herrnhutters, Methodisten enz.
De Gereformeerden staan met hun leer van de particuliere
voldoening dus vrĳ wel alleen. En daarbĳ komt dan nog, dat zĳ onder
elkander volstrekt niet eenstemmig waren en langzamerhand steeds
verder van elkander afweken. Verschillende belĳdenissen spreken
gematigd en algemeen, b. v. de conf. Anhalt., bĳ Niemeyer p. 635.
639, March., ib. 650. 651, Lips., ib. 662, Thorun., ib. p. 674; de
Anglicana zwĳgt ervan; de Cat. Heid. spreekt ze ook niet
rechtstreeks uit, al is qu. 37 ten onrechte als een bewĳs voor de
algemeene voldoening aangehaald, cf. M. Vitringa VI 136; de
Fransche, Nederl., Schotsche confessie leeren haar niet dan per
consequentiam. In de canones van Dordrecht wordt ze duidelĳk
geleerd, maar tevens gezegd, dat de offerande van Christus was
infiniti valoris et pretii, abunde sufficiens ad totius mundi peccata
expianda, II 3, en voorts komt ze nog voor in de Westm. conf. VIII 1.
5. 8. Cat. major et minor Cons. Helv. 13. Walch. art. 1693. Ook onder
de theologen was er geen eenstemmigheid. Sommigen meenden,
dat het wel goed was te zeggen, dat Christus’ offerande voor alle
menschen voldoende ware geweest, indien God haar voor allen
efficax had willen maken; maar men kon toch eigenlĳk niet zeggen,
dat zĳ voldoende was voor allen; want indien Christus niet efficaciter
voor allen gestorven was, dan was Hĳ het ook niet sufficienter; en
indien men dan toch zoo ging spreken, gaf men aanleiding tot
misverstand en bereidde de gevaarlĳke onderscheiding voor van
voluntas antecedens en consequens, van gratia sufficiens en efficax,
Beza, Piscator, Twissus, Voetius, Disp. II 251 sq. Anderen spraken
echter met Augustinus en de scholastici zoo, dat Christus sufficienter
voor allen, efficaciter alleen voor de uitverkorenen gestorven was,
Calvĳn op 1 Joh. 2:2. H. Alting, Probl. theol. 174. Turretinus, Theol.
El. XIV qu. 14. Mastricht, V 18, 21. 39. Moor III 1035-1075 enz. Op
de Dordtsche synode spraken de buitenlandsche afgevaardigden
over de dignitas en sufficientia van Christus’ offerande zoo ruim
mogelĳk; de Engelsche godgeleerden zeiden zelfs, dat Christus in
zekeren zin voor allen gestorven was; sic Christus pro omnibus
mortuus est, ut omnes et singuli, mediante fide, possint virtute
ἀντιλυτρου hujus remissionem peccatorum et vitam aeternam
consequi, thesis 3. In Engeland was er tegenover de streng-
gereformeerde school van Twissus, Rutherford e. a. eene meer
gematigde richting, vertegenwoordigd door Davenant, Calamy,
Reynolds, Arrowsmith, Seaman enz., en vooral door Richard Baxter.
Hun gevoelen kwam zakelĳk geheel overeen met dat van de
Fransche theologen, Camero, Testardus, Amyraldus enz.; er was
een voorafgaand besluit, waarnaar Christus voor allen conditioneel,
onder voorwaarde van geloof, had voldaan, en een ander volgend
bĳzonder besluit, waarnaar Hĳ voor de uitverkorenen zóó had
voldaan, dat Hĳ hun indertĳd ook het geloof schenkt en onfeilbaar
hen tot de zaligheid leidt, deel II 341. In de Schotsche kerk kwam de
leer der particuliere voldoening in verband met het algemeene
aanbod der genade herhaaldelĳk ter sprake; zĳ was zelfs mede eene
van de oorzaken voor de scheiding der Erskine’s in 1733. Om de
neonomiaansche richting te ontgaan, die het geloof tot eene
wettische voorwaarde maakte en het evangelie daarom alleen
bestemd liet zĳn voor bepaalde, gequalificeerde personen, leerden
de zoogenaamde Marrowmen (James Hog, Thomas Boston, Ralph
en Ebenezer Erskine, Alexander Moncrieff enz., cf. deel I 128), dat
Christus’ offerande een legal, federal sufficiency bezat voor alle
menschen en grondden daarop het algemeene aanbod van genade.
Sommigen gingen nog verder, maakten onderscheid tusschen eene
algemeene en bĳzondere genade, een uit- en inwendig verbond
(Thomas Mair 1754), of leerden eene algemeene voldoening (James
Fraser, †1698, maar zĳne verhandeling on justifying faith werd eerst
in twee stukken gepubliceerd 1722 en 1749), of ontkenden zelfs
geheel de voldoening (Dr. M. Gill, Practical essay on the death of
Christ, 1786). In deze eeuw werd de particuliere voldoening in
Schotland wederom het onderwerp van een langdurigen strĳd. In
1820 gaf de United Associate Synod of the Secession Church eene
verklaring, waarbĳ zĳ de algemeene voldoening wel veroordeelde,
maar toch leerde, dat Christus’ offerande voor allen voldoende was
en allen gebracht had in een salvable state. Zoowel ter rechter- als
ter linkerzĳde vond deze verklaring bezwaar; sommigen ontkenden,
dat allen recht hadden op Christus, en bestreden de algemeene
voldoening in elken zin, Palaemon in zĳne Letters upon Theron and
Aspasio, Symington, Haldane, en vooral Dr. Marshall; anderen
leerden beslist de algemeene voldoening, William Pringle, John Mc
Leod Campbell, James Morison, Robert Morison, A. C. Rutherford,
John Guthrie; de beide professoren Balmer †1844 en Brown werden
zelfs door Marshall aangeklaagd, maar toch door de synode in 1845
vrĳgesproken, cf. Andrew Robertson, History of the atonement
controversy in connexion with the Secession Church from its origin
to the present time, Edinb. 1846. Evenzoo werd in andere landen de
leer der bĳzondere voldoening in den geest van Grotius of van
Amyraldus verzwakt of ook beslist verworpen, in Engeland door
Daniel Whitby, tegen wien Jonathan Edwards optrad; in Amerika
door de Edwardean of New-England theologen, Emmons, Taylor,
Park, Fiske enz.; in Duitschland door P. Volckmann e. a.; hier te
lande vooral door Venema, cf. Ypey, Gesch. der chr. kerk in de 18e
eeuw VII 133v. Tegenwoordig is de leer der bĳzondere voldoening
bĳna algemeen prĳsgegeven, ook door Van Oosterzee, § 111, 6.
Leer der Zal. n. 66. Heid. Cat, bl. 176. Ebrard, Dogm. § 430.
Daarentegen wordt ze nog verdedigd door Ch. Hodge, Syst. Theol. II
544-562. A. A. Hodge, The atonement p. 347-429. Shedd, Dogm.
Theol. II 464-480. W. Cunningham, Historical Theology, 2 ed. Edinb.
Clark 1864 II 323-370. Robert S. Candlish, The atonement, its
reality, completeness and extent, London 1861. Hugh Martin, The
atonement, Edinb. Hunter z. j. Kuyper, Dat de genade particulier is.
En zĳ vond in den laatsten tĳd weer steun bĳ Ritschl, volgens wien
het correlaat van Christus’ offerande niet is de enkele mensch noch
ook alle menschen maar bepaaldelĳk de gemeente; zĳ alleen is in
het bezit van de rechtvaardiging en vol van vergeving der zonden, zĳ
wordt in de Schrift altĳd voorgesteld als het voorwerp der werkingen,
welke er van Christus uitgaan, Rechtf. u. Vers. I2 47-67. 205 f. 305 f.
II2 216 f. III2 103 f.
20. In dit belangrĳk geschil over de waarde van Christus’

offerande is er volkomen overeenstemming, ter eener zĳde hierover,
dat niet alle maar alleen sommige menschen de weldaden van
Christus feitelĳk deelachtig worden, en anderzĳds daarover, dat de
offerande van Christus op zichzelve volkomen voldoende ware, om
niet alleen sommige maar alle menschen te doen deelen in de
vergeving der zonden en het eeuwige leven. De universalisten zĳn in
de practĳk dus allen de particulariteit der genade toegedaan; en de
particularisten belĳden allen zonder uitzondering de universaliteit der
offerande van Christus, wat haar innerlĳke waarde betreft. Zelfs zĳ,
die bezwaar hebben in de woorden, dat Christus sufficienter voor
allen en efficaciter voor de uitverkorenen gestorven is, erkennen
toch volmondig, dat de materia meriti van Christus volkomen
voldoende is voor de verzoening van de zonden van alle menschen,
en wat zĳ willen, is alleen dit, dat de forma meriti, d. i. de verdienste
van Christus, niet op zichzelve maar in ordine ad reprobos
beschouwd, niet alleen niet efficax maar ook niet sufficiens kan
heeten, Voetius, Disp. II 254. Het verschil loopt dus alleen over de
vraag, of het de wil en de bedoeling Gods was, dat Christus zĳne
offerande bracht voor de zonden van alle menschen zonder
uitzondering, dan wel alleen voor de zonden dergenen, die Hem van
den Vader gegeven zĳn. Zoo gesteld, schĳnt de vraag haast voor
geen tweeërlei antwoord vatbaar. Want ten eerste, brengt de Schrift
doorloopend de offerande van Christus alleen met de gemeente in
verband, hetzĳ deze door velen, Jes. 53:11, 12, Mt. 20:28, 26:28,
Rom. 5:15, 19, Hebr. 2:10, 9:28, door zĳn volk, Mt. 1:21, Tit. 2:14,
Hebr. 2:17, 7:27, 13:12, door zĳne schapen, Joh. 10:11, 15, 25v.,
Hebr. 13:20, door zĳne broederen, Hebr. 2:11, door kinderen Gods,
Joh. 11:52, Hebr. 2:31-45; door de Hem van den Vader gegevenen,
Joh. 6:37, 39, 44, 17:2, 9, 24, door zĳne gemeente, Hd. 20:28, Ef.
5:25, door zĳn lichaam, Ef. 5:23, of ook door ons als geloovigen,
Rom. 5:9, 8:32, 1 Cor. 5:7, Ef. 1:7, 2:18, 3:12, Col. 1:14, Tit. 2:14,
Hebr. 4:14-16, 7:26, 8:1, 9:14, 10:15, 1 Joh. 4:10, 1 Petr. 3:18, 2
Petr. 1:3, Op. 1:5, 6, 5:9, 10 enz. aangeduid wordt. Ritschl heeft hier
terecht weer de aandacht op gevestigd; want, al is het ook, dat hĳ
hiertoe kwam door gansch andere overwegingen, het feit zelf staat
toch vast: in de Schrift zĳn niet alle menschen hoofd voor hoofd,
maar is de gemeente das Correlat aller an den Opfertod Christi
geknüpften Wirkungen, Rechtf. u. Vers. II2 216. De overwegingen bĳ
Ritschl zĳn echter andere dan bĳ de Gereformeerden; deze laatsten
zeiden: niet allen maar de gemeente der uitverkorenen. Ritschl zegt:
niet de enkele maar de gemeente en tracht alzoo de unio mystica,
de gemeenschap van de geloovigen individueel met Christus uit de
Schrift te verwĳderen. Maar in de zaak zelve is er toch
overeenstemming. Tegenover deze klare, doorloopende leer der
Schrift hebben de enkele teksten, waarop de universalisten zich
beroepen, weinig gewicht. De uitdrukking allen in Jes. 53:6, Rom.
5:18, 1 Cor. 15:22, 2 Cor. 5:15, Hebr. 2:9, cf. 10 bewĳst niets, of zĳ
bewĳst veel meer dan de universalisten beweren en zou ten goede
komen aan de leer van Origenes over de wederherstelling aller
dingen. De universalisten zĳn daarom zelf gedwongen, om het
woord allen in deze plaatsen te beperken. Van meer gewicht zĳn
teksten als Ezech. 18:23, 33:11, Joh. 1:29, 3:16, 4:42, 13:22, 1 Tim.
2:4, 6, Tit. 2:11, Hebr. 2:9, 2 Petr. 3:9, 1 Joh. 2:2, 4:14, waar de wil
Gods of de offerande van Christus in verband wordt gebracht met
het behoud van allen of van de wereld. Maar deze teksten zĳn geen
van alle in strĳd met de bovengenoemde uitspraken, die Christus’
weldaden tot de gemeente beperken. Immers, het N. Test. is eene
gansch andere bedeeling dan het O. Verbond; het evangelie is niet
tot één volk bepaald maar moet gepredikt aan alle creaturen, Mt.
28:19; er is geen aanneming des persoons bĳ God, er is geen
onderscheid meer van Heiden en Jood, Hd. 10:34, 35, Rom. 3:29,
10:11-13. Ja zelfs, als in Jes. 53:11, 12, Mt. 20:28, 26:28, Rom. 5:15,
19, Hebr. 2:10, 9:28 van velen sprake is, voor wie Christus gestorven
is, dan ligt daaraan niet de tegenstelling ten grondslag, die er later
dikwerf ondergeschoven is, dat niet allen maar slechts velen zullen
zalig worden. Maar de gedachte, waaruit dit spreken van velen
opkomt, is eene gansch andere, n.l. niet voor enkelen is Christus
gestorven, maar voor velen, voor zeer velen. Hĳ geeft zĳn leven voor
velen, Hĳ vergiet zĳn bloed voor velen, Hĳ zal velen rechtvaardig
maken; niet weinigen zĳn het, maar velen, die door de
gehoorzaamheid van éénen tot rechtvaardigen gesteld worden. De
Schrift is niet bevreesd, dat er te velen zullen zalig worden. En
daarom, uit diezelfde overweging, zegt zĳ, dat God geen lust heeft in
den dood des goddeloozen, dat Hĳ wil, dat allen tot bekeering
komen en zalig worden, dat Christus eene verzoening is en zĳn
leven gegeven heeft voor de wereld en dat aan alle creaturen het
evangelie moet gepredikt worden. Als de universalisten hieruit
afleiden, dat de voldoening gansch algemeen is, dan komen zĳ èn
met de Schrift èn met de werkelĳkheid in strĳd; want deze leeren
beide als om strĳd, dat niet allen maar slechts velen met het
evangelie bekend worden en tot waarachtige bekeering komen. In al
die plaatsen is er daarom sprake, niet van de voluntas beneplaciti
die ons onbekend is en geen regel van ons gedrag kan of mag zĳn;
ook niet van eene voluntas antecedens, die aan onze wilsbeslissing
voorafgaat en daarnaar zich richt; maar van de voluntas signi, die
ons zegt, waarnaar wĳ in het N. Verbond ons hebben te gedragen.
Zĳ geeft ons het recht en legt ons den plicht op, om het evangelie te
brengen tot alle menschen zonder uitzondering. Een anderen grond
dan dezen duidelĳk geopenbaarden wil van God hebben wĳ voor het
algemeene aanbod der genade niet noodig. Voor wie Christus
bepaald gestorven is, hebben wĳ van te voren evenmin noodig te
weten, als wie door God ten eeuwigen leven verkoren zĳn. De
roeping rust wel op particuliere basis, want zĳ behoort tot en gaat uit
van het verbond, doch zĳ richt zich, in overeenstemming met Gods
geopenbaarden wil en met de in zichzelve algenoegzame waarde
van Christus’ offerande, ook tot hen, die buiten het verbond zĳn,
opdat ook zĳ in dat verbond opgenomen worden en in hun geloof
zelf het bewĳs hunner verkiezing ontvangen, cf. deel II 216-222. In
de tweede plaats houdt de Schrift in, dat de offerande en de
voorbede van Christus, en zoo ook de verwerving en de toepassing
der zaligheid onverbrekelĳk saamhangen. De offerande is de grond
van Christus’ voorbidding; de laatste strekt zich daarom even ver als
de eerste uit. Limborch, Theol. Chr. III 19. 11 erkent dan ook,
intercessionem non esse actum reipsa ab oblatione, quatenus in
coelo peragitur, distinctum. Indien de intercessie dus particulier is,
gelĳk ze is, Joh. 17:9, 24, Rom. 8:34, Hebr. 7:25, 1 Joh. 2:1, 2, dan
is het ook de offerande. Wel beroept zich Limborch IV 4, 7 daartegen
op Luk. 23:34, maar hier bidt Jezus niet om de zaligheid zĳner
vĳanden doch alleen om de niet-toerekening van dat schrikkelĳk
misdrĳf, waaraan zĳ in hunne onwetendheid zich schuldig maakten,
als zĳ den Messias kruisigden. En evenzoo is er een onlosmakelĳk
verband tusschen de verwerving en de toepassing der zaligheid. Alle
weldaden van het genadeverbond hangen saam, Rom. 8:28-34, en
vinden haar grond in den dood van Christus, Rom. 5:8-11. De
verzoening in Christus brengt de behoudenis en zaligheid mede.
Christus is immers het hoofd en de geloovigen zĳn zĳn lichaam, dat
uit Hem zĳn wasdom bekomt, Ef. 4:16, Col. 2:19; Hĳ is de hoeksteen
en zĳ zĳn het gebouw, Ef. 2:20, 21. Hĳ is de eerstgeborene en zĳ zĳn
zĳne broederen, Rom. 8:29. De geloovigen zĳn dan ook objectief
met en in Hem gestorven, gekruist, begraven, opgewekt, in den
hemel gezet. Dat is: de gemeente is geen toevallig willekeurig
aggregaat van individuen, dat even goed kleiner als grooter kan zĳn,
maar zĳ vormt met Christus een organisch geheel, dat in Hem als
tweeden Adam besloten ligt, zooals de gansche menschheid
voortkomt uit den eersten Adam, cf. Rothe, Theol. Ethik I S. 501. De
toepassing moet daarom even ver zich uitstrekken als de verwerving
der zaligheid; zĳ is in deze begrepen en daarvan de noodzakelĳke
uitwerking. Trouwens ligt dat ook in den aard der zaak. Als Jezus
waarlĳk Zaligmaker is, dan moet Hĳ zĳn volk ook werkelĳk zalig
maken, niet in mogelĳkheid maar in werkelĳkheid. De universalisten
zĳn echter gedwongen, om de zaligheid zelve gansch anders op te
vatten en aan den naam van Jezus te kort te doen. In de logika geldt
de regel: quo major extensio, minor comprehensio. En deze regel is
ook op velerlei ander terrein, zĳ is ook hier van toepassing. Onder
den schĳn van het werk van Christus te eeren, wordt het door de leer
der algemeene voldoening verzwakt en beperkt. Als Christus toch
voor allen voldaan heeft, sluit de verwerving niet noodzakelĳk de
toepassing der zaligheid in. Deze laatste is dan iets, dat er
misschien toevallig bĳkomt maar dat er niet vanzelf mede gegeven is
en er niet van nature uit voortvloeit. De toepassing der zaligheid is
dan niet en kan niet wezen het werk van Christus, maar hangt ten
slotte altĳd af van den wil des menschen. Deze moet het werk van
Christus aanvullen, toepassen, tot werkelĳkheid doen overgaan. Dat
is, voor Christus blĳft alleen over de verwerving, niet van de
werkelĳkheid maar slechts van de mogelĳkheid der zaligheid, niet
van de feitelĳke reconciliatio maar van de potentieele
reconciliabilitas. Christus verwierf voor God alleen de mogelĳkheid,
om een verbond der genade met ons aan te gaan, de vergeving der
zonden en het eeuwige leven ons te schenken, indien wĳ n.l.
gelooven. Het voornaamste van het werk der zaligheid, datgene wat
ons werkelĳk zalig doet worden, dat blĳft voor ons nog te doen over.
Christus maakte het verbond der genade zelf niet vast in zĳn bloed,
Hĳ maakte niet dat de zonden van zĳn volk vergeven zĳn, maar Hĳ
sprak alleen uit, dat er van Gods kant geen bezwaar is, om een
verbond met ons aan te gaan en de zonden ons te vergeven, indien
wĳ en nadat wĳ onzerzĳds gelooven. Voor ons heeft Christus dus
eigenlĳk niets verworven, maar alleen voor God de mogelĳkheid om
ons te vergeven, als wĳ de geboden des evangelies vervullen. De
universalisten komen er daarom allen toe, om de waarde en kracht
van Christus’ werk te verminderen. Wat zĳ, en dan nog slechts
schĳnbaar, winnen aan quantiteit, verliezen zĳ aan qualiteit. Rome
leert, dat de zonden, vóór den doop begaan, d. i. in den regel de
erfzonde, in den doop vergeven worden. Maar na den doop blĳft de
concupiscentia over, die wel zelve geen zonde is maar aanleiding tot
zondigen wordt. De dan begane zonden worden wel in het
sacrament der boete vergeven, wat de schuld en de eeuwige straf
betreft; maar de tĳdelĳke straf moet door den mensen zelf hier of in
het vagevuur worden gedragen, Trid. VI 30. XIV c. 8. 9. can. 12-14
enz. De Remonstranten zeiden, dat God in den dood van Christus
alle zondaren zoo met zich verzoend heeft, ut per et propter hoc
ipsum λυτρον ac sacrificium in gratiam cum iis redire et ostium
salutis aeternae viamque immortalitatis pandere ipsis voluerit, Conf.
VIII 9. De Kwakers laten Christus’ werk daarin bestaan, dat Hĳ de
verzoening ons aangeboden en God tot vergeving genegen heeft
gemaakt, Barclay, Verantwoording 1757 bl. 153. En tot gelĳke
slotsom moeten allen komen, die eene algemeene voldoening
leeren. Het zwaartepunt wordt uit Christus in den Christen gelegd;
het geloof is de ware verzoening met God, cf. Kübel, Unterschied
135 f. De Gereformeerden waren echter van eene andere gedachte.
De satisfactio vicaria is geen fertige Grösse, maar sluit principieel de
gansche herschepping in zich. Het werk van Christus is dan eerst af,
wanneer Hĳ het koninkrĳk den Vader overgeeft. Hĳ opende niet de
mogelĳkheid van zalig te worden, maar maakt zalig altĳd door, op
grond van zĳne offerande, aan het kruis volbracht. Zaligmaker is Hĳ,
die niet alleen voor onze zonden gestorven maar daarom ook
opgewekt en ten hemel gevaren is en nu als de verhoogde Heiland
voor zĳne gemeente bidt. Hĳ heiligde zichzelven, opdat ook de zĳnen
geheiligd worden in waarheid, Joh. 17:19, Hĳ gaf zich voor de
gemeente over, opdat Hĳ ze heiligen en zichzelven heerlĳk
voorstellen zou, Ef. 5:25-27. Beiden zĳn uit éénen, n.l. God, Hebr.
2:11, en zĳn als het ware één Christus, 1 Cor. 12:12. In en met
Christus schenkt God aan de geloovigen alles, wat zĳ behoeven,
Rom. 8:32v., Ef. 1:3, 4, 2 Petr. 1:3; de verkiezing in Christus brengt
alle zegeningen in Christus mede, de aanneming tot kinderen, de
verlossing door zĳn bloed, Ef. 1:3v., de gave des H. Geestes, 1 Cor.
12:3, het geloof, Phil. 1:29, de bekeering, Hd. 5:31, 11:18, 2 Tim.
2:25, een nieuw hart en een nieuwen geest, Jer. 31:33, 34, Ezech.
36:25-27, Hebr. 8:8-12, 10:16. Cf. Can. Dordr. II 8v. Prof. Leidenses
in Censura Conf. Rem. VIII 9. Trigland, Antapologia c. 16. Mastricht,
V 18, 42. Voetius, Disp. II 9. 269 V 270. Witsius, Oec. foed. II 7.
Misc. Sacra II 781. Vitringa VI 126. Moor III 1086 sq.
Schneckenburger, Vergl. Darst. II 26. In de derde plaats is hieraan
nog toe te voegen, dat het universalisme tot allerlei valsche
stellingen leidt. Het brengt scheiding tusschen de drie personen van
het Goddelĳk wezen, want de Vader wil aller zaligheid, de Zoon
voldoet voor allen, maar de H. Geest beperkt de gave des geloofs en
der zaligheid tot weinigen. Het brengt tweestrĳd tusschen de
bedoeling Gods, die aller behoud wenscht, en den wil of de macht
Gods, die de zaligheid feitelĳk niet aan allen wil of kan deelachtig
maken. Het laat den persoon en het werk van Christus aan de
verkiezing en het verbond voorafgaan, zoodat Christus er geheel
buiten komt te staan en niet plaatsvervangend kan voldoen, wĳl er
geen gemeenschap is tusschen Hem en ons. Het doet te kort aan de
gerechtigheid Gods, die de vergeving en het leven voor allen
verwerven laat en ze toch niet uitdeelt. Het richt den vrĳen wil op, die
de macht heeft om te gelooven, het werk van Christus al of niet
ongedaan kan maken en de beslissing, ja heel het resultaat der
wereldgeschiedenis in handen heeft. Het leidt tot de leer, gelĳk de
Kwakers terecht opmerkten, Barclay, Verantw. van de Ware Christ.
Godg. bl. 92, dat indien Christus voor allen gestorven is, ook allen
hier of hiernamaals in de gelegenheid moeten worden gesteld, om
Hem aan te nemen of te verwerpen; want het ware gansch
onrechtvaardig om hen, wier zonden alle verzoend zĳn, te
veroordeelen en te straffen, alleen omdat zĳ buiten de gelegenheid
waren, Christus door het geloof aantenemen. En het komt tot de
stelling, in duidelĳke tegenspraak met heel de H. Schrift, dat de
eenige zonde, waarom iemand verloren gaan en gestraft kan
worden, het ongeloof is; alle andere zonden zĳn immers verzoend;
tot zelfs die van den mensch der zonde, den antichrist toe.
21. Ofschoon dus de satisfactio vicaria als verwerving van de
volkomene zaligheid niet voor alle menschen hoofd voor hoofd is uit
te breiden, is daarmede niet beweerd, dat ze voor hen, die verloren
gaan, niet de minste beteekenis heeft. Er is hier tusschen de
gemeente en de wereld niet enkel scheiding en tegenstelling. Het
staat niet zoo, dat Christus voor de eerste alles, voor de tweede
niets heeft verworven. Bĳ de verwerping van het universalisme mag
niet vergeten, dat de verdienste van Christus ook bĳ de eerste haar
grenzen en bĳ de tweede hare waarde en beteekenis heeft. In de
eerste plaats dient immers wel bedacht, dat Christus als zoodanig
wel de Herschepper maar niet de Schepper aller dingen is. Gelĳk de
Zoon volgt op den Vader, zoo wordt de schepping door de
herschepping, de natuur door de genade, de geboorte door de
wedergeboorte ondersteld. Onder de verdiensten van Christus is
daarom niet in strikten zin begrepen, dat de uitverkorenen geboren
worden en leven, dat zĳ voedsel, deksel, kleeding en allerlei
natuurlĳke weldaden ontvangen. Wel kan gezegd, dat God wereld en
menschheid na den val niet meer zou hebben laten bestaan, indien
Hĳ er geen andere hoogere bedoeling mede gehad had. Wel is er de
gratia communis om de gratia specialis; en ook schenkt God aan de
uitverkorenen met de zaligheid in Christus ook vele andere
natuurlĳke zegeningen, Mt. 6:33, Rom. 8:28, 32, 1 Tim. 4:8, 2 Petr.
1:3. Maar toch is het verkeerd, om met Herrnhutters en Pietisten de
grenzen tusschen natuur en genade, schepping en verlossing uit te
wisschen, en Christus in des Vaders plaats te zetten op den troon
van het heelal. Zelfs de verkiezing en het verbond der genade, die
beide de objecten en deelgenooten onderstellen, zĳn niet door
Christus verworven maar gaan aan zĳne verdiensten vooraf. De
Vader bereidt met zĳne schepping het werk der herschepping voor
en leidt naar haar heen; de Zoon gaat met zĳn arbeid diep, zoover
als de zonde reikt, tot in het werk der schepping terug. Maar toch zĳn
beide werken onderscheiden en niet te vermengen, Voetius, Disp. II
271-273. In de tweede plaats heeft Christus niet voor elk der zĳnen
hetzelfde verworven. Er is onderscheid tusschen de geloovigen,
voordat zĳ tot het geloof komen, in geslacht, leeftĳd, stand, rang,
karakter, gave enz., onderscheid ook in mate en graad van boosheid
en verdorvenheid. En wanneer zĳ tot het geloof komen, is er
onderscheid in de genade, die hun geschonken wordt; een iegelĳk
wordt genade gegeven naar de mate der gave van Christus, Rom.
12:3, 1 Cor. 12:11, Ef. 3:7, 4:7. Het natuurlĳk onderscheid tusschen
de menschen wordt door de genade wel gereinigd naar niet
uitgewischt; het wordt zelfs door onderscheid van geestelĳke gaven
vermeerderd, want het lichaam van Christus bestaat uit vele leden,
opdat het één organisme zĳ, eene schepping en een kunstwerk
Gods. Ten derde is de gemeente niet van, maar toch in de wereld; zĳ
leeft en beweegt zich midden in die wereld en hangt op allerlei wĳze
met haar saam. De geloovigen worden uit het menschelĳk geslacht
toegebracht, en omgekeerd is er veel kaf onder het koren, zĳn er
ranken aan den wĳnstok, die geen vruchten dragen en uitgeroeid
worden. Als Christus daarom in de plaats der zĳnen ging staan,
moest Hĳ het vleesch en bloed aannemen, dat alle menschen
deelachtig zĳn. Door zĳne vleeschwording heeft Hĳ het gansche
menschelĳk geslacht geëerd; naar den vleesche is Hĳ broeder van
alle menschen. En zelfs zĳn werk heeft voor allen waardĳ, ook voor
degenen, die nooit in Hem gelooven. Want al is het, dat Christus het
natuurlĳke leven niet in eigenlĳken zin door zĳn lĳden en sterven
verworven heeft, het menschelĳk geslacht is toch daarom gespaard,
omdat Christus komen zou om het te behouden. Christus is niet het
hoofd aller menschen, niet aller profeet, priester en koning, want
hoofd is hĳ van de gemeente en tot koning is Hĳ gezalfd over Sion.
Maar alle menschen hebben wel veel aan Christus te danken. Het
licht schĳnt in de duisternis en verlicht een iegelĳk mensch komende
in de wereld; de wereld is door Hem gemaakt en blĳft dat, schoon zĳ
Hem niet heeft gekend; ook als Christus schenkt Hĳ aan de
ongeloovigen vele weldaden, roeping door het evangelie, vermaning
tot bekeering, het historisch geloof, een eerbaar leven, allerlei gaven
en krachten, ambten en bedieningen in het midden der gemeente,
zooals b. v. zelfs het apostelambt aan een Judas. Sans Jésus-Christ
le monde ne subsisterait pas, car il faudrait, ou qu’il fut détruit ou
qu’il fut comme un enfer (Pascal). Zelfs als Hĳ hangt aan het kruis,
bidt Hĳ nog om vergeving voor die schrikkelĳke zonde, waaraan de
Joden op dat oogenblik zich schuldig maken. Cf. Voetius, Disp. II
275. 276. Ten vierde breidt het werk zich tot de redelooze
schepselen uit. Men kan niet met Origenes zeggen, dat Hĳ iets voor
hen geleden en iets voor hen verdiend heeft. Maar als Christus tot
zonde is gemaakt en de zonde der wereld heeft gedragen, dan heeft
Hĳ ook de zonde met al hare gevolgen te niet gedaan. De bevrĳding
der creatuur van de dienstbaarheid der erfenis, de verheerlĳking der
schepping, de vernieuwing van hemel en aarde is eene vrucht van
het kruis van Christus, Rom. 8:19v. Voetius, Disp. II 264. 265. Ten
vĳfde hebben ook de engelen in den hemel nut en voordeel van het
werk van Christus. Er is geen genoegzame grond voor de bewering,
dat Christus voor hen de perseverantie en de heerlĳkheid verwierf,
ofschoon velen alzoo met beroep op Job 4:18, 15:15, Ef. 1:10, Col.
1:20, 1 Tim. 5:21, Hebr. 12:22, 23 hebben geleerd, Augustinus, de
cons. evang. 35. Cyvillus, de ador. 9. Gregorius, Bernardus, Diez,
Valentia, Suarez en ook Calvĳn op Ef. 1:10 en Col. 1:20. Polanus,
Synt. Theol. VI 27. Zanchius, Op. III 159-164. Bucanus, Inst. theol.
VI qu. 30. Davenantius op Col. 1:20. Walaeus, Synopsis pur. theol.
XII 33 en Loci Comm. Op. I 195 enz. Immers, engelen hebben voor
zichzelf Christus niet noodig als Verzoener of Behouder, zĳ zĳn
wezenlĳk onderscheiden van de menschen, die alleen naar Gods
beeld zĳn gemaakt. Indien Christus voor hen de gratia en gloria
verwerven moest, zou dit leiden tot de gedachte, dat de Zone Gods
toch de menschelĳke natuur, of, beter nog, de natuur der engelen
had moeten aannemen, al ware de mensch niet gevallen, cf. deel II
444, en voorts Lombardus, Thomas, Bonaventura, Scotus op Sent. II
dist. 5. III dist. 13. Thomas, S. Th. I qu. 62 III qu. 8 art. 4. Petavius,
de incarn. XII 10. Becanus, Theol. schol. I p. 305. Quenstedt, Theol.
I 476. Gerhard, Loc. XXXI § 42. Gomarus op Col. 1:20. Voetius,
Disp. II 263. Alting, Theol. probl. nova XII 24. Turretinus, Theol. El.
XIV qu. 3. Moor II 353. Vitringa III 26 VI 178. Toch doet eenvoudige
ontkenning, dat Christus iets voor de engelen verdiend heeft, aan Ef.
1:10 en Col. 1:20 geen recht wedervaren. Er staat toch duidelĳk, dat
God alle dingen, τα παντα, d. i. niet menschen of engelen alleen
maar in het algemeen al het geschapene, de gansche schepping, de
wereld, het heelal, nader nog omschreven door εἰτε τα ἐπι της γης
εἰτε τα ἐν τοις οὐρανοις, dat God die gansche schepping verzoend
heeft door Christus, niet onderling maar tot zichzelven, εἰς αὐτον, en
in Hem voor zichzelven wederom samen en tot eenheid brengt. De
leer van de herstelling aller dingen vindt in deze teksten geen steun;

Download Complete Communication Between Cultures 8th Edition Larry A. Samovar PDF for All Chapters

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Download Complete Communication Between Cultures 8th Edition Larry A. Samovar PDF for All Chapters

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Download Complete Communication Between Cultures 8th Edition Larry A. Samovar PDF for All Chapters

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Download the full version of the ebook at

Communication Between Cultures 8th Edition

Explore and download more ebook at https://ebookgate.com

Corporate Communication 8th Edition Paul A Argenti

Foundations of Parasitology 8th Edition Larry Roberts

Interpersonal Communication Everyday Encounters 8th

Essentials of Business Communication 8th Edition Mary

Letters to Jargon The Correspondence Between Larry Eigner

Internationalism in the Olympic Movement Idea and Reality

Genocide A Normative Account 1st Edition Larry May

The Dynamics of Mass Communication Media in the Digital

Cengage Learning is a leading provider of customized learning solutions

Cengage Learning products are represented in Canada by

For your course and learning solutions, visit www.cengage.com

Printed in the United States of America

CHAPTER 1 Intercultural Communication: Interaction in a Multicultural World 1

CHAPTER 2 Communication and Culture: The Voice and the Echo 27

CHAPTER 3 The Deep Structure of Culture: Lessons from the Family 59

CHAPTER 4 Cultural History: Our Antecedents 90

CHAPTER 5 Worldview: Cultural Explanations of Life and Death 120

CHAPTER 6 Cultural Values: Guidelines for Behavior 172

CHAPTER 7 Culture and Identity: Situating the Individual 213

CHAPTER 8 Verbal Messages: Exchanging Ideas Through Language 244

CHAPTER 9 Nonverbal Communication: The Messages of Action, Space,

CHAPTER 10 Cultural Influences on Communication Contexts: Responding

CHAPTER 1 Intercultural Communication: Interaction in a

STUDYING INTERCULTURAL COMMUNICATION 20

CHAPTER 2 Communication and Culture: The Voice

CHAPTER 3 The Deep Structure of Culture: Lessons

CULTURAL VARIANTS IN FAMILY INTERACTION 72

CHAPTER 4 Cultural History: Our Antecedents 90

CHAPTER 5 Worldview: Cultural Explanations of Life

Cultural Expressions of Hinduism 156

CHAPTER 6 Cultural Values: Guidelines for

HOFSTEDE’S VALUE DIMENSIONS 184

CULTURAL PATTERNS AND COMMUNICATION 209

CHAPTER 7 Culture and Identity: Situating the

Expressions of Racism 238

CHAPTER 8 Verbal Messages: Exchanging Ideas Through

LANGUAGE AND INTERCULTURAL COMPETENCE 260

CHAPTER 9 Nonverbal Communication: The Messages of

Vocal Qualities (Volume, Rate, Pitch, Tempo, Resonance, Pronunciation,

CHAPTER 10 Cultural Influences on Communication

Power Distance Relationships 313

Supernatural/Mágico/Religious Tradition 344

Every tale can be told in a different way.

If we are to achieve a richer culture, rich in contrasting values, we must recognize

T he opportunity to write an eighth edition of Communication Between Cultures

institutions, immigration patterns, growing demographic diversity, and population

19. Intensief is het werk van Christus van oneindige waardĳ,

20. In dit belangrĳk geschil over de waarde van Christus’

You might also like