Food Processing Principles and

Applications 2nd Stephanie Clark &

Stephanie Jung & and Buddhi Lamsal
Go to download the full and correct content document:
https://ebookgrade.com/product/food-processing-principles-and-applications-2nd-step
hanie-clark-stephanie-jung-and-buddhi-lamsal/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Food Processing Principles and Applications 2nd

https://ebookgrade.com/product/food-processing-principles-and-
applications-2nd/

ebookgrade.com

Principles of American Journalism An Introduction 2nd

Edition by Stephanie Craft

https://ebookgrade.com/product/principles-of-american-journalism-an-
introduction-2nd-edition-by-stephanie-craft/

ebookgrade.com

Language of Architecture 26 Principles Every Architect

Should Know The Andrea Simitch

https://ebookgrade.com/product/language-of-architecture-26-principles-
every-architect-should-know-the-andrea-simitch/

ebookgrade.com

Emergency Department Leadership and Management Best

Principles and Practice Stephanie Kayden MD & MPH

https://ebookgrade.com/product/emergency-department-leadership-and-
management-best-principles-and-practice-stephanie-kayden-md-mph/

ebookgrade.com
Careers in Media and Communication Stephanie A. Smith

https://ebookgrade.com/product/careers-in-media-and-communication-
stephanie-a-smith/

ebookgrade.com

Food Processing Technology Principles and Practice P.J.

Fellows

https://ebookgrade.com/product/food-processing-technology-principles-
and-practice-p-j-fellows/

ebookgrade.com

Don't Read Poetry A Book About How to Read Poems Stephanie

Burt Stephanie Burt

https://ebookgrade.com/product/dont-read-poetry-a-book-about-how-to-
read-poems-stephanie-burt-stephanie-burt/

ebookgrade.com

Language and Culture at Work Schnurr Stephanie; Zayts

Olga;

https://ebookgrade.com/product/language-and-culture-at-work-schnurr-
stephanie-zayts-olga/

ebookgrade.com
Another random document with
no related content on Scribd:
 ELFDE TOONEEL.

Kamacho, Leontius, Pastoor, Quiteria.

Kamacho. Wel suikerdoosje, wel myn slokkertje, gans wongden!

Wat heb ik jou ’ezogt, eer ik jou heb ’evongden.
Hoe binje zoo bedroefd, myn zoete lieve maeid?
Ach, myn kokkinjebaerd! ik bidje, zeper, graeijt
Tog nou niet meer, maer laet ons liever iensjes dangsen.
Gut schoonvaêr, dat je ’t wist, ik heb zo veel te schrangsen,
Al hadje nou genooit ’et leger van Dikdalf
Mit al zyn soljers, ’k wed ze vraeten ’t nog niet half,
Dat ik ’eried heb. Leont. Ja, ik wil u wel gelooven.
Kam. Gut schoonvaêr, hadje maer iens an de veest ’esnooven;
’t Gebraed is ondieft murf, ’et smelt puur in je mongt.
Kom gaenwe, proef iens van myn starken ouwe hongd.

Einde van het tweede Bedryf.

 DERDE BEDRYF.
EERSTE TOONEEL.

Sanche, alleen.

Ik heb daer dat ik zwiet geloopen, om die draeken,

En nog niet op ’edaen. Hoe zel ik ’er ’an raeken?
De boeren vraegen me, waratjes, of ik ’t mien,
Ze hebben nooit gien draek in ’t hiele dorp ’ezien.
Maer ’t is dat malle volk ook nog al toe te geeven;
Ze zyn niet wyzer. Ik wil langer zo niet leeven,
Zo’n honger lyên! en waer dat men gaet, of staet,
’t Is zo vol tovenaers, en reuzen, puur als zaed,
Dat ik myn gat niet voor haer slaegen weet te bergen.
Daar ’s de Indiaense prins! die tov’naer komt my tergen!

TWEEDE TOONEEL.

Vetlasoepe, Sanche.

Ha! monsieur, praatje wat? je suis vôt serviteur.

San. „’k Loof vast die keerel speult nou voor Ambassadeur
„Van al de tovenaers. Vetl. Pardonne moy, mon ’eere.
Zou jou wel inklineer, pour moy, de spit te keere!
San. „Och! och! die tov’naer wil me steeken ’an een spit!
Vetl. Ze zel de kelt ’eb, en daer by kemaklyk zit.
San. Ja, ’t is heel makk’lyk! aen een braedspit gaer te braeden.
Vetl. Nou, wil ze ’t doen, of niet? San. Ik vind ’et niet geraeden.
Vetl. Ze wil niet bid, en keef jou nok de kelte toe.
Ze ken wel and’re kryk. San. Voor geld te braeden? hoe,
Wie pikken zou dat doen! Vetl. Ha, monsieur Vetlasoepe,
 Die kryk de boere jong, met kompagnie en troepe,
Zo veul um’ maar wil heb. San. Hoe, om aan ’t spit te braên?
Vetlasoepe, hem by de mouw vattende.
Ouï monsieur, allons! San. Neen, neen, dat zel niet gaen.
Vetl. Ze zel je buik nok fol met hoendre stop, en snippen.
San. „Wat raed, och laecie! om dien tovenaer te ontslippen?
„Hy wil me aen ’t spit braên, en myn buik mit hoendervleis
„En snippen stoppen, en dan vreet hy me ook wel reis!
Vetl. Ze zel een kuld verdien, aan ’t spit, mon kammerade:
Ho! daar koom jou mon heer.

DERDE TOONEEL.

Don Quichot, Sanche, Vetlasoepe.

San. ’t Is goed, dat jou genade

Hier juist op ’t mat komt. Don Qu. Is hier dan alweer verschil?
San. Niet anders, als dat hy me aen ’t braedspit steeken wil,
En vreeten me dan op. Een kompeny van boeren,
Daar kookt hy huspot van (hy weetze raer te loeren)
En boere jongens ’an het spit gebraên, heel gaer,
Zyn klokspys voor ’em. Don Qu. Ho! dan is ’t een tovenaar.
Spreek op! wie zyt gy, hé? Vetl. Ze is monsieur Vetlasoepe,
Un kokke fan Frankryk, ze kommandeer de troepe
Fan koks, en kraaule. Ha! ze kan zo skoon lardeer,
Ze ’eb selver pour le Roy, de fleis kefrikasseer.
Ze ’eb overal ’kereis, ’keweest in Allemagne;
En Flandre, en Hollandois, en Angleterre, en Spagne.
San. Ken jy die parlevink wel half verstaen? ik niet.
Don Qu. Het is een fransse kok. Vetl. ’Um heb ze wel kehiet.
D. Q. Maar vrind, waarom wilt gy myn knecht aan ’t braadspit
steeken.
Vetl. ’Um aan de spitte steek? ha! ha... ze kan niet spreeken,
Zo moetze lak, ha! ha! pardonne moy, monsieur,
Jy niete kan verstaan, ze skier de reus’le skeur,
Zoo moetze lak, ha! ha! San. Wel keerel, hoe zel ’t weezen?
Dat lachen, zel myn heer jou gaauw eens van geneezen.
Vetl. Die mallen duv’le. San. Dat ’s je moers zeun.
Vetl. Is ’t jou knekt?
Monsieur, exkuze moy. San. Die tovenaer die gekt
Met ons, myn heer. Don Qu. Wel aan verraader, gy zult sterven.
Don Quichot trekt aan zyn degen, maar kan hem niet los
krygen. Vetlasoepe stelt zig in postuur, met een schuimspaan,
terwyl Sanche van verbaastheid op eenen boom klimt.
Vetl. Allons, que diantre, ik zel ’um maalen tot koncerve,
En là moutarde.
Sanche, roept uit den boom.
’t Za kerazie nou, men heer!
Don Qu. Ach! myn Dulcinea, myn schoone! voor uwe eer
Braveer ik ’t grootst gevaer; wil mynen arm bestieren.
San. Kerazie, nou, myn heer. Don Qu. Wat letje zo te tieren?
Wel aan, gy tovenaar, verwagt uw leevens end.
Vetl. Monsier, pourquoy ben jy op ’um zo malkontent?
Don Qu. Maar Sanche, hoor eens hier, daar schiet my iets te binnen.
S. Wat’s dat myn heer? D. Q. Ik durf dien stryd niet wel beginnen.
Klim af, gy moet het doen. San. ’k Wed ik ’t wel laeten zel.
D. Q. Het is geen ridder, ’k mag... San. Die keerel ziet te fel.
D. Q. Kouragie, Sanche. San. Och! och! ik voel men beenen trillen!
D. Q. Klim af maar, Sanche. San. Neen, hy zou me leevend villen!
Vetl. „Hum ken die gekken wel, ’um ’ebze meer kezien.
Kom aan, ensemble vous, al waarje met jou tien,
Ze zel jou kap, ma foi, en piece, en marmulade.
D. Q. ’t Za, Sanche, vecht. San. Neen, neen, ’k laet dat ’an jou
genade.
Jy zeld dat varken vry wat beter wasschen; neen,
Jy bint een ridder, ’t past me niet, vecht maer alleen.
Vetl. Allons, ze kryk nou lust om wat met jou te fekte.
Ze is ook un Riddre....

VIERDE TOONEEL.

Eenige Koks met pollepels. Bazilius, Valasko, Don Quichot, Sanche,

Vetlasoepe.

Vetl. Ha, je komt van pas mon knekte.

Allons! tournez messieur! tué! ’t za avancé!
Don Quichot, wordt van de koks te samen bevochten met
pollepels.
Baz. Hou op! hou op! Vetl. Messieurs, maak battaillion quarre!
Reks om! Baz. Hou op! Vetl. Val ’an! val ’an! Korps de battaille.
Victorie! ha victoire!
Don Quichot, neêrvallende.
ô Tov’naers, ô kanaille!

VIJFDE TOONEEL.

Bazilius, Valasko, Don Quichot, Sanche.

Sanche. Dat was een veldslag. Och, wat raed! wat raed! mijn lyf!
Baz. Hoe Sanche, hebje een wond? San. Een wond? ja meer als vyf,
Ik bin wel ruim half dood! hael al de sarezynen,
Van ’t hiele dorp, ik ly een pyn van alle pynen!
Baz. Waar zyt ge dan gequest! San. Och! och! ik weet het niet,
’k Loof ’an men linkerbil; och! was het nooit ’eschied.
Och! droevig ongeval! Don Qu. Hoe kan dat mooglyk wezen.
 Gy zat daar in den boom te trillen, en te vreezen,
Gy waart niet in ’t gevecht. San. Dat weet ik wel, maer ik
Bin tot der dood gequest, alleenig van de schrik.
Don Qu. Swyg Sanche; ’k heb de walg van al uw zottigheden.
Baz. Hoe droevig ik ook ben ’k vermaak me in zyne reden.
Don Qu. Een weinig zotteklap vermaakt zomtyds den geest;
Maar veel is walglyk. San. ’k Heb hier lang ’enoeg ’eweest,
In dit betoverd bosch. Baz. Kom, laat ons dan vertrekken,
Wy zullen ’t huis terstond de tafel laaten dekken.
San. Wel keuning harsepan, dat ’s een gezegend woord.
De schafklok luidt al in myn darmen, gaen we voort.
Baz. Heer ridder Donquichot, ’k denk dat gy ligt zult merken,
Hoe dat de tovenaars nu zoeken uit te werken,
Met all’ hun konsten, dat ik nooit myn tweede ziel,
Myn lief Quiteria verkryg: zo ’t u beviel,
Zoude ik verzoeken, dat uw’ dappere arm mogt styven
Een zek’re minnelist, die ik hier zal bedryven.
Don Qu. Zyn Majesteit gebiede, ik volg uw hoog bevel,
Al moest ik stormen op het voorburg van de hel.
San. Wel holla! hé, men heer, dat zou gevaerlyk wezen;
Kreeg jy een koegel in je poort, wie zou ’t geneezen?
Daer had Dulcinea dan eerst wat kostlyks aen.
Don Qu. Swyg Sanche. Baz. Ridder, gy behoeft niet ver te gaan.
Ik heb uw dapperheid op deze plaats van noode.
Don Qu. ô Sire, hadden flus die tov’naers, door een snoode
En schelmsche tovery, myn zwaerd niet vast gemaakt,
Zo had ’er zekerlyk niet een van weggeraakt.
Ik had hem met myn zwaerd...
Baz. Vernieuw niet ’t geen we weeten.
San. Je blyft hier praeten, denk je lui wel iens om eeten?

ZESDE TOONEEL.
 Kamacho, Bazilius, Don Quichot, Valasko, Sanche.

Bazilius. Daar ginder komt een man, die vol gedachten is,
Het is de bruidegom Kamacho, naar ik gis.
San. Daer komt de tovenaer, ja zeker, zonder liegen,
Die kerel heit verstand om deur de lucht te vliegen.
Don Qu. Dat kan door zulk een volk in korten tyd geschiên.
San. Nu zendt Dulcinea een minnebrief misschien.
Ik ken het zien, myn heer, de kaerel heit ’evlogen
Want hy lykt moe te zyn, hy heitje niet bedrogen.
Kam. Daer is de ridder mit Bazilius... Don Qu. Staa vast.
Kam. Och! och! Baz. Hou ridder! wagt tot ik het u belast,
Dit is geen vyand, maar een van myn beste vrinden.
Kam. „Die ridder ziet, of hy me leevend wou verslinden.
Don Quichot, tegen Kamacho.
Zyt gy de tov’naar die voor my vliegen zou’
Naar myn Dulcinea? ja, zekerlyk, ’k vertrouw
Dat gy... Baz. Hy is het niet, myn heer, gy zyt bedrogen.
Kam. Och! neen, ik ben het niet. San. Dan heb ik drek in de oogen.
Hy is ’et ummers zelfs. Baz. Heer ridder, ik beken
Dat ik verwonderd van die toveryên ben.
’k Zou haast gelooven, dat die guits om ons te plaagen
Zich zo verand’ren, om de bruiloft te vertraagen,
En dat ’er iemand van hun volk ook op de bruid
Verliefd is. San. Dat’s vast, dat’s deuze, of ’k bin een guit.
Baz. Neen dit ’s Kamacho, ’t is een huysman van de vroomen,
Zo ver men tellen kan, met eeren voortgekomen.
Kam. Wel jae, men vaertjes peets, peets, koes broers zusters zeun
Was burgemiester van ongs dorp, toen vegters Teun,
En Lou, voor ruiter, met Dikdalf naer Neêrland gingen.
San. Bin jy zo’n hans? wel man, ’t zyn wongerlyke dingen.
Dan weetje ’t wel, dat jy die tovenaer niet bent.
 Je hebt hem wel gezien, zou ’k denken, hier omtrent?
Don Qu. Myn vriend, het is my leet. Dan zyt gy de verkeerde?
Kam. Ja jonkers. Wou je ’t doen dat jy je zo verneêrde,
En quam te brulleft. Bloed ’k heb zukke lekk’re wyn,
Ze zellen daetlyk met den hiele brui hier zyn.
Baz. Wy zullen in het kort uw’ wyn eens komen proeven.
Kam. Ik geef vry lapis. San. Langst, hoe wil ik kommen snoeven
An jou boeteljes, ’an jou vaetjes, ’an ’t gebraed,
’k Mag wel een koes buik vol, al bin ik juist gien vraet.
Kamacho, tegen Don Quichot en Sanche.
Dan zyn we vrinden? Don Qu. ’k Zal my tegens u niet kanten:
Gy zyt des konings vrind.
Sanche, met Kamacho gaan willende.
Ja, broêrs als olifanten.
’k Gae mit je opdrossen. Don Qu. Hou, hou, Sanche, wat is dit?
Kamacho tegen Sanche.
Ik blyf hier man. San. ’k Wou zien waer ’t patersvaetje zit.
Of alias den wyn. Had Sanche die gedachten,
Van daeg te brulleft! Kam. ’k Zal u t’zaemen hier verwachten.

ZEVENDE TOONEEL.

Kamacho, drie Boeren.

Gut mannen, dat zel ierst een klet zyn: zo terstongd

Zyn al de gasten hier, we zellen in het rongd
Hier brulleft houwen in ’et bosch, in hier ook trouwen.
Ja wel, ke daer, ik ken me langer niet onthouwen,
Ik nood jou allemael die wys zyn, meê te gast.
Vret zo veel kost maer als je laen ken in je bast,
’k Hou open tafel, ’k bin nou van die kordeaelen,
 Die veur een dankje graeg een lachje wil betaelen.
En waarom zou ik niet? ik word van daeg een man,
(Eet vry je brootje droog) kom hier maer asje kan!
’t Is hier vol op van al wat datje ken bedenken.
Al wat maer gaepen ken zel ik nou wyn doen schenken.
Kom hier maer.

ACHSTE TOONEEL.

Kamacho, Vetlasoepe, bruiloftsvolk met een kroon; dansers,

muzikanten, Sanche.

Vetlasoepe. Monsieur Kamacho, ha! hier is ’um met de kroon,

’Um is merveille, ha! pardi, ’um is zo skoon;
Ze zel ’um maer hang op. Kam. Ja, hier aen deuze boomen.
Ik weet men vreugd nou schier niet langer in te toomen.
Onder ’t ophangen van de kroon, word gedanst.
Vetl. Wat dunkt monsieur hier van? Kam. Die dangs is naer de zwier.
Vetl. Oui, de speul, en dans, is al un grand plaizier.
Kam. Ik zei myn bruidje mit heur vaertje iens aanstongs haelen.
Vetl. Bon, bon, en ik terwyl de roemers en bokaalen,
Mit al die andre koet. Kom knolle vreetre Jaap,
En Pedro Propdarm, Jan! hoe staaje daar te gaap?
Help my een beekje, om de taafle hier te kryken?
Ze zel de dans daar na wel met gemak bekyken.

NEGENDE TOONEEL.

Sanche alleen.

Dat is daer eerst wat schoons, de kost is nog niet gaer.

En ’k heb zo’n honger, of ik een half talf jaar
Gien snars geproefd had; neen, ik blyf niet by die hansen,
 Ik lach om al den bras, hier ’s beter wat te schransen.
Die keuning harsepan, met al zyn edellui,
Is maer een hongrig volk, en kael, meest al den brui.
’k Lach om den adel, zo ’k van honger niet ken slaepen.
Word ik eens gouverneur, ’k zel voeren in myn wapen
Drie hammen, met een worst, en een boetelje wyn,
Tot spyt van d’adel, dat een hoop smalhalzen zyn.
Maer zagt, wat ruik ik? ô myn buik! nou moetje vast staen.
’t Is hier al brulleft, ’t is hier meer als maer te gast gaen;
Dat’s eerst een frisse lucht: ’k marcheer daer regt op toe.

TIENDE TOONEEL.

Sanche, Vetlasoepe, en bruiloftsvolk met de tafel.

Vetlasoepe. Trek ’ier de tafle, en ’t koet, pardie, wat is hum moe

Van ’t sleepen met die koet. Was nou de bruîgom iere,
Dan zou ze maar bagyn mit al de grand plaisiere.
Zo, zo, messieurs, ’t is koet, zy ’elp ’um nok zo wat.
Sanche haalt een boetelje wyn en een hoentje van de tafel.
ô Sanche Pance dat’s een vetje, dat je ’t vat.
ô Sellementen, dat’s een schuimpje! nou aan ’t vretten;
Kezyn boetelje, ’k moet jou eens aan ’t mondstuk zetten;
’t Is om de wyn niet, maer om ’t klukken van de fles,
Zei dronken Jurjen, en hy kraekteder wel zes
Zoo groot as deuze, in een uur tyds; nou dat’s om ’t even,
Ik mien men keel nou iens de volle laeg te geeven.
Hy gaat in een hoek met zyn hoentje en boetelje, enz.
Vetlasoepe tegen Sanche.
Monsieur zit um daar zo? wat benje veur een snaak?
Jou skelme, ben jou dat? nou sel ze jou iens kraak,
 Ze sel jou nou zo fin als Kollesencie maalen,
En nou de Duvle ’aal, pour jou pekelzond betaalen.
San. Wat segje kokkie? ik een schelm? neen dat is mis,
Je bent verkeerd men vrind. Vetl. Wel zek dan wie dat ze is?
San. Ik bin de governeur van ’t ailand frikkedillen.
Vetl. Kom aan, dan zelze jou de hiele huid of villen:
Je bent mon Ennemie. San. Ik hiet geen anne mie,
’k Hiet Sanche Panche. Vetl. Ja, ze ken jou wel pardie.
Je bint mon fyande. Keef ’ier, keef ’ier, de skott’le,
Keef ’ier men ’oendre: of ’k brui jou kop met deze bott’le
Aan ’ondre duize stuk.
Sanche, hem de schottel en boetelje geevende.
Hou daer dan, laetme gaen.
Vetl. Non, non, ze raek ’ier nok zoo maklyk niet van daan.
Hum moet, pour pas la tems, jou in de deek wat rollen.
San. Och! och! myn lieve broer! ik hou niet van dat sollen,
’k Kan ’t niet verdraegen. Vetl. ô Jou skelme, ’k eb jou vast.
Haal nou de deek eens hier. San. „Ik miende hier te gast
„Te gaen, ach arm! wie het van al zyn leeve daegen
„Ze zelle my......
Sanche, tegen Vetlasoepe terwyl een boer met de deken komt.
Och vriend! en wil me toch niet plaegen
We zyn al weer goed vrind, de zaak is by’eleit,
Kamacho hebbenwe gesproken. Vetl. Wat ze zeit!
Ze heb ’et wel kedok dat hum hier ook wou smullen;
Maar hum zel vlieken, en met wind zyn darmen vullen.
Ze ’eb lang op jou keloer, om jou hier te attrapeer,
Die deek is hier kebrokt om jou te brui wat meer.
San. ’k Ben nou al weer goed vrind, ga weg maar mit de deken.
Och! vrindje, helpter dan gien bidden noch gien smeeken?
Vetl. Neen keerle. San. Och, och, gena!
 Vetl. Neen keerle, geen kartier,
Voort in de deken, sek. San. Och! was men heer maer hier,
Hy zou je lui wel gaeuw ’an duizend piesjes kappen.
Vetl. Voort in de deek sek, of ik zelje om de ooren lappen.
Sanche word in de deken gesold.
Help! help! ik word vermoord! help! help och! och! och! och!
Vetl. ’t Sa muzekanten speul: de skelm ze leef nou noch,
Hum moet plaizierig sterf.

Hier word gespeeld, en Vetlasoepe zingt.

Zo moet men het governeurtje leeren,

Zo, zo, zo,
Die op een andermans teer wil smeeren,
Zo, zo, zo,
Voor ’oendre, en duiven,
Zo laetze ’um wat kluiven,
Van, zo, zo, zo,
Hoe smaeken ’um deze frikkedillen,
Zo, zo, zo,
Wy tovenaers denken ’um levend te villen
Zo, zo, zo,
Dan zel ’um ons eeten,
Niet op koomen vreet en,
Van zo, zo, zo.

ELFDE TOONEEL.

Vetlasoepe, Kamacho, Leontius, Quiteria, Sanche, bruiloftsvolk, zangers,

en dansers.

Kam. Hou op! wat wil dit zeggen?

Vetl. ô Maar un bagatel. Zie jy ’um daar niet leggen?
’t Is monsieur gouverneur, ze kom hier net van pas,
Om wat plaizier te heb. Kam. Laet los de deken, ras
Spring uit de deken, broer. Vetl. Wou jy ’um nok laat loopen?
Ze wil ’um (om de klukt) nok eerst de huid af stroopen.
San. Och! goe Kamacho, of Plankoortje, wie je bent,
Spreek veur me: want ik ben het villen niet ’ewent.
Kam. Nou Vetlasoepe, laat den gormandeur mit vrede:
De peis is al ’emaekt, we weeten nou de reede
Waerom zen miester me zo plaegde. ’k Bin goet vriend
Mit hum ’eworren, laet ’m los, zo zeper ’k mient ’t.
Vetl. ô Monsieur gouverneur, ze en ’eb dat niet keweeten:
’Ad jou dat maar kezeit, ze ’ad jou wel laaten freeten.
Ekskuze moy, mon frinte, en wees niet meer verstoord.
San. Ik heb het wel gezeit. Vetl. ’Um ’ebze niet kehoord.
Leont. Kom drink de queste af, loopt t’ zamen maar nâ binnen.
San. Ik binder meê te vreen. Vetl. ’Um ’oud veul van de ninnen.

TWAALFDE TOONEEL.

Kamacho, Leontius, Quiteria, bruiloftsvolk en dansers, de koks brengen

alles ondertussen aan.

Kamacho. Zaeg op, en dangs eraais ter eere van men bruid.
Hier moet gedanst worden.
Leontius, tegen Kamacho.
Wat dunkt u? Kam. Wonger wel, die dangsers haelen uit,
’k Ken ook een beetje, datje ’t zag je zou et pryzen.
Leont. Gy bruîgom! Kam. Zaeg eens op; een van de nieuwste wyzen.
Hy danst.
Wat zegje bruidje lief, ée? ’t meisje is wat beschaamd.
Nou dans iens mitme. Quit. Neen.
 Kam. Waerom niet? Quit. Het betaamt
My niet. Kam. Als wy ’etrouwd zyn, dan zelje ummers willen?
Dat zin nog bientjes, heé! kyk, kyk iens hoe ze drillen,
Daer zittenze nog in; wat bliefje... Treza jans,
Zing nou iens op: hiel mooij, gien ydeljaens of frans.
De boerin zingt.
Kam. Wat zegje bruidje lief, wat dunkje van het zingen?
Kom gimme nou een zoen; ik kan me niet bedwingen...
Wat zo myn slokkertje! Kom droogers, in ’et rongd
De maeisjes iens ’ezoend. Wat zo dat is ’ezongd.
Leont. Waar blyft de heer Pastoor? Kam. Dat ken ik niet bedenken.
Leont. Daar is hy. Kam. Ha, dat’s goed! ik moet hem eens
beschenken.

DERTIENDE TOONEEL.

Kamacho, Quiteria, Leontius, Pastoor, Vetlasoepe, bruiloftsvolk, Sanche,

Boer en Boerin, Kamacho, en Leontius, neemen elk een roemer wyn.

Kamacho. Welkom men heer Pastoor, â vous. Past. ’k Bedankje zeer.

Leont. Het zal uw welkomst zyn.
Pastoor ook een roemer krygende.
En uw gezondheid heer.
Vetlasoepe met een boetelje die hy Sanche geeft.
Daar monsieur gouverneur, daer ’s voor ’um ook wat drinken...
Sanche gedronken hebbende.
Om te bedanken voor hoenders en jou vinken.
Vetl. Ze danke jou monsieur.
Sanche wederom gedronken hebbende.
’k Bedankje bruîgom, voor...
Kam. Heb jy je buik al vol? San. Ja, ’k brui nou heen.
 Kam. Hoor, hoor!
Blyf hier nog wat, je zelt ons dadelyk zien trouwen.
Drink nog terwyl wat. San. Ho, daer kenje me meê houwen.
Kam. Kom ’an speulnootjes, ’an de tafel, met de bruid.
’k Weet niet wat hier al dat gekomplemengt beduidt,
Kom schoonvaêr, kom, zit ’an.
Terwyl zy eeten wordt door een boer en boerin en Vetlasoepe
gezongen.

Stemme: Hoor kees myn vryer.

Boer.

Kom lief Tereze

Hoe staeje daer en kykt,
Dat mag niet weezen,
Me dunkt ’et niet en lykt.
Ik heb myn moer en vaer,
Gevraegd al ruim een jaar,
Of ik mogt gaen uit vryën:
Nou is ons hylik klaer,
Wil jy ’t maer lyën.

Boerin.

Neen olyk langsje,

Ik hou niet van de min,
Waeg hier gien kangsje,
Ik heb in jou gien zin;
Ik zegje zeper knecht,
Je bint hier niet te recht;
Ik mag zo jong niet trouwen:
Men peetje heit ’ezegt
’Et zou me rouwen.

Boer.

Weg, weg, je peetje,

Dat ’s maar een ouwe vrouw.
Myn lief, dat weetje,
Die houdt niet van de trouw;
Maer dat ik ’er iens sprak,
Ik wist ’er mit gemak,
Wel aartig te bepraeten,
Ik wed ze zou wel strak,
’An my jou laeten.

Vetlasoepe geeft hen elk een roemer wyn en zingt.

Ha monsieur poere,
Dat hebje wel begyn
’Um zelze loeren.
Daar ’s elk un roemre wyn.
Keef nou de meid ’un zoen.
Ze zel ’t um laaten doen;
Ze kan zo snoeprik kyken:
De meid is vry meer groen,
Als ’um wel lyken.

De Boerin gedronken hebbende zingt.

Wel eêle baesje,

De wyn is goed van smaak,
Daer is je glaasje,
Je bint een raere snaek.
Maer puntelikke Gaais,
Heb jy ’et hart ’eraais,
Dat jy begint te zoenen.
Dan zel ik jou je vlaais
Gien kleintje boenen.

Terwyl de Boer haar zoent, zingt Vetlasoepe.

Couragie een reisje.

Zo vatze by de kop,
De zoete meisje,
Ze zei zo hart niet klop:
Hoe datjer meer kan zoen;
Hoe datze ’t meer wil doen,
Maar maak haar niet kapotte;
Dan kan ze jou niet boen,
Dat zou niet hotten.

Boer.

Wel zo, dat raektme!

Zo’n lekk’re bolle zoen,
Zo zeper smaektme!
Gut Treza wouje ’t doen?
Ik zou je een mooye ring,
En nog een ander ding
Uit puure liefde schenken:
Zie hoe ik jou beming,
Ken jy nou denken.

Boerin.

Wel vriend hoe praetje,

Ben jy dan zo verliefd,
Myn zoete maetje?
’t Is zeper wel ondieft.
Daer langs, daer is myn hangt,
Zo jy ’et van de kangt,
Van peetje zo kent brouwen,
Dat zy men ’an jou langt
We zellen trouwen.

Boer.

Wel heuning diefje,

Myn troost, myn aaigen hart,
Myn zoete liefje!
Je helpt me uit men smart;
Nou is myn vryën uit
’k Bin breugem, jy de bruid!
Nou lach ik iens mit Krelis,
Zen vryën is gestuit,
’k Hebje in men melis.

Kam. Nou maaisjes mit je langsen

Iens braef ’edangst, dan zel je lui strak binnen schrangsen.
Vetlasoepe, tegen Sanche.
Ha monsier governeur, die vry was ras kedaan.
San. Se hebben groot gelyk; zo most ’et altyd gaen;
Maer dat was om de klucht maer, denk ik? Vetl. Ze ’eb kelyke,
Ze deed maar om de zang, de mode fan frankryke
Is honorable, dat ’s lang vry. San. Neen, zo ik ’t vat...
Ze zellen dangsen, loop, alree man, berg je gat.
Het bruiloftsvolk danst een boere balet.
Kam. Hoe heit ’t je gesmaakt, zeg bruidje? Qu. Heel bezonder.
Kam. ’t Is van de Vetlasoep ’ebraên; ’t is ook gien wonder.
Leont. Hoe, smaakt het niet, Pastoor? Pa. Ja: maar ik heb zo wel.
Kam. Pastoor, wat dunkje? dat je ongs nou maer trouwen zel?
We hebben allemael, zou ’k denken, ons genoegen.
Pastoor. Kom speelnoots wilt u by de bruid en bruîgom voegen;
Wy zullen ’t lieve paar veréénigen door d’echt.
Kam. Pastoor, dat hebje wel, dat ’s goed dat jy ’et zegt
Kom bruidje lief, kom ’an. Quit. „ô Hemel, kan het weezen!
Waar blyft Bazilius? Kam. Je hoeft nou niet te vreezen!
Wat zegje binnens mongs? Qu. Niets. Kam. Gimme nou een kus.
Myn pruime snuitje lief! Quit. „Ach! myn Bazilius!
Leont. Myn dochter, scheelt u iets? Qu. „Ach! al myn leden beven,
„Ik ben onsteld, ach! lief! Leon. Wil uwe hand maar geeven
Aan uwen bruidegom. Quit. ô Hemel! zal myn hand...
Ik vrees! ik vrees! Leont. Waar voor?
Quit. Het gaatme aan myn verstand.
San. Ik zie daer ginter volk. Vetl. Ouï, daar tus die boomen,
Ze lyk wel Edelman. Kam. Ik loof dat zy hier komen
Om ’t trouwen eens te zien. San. De voorste is in den rouw,
En dat al diep; ’t zel om zyn beurs zyn, of zen vrouw.

VEERTIENDE TOONEEL.

Bazilius, in ’t zwart, met een pook onder zijn’ mantel, Valasko, Don
Quichot, Meester Jochem, gevolg van Edellieden, Kamacho, en de rest
van ’t voorgaande Tooneel.

Bazilius. Wy komen hier niet om dit bruiloftsfeest te stooren;

Neen, neen, gelukkig paar, die moeite waar verloren:
Maar zie een’ minnaar die zyn lieve voorwerp derft,
En voor uw voeten, door de min, van wanhoop sterft.
Leontius, ’k zal u uw strafheid niet verwyten:
 Maar uw gemoed zal zelf van binnen voor my pleiten,
En toonen tot uw’ schrik, om dat gy my verstoot
Een eeuwig naberouw, om de oorzaak van myn dood.
Vaar wel Quiteria! myn schoone! myn beminde!
Die ik van jongs af liefde, en hertelyk bezinde,
Gy zult bedenken, na myn dood, wien gy verliest:
Maar min hem echter dien gy nu tot man verkiest;
Denk dat de mensche nooit het nootlot af kan keeren:
Leef, leef vernoegd: dit is myn uiterste begeeren;
Vaar wel Quiteria! ik sterf om u, vol moed,
Een’ trouwe minnaar, ach! vaar wel; ’k smoor in myn bloed.
Hy doorsteekt zich.
Pastoor. ô Hemel! wat is dit! hy heeft zich zelfs doorsteeken.
Quiteria, neemt Bazilius in den arm.
Ach! myn Bazilius! wil nog voor ’t laatst eens spreeken.
Baz. Quiteria, myn lief, Quiteria, zyt gy ’t?
Vertroost gy my voor ’t laatst? wat is myn hart verblyd,
Dat ik al stervende in uw’ arm... Past. Gy moet vertrekken:
Of hem iets op het hart mogt zyn, me alleen te ontdekken.

VYFTIENDE TOONEEL.

Pastoor, Bazilius.

Pastoor. Wel aan Bazilius; hier ’s niemant meer omtrent,

Ondek nu alles. Baz. Neen, ik zwyg tot aan myn end.
Pastoor. ô Gruuwel! gy berooft uw zelven van het leeven!
Baz. Indien Quiteria haar hand aan my mag geeven
Voor ’t laatst, als bruid van my, zo sterf ik wel gerust!
Pastoor. Zyn dat gedachten op het uiterste? Bluscht, bluscht
Die minnetochten. Baz. Neen. Pas. ô Hemel kan ’t geschieden!
Baz. Voldoe myn bede; ik kan de dood tog niet ontvlieden.
Pastoor. ’k Zal dan het voorstel doen.
De Pastoor haalt al het volk van ’t voorgaande Tooneel
wederom.

ZESTIENDE TOONEEL.

Pastoor. Zie hier een vreemd geval;

Bazilius steld voor, dat ik verzoeken zal,
Of hy Quiteria mag, voor zyn sterven, trouwen.
Kam. De droelie, heer Pastoor, daar zou ik niet van houwen:
Dat kan niet weezen. Past. ’k Kan in ’t allerminst niet zien,
Dat u dit trouwverbond kan hind’ren. Kam. Wel ik mien
Dat ik ’eplaegd word? Val. Heer Leontius, kan ’t weezen,
Help ons den bruîgom voor die goedheid tog beleezen:
Erberm u over dien rampzaal’gen Edelman,
Die zonder deze gunst in rust niet sterven kan.
Baz. Mag ik Quiteria al stervend’ niet erlangen?
Leon. Nu bruîgom staa het toe; gy kunt haar wel ontvangen
Als weduw na zyn dood; zy blyft tog die zy is;
Erberm u nevens ons in deze droeffenis.
Kam. Maer of hy heur al trouwd, dat ken hem tog niet baeten.
Hy sterft tog strakjes.
Quiteria, tegen Kamacho.
’k Zweer, ik zal u eeuwig haaten.
Eer ik u trouwen zal, ben ik veel eer gezind
Te sterven, nevens hem die my zo teêr bemint;
Ja ’k zal my zelfs veel eer op zyne grafsteê slachten.
Kam. Myn zoete bruidje lief, dat binne quae gedachten.
Bedenk je wel ter deeg. Baz. Ik sterf! helaas! ik sterf!
Quiteria, tegen Kamacho.
Ha snoô barbaar, nu ik geen troost van u verwerf,
 En mededoogenheid is uit uw hart gebannen,
Voel ik de haat, en wraak, en wanhoop, t’zaam gespannen
In mynen boezem, om uw haatelyke min
Te weeren. Kam. ’k Bidje stel die dulheit uit je zin,
En trouwt dan heen en weer. Pas. Zyt gy daar me te vreeden
Leontius? Leont. ’k Stae ’t toe.
Pastoor, tegen Quiteria.
Wilt dan nu herwaard treeden,
En geef uw’ bruidegom de hand, dat ik u trouw.
Quiteria neêrknielende geeft aan Bazilius de hand.
Nu is het myne plicht, dat ik in ’t breede ontvouw,
Hoe dat gy d’echtenstaat te saamen moet beleeven:
Maar wyl gy aanstonds weêr elkander zult begeeven,
Vereischt de korte tyd dat ik zulks overslaa.
Bazilius begeert gy uw Quiteria
Tot huisvrouw? Baz. Ja. Pas. Wilt gy Bazilius aanvaarden
Tot man, en hoofd? Quit. Ja.
Pastoor. Zoo de hemel ’t leeven spaarde
Aan u, Bazilius, ik wenste u veel geluk:
Maar nu uw trouwdag is vermengd met zulk een druk,
Wensch ik u t’saam geduld, en nu gy sterft, genade;
Toont nu een waar berouw: want ’t is nog niet te spaade.
Baz. Zyn wy dan t’zaam getrouwd, door ’t echtverbond, myn heer?
Pastoor. Nu zyt gy man, en vrouw.
Bazilius, opstaande.
’k Heb dan ’t geen ik begeer.
Altemaal. Mirakel! wat is dit! mirakel! ha mirakel!
Baz. Neen loosheid! loosheid! V. Hei! wat maakt dat volk gekakel.
Weest stil.
Bazilius, tegen Leontius.
Myn heer, ’t is waar dat gy door deeze list
 Van my bedrogen zyt; maar wyl gy zelfs wel wist,
Dat zy my minde, en ik haar trouwheid had gezworen,
Was ’t uwe plicht geweest te hand’len naar behooren,
Heb ik niet wel gedaen, gy zyt ’er de oorzaak van.
Leont. ’k Vergeef het u. Kam. Ik niet; hoe of dat weezen kan.
Heb ik je met je pook niet in je lyf zien steeken?
Baz. Ik was wel wyzer vrind. Kam. Dat binnen slimme streeken,
’k Bin daer niet mê te vreên. Baz. Wy zyn nu al getrouwd,
Wat wil je doen? Kam. Jou schelm, bedrieger, guit, rabouwt.
Komt jongens trekt je mes, we zellender om plukken.
De Boeren trekken hun messen en de Edellieden hun degens.
Don Qu. Hak al de tovenaars aan honderd duizend stukken.
Sanche en Vetlasoepe. Alarm! alarm! alarm! alarm! alarm! alarm!
Pas. Hou op! hou op! hou op! San. Hou warm de baen! hou warm!
Don Quichot op een stoel staande.
Gy ridders, tovenaars en dappere oorlogsknechten!
’k Verzoek dat ik alleen dit groot verschil mag slechten.
Laat vry Kamacho, of zo als hy heeten mag,
Zyn’ eisch betwisten met de lancie: want hy plag
In ’t open veld nooit voor een man te zwichten.
Wel aan doorluchte held, gy zult my zeer verplichten;
Zet tyd en perk, naar uw believen: door myn’ dood,
Werd u de schoone maagd tot bruid en echtgenoot.
Kam. Wel raekt ’et jou wat vent? heb jy ’er ’an te geeven?
Is ’t jou bruid, keerel? D. Qu. Neen: maar ’k ben gezind te sneeven
Voor zo’n geregte zaak; haal wapens, zyt ge een man.
Kam. Je ’ebt goed te vechten, wangt je hebt een harnas ’an;
Maar trek dat uit, en heb je lust te bakkelaayen
Mit vuisten? kom dan maer, en wie dan van ongs baayen
Ierst ongerleit die zel ’t verliezen; en de meid
Zo ik ierst ongerleg... Baz. Wat geeft gy schoon bescheid!
 Quiteria is myne, en gy kunt haar niet trouwen;
’t Is of gy gek wordt.
Don Quichot tegen Kamacho.
ô, Gy spot! maar ’t zal u rouwen.
Ha schelmse ridder, zo gy maar gewapend waart;
Ik zou my wreeken, en u helpen van der aard.
Past. Myn goê Kamacho, wil u zelfs niet langer quellen,
Met vechten is uw zaak onmog’lyk te herstellen.
Zy zyn tog al getrouwd, en ’t is misschien zeer goed.
Stel toch u hart gerust, dewyl ’t zo weezen moet.
Bedenk eens wat een man al tochten voedt van binnen,
Die met een vrouw leeft, die hem nimmer kan beminnen;
Hy word van jaloezy geplaagd, tot aan zyn end.
Kam. Je hebt al wat gelyk, ’t is waer Pastoor, ’k beken ’t:
Maer ’t is een groote spyt, ’k bin laelik deur’ estreeken.
Past. Zyt maar gerust, die trouw is nu niet weer te breeken.
Baz. Kamacho, ik beken, ik heb u wat misdaan;
Vergeet uw vyandschap, gy hebt daar toch niet aan.
Ik zal de kosten van de bruiloft u betaalen.
Kam. De hiele brulleft man, wel waer zou jy het haelen?
Je bint een kaele bloed. Baz. De koning heeft aan my
Uit inzicht myns geslachts, bequaamheid, of waardy,
Een zeer aanzienlyk ampt vereerd. Leont. Wel hoe, we weeten
Daar nog niet van? Baz. ’t Is waar, ik had het u vergeeten
Te zeggen: want ik was van schrik zo zeer ontsteld,
Wanneer my van het geen hier omging wierd gemeld,
Dat ik om ampt, nog staat, noch om my zelv’ kon denken.
Kam. De keuning jou een ampt met iens ’an ’t hof gaen schenken?
San. Ja maetje, dat’s niet raers, ’k wor’ ook haest governeur.
Kam. Je zelt je vingers daer niet vet ’an soppen, breur,
’k Heb driemael ’an ’et hof ’eweest, en niet ’ekregen.
San. Ze zyn ’an ’t hof ook niet om tovenaers verlegen.
Pastoor. Kamacho, ’k bid vergeef Bazilius dat stuk.
Kam. Wel nou ’k niet anders kan; ik wens je veel geluk.
Jochem. Bloed! bloed! wat meen ik daar pasquillen van te maaken,
En al de parsen van heel Spanje te doen kraaken;
Ik zal je leeren voor myn vaerzen, my te slaan.
Ik zal by al de acteurs van ’t hiele land omgaan,
Ja plakken ’t in de stad op hoeken van de straaten,
En kokerboomtjes. Kam. ’k Wed jy zelt die pots wel laeten.
Jochem. Jy my te slaan? jy vent! jy, jy, jou malle quast?
Kam. Nou miester Jochem wees te vreên, ’k noô jou te gast.
Joc. ’k Zal met een steekdicht, jou zo’n klap om de ooren langen,
Dat jy je zelven puur uit spyt zelt gaan verhangen.
Pastoor. Het is een wys man, die geleden’ hoon vergeet.
Jochem. Pasquillen maeken op zo’n stuk, laet geen Poëet.
Baz. Nu meester Jochem, laet u tog van ons gezeggen.
Leont. Nu laat de zaak. Joc. Wel nu terwyl gy ’t bij wil leggen,
Ik ben te vreên; maar, krygt een ander eens de lucht,
Zo word dees pots voorvast een blyspel of een klucht.
Pastoor. De hemel wil dit Paar voor ongeval bewaren.
Don Qu. Haar majesteiten steeds in goê gezondheid spaaren.
Leont. Ik wensch u veel geluk, myn schoonzoon, met myn kind.
Val. Het zelfde wensch ik u, mevrouw, en waarde vrind.
San. Ik wensch jou huizen vol gebraed, en lekker eeten.
Vetl. De gouverneurtje hou ’et altyd met de freeten.
Baz. Ik dank u t’zamen voor u goê genegenheid;
En nu het alles op dees plaats is toebereid,
Nood ik het boere volk te zamen met de vrinden,
’t Gezelschap blyve als ’t is, ’t zal vreugd genoeg hier vinden.
Altemaal. Lang leef het lieve Paar! Baz. Dat men terstond beginn’
Een nieuw balet, ter eer van haar die ik bemin.
 Hier wordt een balet gedanst.
Bazilius tegen Don Quichot.
Heer ridder blyf by ons. Don Qu. Ik moet op ’t steekspel weezen.
San. Was ik in zyn plaats, bloed! je zoudt me gaeuw beleezen.
Baz. Zo ziet men dat ’t verstand het geld te boven gaat;
En die de wysheid om ’t genot van ’t goud versmaad,
Kan aan myn trouwgeval zich spiegelen en leeren,
Hoe dat men schranderheid voor schatten moet waardeeren.
Einde van ’t derde en laatste Bedryf.
 PAPIRIUS,
OF HET

OPROER DER VROUWEN BINNEN ROMEN.

Blyspel.
 SPREEKENDE PERSOONEN.
Metellus, Flaminius, Raadsheeren van Romen.
Kalfurnia, Gemaalin van Metellus.
Lavinia, Gemaalin van een Raadsheer.
Papirius, Zoon van Metellus en Kalfurnia.
Albinus, Een Raadsheers Zoon.
Rebella, Tumulta, Furia, Oproerige wyven.
Lapsus, Een Kleermakar.
Davus, Een Timmerman.
Mopsus, Een Boer.
Een Bode.

ZWYGENDE PERSOONEN.
Twee Raadsheers Vrouwen.
Een groote hoop Oproerige Wyven, en Mannen in
Vrouwengewaad.
Twee Lyfwachten.

Het Tooneel verbeeldt in ’t Eerste en Tweede Bedryf een groote

straat. En in het Derde Bedryf de Raadkamer in ’t Kapitool.
De geschiedenis gebeurd binnen Romen, beginnende ’s morgens,
en eindigende tegen den avond.
 EERSTE BEDRYF.
EERSTE TOONEEL.

Verbeeld een Straat. Kalfurnia, Papirius.

Kalfurnia. Papirius, myn zoon, dien ’t by den raad van Romen,

Somtyds geoorlofd is op ’t Kapitool te komen,
Als de andre jonglingschap van ’t edel Roomsche bloed,
Opdat ge, in ’s lands bestier van jongs af opgevoed,
Bequaam werde om voor ons gemeenebest te waaken
Gy zult ons edel bloed, verwacht ik, nooit verzaaken:
Maar ’t voetspoor volgen van uw vader, mijn gemaal.
’t Zy gy u oefent in de Roomsche ridderzaal,
Of in het veld van Mars op ’t brieschend paerd gestegen,
Den raadsheers zoonen, die u allen zyn genegen,
Den weg der glorie toont, gelyk tot Romens vreugd
De groote Scipio gedaan heeft in zyn jeugd.
’k Voorzie dat gy eerlang, (ach! mogt ik zulks beleeven)
Tot veldheer van een heir Romeinen werd’ verheven,
En ’t Burgemeesterschap in Romens achtbren raad
Bekleeden zult, ten roem van ons, en onzen staat.
Pap. Ik ben een vry Romein uit u mevrouw gebooren,
En wagt het af wat my de hemel heeft beschooren.
Ik hou de glorie van ’s lands helden in het oog:
Maar uwe zucht tot my verheft my al te hoog.
’t Is waar, ’k word in myn hart gestadig aangedreven,
Om Kato, Cincinnaat, en Brutus na te streeven:
Maar ’k zie dat ik nog veel te leeren heb, mevrouw,
Om blyk te geeven van die dapperheid en trouw,
Waar in die helden, die myn ziel in deugd ontfonken,
 Ten nut des vryen staats steeds hebben uitgeblonken.
Ik druk in myn gemoed de wysheid van den Raad;
En leer van tyd tot tyd de redenen van staat,
Waar door ’t gemeenebest van Rome in deeze muuren
Moet bloeijen, en ’t geweld der koningen verduuren.
Ik staa verwonderd om het kloek en wys beleid
Der helden zielen van de Roomsche mogendheid.
Ik dank de goden die me een vader, een behoeder,
Geschonken hebben, en een teêr beminde moeder,
Die my geleiden op den weg der heldendeugd.
Kal. ’k Dank ook de goden, dat gy ons geslacht ten vreugd
Verstrekt, ô heldenspruit, myn zoon, ach! treed my nader;
Opdat ik u omhelz’... ’k Zie myn gemaal, uw vader.

TWEEDE TOONEEL.

Metellus, Kalfurnia, Papirius.

Metellus. De Roomsche raad vergaêrt weêr op het Kapitool.

Volg my, Papirius, om op dat helden school
U te oefnen in de deugd der vroome burger vaderen,
Die dag aan dag tot heil des Vaderlands vergaderen,
In deez’ benaauwden en gevaarelyken tyd.
Kal. ’k Merk dat gy meer bezorgd dan ooit voorheenen zyt.
Metellus, is ’er nood? hebt gy iets nieuws vernomen?
Dreigt ons een leger van de vorsten op te komen?
Of vreest men voor verraad? zeg is ’er iets ontdekt,
Dat ongemeene zorg in Romens raad verwekt?
Die dag en nacht vergaêrt.
Met. Men mag niets openbaaren:
Maar Rome is buiten nood, dat durf ik u verklaaren;
Stel dan uw hart gerust. Vaar wel. Wy moeten gaan.