Instant Download for Money Banking and Financial Markets 3rd Edition Cecchetti Solutions Manual 2024 Full Chapters in PDF

Full download solution manual or testbank at testbankdeal.
com
Money Banking and Financial Markets 3rd Edition

Cecchetti Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/money-banking-and-
financial-markets-3rd-edition-cecchetti-solutions-manual/
OR CLICK HERE
DOWNLOAD NOW
Download more solution manual or test bank from https://testbankdeal.com

Instant digital products (PDF, ePub, MOBI) available
Download now and explore formats that suit you...
Money Banking and Financial Markets 3rd Edition Cecchetti

Test Bank
https://testbankdeal.com/product/money-banking-and-financial-
markets-3rd-edition-cecchetti-test-bank/
testbankdeal.com
Money Banking and Financial Markets 5th Edition Cecchetti

Solutions Manual
markets-5th-edition-cecchetti-solutions-manual/
testbankdeal.com
Money Banking and Financial Markets 4th Edition Cecchetti

Solutions Manual
markets-4th-edition-cecchetti-solutions-manual/
testbankdeal.com
Leadership Experience 6th Edition Daft Test Bank
https://testbankdeal.com/product/leadership-experience-6th-edition-
daft-test-bank/
testbankdeal.com
Topical Approach to Lifespan Development 8th Edition
Santrock Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/topical-approach-to-lifespan-
development-8th-edition-santrock-solutions-manual/
testbankdeal.com
Computer Security Principles And Practice 2nd Edition

Stallings Test Bank
https://testbankdeal.com/product/computer-security-principles-and-
practice-2nd-edition-stallings-test-bank/
testbankdeal.com
Basic Marketing Research 9th Edition Brown Test Bank
https://testbankdeal.com/product/basic-marketing-research-9th-edition-
brown-test-bank/
testbankdeal.com
Organizational Theory Design and Change Canadian Edition

1st Edition Jones Test Bank
https://testbankdeal.com/product/organizational-theory-design-and-
change-canadian-edition-1st-edition-jones-test-bank/
testbankdeal.com
New Perspectives on Computer Concepts 2018 Comprehensive

20th Edition Parsons Test Bank
https://testbankdeal.com/product/new-perspectives-on-computer-
concepts-2018-comprehensive-20th-edition-parsons-test-bank/
testbankdeal.com
Management Skills Assessment and Development 1st Edition
Griffin Test Bank
https://testbankdeal.com/product/management-skills-assessment-and-
development-1st-edition-griffin-test-bank/
testbankdeal.com
Chapter 09 - Derivatives: Futures, Options, and Swaps
Chapter 9
Derivatives: Futures, Options, and Swaps
Chapter Overview
This chapter provides an introduction to derivatives, and examines both their uses and
abuses.
Reading this chapter will prepare students to:

• Explain derivatives.
• Understand how derivatives can be used to transfer risk.
• Analyze the pricing of derivatives.
Important Points of the Chapter

Recent history has shown that derivatives are open to abuse; they were at the bottom of
the scandal that engulfed Enron and were also linked to the collapse of Long Term
Capital Management (the hedge fund). But when used properly, derivatives are
extremely helpful instruments that can be used to reduce risk, or as a form of insurance.
Application of Core Principles

Principle #2: Risk. Derivatives allow people to transfer risk, and this encourages them
to do things they would not otherwise do because in effect they provide a kind of
insurance.
Principle #1: Time. The longer the time to expiration, the more valuable an option.
Principle #2: Risk. The option premium increases with the volatility of the price of the
underlying asset.
Principle #2: Risk. The difference between the benchmark rate for a swap (the market
interest rate on a U.S. Treasury bond of the same maturity as the swap) and the swap rate
(the rate to be paid) is called the swap spread, and is a measure of risk. In recent years it
has attracted substantial attention as a measure of the overall risk in the economy
(systematic risk).
9-1
Teaching Tips/Student Stumbling Blocks
• Derivatives were first introduced back in Chapter 3; you may wish to review that
material.
• The material on hedging and speculation was introduced in Chapter 5; you may
wish to review that material before beginning section II.
• Give students a brief look at the action at the Chicago Board of Trade; part of the
movie Ferris Bueller’s Day Off (1986) was filmed there and showing that very
brief clip of the movie (it’s probably less than a minute) can really give them a
feel for the action in the pits.
Features in this Chapter

Lessons from the Crisis: Centralized Counterparties and Systemic Risk
Both a loss of liquidity and transparencies can threaten the financial system. One way to
keep markets functioning is to shift trading from over-the-counter transactions (OTC),
which occur between a single buy and a single seller, to a centralized counterparty, which
is an intermediary between buyers and sellers. When trading OTC, a firm can build up
significant risk without the other parties to the transactions knowing of the risk. A CCP
has the ability and incentive to monitor the riskiness of its counterparties. The CCP can
also standardize contracts and refuse to trade with a counterparty that may not be able to
pay. Further, a CCP limits its own risk through economies of scale.
Your Financial World: Should You Believe Corporate Financial Statements?
While financial statements must meet exacting accounting standards, that does not mean
they accurately reflect a company’s true financial position. Unfortunately, the standards
are so specific that they provide a roadmap for the creation of misleading statements.
Investors should never trust an accounting statement that doesn’t meet the standards set
forth by financial regulators and should look for companies that are open in their
financial accounting. Finally, investors should remember that diversification reduces
risk.
Your Financial World: Should You Accept Options as Part of Your Pay?
Many firms that offer options on their own stock to employees view options as a
substitute for wages. But while the options may have substantial value, there is a catch:
employees generally are not allowed to sell them, and may need to remain with the firm
to exercise them. Employees should think hard before trading salary for options;
investing in the same company that pays your salary is a risky business.
9-2
Applying the Concept: What Was Long-Term Capital Management Doing?
Long-Term Capital Management, a Connecticut-based hedge fund, engaged in a large

number of complex speculative transactions, including interest rate swaps and options
writing. In the late 1990s its erroneous bet that interest rate spreads would shrink resulted
in losses of over $2.5 billion. The Federal Reserve Bank of New York formed a group of
banks and investment companies to purchase the company for fear that its collapse would
jeopardize the entire financial system.
In the News: AIG Still Faces Billions in Credit Losses
AIG, the insurer controlled by the US government, still faces billions in potential losses
on credit guarantees it provided for complex subprime mortgage securities. The crisis
stems from its activities in the market for credit default swaps, derivatives that function
as debt insurance, that were particularly heavy in guarantees for securities known as
collateralized debt obligations or bonds backed by debts such as sub-prime mortgages. In
November, the Federal Reserve Bank of New York set up a limited liability company
called Maiden Lane III, backed by AIG and the Federal Reserve. Maiden Lane III
bought many CDOs, but expected to continue to write off losses from these purchases.
Lessons of the Article: The article highlights the role of credit default swaps in the
collapse of AIG and, more broadly, the financial crisis of 2007-2009. OTC trading
of CDSs (See Lessons from the Crisis: Centralized Counterparties and Systemic
Risk) allowed AIG to take enormous risks that threatened the financial system as a
whole, until the US government rescued the firm in September 2008. Had AIG been
allowed to fail, the default could have triggered a wave of failures among its
creditors, including the large intermediaries who had purchased credit default
insurance from it.
Additional Teaching Tools
In “AIG’s Rescue Had ‘Poisonous’ Effect, U.S. Panel Says (Update1),” June 10, 2010,
Business Week reports that the government takeover of AIG has poisoned the
marketplace because now investors believe that the American taxpayer will fix whatever
problems come about.
At http://online.wsj.com/video/german-ban-stirs-suspicions/F0C8E8D5-56CA-4EA7-
9D16-82643A3A5D2F.html?KEYWORDS=credit+default+swaps, a Wall Street Journal
video discusses Germany's ban on the naked short selling of euro-zone bonds, credit
default swaps and certain equities that will keep market suspicions about Europe aroused
for a few days yet.
9-3
Virtual Tools
Visit the Chicago Board of Trade on the web at: http://www.cbot.com/
The Commodity Futures Trading Commission oversees the futures industry and issues a
weekly report on the positions of both speculative and commercial market participants.
Visit them on the web at: http://www.cftc.gov/About/index.htm.
In response to the accounting scandals of recent years, Congress approved the Sarbanes-
Oxley Act of 2002. Learn more about the Act at http://www.soxlaw.com/.
Learn more about the Stock Option Accounting Reform Bill (H.R. 3574) introduced by
Rep. Baker on Nov. 21 and referenced in The Wall Street Journal story above on this
page from the web site of the House Committee on Financial Services:
http://financialservices.house.gov/news.asp?FormMode=release&id=510&NewsType=1
You can visit FASB on the web at: http://www.fasb.org/
For More Discussion

Many consumers who shop on line prefer to use a service like PayPal instead of entering
their credit card information. Does PayPal provide a service similar to the clearinghouse
described in the chapter? Discuss.
Chapter Outline
The Basics: Defining Derivatives
A. Derivatives are financial instruments whose value depends on (i.e., is derived
from) the value of some other underlying financial instrument or asset (these
include stocks or bonds as well as other assets).
B. A simple example is an interest rate futures contract, which is an agreement
between two investors that obligates one to make a payment to the other
depending on the movement in interest rates over the next year.
C. Such an arrangement is very different from the purchase of a bond for two
reasons:
1. Derivatives provide an easy way for investors to profit from price declines, as
opposed to the purchase of a bond, which is a bet that its price will increase.
2. In a derivatives transaction, one person’s loss is always the other person’s
gain.
D. Derivatives can be used to speculate on future price movements, but because they
allow investors to manage and reduce risk, they are indispensable to a modern
economy.
9-4
E. The purpose of derivatives is to transfer risk from one person or firm to another,
providing a kind of insurance.
F. Derivatives increase the risk-carrying capacity of the economy as a whole,
improving the allocation of resources and increasing the level of output.
G. Derivatives also can be used to conceal the true nature of certain financial
transactions because they can be used to unbundle virtually any group of future
payments and risks.
H. Derivatives may be divided into three major categories: forwards and futures,
options, and swaps.
II. Forwards and Futures
A. Of all derivative financial instruments, forwards and futures are the simplest to
understand and the easiest to use.
B. A forward or forward contract is an agreement between a buyer and seller to
exchange a commodity or financial instrument for a specified amount of cash on a
prearranged future date.
1. They are very difficult to resell to someone else because they are
customized.
C. A future or futures contract is a forward contract that has been standardize and
sold through an organized exchange.
1. A futures contract specifies that the seller (the short position) will deliver
some quantity of a commodity or financial instrument to the buyer (the
long position) for a predetermined price.
2. No payments are made initially when the contract is agreed to.
3. The seller benefits from price declines in the price of the underlying asset,
while the buyer gains from increases.
D. Before anyone will buy or sell futures contracts there must be assurance that the
buyer and seller will meet their obligations; this is done through a clearing
corporation.
E. Margin Accounts and Marking to Market
1. To reduce the risk it faces, the clearing corporation requires both parties to a
futures contract to place a deposit with the corporation itself.
2. This is called posting margin in a margin account and the deposits (called the
initial margin) serve as a guarantee that when the contract comes due the
parties will be able to meet their obligations.
3. The clearing corporation also posts daily gains and losses on the contract to
the margin accounts of the parties involved; this is called marking to market.
9-5
4. This ensures that both sides can meet their obligations; if the margin account
falls below a minimum the clearing corporation will sell the contracts and end
the person’s participation in the market.
F. Hedging and Speculating with Futures
1. Futures contracts allow risk to be transferred between buyer and seller.
2. This transfer can be accomplished through hedging or speculation.
3. A futures contract fixes the price for both the seller and the buyer and so both
can use it as a hedge against unfavorable price movements.
4. Speculators are trying to make a profit by betting on price movements.
5. Futures contracts are popular tools for speculation because they are cheap.
6. An investor needs only a relatively small amount of funds (the margin, which
can be as low as 10 percent) to purchase a futures contract that is worth a great
deal.
7. For example, if the margin is $2,700 to purchase a $100,000 U.S. Treasury
bond, then the investment of $2,700 gives the investor the same returns as the
purchase of the bond; it is as if the buyer borrowed the balance ($97,300) at a
zero rate of interest.
8. Speculators can use futures to obtain very large amounts of leverage at a very
low cost.
G. Arbitrage and the Determinants of Futures Prices
1. On the settlement or delivery date the price of the futures contract must equal
the price of the underlying asset, otherwise there would be a risk-free profit.
2. Arbitragers simultaneously buy and sell financial instruments in order to
benefit from temporary price differences.
3. As a result of arbitrage, two financial instruments with the same risk and
promised future payments will sell for the same price.
4. If that were not true, arbitragers would buy and sell, changing demand and
forcing the prices to equality.
5. So long as there are arbitragers, on the day when a futures contract is settled,
the price of a bond futures contract will be the same as the market price of the
bond.
6. Before the settlement date, the futures price moves in lock step with the
market price of the bond.
III. Options
A. Puts, Calls, and All That: Definitions
9-6
1. Like futures, options are agreements between two parties, a seller (option
writer) and a buyer (option holder).
2. Option writers incur obligations, while option holders obtain rights.
3. There are two basic options, calls (the right to buy) and puts (the right to sell).
4. A call option has a predetermined price (the strike price) and a specific date.
a) The writer of the call option must sell the shares if and when the
holder chooses to use the call option, but the holder is not obligated to
buy the shares.
b) The holder will buy (exercise the option) only if doing so is beneficial.
c) The holder could also sell the option to someone else at a profit.
B. Whenever the price of the stock is above the strike price of the call option, the
option is “in the money”. (If the prices are equal it is “at the money” and if the
price is less than the stock price it is “out of the money”.)
1. A put option gives the holder the right but not the obligation to sell the
underlying asset at a predetermined price on or before a fixed date.
a) The writer of the option is obliged to buy the shares if the holder
chooses to exercise the option.
b) Puts are “in the money” when the option’s strike price is above the
market price of the stock; they are “out of the money” when the strike
price is below the market price, and “at the money” when the two
prices are equal
2. Many options are standardized and traded on exchanges just like futures
contracts, and the mechanics of trading are the same.
3. There is a clearing corporation, but only writers of options are required to post
margin.
a) There are two types of options: American options can be exercised on
any date from the time they are written until the day they expire;
European options can only be used on the day they expire
b) The vast majority of options traded in the United States are American.
C. Using Options
1. Options transfer risk from the buyer to the seller so they can be used for both
hedging and speculation.
2. When used for hedging, a call option ensures that the cost of buying the asset
will not rise and a put option ensures that the price at which the asset can be
sold will not go down.
9-7
a) Car insurance is like an American call option, sold by the insurance

company to the car’s owner.
3. How options are used for speculation: if you believed that interest rates were
going to fall, you could bet on this by buying a bond (expensive), buying a
futures contract (cheap but risky), or by buying a call option on a U.S.
Treasury bond. If you are right, its value will increase; if you are wrong all
you lose is the price paid for the call option.
4. Purchasing a put option allows an investor to speculate on a decrease in the
price of an asset.
5. Sellers of options are speculators or are insured against any loss that may arise
because they own the underlying asset (market makers).
6. Options are versatile and can be bought and sold in many combinations.
7. Options can be used to construct synthetic instruments that mimic the payoffs
of virtually any other financial instrument.
8. Options allow investors to bet that prices will be volatile.
D. Pricing Options: Intrinsic Value and the Option Premium
1. An option price is the sum of two parts: the value of the option if it is
exercised (the intrinsic value) and the fee paid for the option’s potential
benefits (the time value of the option).
2. As the volatility of the stock price rises, the time value of the option rises with
it.
3. In general, calculating the price of an option and how it might change means
developing some rules for figuring out its intrinsic value and the time value of
the option.
4. Since the buyer is not obligated to exercise it, the intrinsic value of the option
depends only on what the holder receives if it is exercised.
5. The intrinsic value is the difference between the price of the underlying asset
and the strike price of the option, or the size of the payment, and it must be
greater than or equal to zero.
6. At expiration, the value of an option equals its intrinsic value, but prior to
expiration there is always the chance that the price will move.
7. The longer the time to expiration, the bigger the likely payoff when the option
does expire and thus the more valuable it is.
8. The likelihood that an option will pay off depends on the volatility of the price
of the underlying asset; the time value of the option increases with that
volatility.
9-8
E. The Value of Options: Some Examples

1. At a given price of the underlying asset and time to expiration, the higher the
strike price of a call option, the lower its intrinsic value and the less expensive
the option.
2. At a given price of the underlying asset and time to expiration, the higher the
strike price of a put option, the higher the intrinsic value and the more
expensive the option.
3. The closer the strike price is to the current price of the underlying asset, the
larger the option’s time value.
4. Deep in-the-money options have lower time value. Because such an option is
very likely to expire "in the money," buying one is like buying the underlying
asset itself.
5. The longer the time to expiration at a given strike price, the higher the option
price.
IV. Swaps
A. Interest rate swaps are a type of derivative that allows government debt managers
to keep interest costs low while they manage revenues. Credit default swaps
(CDSs) are a form of insurance that allow a buyer to own a bond or mortgage
without bearing its default risk.
B. Understanding Interest Rate Swaps
1. Interest rate swaps are agreements between two counterparties to exchange
periodic interest rate payments over some future period, based on an agreed-
upon amount of principal, called the notional principal.
2. Notional principal is called that because the principal is not borrowed, lent, or
exchanged; it is just the basis for the calculations involved.
3. In the simplest type of interest rate swap the parties exchange a variable rate
for a fixed rate.
C. Pricing and Using Interest Rate Swaps
1. The benchmark rate for a swap is the market interest rate on a U.S. Treasury
bond of the same maturity as the swap.
2. The swap rate is the rate to be paid by the fixed-rate buyer.
3. The difference between the benchmark rate and the swap rate is called the
swap spread, and is a measure of risk.
4. In recent years it has attracted substantial attention as a measure of the overall
risk in the economy (systematic risk); when it widens it signals that general
economic conditions are deteriorating.
9-9
5. Interest rate swaps are used by government debt managers and by those who
seek to reduce the risk generated by commercial activities (like banks that
have fixed-rate assets and variable-rate liabilities).
6. The primary risk in a swap is the risk that one of the parties will default.
7. Unlike futures or options, swaps are not traded on organized exchanges so
they are difficult to resell.
D. Credit Default Swaps
1. Credit default swaps (CDSs) is a credit derivative that allows lenders to ensure
themselves against the risk that a borrower will default.
2. The buyer of a CDS makes payments to the seller and the seller agrees to pay
if an underlying loan or security defaults.
3. CDS lasts several years and requires collateral be posted to protect against the
inability to pay either the buyer or seller.
4. CDSs contributed to the financial crisis in three ways
a) Fostering uncertainty about who bears the credit risk on a given loan
or security
b) Making the leading CDS sellers mutually vulnerable
c) Making it easier for sellers of insurance to assume and conceal risk
Appendix: Payoff Diagrams for Futures and Options
This appendix introduces payoff diagrams for options and futures contracts, and
explains how to use them. Combinations to customize risk are also illustrated in
terms of combining some of the figures presented.
Terms Introduced in Chapter 9

American option
arbitrage
call option
centralized counterparty (CCP)
credit-default swap (CDS)
derivatives
European option
fixed-rate payer
floating-rate payer
forward contract
futures contract
interest-rate swap
margin
notional principal
9-10
put option
strike price
swap
swap spread
time value of an option
Lessons of Chapter 9
1. Derivatives transfer risk from one person or firm to another. They can be used in any
combination to unbundle risks and resell them.
2. Futures contracts are standardized contracts for the delivery of a specified quantity of
a commodity or financial instrument on a prearranged future date, at an agreed-upon
price. They are a bet on the movement in the price of the underlying asset on which
they are written, whether it is a commodity or a financial instrument.
a. Futures contracts are used both to decrease risk, which is called hedging, and to
increase risk, which is called speculating.
b. The futures clearing corporation, as the counterparty to all futures contracts,
guarantees the performance of both the buyer and the seller.
c. Participants in the futures market must establish a margin account with the
clearing corporation and make a deposit that insures that they will meet their
obligations.
d. Futures prices are marked to market daily, as if the contracts were sold and
repurchased every day.
e. Since no payment is made when a futures contract is initiated, the transaction
allows an investor to create a large amount of leverage at a very low cost.
f. The prices of futures contracts are determined by arbitrage within the market for
immediate delivery of the underlying asset.
3. Options give the buyer (option holder) a right and the seller (option writer) an
obligation to buy or sell an underlying asset at a predetermined price on or before a
fixed future date.
a. A call option gives the holder the right to buy the underlying asset.
b. A put option gives the holder the right to sell the underlying asset.
c. Options can be used both to reduce risk through hedging and to speculate.
d. The option price equals the sum of its intrinsic value, which is the value if the
option is exercised, and the time value of the option.
e. The intrinsic value depends on the strike price of the option and the price of the
underlying asset on which the option is written.
f. The time value of the option depends on the time to expiration and the volatility
of the price of the underlying asset.
4. Interest-rate swaps are agreements between two parties to exchange a fixed for a
variable interest rate payment over a future period.
9-11
a. The fixed-rate payer in a swap pays the U.S. Treasury bond rate plus a risk
premium.
b. The flexible-rate payer in a swap normally pays the London Interbank Borrowing
Rate (LIBOR).
c. Interest-rate swaps are useful when a government, firm, or investment company
can borrow more cheaply at one maturity, but would prefer to borrow at a
different maturity.
d. Swaps can be based on an agreed-upon exchange of any two future sequences of
payments.
5. Credit-default swaps (CDSs) are a form of insurance in which the buyer of the
insurance makes payments (like insurance premiums) to the seller, who in turn agrees
to pay the buyer if an underlying loan or security defaults.
a. A CDS agreement often lasts several years and requires that collateral be posted
to protect against the inability to pay of the seller or the buyer of insurance.
b. Because financial institutions do not report CDS sales and purchases, it is not
clear who bears credit risk on a given loan or security.
c. Because CDS are traded over the counter, even traders cannot identify others who
take on concentrated risks on one side of a trade.
6. Derivatives allow firms to arbitrarily divide up and rename risks and future payments,
rendering their actual names irrelevant.
Conceptual Problems
1. An agreement to lease a car can be thought of as a set of derivative contracts.
Describe them.
Answer: When someone leases a car, he or she agrees to make a series of fixed
monthly payments; this is like a forward contract. At the end of the lease, the lessee
can purchase the car; this is like an option.
2. In spring 2002, an electronically traded futures contract on the stock index, called an
E-mini future, was introduced. The contract was one-fifth the size of the standard
futures contract, and could be traded on the 24-hour CME Globex electronic trading
system. Why might someone introduce a futures contract with these properties?
Answer: The size of the contracts allows small investors to purchase it. The fact that
the contracts can be traded 24 hours a day makes the contract more liquid and allows
investors to speculate using current information from markets around the world. It
also makes it more convenient for foreign investors to trade the contracts.
9-12
3. A hedger buys a futures contract, taking a long position in the wheat futures market.
What are the hedger’s obligations under this contract? Describe the risk that is
hedged in this transaction and give an example of someone who might enter into such
an arrangement.
Answer: The hedger has taken the long position, promising to purchase the wheat at a
fixed price on a future date. He is hedging against the risk that the price of wheat will
rise. Someone who anticipates needing wheat in the future, such as a miller or a
maker of breakfast cereals, might enter into such a transaction
4. A futures contract on a payment of $250 times the Standard and Poors’ 500 Index is
traded on the Chicago Mercantile Exchange. At an index level of $1,000 or more, the
contract calls for a payment of over $250,000. It is settled by a cash payment
between the buyer and the seller. Who are the hedgers and who are the speculators in
the S&P 500 futures market?
Answer: Hedgers are investors who own funds composed of stocks from the S&P
500; they will sell futures contracts to hedge against the risk that the market falls.
Speculators are trying to profit from movements in the market; they will sell futures if
they expect the market to fall, and buy futures if they expect the market to rise.
5. Explain why trading derivatives on centralized exchanges rather than in over-the-

counter markets helps to reduce systemic risk.
Answer: The presence of a centralized counterparty (CCP) increases transparency, as

the CCP has the ability and the incentive to monitor whether a trader is taking a large
position on one side of a trade. This reduces the vulnerability of the financial system
to the weakness of any one participant.
The CCP reduces its own risk through economies of scale. With large volumes of
transactions on both sides of a trade, its net exposure is relatively small.
The standardization of contracts traded through CCP also increases transparency
while the practice of marking to market quickly exposes a counterparty’s inability to
pay, allowing for a timely resolution of the problem and the avoidance of knock-on
effects.
6. What are the risks and rewards of writing and buying options? Are there any
circumstances under which you would get involved? Why or why not? (Hint: Think
of a case in which you own shares of the stock on which you are considering writing
a call.)
9-13
Answer: Because option buyers incur no obligations, their losses are limited to the
price paid for the option. Their potential gains, however, can be large. Sellers must
buy or sell the underlying asset at the strike price if the option is exercised, so their
losses are unlimited. When writing a call option, the seller can lose money if the
price of the underlying asset rises; however, if the seller owns the asset, then he or she
is insured against these potential losses and issuing a call option is not very risky.
7. Suppose XYZ Corporation's stock price rises or falls with equal probability by $20
each month, starting where it ended the previous month. What is the value of a three-
month at-the-money European call option on XYZ’s stock if the stock is priced at
$100 when the option is purchased?
Answer:
Value of option = Option price = Intrinsic value + Time Value of the Option
Intrinsic value = $0 as the option is at the money.
To calculate the time value of the option, list all the possible outcomes for the stock
price movement and identify those where the price goes up. If the stock price falls,
the option will not be exercised.
Month 1 Month 2 Month 3 Total

+20 +20 +20 +60
+20 +20 -20 +20
+20 -20 +20 +20
-20 +20 +20 +20
+20 -20 -20 -20
-20 +20 -20 -20
-20 -20 -20 -60
-20 -20 +20 -20
Each of the outcomes is equally likely and so occurs 1/8 of the time. Focusing on the
first four where the price goes up,
1 3
Time Value of the Option= * $60 + * $20 = $15
8 8
Option price = intrinsic value + time value of the option = $0 +$15 = $15
8. *Why might a borrower who wishes to make fixed interest rate payments and who
has access to both fixed- and floating-rate loans still benefit from becoming a party to
a fixed-for-floating interest rate swap?
Answer: If the company has a comparative advantage in borrowing in the floating

rate market, it can reduce its overall interest costs by borrowing at a floating interest
rate and entering a swap agreement where it makes fixed payments and receives
9-14
payments that fluctuate with the interest rate. The net effect is that its payments are
fixed but, because it exploits its comparative advantage in the floating rate market
where it can borrow relatively cheaply, the overall cost is lower than borrowing
directly from the fixed rate market.
9. Concerned about possible disruptions in the oil stream coming from the Middle East,
the chief financial officer (CFO) of American Airlines would like to hedge the risk of
an increase in the price of jet fuel. What tools could the CFO use to hedge this risk?
Answer: The CFO could buy oil futures contracts, giving him or her a long position in
oil and so protecting against a price increase. Alternatively, he or she could buy oil
call options, which would confer the right to buy oil at the strike price on or before
the expiration date of the option.
10. *How does the existence of derivatives markets enhance an economy’s ability to
grow?
Answer: The existence of derivative markets increases the economy’s capacity to

carry risk by facilitating the transfer of risk to those best able to bear it. They allow
risks to be hedged more efficiently and at a lower cost by those who do not wish to
carry them. In the absence of these mechanisms to deal with risk, resources may not
be allocated efficiently, hindering the ability of the economy to grow.
11. Credit-default swaps provide a means to insure against default risk and require the
posting of collateral by buyers and sellers. Explain how these “safe-sounding”
derivative products contributed to the 2007-2009 financial crisis?
Answer: Credit default swaps (CDS) are traded over the counter and financial
institutions do not report their CDS purchases and sales. This contributed to a lack of
transparency about who bears the default risk, making the financial system more
vulnerable. (Recall core principle 3 from chapter 1 – information is the basis for
decisions.) Traders could not identify who might have large one-sided positions,
making the system vulnerable to the collapse of one institution.
During the 2007-2009 crisis, AIG was a large player in the market for credit default
swaps. When the company’s credit rating was downgraded, the additional collateral
requirements it faced brought it near to collapse, threatening the stability of the
financial system as a whole and prompting the intervention of the Federal Reserve.
Analytical Problems
12. Of the following options, which would you expect to have the highest option price?
a. A European 3-month put option on a stock whose market price is $90 where the
strike price is $100. The standard deviation of the stock price over the past 5
years has been 15%.
9-15
b. A European 3-month put option on a stock whose market price is $110 where the
years has been 15%.
c. A European 1-month put option on a stock whose market price is $90 where the
years has been 15%.
Answer: Option Price = intrinsic value + time value of the option

We know that a put option is in the money if the strike price is higher than the market
price and that the time value of an option increases with the volatility of underlying
asset and the time to expiration.
Option A: In the money - intrinsic value = $10
Option B: Out of the money – intrinsic value = 0
Option C: In the money – intrinsic value = $10
Looking at the time value of the option, all three options have the same standard
deviation.
A has a longer time to expiration than C, so with the same intrinsic value and
volatility, has a higher option value.
A has the same standard deviation and time to expiration as B but a higher intrinsic
value, so A has a higher option value than B.
A should have the highest option price.
13. What kind of an option should you purchase if you anticipate selling $1 million of
Treasury bonds in one year’s time and wish to hedge against the risk of interest rates
rising?
Answer: You could purchase a put option that gives you (as the holder) the right but
not the obligation to sell the bonds at a price determined today. Therefore, if interest
rates rise and so the price of the bonds falls, you can exercise the option and sell the
bonds at the pre-determined price. If, on the other hand, interest rates fall, you can
let the option expire and enjoy the benefits of the increase in the price of the bonds.
14. You sell a bond futures contract and, one day later, the clearinghouse informs you
that it had credited funds to your margin account. What happened to interest rates
over that day?
Answer: Interest rates have risen. This reduced the price of the bonds and so as the
holder of the short position you have gained. As the clearinghouse marks to market
on a daily basis, this gain was posted to your margin account.
15. You are completely convinced that the price of copper is going to rise significantly
over the next year and want to take as large a position as you can in the market but
have limited funds. How could you use the futures market to leverage your position?
9-16
Answer: You should buy as many one-year copper futures contracts as you can
afford. This will depend on the margin payment required. As the margin payment is
a fraction of the value of the contract, you will leverage your exposure to market
movements. The value of the futures contracts will rise in lockstep with the price of
copper.
16. Suppose you have $8,000 to invest and you follow the strategy you devise in question
15 to leverage your exposure to the copper market. Copper is selling at $3 a pound
and the margin requirement for a futures contract for 25,000 pounds of copper is
$8,000.
a. Calculate your return if copper prices rise to $3.10 a pound.
b. How does this compare with the return you would have made if you have
simply purchased $8000 worth of copper and sold it a year later?
c. Compare the risk involved in each of these strategies.
Answer:
a) With $8,000, you can afford to purchase one copper futures contract. At $3 a
pound, this is worth $75,000. The contract specifies that you will take delivery of
25,000 pounds at $3 a pound in one-year’s time. If the price in the market has
risen by then to $3.10, you make a profit of $2,500 on the $8,000 margin you
posted. This represents a return of 31.25% on your investment.
b) If you purchased copper directly at $3 a pound, you could have afforded 2,667
pounds. If you sold it one year later for $3.10, you would have gained $267, a
return of 3.3%.
c) Speculating in the futures market can bring high returns (in this case returns
almost ten times as large), but, as usual, these high returns come at the cost of
bearing greater risk. Suppose, for example, your hunch about copper prices was
incorrect and the price of copper fell to $2.90. You would have lost $2,500 over
the year. If you were very unfortunate and the price of copper fell to $2.65, you
would have wiped out your entire $8,000 and a bit more as well.
In comparison, if you bought the copper at $3 and after a year you sold it at $2.90,
you would have lost only $267. For your entire $8,000 to be wiped out, the price of
copper would have to fall to zero! And, of course, once you own the copper
(ignoring storage costs), you could always elect to hold onto it until the price rose
again.
17. *You are given the following information on three firms.
9-17
Fixed Rate Floating Rate
Firm A 7% LIBOR+50 bps
Firm B 12% LIBOR+150 bps
Firm C 10% LIBOR+150 bps
(LIBOR, which stands for the London Interbank Offered Rate, is a floating interest
rate.) Firms A and B want to be exposed to a floating interest rate while Firm C
would prefer to pay a fixed interest rate. Which pair(s) of firms (if any) should
borrow in the market they do not want and then enter into a fixed-for-floating interest
rate swap?
Answer: Possible pairs: A and C or B and C

(As A and B both want floating, they won’t engage in a fixed-for-floating swap with
each other.)
Next – look at who has the comparative advantage in which market.
A versus C
A has a 3% advantage over C in the fixed rate market and a 1% advantage in the
floating rate market. Therefore, A has a comparative advantage in the fixed rate
market and wants floating. A and C can reduce their overall cost of funds by A
borrowing fixed, C borrowing floating and then entering into a fixed-for-floating
swap to exchange the exposures.
B versus C
C has a comparative advantage in the fixed rate market and wants fixed rate exposure.
Therefore, there is no benefit to the swap.
A and C are the only pair that should engage in a fixed-for-floating swap.
18. Suppose you were the manager of a bank that raised most of its funds from short-term
variable-rate deposits and used these funds to make fixed-rate mortgage loans.
Should you be more concerned about rises or falls in short-term interest rates? How
could you use interest-rate swaps to hedge against the interest-rate risk you face?
Answer: Given that you make interest payments based on short-term interest rates and
receive fixed-rate interest payments, you should be most concerned about increases in
short-term rates. You would have to make higher payments while the payments you
receive remain the same.
9-18
You could hedge against this risk by entering into a fixed-for-floating interest rate
swap where you make payments based on a fixed interest rate and receive payments
that fluctuate with a reference floating interest rate. When interest rates rise, you
receive higher payments from the swap to offset the losses on your underlying
banking business.
19. *Basis swaps are swaps where, instead of one payment stream being based on a fixed
interest rate, both payment streams are based on different floating interest rates. Why
might anyone be interested in entering a floating-for-floating interest rate swap?
(You should assume that both payment flows are denominated in the same currency.)
Answer: In a basis swap, the two payment streams are referenced from different
floating rates and so can be used to hedge against movements in the spread between
these two rates. For example, suppose an institution raises funds by issuing
commercial paper and lends out the funds at interest rates based on the Treasury bill
rate. By entering into a basis swap where they receive a payment flow based on the
commercial paper rate and pay one based on the Treasury bill rate, they can hedge
against changes in the spread between these two rates.
* indicates more difficult problems
9-19
Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:
verkiezingen als een triomphantelijk verkiezingswapen dienst
gedaan.
Camille kwam met een dampend kopje koffie naar hem toe:
“U een kopje koffie, mijnheer de abbé?”
“Neen, dank u, mademoiselle!”
“Een glaasje chartreuse dan?”
“Neen, werkelijk niet.”
Toen iedereen bediend was, kwam de barones naar hem terug en

vroeg vriendelijk:
“En waarmede kan ik u nu van dienst zijn, mijnheer de abbé?”
Pierre begon bijna fluisterend, zijn keel werd als dichtgeknepen door
een ontroering, die zijn hart luid deed kloppen.
“Ik kom een beroep doen op uw groote goedheid, mevrouw. Ik heb

vanochtend in een verschrikkelijk huis in de rue des Saules achter
Montmartre een schouwspel gezien, dat mij tot in het diepst van
mijn ziel ontroerd heeft … U kunt u geen denkbeeld vormen van een
dergelijke armoede en ellende, families zonder vuur of brood,
mannen zonder werk, moeders, die geen melk meer hebben voor
haar zuigelingen, kinderen, die nauwlijks kleeren aan hun lichaam
hebben … En onder zooveel verschrikkingen heb ik de [42]ergste, de
afschuwelijkste gezien: op een hoop lompen, in een hoek, waar een
hond zijn neus voor optrekken zou, lag een arbeider, die van
ouderdom niet meer werken kan, van honger te sterven.”
Hij trachtte alles zoo omzichtig mogelijk te zeggen; hij schrok bijna
van de woorden, die hij zeide, van de dingen, die hij vertelde in deze
omgeving van groote luxe en genot, in tegenwoordigheid van deze
met aardsche vreugde verzadigde gelukkigen, want hij voelde heel
goed, dat hij hier een wanklank bracht. Hoe was hij op het
denkbeeld gekomen, om op dit uur te gaan, wanneer het dejeuner
juist afgeloopen is, wanneer het aroma der dampende koffie de
zalige digestie streelt! Toch bleef hij doorspreken, verhief ten slotte,
toegevend aan het verzet, dat hem prikkelde, zijn stem, vertelde zijn
verhaal verder, noemde den naam van Laveuve, vroeg in naam van
het menschelijk medelijden hulp en steun. Alle gasten waren
dichterbij gekomen, om naar hem te luisteren; hij zag den baron,
den generaal, Dutheil en Amadieu voor zich staan, die zwijgend,
zonder een gebaar, met kleine slokjes hun koffie leegdronken.
“Kort en goed, mevrouw,” eindigde hij; “die oude man kan geen uur
langer in dien vreeselijken toestand blijven, en ik hoop, dat u zoo
goed zult zijn hem vanavond nog te laten opnemen in het Asile des
Invalides du Travail, waar zijn aangewezen plaats is.”
Tranen waren in de mooie oogen van Eve gekomen. Zij was geheel
van streek door deze treurige geschiedenis, die midden in de
vreugde, welke zij van den namiddag verwachtte, vallen kwam. Daar
zij indolent en zonder initiatief was, had zij het voorzitterschap van
het comité slechts aanvaard onder voorwaarde, dat Fonsègue al de
administratieve zorgen op zich zou nemen.
“O, mijnheer de abbé,” prevelde zij, “u verscheurt mijn hart. Maar ik

kan niets, absoluut niets doen … Trouwens ik geloof, dat wij dat
geval van Laveuve reeds onderzocht hebben … U weet, dat er bij ons
slechts personen onder de strengste waarborgen genomen worden.
Wij benoemen een rapporteur, die ons verslag moet uitbrengen.
Hebt u u indertijd niet met het geval Laveuve belast, mijnheer
Dutheil?”
De afgevaardigde dronk juist zijn glaasje chartreuse uit.

“Ja zeker, dat heb ik … Die kerel heeft u aardig voor den gek
gehouden, mijnheer de abbé. Hij is heelemaal niet ziek, en wanneer
u geld achtergelaten hebt, kunt u er zeker van [43]zijn, dat hij het
onmiddellijk na uw vertrek is gaan verdrinken. Want hij is altijd
dronken en bovendien heeft hij het afschuwelijkste karakter, dat je
je denken kan. Hij scheldt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op
de bourgeois en zegt, dat hij, wanneer hij nog armen had, de
geheele wereld in de lucht zou laten vliegen. Trouwens hij wil niet
eens in het Asile, dat is, volgens zijn zeggen, een echte gevangenis,
waarin je bewaakt wordt door begijntjes, die je dwingen naar de mis
te gaan; een vuil klooster, waar je ’s avonds om negen uur naar bed
moet! En zoo zijn er zoovelen, die hun vrijheid met koude, honger
en dood boven het Asile verkiezen … Laten die Laveuve’s maar op
straat krepeeren, wanneer zij weigeren bij ons te komen, zich in
onze asyls te verwarmen en te eten!”
De generaal en Amadieu knikten toestemmend, maar Duvillard was

edelmoediger.
“Neen, neen, een mensch is een mensch en je moet hem helpen

zelfs tegen zijn wil.”
Eve, die wanhopig was, bij de gedachte, dat men haar haar middag
ontnemen zou, zocht allerlei uitvluchten.
“Ik verzeker u, dat ik aan handen en voeten gebonden ben. Mijnheer

de abbé, twijfel niet aan mijn hart noch aan mijn toewijding. Maar
hoe kan ik, zonder dat er een paar dagen mee heengaan, het
damescomité bij elkaar krijgen, en zonder dat kan ik onmogelijk een
besluit nemen, vooral niet in een geval, dat reeds onderzocht en
waarin een beslissing genomen is.”
Plotseling vond zij een oplossing.

“Maar wat ik u raden zou, mijnheer de abbé; ga dadelijk naar
mijnheer Fonsègue, onzen hoofd-administrateur. In een dringend
geval kan hij alleen handelen, want hij weet, dat de dames een
onbeperkt vertrouwen in hem hebben en alles, wat hij doet,
goedkeuren.”
“U zult Fonsègue in de Kamer vinden,” voegde Dutheil eraan toe;

“maar ik betwijfel of u rustig met hem zult kunnen spreken, want het
belooft een warme zitting te worden.”
Pierre drong niet langer aan en besloot onmiddellijk naar Fonsègue

te gaan en in ieder geval de opneming van den ongelukkige, wiens
beeld hem vervolgde, nog vóór den avond door te drijven. Hij bleef
nog eenige minuten staan praten met Gérard, die hem een middel
aan de hand deed om den afgevaardigde te overtuigen: hij moest
hem wijzen op de slechte uitwerking, die een dergelijke geschiedenis
hebben [44]kon, wanneer zij in de revolutionnaire bladen
ruchtbaarheid kreeg. De andere gasten begonnen ook aanstalten tot
vertrek te maken. Alvorens weg te gaan, vroeg de generaal aan zijn
neef, of hij hem ’s middags nog zien zou bij zijn moeder, wier jour
het was: een vraag, waarop de jonge man met een ontwijkend
gebaar antwoordde, toen hij zag, dat Eve en Camille naar hem
keken. Dan nam Amadieu, die zeide, dat hij voor een dringende zaak
in het Paleis van Justitie zijn moest, afscheid. En weldra volgde
Dutheil hem, om naar de Kamer te gaan.
“Dus afgesproken, van vier tot vijf bij Silviane,” zeide de baron, die
hem uitliet, tegen hem. “Kom me bij haar vertellen, wat er in de
Kamer gebeurd is ten gevolge van dat beroerde artikel van Sanier. Ik
moet het toch weten … Ik zelf zal naar het ministerie van Schoone
Kunsten gaan, om die zaak van de Comédie in orde te brengen, en
dan heb ik nog verschillende dingen te doen, conferenties met
aannemers en een belangrijke publiciteitsquaestie, die ik nog regelen
moet.”
“Ja, van vier tot vijf bij Silviane, zoo als gewoonlijk,” zeide de
afgevaardigde, die toch alles behalve gerust was over de wijze,
waarop het met die beroerde geschiedenis van de Afrikaansche
sporen zou afloopen.
En allen hadden reeds den ongelukkigen Laveuve, die met den dood
worstelde, vergeten; allen liepen hun zorgen, hun hartstochten na:
het drijfwerk had hen weer gegrepen; zij waren weer onder den
molensteen gekomen, in de wilde jacht van Parijs, die hen met zich
voerde en in een heftigen schok tegen elkander botsen liet, waarbij
het erom ging, wie het eerst over de lichamen der anderen zijn doel
bereiken zou.
“Dus u gaat met ons mee naar de matinée van de prinses, mama?”
vroeg Camille, die haar moeder en Gérard bleef opnemen.
“Ja, dadelijk … Maar ik kan niet blijven, want ik heb vanmorgen een
telegram van Salmon gekregen, dat ik beslist om vier uur mijn japon
moet komen passen.”
Aan het beven van Eve’s stem voelde Camille, dat haar moeder loog.
“O, ik dacht, dat u morgen pas moest passen … Nu, dan zullen wij u
na afloop der matinée met het rijtuig bij Salmon komen halen.”
“Neen, dat is volstrekt niet noodig, beste meid! Je weet [45]nooit van
te voren, wanneer je klaar bent, en als ik nog tijd vinden kan, ga ik
naar de modiste.”
Een heimelijke woede deed een moordlustige vlam in de donkere

oogen van Camille ontbranden. Er was geen twijfel meer mogelijk
aan het rendez-vous. Maar ondanks haar hartstochtelijken drang, om
een hinderpaal uit te denken, kon zij, durfde zij de zaak niet verder
drijven. Zij had vergeefs getracht Gérard smeekend aan te zien,
maar deze wendde zijn hoofd af en stond gereed om te vertrekken.
Pierre, die, sedert hij bij de Duvillards kwam, van heel veel dingen
op de hoogte was, voelde, dat zich hier een vreeselijk zwijgend
drama afspeelde.
Uitgestrekt in een fauteuil, beet Hyacinthe op een aethercapsule, de

eenige likeur, die hij gebruikte. Dan zeide hij:
“Ik ga naar de tentoonstelling Lis. Heel Parijs verdringt zich daar. Er

is een beeld “De verkrachting van een ziel”, dat men bepaald gezien
moet hebben.”
“Maar ik wil er heel graag met jullie naar toe gaan,” zeide de
barones. “We kunnen er, vóór naar de prinses te gaan, wel even
inloopen.”
“Graag, graag!” riep Camille uit, die anders gewoonlijk hardvochtig

den spot dreef met de symbolistische schilders, maar nu blijkbaar
hoopte een middel te vinden haar moeder op te houden.
En zich dan tot een glimlachje dwingend:
“Ga jij niet met ons mee naar Lis, Gérard?”
“Neen, dank je wel!” antwoordde de graaf. “Ik heb behoefte om wat

te loopen. Ik zal abbé Froment naar de Kamer brengen.”
Met een handkus nam hij afscheid van moeder en dochter. Het was
hem juist ingevallen, dat hij tot vier uur naar Silviane kon gaan, bij
wie hij vrij op kon loopen, sedert hij een nacht bij haar geslapen
had.
“Het doet je goed wat frissche lucht in te ademen,” zeide hij tot den
priester, toen zij op de ledige, stille binnenplaats gekomen waren.
“Ze stoken te hard en die vele bloemen geven je hoofdpijn.”
Eenigszins versuft ging Pierre weg; zijn handen gloeiden

koortsachtig; zijn zinnen waren zwaar van al de luxe, dien hij daar
achterliet als den droom van een gloeiend, geurig paradijs, waarin
slechts uitverkorenen leefden. Zijn nieuwe drang tot naastenliefde
was er des te grooter door geworden; hij dacht slechts aan een
middel, om de opneming van [46]Laveuve door te drijven, en
luisterde niet naar den graaf, die vol liefde over zijn moeder sprak.
De deur van het hôtel was achter hem dichtgevallen en zij hadden
eenige stappen in de straat gedaan, toen hij plotseling het
bewustzijn kreeg van een visioen. Had hij niet op den rand van het
trottoir een arbeider zien staan kijken naar die monumentale deur,
waarachter zich zulke fabelachtige rijkdommen verborgen? En was
die arbeider niet Salvat met zijn gereedschapszak, de uitgehongerde
man, die vanochtend uitgegaan was, om werk te zoeken? Vlug
keerde hij zich om, want zulk een ellende tegenover zooveel genot
en bezit maakte hem onrustig. Doch de werkman, die in zijn
beschouwing gestoord was en misschien ook vreesde herkend te
worden, verwijderde zich met een slependen stap. Toen Pierre hem
nog slechts op zijn rug zag, weifelde hij en zeide hij ten slotte tot
zichzelf, dat hij zich vergist had.
[Inhoud]
III.
Toen abbé Froment het Paleis Bourbon binnen wilde gaan, bedacht
hij, dat hij geen kaartje bij zich had. Hij besloot reeds eenvoudig
Fonsègue te laten roepen, hoewel deze hem niet kende, toen hij in
de vestibule Mège zag, den collectivistischen afgevaardigde, met
wien hij vroeger in den tijd van zijn militante naastenliefde op zijn
zwerftochten door de ellende der wijk Charonne vriendschap
gesloten had.
“Wat, jij hier? Je komt toch geen zedepreeken voor ons houden?”
“Neen, ik wou graag mijnheer Fonsègue spreken voor een dringende

aangelegenheid: een ongelukkige, die niet wachten kan.”
“Fonsègue? Ik weet niet of hij er al is … Wacht maar even.”
Hij hield een kleinen, blonden man, die iets van een loerende muis
had, aan en zeide:
“Hé, Massot; mijnheer de abbé Froment hier zou graag dadelijk je

patroon spreken.”
“De patroon is er nog niet. Ik kom juist van het bureau, waar hij nog
een kwartier te werken had. Wanneer mijnheer de abbé wachten wil,
zal hij hem hier zeker kunnen spreken.”
Mège liet nu Pierre in de groote, koude Salle des Pas perdus 2 met
haar Laokoöon en haar bronzen Minerva gaan. [47]De hooge, op den
tuin uitziende glazen deuren lieten het bleeke en trieste licht van den
winterdag op de kale muren vallen. Maar op dat oogenblik was de
zaal vol en als verwarmd door een koortsachtige opwinding en
drukte. Talrijke groepjes stonden te praten, terwijl voortdurend
menschen kwamen en gingen en zich door de saamgedrongen
menigte een weg baanden. Er waren vooral afgevaardigden,
journalisten en eenvoudige belangstellenden. Steeds groeide het
lawaai aan: fluisterend gevoerde en heftige gesprekken, uitroepen
en gelach weerklonken te midden van hartstochtelijke gesticulaties.
De terugkeer van Mège in dit lawaai scheen het tumult nog te

verdubbelen. Hij was groot, mager als een apostel, zag er vrij
ongesoigneerd en voor zijn vijf-en-veertig jaar reeds oud en
afgeleefd uit; zijn nog brandend jonge oogen fonkelden achter de
glazen van zijn bril, die nooit zijn smallen, snavelvormigen neus
verliet. Van zijn jeugd af had hij gehoest, hij sprak afgebeten en
vurig, en slechts de grimmige wil, den hem nooit loslatenden droom
van de toekomstige maatschappij te verwezenlijken, hield hem in het
leven. Als zoon van een armen dokter uit het Noorden was hij als
jonge man naar Parijs gekomen, had in het rijk der lagere
journalistiek geleefd en zich daarna als spreker in openbare
vergaderingen naam gemaakt; en toen hij na den oorlog door zijn
vurig geloof en zijn strijdlustig temperament de leider der
collectivistische partij werd, was het hem gelukt eindelijk in de
Kamer te komen. Goed op de hoogte van alles, streed hij daar als
doctrinair, die volgens zijn overtuiging over de wereld beschikt had
en het dogma van het collectivisme van te voren stuk voor stuk
regelt, met wilde energie en hardnekkigheid voor zijn denkbeelden.
Sedert hij als afgevaardigde uit de staatsruif at, zagen de
buitenstaande socialisten in hem nog slechts een rhetor of liever een
dictator, die er slechts op uit was de menschen om te smelten, ten
einde hen voor zijn geloof te veroveren en ten slotte te regeeren.
“Weet je wat er aan de hand is?” vroeg hij aan Pierre. “Weer een
mooi zaakje, wat?… Maar wat zal ik je zeggen? We zitten nu
eenmaal tot over onze ooren in de modder.”
Vroeger had hij een ware sympathie opgevat voor dezen priester,
dien zoo liefdevol voor de armen was, zoo innig verlangde naar een
sociale wedergeboorte. En op zijn beurt was de priester belang gaan
stellen in den autoritairen [48]droomer, die vastbesloten was de
menschen, zelfs tegen hun wil in, gelukkig te maken. Hij wist, dat hij
arm was en met een vrouw en vier kinderen, die hij aanbad, in het
verborgen leefde.
“Je begrijpt natuurlijk, dat ik het niet met Sanier eens ben,” ging hij
voort. “Maar nu hij vanochtend gedreigd heeft de lijst te zullen
publiceeren van allen, die zich hebben laten omkoopen, kunnen we
ons niet langer den schijn laten aanleunen medeplichtigen te zijn.
Reeds lang hebben we gemeene streken vermoed, waartoe die
geschiedenis met de Afrikaansche sporen de gelegenheid bood. En
het ergste is, dat twee leden van de tegenwoordige regeering
ermede gemoeid zijn, want toen drie jaar geleden de Kamers zich
met de emissie-Duvillard bezig hielden, was Barroux aan
Binnenlandsche Zaken en Montferrand aan Openbare Werken.
Bestaat er, nu zij teruggekeerd zijn, de een als Minister van
Binnenlandsche Zaken en de andere als Minister van Financiën en
tevens minister-president, een mogelijkheid hen niet te dwingen ons,
zelfs in hun eigen belang, in te lichten over hun vroegere
handelingen … Neen, neen, zij mogen en kunnen niet zwijgen. Ik
heb al aangekondigd, dat ik vandaag een interpellatie zal houden.”
Juist deze aankondiging van een interpellatie van Mège ten gevolge
van het vreeselijke artikel in de Voix du Peuple bracht de
wandelgangen zoo in beweging. Pierre werd een beetje schuw onder
deze geheele geschiedenis, die zoo in zijn eenige bezorgdheid—een
ongelukkige van den hongerdood te redden—vallen kwam. Hij
begreep dan ook niet veel van de hartstochtelijke uitleggingen van
den socialistischen afgevaardigde te midden van het toenemende
rumoer en gelach, dat de verwondering te kennen gaf Mège in
gesprek met een priester te zien.
“Wat een ezels toch!” prevelde hij vol minachting. “Ze denken zeker,
dat ik iederen ochtend bij mijn ontbijt een soutane opeet!… Maar nu
moet ik mij verontschuldigen, waarde abbé! Kom ga daar op dit
bankje op Fonsègue wachten!”
Zelf mengde hij zich nu in het gewoel en Pierre begreep, dat het
werkelijk het beste was kalm te gaan zitten. De omgeving pakte,
interesseerde hem, hij vergat Laveuve en liet zich medesleepen door
den hartstocht der parlementaire crisis, waarin hij geworpen werd.
Het vreeselijke Panamaschandaal had men nauwlijks achter den rug;
hij had het [49]drama gevolgd met den angst van iemand, die
iederen avond het luiden van de stormklok verwacht, welke het
laatste uur van de in doodsstrijd verkeerende, oude maatschappij
aankondigt. En nu begon weer een klein Panama, kraakte het
verrotte gebouw opnieuw. Het was een gebeurtenis, zooals die in de
parlementen van alle tijden, bij alle groote geldquaesties steeds
voorkomt; maar de sociale toestanden, waaronder zij plaats vond,
verleenden haar een vreeselijken ernst. Deze affaire van de
Afrikaansche sporen, dat stukje naar boven gewoelde modder, dat
zulk een verontrustenden stank uitwasemde en in de Kamer
plotseling zoo’n opwinding, zoo’n vrees en zoo’n woede verwekte,
was per slot van rekening niets dan een gelegenheid voor een
politieken strijd, een terrein, waarop de vraatzuchtige lusten der
verschillende groepen nog meer geprikkeld zouden worden; het ging
er slechts om een ministerie ten val te brengen, om het door een
ander te vervangen. Maar welk een beklagenswaardige buit lag er
achter die bronstigheid, achter dien voortdurenden drang van
eerzuchtige pogingen—het geheele volk met zijn ellende en zijn
lijden!
Pierre zag, dat Massot, de kleine Massot, zooals men hem noemde,
naast hem was komen zitten. Met zijn oor en zijn oog steeds op de
loer, hoorde en schreef hij alles op en sloop overal rond met zijn
fretten-manieren; hij was hier niet als parlementair verslaggever, hij
had slechts een belangrijke zitting geroken en was nu gekomen, om
te zien, of er niet een of ander artikel uit samen te flansen viel. De
te midden van die menigte als verdwaalde priester scheen hem te
interesseeren.
“U zult nog een oogenblik geduld moeten hebben, mijnheer de

abbé,” zeide hij met de beminlijke opgewektheid van een jongen
man, die met alles spot. “De patroon moet beslist komen, want hij
weet, dat het hier warm toe zal gaan … U behoort toch niet tot zijn
kiezers uit Corrèze, wel?”
“O neen, ik ben een Parijzenaar, ik kom voor een armen man, dien ik
graag onmiddellijk in het Asile des Invalides du Travail opgenomen
zag.”
“O, prachtig! Ik ben ook een kind van Parijs!”
Hij lachte om zijn eigen woorden. Ja, hij was inderdaad een kind van
Parijs: de zoon van een apotheker uit de wijk Saint-Denis, een
voormalige luilak van het Lycée Charlemagne, die niet afgestudeerd
had. Alles was hem mislukt, [50]tenslotte was hij op zijn achttiende
jaar, toen hij nog niet zonder fouten schrijven kon, in de journalistiek
terecht gekomen en verdiende nu sedert twaalf jaar zoo goed en zoo
kwaad als het ging zijn brood met interviews, verslagen en
dergelijke journalistieke bezigheden. Hij had alles gezien, was van
alles blasé geworden, geloofde niet meer aan groote mannen,
beweerde, dat er geen waarheid meer bestond en leefde in vrede
van de algemeene slechtheid en domheid. Hij bezat natuurlijk
volstrekt geen litteraire eerzucht, legde zelfs een op theoretische
gronden gebouwde minachting voor litteratuur aan den dag.
Intusschen was hij volstrekt niet van verstand ontbloot: hij schreef
zonder eenige overtuiging of meening, onverschillig wat, voor
onverschillig welke courant en praalde kalm met het recht dat hij
had, alles aan het publiek te zeggen, mits hij het slechts amuseerde
of opwond.
“U kent dus Mège, mijnheer de abbé? Een prachtig type, hé? Een
groot kind, een hersenschimmige droomer in de huid van den
verschrikkelijksten partijganger! O, ik heb veel met hem omgegaan,
ik ken hem door en door … U weet, dat hij steeds in de heilige
overtuiging leeft, dat hij, voor we zes maanden verder zijn, de macht
in handen heeft en in een ommezien zijn collectivistische
maatschappij verwezenlijken zal, die op de kapitalistische volgen
moet, zooals de dag volgt op den nacht … En met zijn interpellatie
van vandaag is hij zeker het ministerie-Barroux te laten vallen, om
de bereiking van zijn doel te verhaasten. Zijn systeem is het
uitputten van zijn tegenstanders. Hoe dikwijls heb ik hem niet
berekeningen hooren maken, dezen uitputten, genen uitputten, een
derden uitputten, om eindelijk te regeeren! Altijd over hoogstens zes
maanden, nooit later … Maar zijn ongeluk is, dat hij altijd anderen
een handje helpt en dat zijn beurt nooit komt.”
De kleine Massot liet zijn vroolijkheid den vrijen loop. Dan begon hij
fluisterend:
“En Sanier, kent u dien ook? Niet? Kijk, die roode daar met zijn
stierenek, die eruit ziet als een slager … Ja, die daar midden in die
troep versleten jassen staat.”
Eindelijk zag Pierre hem. Hij had groote, ver van zijn hoofd
afstaande ooren, een mond met dikke lippen, een grooten neus,
dikke, doffe, uitpuilende oogen.
“Dien ken ik door en door, al zeg ik het zelf. Ik ben bij hem aan de
Voix du Peuple geweest, voor ik bij Fonsègue [51]aan den Globe
kwam … Niemand weet precies waar hij eigenlijk vandaan komt.
Langen tijd heeft hij als onbeteekenend journalist, door eerzucht en
hebzucht verteerd rondgezworven in de onderste lagen der
journalistiek. Misschien herinnert u u nog zijn eersten coup de
théâtre, die vrij verdachte geschiedenis van een nieuwen Lodewijk
XVII, dien hij trachtte te lanceeren, en die van hem den
zonderlingen royalist gemaakt heeft, die hij altijd gebleven is.
Daarna is hij op het denkbeeld gekomen de zaak van het volk te
omhelzen en heeft hij een wreekend Katholiek socialisme
geafficheerd, viel hij de vrije gedachte en de republiek aan, bracht
de gruwelen van den tijd in naam der gerechtigheid en der moraal
aan het licht, zoogenaamd om ze te genezen. Daarvoor begon hij
met portretten van financiers, een opeenstapeling van ignobele
kletspraatjes zonder controle of bewijs, die hem eigenlijk voor de
rechtbank hadden moeten brengen, maar die, in een boek
verzameld, het u natuurlijk bekende overweldigende succes gehad
hebben. Dat heeft hij voortgezet en zet hij nu nog voort in de Voix
du Peuple, die hij ten tijde van het Panamaschandaal gelanceerd
heeft en welke thans de rioolopening is, die de vuiligheid van het
oogenblik uitbraakt. Zoodra de bron opdroogt, verzint hij nieuwe,
enkel en alleen uit zijn behoefte aan schandaal, waarvan zijn trots
en zijn kas moeten leven.”
De kleine Massot maakte zich echter volstrekt niet boos; hij was
weer begonnen te lachen; in den grond der zaak had hij, ondanks
zijn wreede woorden, eerbied voor Sanier.
“Ja, het is een bandiet, maar toch een kranige kerel! U kunt u niet
voorstellen, hoe ijdel hij is! Onlangs hebt u kunnen zien, dat hij zich
door het volk heeft laten toejuichen, want hij speelt zoo’n beetje als
koning der Halles. Misschien gaat hij ten slotte nog gelooven, dat hij
werkelijk de redder van het volk, de steunpilaar der deugd is. Ik sta
altijd verbaasd over zijn vruchtbaarheid in het uitdenken van nieuwe
aanklachten en schandalen. Geen ochtend gaat er voorbij, dat hij
niet een nieuwen gruwel ontdekt, zonder dat hij nieuwe schuldigen
aan den haat van het volk prijs geeft. Neen, de moddergolf raakt
nooit uitgeput, want hij voegt er steeds een nieuwen oogst
gemeenheden aan toe, en telkens wanneer het publiek teekenen van
moeheid geeft, verdubbelen zich zijn monsterachtige phantasieën …
Daarin zit nu juist zijn genie, mijnheer de abbé, want hij weet
deksels goed, dat zijn oplaag grooter wordt, zoodra hij, zooals
vandaag, [52]dreigt alles te zullen zeggen, de namen van de
verkochten en verraders te zullen publiceeren … Dan is zijn verkoop
weer voor verschillende dagen verzekerd!”
Pierre luisterde naar den vroolijken spotter en begreep nu

verscheidene dingen, waarvan de beteekenis hem tot nog toe
ontgaan was, veel beter. Ja hij begon zelfs Massot allerlei dingen te
vragen, verbaasd als hij was, dat er nog zooveel afgevaardigden in
de wandelgangen waren, terwijl de zitting toch reeds geopend was.
Ja, die zitting! Ook al werd er een wet van algemeen belang
behandeld, alle leden liepen weg bij de plotselinge tijding van een
interpellatie, die het ministerie omver zou kunnen werpen. En de
voortdrijvende hartstocht daarbij was de ingehouden woede, de
toenemende ongerustheid der protégé’s van het aan het bewind
zijnde kabinet, die bang waren verdrongen te zullen worden en hun
plaats te moeten afstaan aan anderen; het was ook de plotselinge
hoop, de ongeduldige en vraatzuchtige honger van allen, de
protégé’s van de eventueele nieuwe ministeries.
Massot wees hem Barroux, het hoofd van het kabinet, die, ofschoon
hij er zich niet op zijn plaats gevoelde, de portefeuille van Financiën
genomen had, om na de Panama-crisis de openbare meening gerust
te stellen door zijn algemeen erkende integriteit. Hij stond wat
terzijde te praten met den minister van Onderwijs, senator
Taboureau, een oud-professor met een bescheiden en triest gezicht,
dien men van de een of andere provincie-universiteit gehaald had.
Het was een rechtschapen, eerlijk man, maar wist absoluut niets van
het Parijsche leven. Barroux zelf was een zeer decoratieve
verschijning; groot, met een knap, gladgeschoren gezicht, dat alleen
door een te kleinen neus ontsierd werd. Hij was zestig jaar en zijn
sneeuwwit, kroezend haar gaf hem een ietwat theatrale majesteit,
die hij zich op de tribune ten nutte maakte. Afkomstig uit een oude,
rijke, Parijsche familie, advocaat, daarna republikeinsch journalist
onder het keizerrijk, fatsoenlijk, romantisch, lawaaierig en een beetje
pedant, maar zeer rechtschapen en vurig geloovend aan de principes
van de groote Revolutie was hij met Gambetta aan het bewind
gekomen. De Jacobijn in hem geraakte uit de mode; hij werd een
grootheid uit het verleden, een van de laatste steunpilaren der
burgerlijke Republiek, waarom de nieuwe, jongere, op buit beluste
politici begonnen te glimlachen. Achter de praal van zijn uiterlijke
houding, achter de pracht van zijn welsprekendheid was een
weifelaar verborgen, [53]een week hart, een goed mensch, die
weende, als hij de verzen van Lamartine nog eens las.
Dan kwam Monferrand, de minister van Binnenlandsche Zaken,

voorbij en nam Barroux ter zijde, om hem iets in het oor te
fluisteren. Hij was vijftig jaar, in tegenstelling met Barroux kort en
dik, met een lachende, vaderlijke gelaatsuitdrukking; maar uit zijn
rond, eenigszins alledaagsch, door een nog blonden baard omgeven
gezicht sprak een levendig begrip. Men voelde in hem den heerscher,
de aan hard werk gewende handen lieten den buit nooit los. Hij was
vroeger burgemeester van Tulle geweest en kwam uit la Corrèze,
waar hij groote landgoederen bezat. Beslist was hij een macht,
waarmede men in de toekomst rekening zou moeten houden. Hij
sprak eenvoudig en kalm met een buitengewone overredingskracht.
Zonder van eenige eerzucht blijk te geven, huichelde hij een
volmaakte onbaatzuchtigheid, waaronder echter de razendste
begeerten woedden. Een dief, schreef indertijd Sanier, een
moordenaar, die twee tantes geworgd had, om van haar te erven.
Maar in ieder geval geen gewone moordenaar.
Vervolgens bracht nog een ander der personen in het drama, dat
zich zoo dadelijk afspelen zou, de afgevaardigde Vignon, door zijn
binnenkomen de druk pratende groepen in nog grooter opwinding.
De twee ministers keken hem aan, terwijl hij—dadelijk door een
groot aantal afgevaardigden omringd—uit de verte tegen hen lachte.
Hij was nog geen zes-en-dertig, mager, middelmatig groot,
hoogblond en droeg een mooien, blonden baard, waar hij zeer
trotsch op was. Als geboren Parijzenaar had hij vlug carrière
gemaakt in het administratieve bestuur, was korten tijd prefect te
Bordeaux geweest en vormde nu als het ware de jeugd en de
toekomst in de Kamer. Hij was zeer eerzuchtig en intelligent, van
vele dingen goed op de hoogte en bezat een programma, dat hij
zeer goed in staat was, zij het ook gedeeltelijk, tot uitvoering te
brengen. Hij toonde echter in het geheel geen haast, was zeer
voorzichtig en sluw, overtuigd, dat zijn dag eens komen zou, en
stond sterk, omdat hij zich nog in geen enkele zaak
gecompromitteerd had. In den grond der zaak was hij slechts een
administrateur van den eersten rang; zijn programma verschilde van
dat van Barroux slechts door de nieuwe formules, hoewel een
ministerie-Vignon in plaats van een ministerie-Barroux een
belangrijke gebeurtenis scheen. Van Vignon [54]beweerde Sanier, dat
hij naar het presidentschap der Republiek streefde en er niet voor
terugdeinzen zou, om door bloed te gaan, ten einde in het Elysée te
komen.
“Lieve Hemel,” legde Massot uit, “het is heel goed mogelijk, dat
ditmaal Sanier niet liegt en dat hij een lijst met namen gevonden
heeft in een notitieboekje van Hunter, dat hij in handen gekregen
moet hebben … Ik persoonlijk weet reeds heel lang, dat bij die
affaire der Afrikaansche sporen Hunter de drijver van Duvillard
geweest is, om stemmen te winnen. Maar wanneer men alles goed
begrijpen wil, dan moet men eerst weten op welke wijze hij te werk
gegaan is—met een handigheid en een vriendelijke fijngevoeligheid,
die ver verwijderd zijn van de brutale omkooperij en de vuile
marchandages, die men vermoedt. Je moet Sanier zijn, om je een
Parlement als een open markt voor te stellen, waar alle gewetens te
koop zijn en toegewezen worden aan den meest biedende. Neen,
heel anders gaat het er toe! Alles is heel begrijpelijk en dikwijls ook
verschoonbaar!… Het artikel gaat dan ook voornamelijk tegen
Barroux en Monferrand, die, zonder dat hun naam genoemd is, zeer
duidelijk aangewezen worden. U weet natuurlijk, dat op het
oogenblik der stemming Barroux aan Binnenlandsche Zaken en
Monferrand aan Openbare Werken was, zoodat zij beschuldigd
worden plichtverzakende en trouwelooze ministers te zijn—de
zwaarste sociale misdaad. Ik weet niet met welke politieke
combinatie Barroux zich ingelaten heeft, maar ik zweer u, dat hij
geen centime in zijn zak gestoken heeft, want hij is de meest
rechtschapen man, dien ik ken. Met Monferrand is het een heel
andere quaestie: die is best in staat om zijn deel op te strijken; maar
het zou mij toch sterk verwonderen, als hij zich in een wespennest
gestoken had. Hij is niet zoo dom om een fout te begaan, vooral een
zoo stomme fout als geld aan te nemen en de quitantie te laten
slingeren.”
Hij viel zichzelf in de rede en wees met een hoofdbeweging naar

Dutheil, die met een koortsachtig opgewonden, maar toch
glimlachend gezicht in een groep stond, welke zich om de beide
ministers gevormd had.
“Kijkt u eens naar dien jongen, knappen man met zijn mooien
baard!”
“Ik ken hem,” zeide Pierre.
“O, kent u Dutheil? Nu, dat is er zeker een, die geld aangenomen
heeft. Voor hem, die van Angoulême hier [55]gekomen is, om een
heerlijk leventje te leiden, was het geld van Hunter als manna, dat
hem toekwam, en hij heeft daarbij zelfs niet gedacht, dat hij zijn
vingers bezoedelde. U kunt ervan overtuigd zijn, dat hij één en al
verbazing is, dat men daar zoo’n drukte over maakt.”
Dan wees hij op een anderen afgevaardigde, die in dezelfde groep

stond, een ongeveer vijftigjarig, heel ongegeneerd gekleed man met
een droefgeestig gezicht en een door het gewicht van zijn lang
paardenhoofd eenigszins gebogen rug. Zijn enkele, geelachtige
haren lagen plat tegen zijn voorhoofd, zijn snor hing slap neer en
zijn heele gelaat drukte een voortdurende wanhopige
troosteloosheid uit.
“En Chaigneux, kent u dien? Neen?—Kijk hem dan eens aan en

vraag u dan af, of het niet heel natuurlijk is, dat die ook zijn deel
opgestoken heeft … Hij komt uit Atrecht, waar hij een
advocatenkantoor had. Toen zijn district hem afgevaardigd heeft,
heeft hij zich door de politiek laten bedwelmen, alles verkocht, om
hier in Parijs zijn fortuin te maken, en zich met zijn vrouw en zijn
drie dochters hier gevestigd. U kunt u zijn onaangenaam leven
voorstellen met die vier vrouwen—vier verschrikkelijke vrouwen, die
aan niets denken dan aan kantjes en lintjes, aan boodschappen en
bezoeken, ongerekend de jacht op de mannen, die haar ontvluchten.
Dat is de voortdurende pech, het dagelijks terugkomende échec van
dezen armen, middelmatigen kerel, die gedacht heeft, dat zijn
positie als afgevaardigde de zaken makkelijker voor hem zou maken
en daar nu in ondergaat … En zoudt u dan willen gelooven, dat
Chaigneux, die nooit weet hoe hij vijfhonderd francs bij elkaar moet
krijgen, zich niet heeft laten omkoopen? Ik geef graag toe, dat hij
geen oneerlijk man was. Hij is het geworden, dat is alles!”
Massot was nu eenmaal op gang en zette zijn portretstudiën voort.

Een oogenblik had hij erover gedacht de geheele serie onder den
titel: “Afgevaardigden te koop” uit te geven; de naïeven, die in de
tobbe gevallen waren, de door eerzucht geprikkelden, de onder de
verleiding van open laden bezwijkende lage zielen, de
grootezakendoeners, die zich bij het roeren in de groote cijfers
bedwelmen en den vasten grond onder hun voeten verliezen. Maar
hij erkende graag, dat zij betrekkelijk weinig talrijk waren, en dat die
enkele schurftige schapen in alle parlementen der wereld te vinden
zijn. De naam Sanier kwam weer terug, alleen Sanier kon van onze
Kamers dievenholen maken. [56]
Pierre werd vooral geïnteresseerd door den storm, dien de dreigende

ministerieele crisis om hem heen ontketende. Om Barroux en
Monferrand groepeerden zich alleen mannen als Dutheil en
Chaigneux, die den grond onder hun voeten voelden wegzinken en
zich afvroegen of zij dien nacht niet in Mazas 3 slapen zouden. Al hun
protégé’s waren daar, allen, die door hen invloed en betrekkingen
gekregen hadden en nu door hun val ook verdwijnen zouden. Men
moest dan ook hun angstige blikken zien te midden van de
fluisterende gesprekken, de in omloop zijnde inlichtingen en
praatjes. In de groep daarnaast, die zich om den kalmen,
glimlachenden Vignon gevormd had, bevonden zich de andere
protégé’s, zij, die gereed stonden om eindelijk een aanval op de
macht te wagen, om eindelijk invloed en betrekkingen te krijgen.
Daar vlamden de oogen van hebzucht, men las er een nog in den
staat van hoop verkeerende vreugde in, een gelukkige verbazing
over de zich zoo onverwacht voordoende gelegenheid. Vignon
vermeed het een antwoord te geven op de al te directe vragen van
zijn vrienden, verzekerde alleen maar, dat hij zich niet in de quaestie
mengen zou. Blijkbaar was het zijn plan Mège te laten interpelleeren
en het ministerie te laten vallen, want voor dezen was hij niet bang;
hij zou—zoo dacht hij—de portefeuille slechts voor het oprapen
hebben.
“Monferrand is er een,” zeide de kleine Massot, “die met de wolven
in het bosch meehuilt. Ik heb hem gekend als een anticlericaal, als
een priestervreter, als u mij die uitdrukking niet kwalijk neemt. Maar
nu meen ik te mogen verklaren—en ik zeg dat niet om u naar den
mond te praten—dat hij zich met God verzoend heeft … Men heeft
mij tenminste verteld, dat monseigneur Martha niet meer van zijn
zijde wijkt. Dat doet je pleizier in deze nieuwe tijden, nu de
wetenschap bankroet geslagen heeft en de godsdienst aan alle
kanten—in de letterkunde en in de maatschappij zelf—weer opbloeit
in een verrukkelijk mysticisme.”
Hij spotte zooals altijd, maar hij had het op zoo’n beminlijke manier
gezegd, dat de priester wel goedkeurend knikken moest. Doch er
ontstond een groote beweging, overal werd gezegd, dat Mège naar
het spreekgestoelte ging; alle leden haastten zich naar de zittingzaal
en lieten [57]in de Salle des Pas perdus alleen de nieuwsgierigen en
enkele persmuskieten achter.
“Ik begrijp niet waar Fonsègue blijft,” begon Massot weer. “Wat hier
gebeurt interesseert hem toch ook. Maar hij is zoo sluw, dat hij er
altijd zijn goede redenen voor heeft, als hij niet doet wat een ander
wel doen zou … Kent u hem?”
En na het ontkennende antwoord van Pierre:
“Een kranige kop en een ware macht!… O, ik spreek vrij uit over
hem, ik ben nu eenmaal niet eerbiedig aangelegd en mijn chefs zijn
juist de ledepoppen, die ik het beste ken en het liefste uit elkaar
haal … Fonsègue wordt in het artikel van Sanier ook heel duidelijk
aangewezen. Hij is trouwens een protégé van Duvillard. Dat hij geld
aangenomen heeft, staat zoo vast als een paal boven water, want hij
neemt voor alles geld aan. Maar hij is altijd gedekt, krijgt het geld
om aannemelijke redenen, voor publiciteit en dergelijke
gepermitteerde dingen. En wanneer hij, zooals ik zoo even meende
te zien, onrustig is, wanneer hij talmt hier te komen als om een
moreel alibi vast te stellen, dan heeft hij de eerste domheid in zijn
leven uitgehaald.”
Massot ging verder den geheelen Fonsègue te schilderen. Hij was

eveneens afkomstig uit la Corrèze en, men wist niet waarom, een
doodsvijand van Monferrand. Vroeger advocaat te Tulle was hij naar
Parijs gekomen, om het te veroveren en had het dank zij het groote
ochtendblad de Globe, waarvan hij oprichter en directeur was,
inderdaad veroverd. Nu bewoonde hij op de avenue du Bois de
Boulogne een weelderig ingericht hôtel en er werd geen enkele
nieuwe onderneming gelanceerd, waarin hij niet zijn koninklijk
aandeel had. Hij was een zakengenie en maakte, om als meester
over de markt te heerschen, van zijn blad gebruik als van een
onberekenbare macht. Maar welk een handigheid en geduld was er
voor noodig geweest, om eindelijk den naam te krijgen van een
ernstig en soliden man, die met autoriteit het deugdzaamste en
meest gerespecteerde blad regeerde! Hoewel hij in den grond der
zaak noch aan God noch aan den duivel geloofde, had hij van die
courant den steunpilaar der maatschappelijke orde, van den
eigendom en van de familie gemaakt, zij was conservatief
republikeinsch, sedert dat in haar belang was, maar bleef
godsdienstig en predikte een geest, die de bourgeoise gerust stelde.
En zoo, als erkende en geëerbiedigde macht, stak hij zijn hand in
alle zakken. [58]
“Nu ziet u, hoever je met de journalistiek komen kan, mijnheer de

abbé! Vergelijk nu Sanier en Fonsègue eens. In den grond van de
zaak zijn het collega’s; zij hebben ieder een wapen en gebruiken dat.
Maar welk een verschil in de middelen en in de resultaten. Het blad
van den eerste is feitelijk een goot, die hemzelf meesleept naar het
riool, terwijl het blad van den tweede beslist tot de beste
journalistiek behoort, die men zich denken kan, uitstekend verzorgd,
zeer litterair, een lekkernij voor fijnproevers, een eer voor hem, die
het leidt … En toch is het in den grond der zaak één en dezelfde
comedie!”
Massot lachte hartelijk om zijn laatste aardigheid, maar zeide dan

plotseling:
“Daar heb je Fonsègue eindelijk!”
En nog steeds lachend stelde hij den priester voor.
“Mijnheer de abbé Froment, die al een klein half uurtje op u zit te

wachten … Ik zal eens gaan kijken wat er binnen gebeurt … U weet
toch, dat Mège een interpellatie houdt.”
Fonsègue kreeg een kleine rilling.
“Een interpellatie … Goed, goed, ik kom dadelijk.”
Pierre keek hem aan. Het was een kleine, magere, levendige, nog
jong gebleven vijftiger met een donkeren baard, fonkelende oogen
en een mond, die onder zijn snor schuil ging. Verder had hij een zeer
innemend uiterlijk en geest tot in het topje van zijn neus, den neus
van een altijd snuffelenden jachthond.
“En waarmede kan ik u van dienst zijn, mijnheer de abbé?”
Pierre zette nu in enkele woorden zijn verzoek uiteen, vertelde van

zijn bezoek aan Laveuve, gaf enkele hartverscheurende
bijzonderheden en vroeg de onmiddellijke opneming van den
ongelukkige in het Asile.
“Laveuve? Maar is zijn zaak al niet onderzocht?… Dutheil heeft er

rapport over uitgebracht en de feiten waren zoodanig, dat we niet
tot opneming hebben kunnen besluiten.”
De priester bleef aandringen.
“Ik verzeker u, mijnheer, dat uw hart van medelijden gebroken zou

zijn, als u vanochtend met mij geweest was. Het is een schande den
ouden man nog een uur langer in zoo’n verwaarloosden toestand te
laten. Hij moet vanavond in het Asile slapen.”
“Vanavond,” riep Fonsègue uit, “maar dat is onmogelijk, absoluut

onmogelijk! Daarvoor moeten eerst allerlei formaliteiten [59]vervuld
worden. Trouwens ik kan alleen geen beslissing nemen, die macht
bezit ik niet. Ik ben slechts de administrateur en doe niets anders
dan de bevelen van het damescomité uitvoeren.”
“Maar barones Duvillard heeft mij juist naar u gezonden en mij

verzekerd, dat u alleen de noodige macht bezit, om in een
uitzonderingsgeval een onmiddellijke opneming te gelasten.”
“Zoo, zendt de barones u! Dat is net iets voor haar! Zij is niet in
staat een besluit te nemen en veel te bezorgd voor haar rust, om
een verantwoordelijkheid te aanvaarden … Waarom wil zij, dat juist
ik al die onaangenaamheden hebben moet? Neen, neen, mijnheer
de abbé, ik doe beslist niets tegen onze reglementen in, ik ben niet
van plan een bevel te geven, dat mij misschien in onmin met de
dames zou brengen. U kent ze niet; ze zijn verschrikkelijk, zoodra zij
vergaderen.”
Hij werd opgewekter en verdedigde zich schertsend; maar hij had

reeds het vaste besluit genomen niets te doen. Plotseling verscheen
Dutheil weer en stormde blootshoofds de wandelgangen in, om de
afwezigen, die belang hadden bij de discussie, welke zoo juist een
aanvang genomen had, te verzamelen.
“Wat, ben jij daar nog, Fonsègue. Ga gauw naar je plaats. Het wordt
ernst!”
Hij was alweer weg. De afgevaardigde haastte zich echter volstrekt
niet, alsof de verdachte geschiedenis, die de zittingzaal in een
hartstochtelijke opwinding bracht, hem in geen geval nadeel
berokkenen kon. Hij glimlachte nog steeds, hoewel een licht,
zenuwachtig beven hem met zijn oogleden deed knippen.
“Neem me niet kwalijk, mijnheer de abbé, maar u ziet, dat mijn

vrienden mij noodig hebben. Ik herhaal u, dat ik absoluut niets voor
uw protégé kan doen.”
Maar Pierre wilde dit antwoord nog niet als definitief aannemen.
“Neen, neen, mijnheer, ga u nu maar uw zaken doen, dan wacht ik

zoolang wel hier … Neem geen besluit, zonder er rijpelijk over na te
denken. Men haast u op het oogenblik en ik voel, dat u niet met
onverdeelde aandacht naar mij luistert. Wanneer u strakjes
terugkomt en u geheel aan het geval wijden kunt, zult u, daar ben ik
zeker van, toestaan wat ik u vraag.” [60]
En hoewel Fonsègue hem bij het weggaan verzekerde, dat hij zijn
besluit niet zou kunnen veranderen, bleef Pierre hardnekkig en ging
weer op het bankje zitten, ook al zou hij tot ’s avonds moeten
wachten. De Salle des Pas perdus was nu bijna geheel ledig en leek
nu nog droefgeestiger en killer met haar Laokoöon en haar Minerva
en met haar kale wanden; zij maakte den indruk van een banaal
station, waar het gewoel van de eeuw doortrok, zonder het hooge
plafond te verwarmen. Nooit nog was een valer, onverschilliger
daglicht door de groote glazen deuren binnengevallen, waarachter
men den kleinen, ingesluimerden tuin met zijn spaarzaam
wintergroen zag. Geen geluid van de stormachtige zitting ernaast
drong hier door; slechts een doodelijke stilte viel neer uit het
zwaarmoedige gebouw, waardoor een rilling van troosteloosheid
ging, die ongetwijfeld van heel ver, uit het geheele land gekomen
was.
Dat was het wat Pierre nu in zijn overpeinzingen niet losliet. De
geheele oude, vergiftigde wond lag hier in haar ettering bloot. De
langzame parlementaire verrotting had zich uitgebreid en greep nu
het sociale lichaam aan. Zeker boven de lage intriges, boven het
drijven van persoonlijke eerzucht stond wel de hoogere strijd der
principes, stond de voortschrijdende geschiedenis, die het verleden
wegvaagde en trachtte in de toekomst meer waarheid, gerechtigheid
en geluk te scheppen; maar wat hielp dat, wanneer men in de
vreeselijke dagelijksche praktijk niets zag dan de ontketening van
egoïstische begeerten, den eenigen drang om zijn buurman te
worgen en alleen te triompheeren. Tusschen de verschillende
groepen ontdekte men niets dan een strijd om de macht en om de
bevrediging, die de overwinning geeft. Links en rechts, katholieken,
republikeinen, socialisten en al die ontelbare partijschakeeringen
waren niets dan etiquetten, welke denzelfden brandenden dorst naar
heerschen en regeeren classificeerden. Alle vragen trokken zich
samen tot één vraag, wie van deze, gene of nog een derde partij
Frankrijk in zijn macht hebben zou, om ervan te genieten, om zijn
gunsten te verdeelen onder zijn beschermelingen. En het ergste
was, dat de groote slagen, de dagen en weken, welke ermede
verloren gingen dezen op genen en genen weer op dien te laten
volgen, op niets anders uitliepen dan op een allerdwaast heen en
weer trappelen op dezelfde plaats, want alle drie beteekenden even
veel of even weinig; er bestonden tusschen hen slechts vage
verschillen, zoodat de nieuwe [61]meester hetzelfde werk bedierf als
zijn voorganger, daar hij, zoodra hij aan het bewind kwam,
noodzakelijkerwijze zijn programma’s en beloften vergeten moest.
Onoverwinlijk keerden Pierre’s gedachten weer terug naar Laveuve,

dien hij een oogenblik vergeten had. O, wat bekommerde die
ongelukkige oude man, die daar op zijn lompen van honger lag te
crepeeren, er zich om of Mège het ministerie-Barroux zou doen
vallen en een ministerie-Vignon aan het bewind komen zou? Op die
wijze zouden er honderd, tweehonderd jaren moeten verloopen voor
er brood was in de dakkamertjes, waar de verminkten van den
arbeid, de oude, kreupel geworden lastdieren liggen te reutelen. En
achter Laveuve stond de geheele ellende, het geheele volk der
onterfden en der armen, die in doodsstrijd verkeerden en
gerechtigheid eischten, terwijl de voltallige Kamer zich hartstochtelijk
opwond om te weten, aan wien de natie toebehooren, wie haar
verslinden zou. De modder stroomde tot aan den rand, de
afschuwelijke, bloedende wond lag schaamteloos bloot als een
kankergezwel, dat het organisme wegvreet en het hart aantast. Welk
een walging boezemde dat schouwspel in, hoe verlangde men naar
het wrekende mes, dat gezondheid en vrede teruggeven zou.
Pierre zou niet hebben kunnen zeggen hoe lang hij in dat gepeins
verzonken was, toen wederom een verward lawaai de zaal vulde.
Verschillende Kamerleden kwamen weer terug en vormden druk
gesticuleerende groepen. Dan hoorde hij plotseling Massot naast
zich zeggen:
“Het is nog niet gevallen, maar het scheelt toch een beroerd beetje.
Ik geef geen sou meer voor zijn leven.”
Hij bedoelde het ministerie. Dan vertelde hij aan een pas
aangekomen collega het verloop der zitting. Mège had heel goed en
met een buitengewoon vurige verontwaardiging tegen de verrotte en
verrottende maatschappij gesproken, maar had, zooals altijd, zijn
doel voorbijgestreefd en juist door zijn heftigheid de Kamer bang
gemaakt. Toen Barroux dan ook de verdaging van de interpellatie
voor een maand gevraagd had, behoefde hij slechts woorden te
geven aan zijn verontwaardiging, die trouwens zeer oprecht was,
want een heilige toorn tegen de infame campagnes, die een zekere
pers voerde, vervulde hem. Moest de smaad van Panama zich
hernieuwen? Zou de volksvertegenwoordiging zich door nieuwe
dreigementen met onthullingen laten intimideeren? Het eenige doel
was, om de republiek zelf onder een vloed [62]van schanddaden te
verdrinken. Neen, neen, het uur was gekomen, om tot zichzelf in te
keeren, om in vrede te werken, zonder dat op schandaal beluste
personen in staat gesteld zouden worden den algemeenen vrede te
verstoren. En de Kamer, op wie deze woorden indruk gemaakt
hadden en die bang was op den langen duur het geduld van de
kiezers met die telkens nieuwe modder uit te putten, had de
interpellatie voor een maand verdaagd. Maar, hoewel Vignon zich
met opzet niet in de discussie gemengd had, had zijn geheele groep
tegen het ministerie gestemd, zoodat de door Barroux verkregen
meerderheid slechts twee stemmen bedroeg—een belachelijke
meerderheid.
“Maar dan zal het ministerie ontslag vragen,” zeide een stem tot
Massot.
“Ja, het gerucht gaat. Maar Barroux is taai … In ieder geval zullen zij,
wanneer zij mochten aanblijven, binnen acht dagen tegen den grond
liggen, te meer daar Sanier woedend is en beweert morgen de lijst
met namen te publiceeren.”
Inderdaad zag men Barroux en Monferrand haastig en

terneergeslagen en door hun ongeruste protégé’s gevolgd,
voorbijkomen. Men vertelde, dat het geheele kabinet zou
vergaderen, om een beslissing te nemen. Dan kwam Vignon,
omgeven door zijn vrienden, terug. Hij straalde van vreugde, die hij
echter voor zijn vrienden trachtte te verbergen, want hij wilde niet te
vroeg victorie kraaien; maar de oogen van zijn groep fonkelden, een
geheele troep jachthonden, die wachtten op het naderende uur van
den buit. Zelfs Mège triompheerde. Op twee stemmen na had hij het
ministerie doen duikelen! Alweer een! En dat van Vignon zou hij ook
ten val brengen. En dan zou hij eindelijk regeeren!
“Alle duivels!” mompelde de kleine Massot. “Chaigneux en Dutheil
zien er uit als een paar honden, die een rammeling gehad hebben.
Maar kijk eens naar Fonsègue, dan zie je wat anders. Wat een kerel,
hè?… Bonsoir, ik maak, dat ik wegkom!”
Hij gaf zijn collega de hand; hij wilde niet blijven, hoewel de zitting
nog niet opgeheven was en er weer een belangrijke quaestie—maar
natuurlijk voor leege banken—behandeld werd.
Pierre was opgestaan, om nogmaals zijn verzoek aan Fonsègue te

doen. Maar deze was hem voor en zeide haastig:
“Neen, heusch niet, mijnheer de abbé, ik zeg u nogmaals, [63]dat ik

beslist weiger de verantwoordelijkheid van een dergelijke
overtreding van onze reglementen op mij te nemen. Er is een
rapport uitgebracht en de zaak is definitief beslist. Hoe kan ik dus
anders handelen dan ik doe?”
“Mijnheer,” zeide de priester smartelijk, “het gaat hier om een ouden

man, die honger heeft, die koude lijdt en sterven zal, wanneer hij
niet geholpen wordt.”
Met een wanhopig gebaar scheen de hoofdredacteur van den Globe

de muren tot getuigen te roepen, dat hij er niets aan kon doen.
Ongetwijfeld was hij bang voor de een of andere onaangename
geschiedenis voor zijn blad, waarin hij het Asile des Invalides du
Travail als verkiezingswapen misbruikt had. En misschien ook maakte
de heimelijke angst, waarin de zitting hem gebracht had, hem
hardvochtig.
“Ik kan niets doen, ik kan niets doen … Maar ik zou natuurlijk niets
liever zien dan dat u mij door het damescomité zoudt dwingen iets
te doen. U hebt reeds den steun van barones Duvillard, tracht ook
dien van de andere dames te krijgen.”
Vastbesloten tot het einde toe te strijden, zag Pierre daarin een
laatste middel, om zijn doel te bereiken.
“Ik ken gravin de Quinsac; ik zou dadelijk naar haar toe kunnen
gaan.”
“Ja, dat is uitstekend! Ga naar gravin de Quinsac; neem een rijtuig

en tracht ook prinses de Hardt te spreken. Die heeft tegenwoordig
veel invloed … Probeer de toestemming van die dames te krijgen, ga
dan om zeven uur naar de barones terug, vraag aan haar een brief,
die mij dekt, en kom dan bij mij op de courant. Om negen uur is uw
man dan in het Asile.”
Hij sprak nu op vroolijk-ongedwongen toon en scheen, nu hij geen

gevaar meer liep in moeilijkheden te geraken, zeker van het succes.
De priester vatte weer nieuwen moed.
“Ik ben u hoogst dankbaar, mijnheer; u zult een reddingswerk doen.”
“Maar u begrijpt toch, hoop ik, dat ik niets liever zou willen. Ja, als
wij met een woord de ellende genezen, honger en dorst voorkomen
konden!… Maar haast u, u hebt geen minuut te verliezen.”
Zij gaven elkaar de hand en Pierre haastte zich weg. Het was niet
makkelijk, want de groepen waren grooter geworden; de woede en
de angst van de zitting vormden hier een stormachtigen
tegenstroom, zooals een steen, die midden [64]in een poel geworpen
wordt, de modder opwoelt en het verborgen vuil naar de
oppervlakte doet stijgen. Hij moest zich met zijn ellebogen een weg
banen door die menigte, door de rillende en bevende lafheid van
sommigen en de onbeschaamde brutaalheid van anderen, door de
vuile bezoedelingen, die de meesten tengevolge van de
onvermijdelijke besmetting der omgeving gekregen hadden. Maar hij
nam een nieuwe hoop met zich mede, en het scheen hem toe, dat,

Instant Download for Money Banking and Financial Markets 3rd Edition Cecchetti Solutions Manual 2024 Full Chapters in PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Instant Download for Money Banking and Financial Markets 3rd Edition Cecchetti Solutions Manual 2024 Full Chapters in PDF

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Instant Download for Money Banking and Financial Markets 3rd Edition Cecchetti Solutions Manual 2024 Full Chapters in PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Full download solution manual or testbank at testbankdeal.

Money Banking and Financial Markets 3rd Edition

Download more solution manual or test bank from https://testbankdeal.com

Money Banking and Financial Markets 3rd Edition Cecchetti

Money Banking and Financial Markets 5th Edition Cecchetti

Money Banking and Financial Markets 4th Edition Cecchetti

Leadership Experience 6th Edition Daft Test Bank

Computer Security Principles And Practice 2nd Edition

Basic Marketing Research 9th Edition Brown Test Bank

Organizational Theory Design and Change Canadian Edition

New Perspectives on Computer Concepts 2018 Comprehensive

Reading this chapter will prepare students to:

Important Points of the Chapter

Application of Core Principles

Teaching Tips/Student Stumbling Blocks

Features in this Chapter

Your Financial World: Should You Believe Corporate Financial Statements?

Applying the Concept: What Was Long-Term Capital Management Doing?

Long-Term Capital Management, a Connecticut-based hedge fund, engaged in a large

In the News: AIG Still Faces Billions in Credit Losses

Additional Teaching Tools

You can visit FASB on the web at: http://www.fasb.org/

For More Discussion

a) Car insurance is like an American call option, sold by the insurance

E. The Value of Options: Some Examples

Terms Introduced in Chapter 9

5. Explain why trading derivatives on centralized exchanges rather than in over-the-

Answer: The presence of a centralized counterparty (CCP) increases transparency, as

Month 1 Month 2 Month 3 Total

Answer: If the company has a comparative advantage in borrowing in the floating

Answer: The existence of derivative markets increases the economy’s capacity to

Answer: Option Price = intrinsic value + time value of the option

17. *You are given the following information on three firms.

Fixed Rate Floating Rate

Firm A 7% LIBOR+50 bps

Firm B 12% LIBOR+150 bps

Firm C 10% LIBOR+150 bps

Answer: Possible pairs: A and C or B and C

* indicates more difficult problems

“U een kopje koffie, mijnheer de abbé?”

“Neen, dank u, mademoiselle!”

“Een glaasje chartreuse dan?”

“Neen, werkelijk niet.”

Toen iedereen bediend was, kwam de barones naar hem terug en

“En waarmede kan ik u nu van dienst zijn, mijnheer de abbé?”

“Ik kom een beroep doen op uw groote goedheid, mevrouw. Ik heb

“O, mijnheer de abbé,” prevelde zij, “u verscheurt mijn hart. Maar ik

De afgevaardigde dronk juist zijn glaasje chartreuse uit.

De generaal en Amadieu knikten toestemmend, maar Duvillard was

“Neen, neen, een mensch is een mensch en je moet hem helpen

“Ik verzeker u, dat ik aan handen en voeten gebonden ben. Mijnheer

Plotseling vond zij een oplossing.

“U zult Fonsègue in de Kamer vinden,” voegde Dutheil eraan toe;

Pierre drong niet langer aan en besloot onmiddellijk naar Fonsègue

Een heimelijke woede deed een moordlustige vlam in de donkere

Uitgestrekt in een fauteuil, beet Hyacinthe op een aethercapsule, de

“Ik ga naar de tentoonstelling Lis. Heel Parijs verdringt zich daar. Er

“Graag, graag!” riep Camille uit, die anders gewoonlijk hardvochtig

En zich dan tot een glimlachje dwingend:

“Ga jij niet met ons mee naar Lis, Gérard?”