Eye Tracking in Second Language Acquisition and Bilingualism A Research Synthesis and Methodological Guide 1st Edition Aline Godfroid (Author)
Eye Tracking in Second Language Acquisition and Bilingualism A Research Synthesis and Methodological Guide 1st Edition Aline Godfroid (Author)
Eye Tracking in Second Language Acquisition and Bilingualism A Research Synthesis and Methodological Guide 1st Edition Aline Godfroid (Author)
com
https://textbookfull.com/product/second-language-acquisition-1st-
edition-slabakova/
textbookfull.com
https://textbookfull.com/product/horses-for-dummies-3rd-edition-
audrey-pavia/
textbookfull.com
Examination Questions and Answers in Basic Anatomy and
Physiology 2nd Edition Martin Caon
https://textbookfull.com/product/examination-questions-and-answers-in-
basic-anatomy-and-physiology-2nd-edition-martin-caon/
textbookfull.com
https://textbookfull.com/product/the-omicron-legion-the-blaine-
mccracken-novels-1st-edition-land/
textbookfull.com
https://textbookfull.com/product/spirit-on-the-move-black-women-and-
pentecostalism-in-africa-and-the-diaspora-judith-casselberry/
textbookfull.com
https://textbookfull.com/product/social-problems-in-the-uk-an-
introduction-2nd-edition-stuart-isaacs/
textbookfull.com
https://textbookfull.com/product/prozac-nation-young-and-depressed-in-
america-wurtzel/
textbookfull.com
Get started with MicroPython on Raspberry Pi Pico 1st
Edition Gareth Halfacree
https://textbookfull.com/product/get-started-with-micropython-on-
raspberry-pi-pico-1st-edition-gareth-halfacree/
textbookfull.com
EYE TRACKING IN SECOND
LANGUAGE ACQUISITION AND
BILINGUALISM
The Second Language Acquisition Research series presents and explores issues bearing
directly on theory construction and/or research methods in the study of second
language acquisition. Its titles (both authored and edited volumes) provide thor-
ough and timely overviews of high-interest topics, and include key discussions of
existing research findings and their implications. A special emphasis of the series is
reflected in the volumes dealing with specific data collection methods or instru-
ments. Each of these volumes addresses the kinds of research questions for which
the method/instrument is best suited, offers extended description of its use, and
outlines the problems associated with its use. The volumes in this series will be
invaluable to students and scholars alike, and perfect for use in courses on research
methodology and in individual research.
Of related interest:
Second Language Acquisition
An Introductory Course, Fourth Edition
Susan M. Gass with Jennifer Behney and Luke Plonsky
Second Language Research
Methodology and Design, Second Edition
Alison Mackey and Susan M. Gass
EYE TRACKING IN
SECOND LANGUAGE
ACQUISITION AND
BILINGUALISM
A Research Synthesis and
Methodological Guide
Aline Godfroid
First published 2020
by Routledge
52 Vanderbilt Avenue, New York, NY 10017
and by Routledge
2 Park Square, Milton Park, Abingdon, Oxon, OX14 4RN
Routledge is an imprint of the Taylor & Francis Group, an informa business
© 2020 Taylor & Francis
The right of Aline Godfroid to be identified as author of this work
has been asserted by her in accordance with sections 77 and 78 of
the Copyright, Designs and Patents Act 1988.
All rights reserved. No part of this book may be reprinted or
reproduced or utilised in any form or by any electronic, mechanical,
or other means, now known or hereafter invented, including
photocopying and recording, or in any information storage or
retrieval system, without permission in writing from the publishers.
Trademark notice: Product or corporate names may be trademarks
or registered trademarks, and are used only for identification and
explanation without intent to infringe.
Library of Congress Cataloging-in-Publication Data
A catalog record for this title has been requested
ISBN: 978-1-138-02466-3 (hbk)
ISBN: 978-1-138-02467-0 (pbk)
ISBN: 978-1-315-77561-6 (ebk)
Typeset in Bembo
by Deanta Global Publishing Services, Chennai, India
Visit the eResources: https://www.routledge.com/9781138024670
To Koen
CONTENTS
References364
Index of Names 401
Index406
FIGURES
a new field come new questions and possibilities for innovation. At the same time,
many design issues in eye-tracking research do generalize across language-related
disciplines. Therefore, I hope other researchers working across the language sci-
ences will find this book useful as well.
The structure of this book reflects the different stages of the research cycle. I
organized it this way with my graduate students in mind, who, over the course
of a 15-week seminar, learn the ropes of eye tracking in the Second Language
Studies Program at Michigan State University. Depending on where you find
yourself in the research process, you may find it useful to read the corresponding
chapters in the book. Chapter 1 introduces eye-tracking methodology in rela-
tion to other real-time data collection methods. It will be most useful if you are
considering whether eye tracking could enrich your research program and what
other data sources eye tracking can be triangulated with. Chapter 2 summarizes
my reading of the cognitive psychology literature. It boils down nearly 45 years
of fundamental research to a chapter-length, accessible summary of fundamental
facts about eye movements that probably every eye-tracking researcher in the lan-
guage sciences should know. Chapters 3 and 4 present the findings of a synthetic
review of eye-tracking research in second language acquisition and bilingualism,
highlighting major themes and developments in the field so researchers can situ-
ate their own work and find a topic. Chapters 5 and 6 cover the design of eye-
tracking studies. Chapter 5 is a stepping stone for Chapter 6, in that it introduces
basic principles of experimental design. Equipped with this knowledge, readers
can tackle the eye-tracking-specific information in Chapter 6. After reading these
chapters, you will be able to conceptualize and design your own eye-tracking
project. Chapter 7 provides a comprehensive overview of eye-tracking measures
in second language acquisition and bilingualism. You can focus specifically on
those measures you use in your own research or read with the aim of exploring,
so you can diversify and expand your current selection of measures. Chapter 8
covers topics in data cleaning and analysis. It caters to readers with different levels
of statistical literacy by providing both an overview of current statistical practices
and an in-depth introduction to newer statistical techniques (linear mixed-effects
models and growth curve analysis) that have gained importance in recent years.
Lastly, Chapter 9 brings the reader full circle by providing practical advice on
purchasing or renting an eye tracker, setting up a lab, tips for data collection, and
ideas for research. Overall, this book will explain the details of how and why to best
collect and analyze eye-movement recordings for well-designed and informative
language research.
ACKNOWLEDGMENTS
Writing is a process, and this process would not have been as rewarding and at
times even fun without the help and encouragement of a group of talented and
caring people. I am thankful to the series editors Susan Gass and Alison Mackey
for giving me an opportunity to write this book and to the Routledge editors
Ze’ev Sudry and Helena Parkinson for overseeing the publication process. My
thanks also go to Paula Winke, Co-Director of the Second Language Studies Eye-
Tracking Lab, and to all the previous students in my eye-tracking course and in
particular JinSoo Choi, Caitlin Cornell, and Megan Smith, who have commented
on different chapters in this book. Markus Johnson from SR Research and Wilkey
Wong from Tobii have been most helpful answering my questions about eye
trackers and provided feedback on the final chapter of the book. Chapters 4, 6,
and 8 also benefited from conversations with Gerry Altmann and Denis Drieghe.
I owe a special debt of gratitude to Carolina Bernales, Bronson Hui, and
Kathy MinHye Kim for their numerous contributions to the book, which have
made it better in so many ways. My thanks also go to Dustin Crowther and
Kathy MinHye Kim for their help coding the studies. Elizabeth Huntley, Wenyue
Melody Ma, and Koen Van Gorp proofread all the chapters and made many astute
suggestions that have made this book a better read. I thank all the eye-tracking
researchers who generously contributed examples from their studies and whose
work has had an obvious impact on my thinking. I thank my writing partners in
crime, Patricia Akhimie, Claudia Geist, Gustavo Licon, and Kelly Norris Martin,
for motivating me to show up and do the work week after week. I thank my East
Lansing friends Natalie Philips and John McGuire and my Ann Arbor friends for
making cold Michigan winters a little warmer and lastly, I thank my family in
Belgium and Koen for their unwavering love and support as I pursued my aca-
demic dreams on a new continent.
Aline Godfroid, Haslett, Michigan
Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:
The Project Gutenberg eBook of Goena-Goena:
Oorspronkelijke roman
This ebook is for the use of anyone anywhere in the United
States and most other parts of the world at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this ebook or online at www.gutenberg.org. If you
are not located in the United States, you will have to check the
laws of the country where you are located before using this
eBook.
Author: P. A. Daum
Language: Dutch
DOOR
MAURITS.
Tweede Druk.
LEIDEN.—A. W. SIJTHOFF.
[1]
GOENA-GOENA.
Charles Prédier kwam met een vergenoegd gezicht het kantoor uit.
Nu was alles in orde; nu was zijn fortuin gemaakt! Terwijl hij het
zweet van z’n voorhoofd veegde—het pleiten voor eigen zaak maakt
zoo warm!—drukte hij de zwart leeren portefeuille, die hij onder den
arm droeg, met liefde tegen zijn borst. Het had moeite gekost den
notaris over te halen, geld te steken in de nieuwe koffie-
onderneming; doch nu het gelukt was, ging het overige vanzelf; nu
zou het kapitaal gauw genoeg bijeenkomen; er zou gebouwd en
geplant kunnen worden, en binnen een jaar of vier.…..
Zij hoorde ’t wel, maar het ging haar het eene oor in, het andere uit;
ze begreep alleen, dat het pogingen betrof, om van koffie geld te
maken, maar veel verder dan dit primitief begrip kwam zij niet; ze
was nu reeds acht jaar in Indië—Bronkhorst had haar getrouwd,
toen hij wegens ziekte ’n jaar met verlof naar Europa was geweest—
maar zij was met hart en ziel een t o t o k gebleven, die slecht
brabbelmaleisch sprak, geen inlandsche bedienden langer dan een
maand kon houden, voor de détails van het echt Indisch leven geen
oog had, en er daarvoor ook nimmer een krijgen zou. Als Bronkhorst
haar van zijn speculatiën in de cultures vertelde, dan zei ze maar „Ja
en amen”; geloofde, dat het erg gelukkig zou wezen, als ’t groote
winsten opbracht, en.…. dacht er verder niet aan.
Hem kon zoo iets dagen lang bezig houden, en dat deed het ook nu.
Het maakte hem stil aan de rijsttafel; het hinderde hem ’s middags
op ’t kantoor onder het andere werk, en toen hij ’s avonds naar
gewoonte in een wipstoel op het schabelletje een havanna rookte na
het diner, wilden hem die prachtige plannen van Prédier nog niet
loslaten.
Naast hem stonden op een marmeren knaap twee kopjes koffie; zijn
vrouw zat tegenover hem; hij keek naar buiten en dacht [4]hardop,
voor de gezelligheid en meenende dat Marie luisterde. De cijfers der
mogelijke winsten maakten hem warm.
„Jongens, als het d i e n kerel toch eens lukte!” riep hij. „Wat zou dat
een heerlijk zaakje zijn!”
Marie was opgeschrikt door den luideren toon. Onder het exposé
zijner geldelijke illusiën was ze rustig ingedommeld, maar nu greep
ze naar haar kopje, en zei op ’n toon alsof ze zijn beschouwingen
aandachtig had gevolgd: „Ja, heerlijk, hè?”
„Als je moe bent, Mies, dan moet je naar bed gaan; dat is veel
beter.”
Bronkhorst lachte.
„Kom, kom! Veins maar niet. Je valt bijna omver van den slaap. Ik
kan het me best voorstellen. Die eeuwige drukte met de kinderen; ’s
morgens vroeg op en ’s middags niet slapen.… ga jij gerust naar
bed, hoor.”
Hij stond op, knoopte zijn kabaja zorgvuldig dicht en wandelde het
erf af, naar den grooten weg; voortdurend klonk hem ’t heftig geluid
der twistende stemmen in de ooren; wat ze elkaar toevoegden, kon
hij niet verstaan, maar dat behoefde ook niet; de Borne’s waren
reeds twee jaren zijn buren, en hij wist er alles van. Nu en dan had
hij zich er mee bemoeid; als ’n goed notaris, die zich altijd
interesseert voor andere zaken, kon hij dat niet laten, schoon zijn
vrouw hem afried zich te mengen in geschillen tusschen man en
vrouw. Ook wist hij wel dat het zoo’n vaart niet liep; groote
woorden, anders niet. Juist passeerde hij hun huis, toen kapitein
Borne, in uniform, naar buiten kwam.
„Die vrouw van me,” zei de kapitein, die commandant was van het
kleine garnizoen, „is in staat ’n mensch razend te maken.”
„Och wat! Als ik in deze negorij altijd thuis moest zitten, dan stierf ik
van chagrijn. Ik ben dat nooit gewoon geweest.”
Kapitein Borne stapte voort naar de sociëteit, waar zijn partners hem
reeds wachtten. Bronkhorst keerde langzaam en bij zichzelven
glimlachend terug naar huis.
„Ja, dat wist ik. Mevrouw Borne heeft me al ’n dag of acht geleden
verteld, dat ze haar nicht Betsy te logeeren kreeg met haar man,
voor onbepaalden tijd.”
„Zij wilde ’t hem niet eer zeggen; hij moppert altijd zoolang, als hij
het tevoren weet; wanneer de lui er eenmaal zijn, dan heeft hij er
vrede mee.”
Het denkbeeld trof hem; niet omdat het nieuw was, maar hijzelf
deed uit gewoonte altijd met zijn geld, wat hij wilde, zonder ooit zijn
vrouw te raadplegen.
„Je vindt het toch wel goed, Marie,” vroeg hij, „dat ik me in die zaak
van Prédier heb gestoken?”
„Wel, men kan niet weten; het is toch ook evengoed jouw geld.”
„Van die zaken heb ik geen verstand, Jean; dat weet je, en dan,
ventlief, zooals jij doet zal ’t wel goed wezen.”
Daar had je weer het vertrouwen! Zóó genoot hij dat nu als notaris
algemeen, en dáárvan was hij overtuigd: als zoodanig was hij het
waard ook. Hij had er uitstekend slag van de zaken voor anderen te
behandelen; hij deed het gewetensvol en nauwgezet. Rijke
Chineezen kwamen van heinde en ver hem in lastige, [8]belangrijke
zaken raadplegen, en ze wisten toch, dat de notaris hen geducht liet
betalen. Maar hij bezat het welverdiende vertrouwen van iedereen
voor ieders zaken; alleen miste hij dat van zichzelven voor zijn eigen
zaken. Voor een ander zou hij niet half zoo gauw en zonder ernstig
onderzoek tot de plannen van Prédier zijn toegetreden; waar het zijn
eigen geld betrof, was hij losser.
„Verbeeld je! Als men ’n man heeft, die notaris is, en men vertrouwt
hem niet.…”
„Nu?”
„Nu,” zei ze lachend, „dan moet hij toch ’n geduchte roover wezen.”
Men kende het huis van den notaris algemeen onder den naam van
het „paleis”. Toen Bronkhorst met zijn vrouwtje naar Indië kwam,
had hij ’n keurige Europeesche inrichting meegebracht. Fraaie
ameublementen, hoogst onpractisch en lastig om te behouden en te
onderhouden, maar keurig mooi om te zien; stoelen met heerlijke
overtrekken, die uitstekend aan hun bestemming beantwoordden,
daar nooit iemand het waagde er op te gaan zitten; prachtige
spiegels, mahoniehouten kasten, kostbare schilderijen en smaakvolle
portières. Met den hartstocht van een huishoudelijke, welopgevoede
dochter uit een nette burgerfamilie in Holland, had de jonge
mevrouw Bronkhorst zich dadelijk geconstitueerd als slavin van al
dat moois, behoudens de servituten haar door het moederschap
opgelegd.
Maar mooi was het, dàt erkende iedereen; veel mooier zelfs dan bij
den resident, en zoo was het met alles, tot in de keuken, waar tot
stomme verbazing van alle Indische menschen een glimmende
b a t t e r i e d e c u i s i n e aan den helderwitten muur prijkte, en tot
in den stal, waar de twee spannen fraaie koetspaarden en het
rijpaard van Bronkhorst hun omgezette gras en g a b a h op
raadselachtige wijze schenen te verbergen.
Wel honderdmalen werd mevrouw Bronkhorst over de uitkomsten
harer slavernij gecomplimenteerd; vooral door de heeren, die
verklaarden, dat het iemand „goed” deed, weer eens zoo’n keurig
nette Europeesche inrichting te zien, maar die voor geen geld
hadden gewild, dat h u n vrouwen zooveel werk maakten van den
inboedel.
„Ja,” was ’t antwoord met een zucht vol staatszorg, „dat is ’n leelijk
ding.”
„Ja, er komt ook zóóveel bij. Geen kinderen, zie je, nooit.…. geen
idéetje.”
Mevrouw Bronkhorst keek haar even aan. Zij kon met het
eigenaardig Indisch idioom maar niet terecht, en over zulke
i d é e t j e s van kinderen te spreken in gezelschap, hinderde haar.
„Ik wou,” zei de kapitein met zijn luide commando-stem, „dat ik geld
genoeg had, dan liet ik twaalf ankers malaga aanrukken.”
Zijn vrouw zat bij het flauwe licht van een oud-model hanglamp
[12]naast de tafel op een wipstoel; ze was in sarong en kabaai. Toen
ze hem hoorde aankomen, verborg ze haastig iets in haar
koetang.
Het was maar ’n brief van haar eenige zuster, ’n jong ding nog, van
achttien jaren, maar die er reeds twee getrouwd was met een
ambtenaar; als meisje vertelden zij elkaar alles, en nu ze gescheiden
waren, bleef Lidia tegenover haar zuster even openhartig op het
papier; zij had altijd een ergen hekel gehad aan haar zwager Den
Ekster, doch zoolang deze als administrateur eener onderneming
Betsy een goed leven bezorgde, ging het nog; nu hij buiten
betrekking was geraakt en niet eens ’n spaarpot bleek te hebben,
was de verachting van Lidia voor zijn persoon grenzenloos, en
drukte zij zich in haar brief zoo onomwonden over hem uit, dat Betsy
er mee verlegen zou geweest zijn, als hij ’t had gelezen. Er stond te
veel in dien brief. Lidia bekeek daarin van alle kanten de vraag: hoe
haar zuster van dien ellendigen kerel zou verlost raken; ze schreef
over echtscheiding, ja gaf niet onduidelijk te kennen, dat zij, had ze
z u l k een man, in staat zou zijn hem uit den weg te ruimen.
In een duisteren hoek van het vertrek zat een oude inlandsche
vrouw op een matje; het was de meid, die Betsy gedragen had in de
s l e n d a n g en voor wie zij n o n n a bleef zoo goed als haar zuster,
al trouwden zij ook honderdmalen. Betsy vond dat goed; ’t
herinnerde haar den tijd, toen ze nog vrij was en bij haar ouders
thuis ’n vroolijk leventje leidde, totdat.… het verwenschte oogenblik
kwam, en zij zich liet bepraten door haar ouders, die haast hadden
om van de meisjes „af” te komen en niets zoozeer vreesden dan met
haar te „blijven zitten”.
Van Den Ekster had zij een afkeer, en omdat ze hem nooit lief had
gehad, vergaf ze hem nooit de geringste kleinigheid. Reeds van den
eersten dag waren ze elkaar tegengevallen; haar stugheid had hem
doen aarzelen; zijn aarzeling had haar nog stugger gemaakt; hij
zocht zijn troost elders; zij had aan troost geen behoefte. Maar alles
ging stil en fatsoenlijk, zonder één onvertogen woord, zonder één
luidruchtige uitbarsting; met wederzijdschen stillen wrok, tegenover
„de menschen” verborgen achter een vriendelijk masker.
De oude meid, die dat alles van meet af had gezien, haatte den
t o e a n uit instinctmatig plichtbesef; dat hij haar nonna ongelukkig
maakte, was voldoende om hem in haar oogen misdadig te doen
zijn. In het begin, toen ze nog dacht, dat de n o n n a er om gaf, had
ze voorgesteld geheimzinnige toovermiddelen op Den Ekster toe te
passen om hem aan zijn vrouw te binden; maar Betsy had er om
gelachen; t j i e s ! had ze geroepen met een gebaar van walging; en
in het Maleisch had ze haar hart uitgestort voor [14]de oude baboe,
met een zenuwachtige woede, die men in gezelschap achter het
kalme, fraaie uiterlijk niet zou gezocht hebben.
Nu vertelde ze aan de nènèh, dat er een brief was van nonna Lidia,
en de oude vrouw in ’t lange blauwe baadje en met de grijze
achterover gekamde haren, kwam dichter bij de tafel, terwijl haar
gerimpeld gezicht vol belangstelling naar den brief was gewend,
alsof haar daaruit rechtstreeks de woorden bereikten, die Betsy tot
haar sprak.
„Zij is gelukkig,” zei de oude met een zucht. „Zij heeft altijd
oentoeng gehad, van kleins af. Het ongeluk was voor u.”
„Hij had geluk in zijn gezicht,” meende de oude, „en dat heeft d e z e
niet; z ij n gezicht verveelde me al, toen hij den eersten dag kwam.”
Betsy las de woorden nog eens over. Verschrikkelijk! Die Lidia was
toch een boosaardig nest. Zij, Betsy, had aan zoo iets nog nooit
gedacht. Nu wilden die woorden haar niet uit de gedachten; ze
brachten haar fantaisie aan het werk, en ze zag, ze zag in haar
verbeelding.….
„Kom,” zei hij vriendelijk, „blijf daar niet zoo alleen zitten. Kom in de
voorgalerij. Wij zitten er gezellig.”
Wat oom Borne verstond onder „gezellig”, strookte niet geheel met
een dames-opvatting; hij begreep er onder, dat hij samen met Den
Ekster vóór het diner nog een bittertje dronk, in het aangenaam
vooruitzicht, dat in den naävond een paar heel familiare kennissen
kwamen om ’n partijtje te maken; meneer in een wit jasje en
mevrouw in négligé. En toen het zoo laat was, betrok het mannelijk
deel van het gezelschap ’n speeltafeltje aan den eenen kant der
galerij en homberde zwijgend en ernstig, als hingen hun grootste
stoffelijke en zedelijke belangen af van de wisseling der kaarten. De
dames whistten met den blinde en met „de klets”; al voortspelende
hadden ze het druk over de menschen, die niet aanwezig waren,
maakten ze â t j a r of gaven elkaar recepten voor pudding en kwee-
kwee, het een en ander afgebroken door geschillen over „wat” nu
eigenlijk troef was, en door de verbaasde vraag van degene, die aan
de voorhand zat, wie nu eigenlijk moest uitkomen, afgewisseld door
quaestiën [16]over het wasschen van de eene voor de andere, en het
daarna aan den verkeerden kant neerleggen van de kaarten.
Van tijd tot tijd keek kapitein Borne eens op en maakte zijn
medespelers met een glimlach en een hoofdbeweging attent op het
praten aan de andere zijde.
„Hoor maar eens: rrrt!” ratelde de gast, het geluid van de whistende
dames nabootsend.
Toen tegen halftwee in den nacht de kaarten der drie dames reeds
lang naar de huisjes waren teruggekeerd en de afrekening met een
paar kwartjes was gesloten, annonceerden de heeren „de laatste”,
rekenden af en stonden op. Oom Borne wilde nu, dat zij op hun
gemak ’n brandy soda zouden drinken, maar de visite ging naar
huis, en mevrouw Borne en Betsy gingen slapen, wat den kapitein
niet belette alleen met Den Ekster zijn spiritualiën-plan ten uitvoer te
brengen.
Het was voor Betsy een hoogst onaangenaam leven. Op het land
hadden zij elk hun eigen kamer en kwamen niet meer dan strikt
noodzakelijk was met elkaar in aanraking. Hier kon dat niet. Tante
Borne had slechts één beschikbaar vertrek met één bed; en nu was
ze volstrekt niet bevreesd voor familiariteiten,—noch hij, noch zij
zouden daartoe aanleiding geven of vinden,—[17]maar toch hinderde
het haar, dat hij naast haar sliep, en deze afkeer was zoo
wederkeerig, dat in het groote tweepersoonsledikant elk hunner
gestrekt tegen de klamboe lag met een breede plaats tusschen hen
open, die altijd ongerept bleef.
Zij kon niet slapen; ze had nu werkelijk hoofdpijn van het denken
over den inhoud van dien brief; in huis was het stil; tante Borne sliep
en haar kinderen ook; slechts nu en dan hoorde men een onvast
stemgeluid uit de aangrenzende kinderkamer, als een der kleinen
zijn onschuldige droomen hardop droomde: van ’t gesprek der twee
mannen in de voorgalerij hoorde men in het achterhuis niets; de
oude meid sliep rustig op haar matje; flauw verlichtte ’t brandend
pitje in het glas met klapperolie de eenvoudige kamer, trok op de
bruine tafel een grooten schaduwcirkel, en teekende op de witte
muren den halven omtrek der kasten. Als een vlindertje in ’t
vlammetje vloog, het op en neer deed dansen en daarmee al de
schaduwen op de muren in beweging scheen te brengen, dan
schrikte Betsy en voer haar een rilling langs den rug. Ze vond het
dwaas en kinderachtig; ze had zeker binnenkoorts, dacht ze, en met
haar oogen wijd open, staarde ze naar het licht. Maar het hielp niet.
Haar anders zoo kalm hoofdje werkte onregelmatig, en ze zag in
haar verbeelding akelige dingen: het nare gezicht van Den Ekster
met zijn blonden baard, blauwbleek, strak en met gesloten oogen;
zij deed zelfs de oogen dicht, maar ’t hielp evenmin, want ze zag het
toch, dat gezicht, op en neer dansend zonder romp; en daarachter
kwam dat van de oude meid met afzichtelijke grijnzende trekken.
Zij streek de haren van haar klam voorhoofd weg en stond op; het
was in dat bed niet uit te houden; zenuwachtig opende zij de kast,
nam er een doosje quinine-pillen uit, en slikte haastig een vijftal
naar binnen. Door het kraken van de kastdeuren was de baboe
ontwaakt en had ze zich opgericht.
Betsy nam een kussen uit het bed en wierp het op de mat, naast dat
van de meid.
„S o e d a h . ”
Maar de oude deed dat niet; zij stond op, steunend en mompelend,
ging naar de binnengalerij, haalde een bultzak van een divan en
sjouwde die naar de plaats waar haar n o n n a lag. De steenen vloer
voelde werkelijk hard door de dunne mat heen. Betsy glimlachte,
ging op den bultzak liggen en zei in ’t Hollandsch:
Zóó vond haar Den Ekster tot zijn groote vreugde. Behaaglijk strekte
hij zich uit in het ruime bed. Hij was al bang geweest, dat ze er in
zou liggen en was het met zichzelven niet eens kunnen worden of hij
den nacht dan maar niet verder zou doorbrengen in een luierstoel in
de achtergalerij. En a t t e n d a n t had hij oom Borne aan den praat
en aan de brandy gehouden tot halfvier.
„Jij bent ook een plakker, jij,” had de kapitein lachend gezegd. „A j o ,
marsch, naar je kooi!”